Semua Bab นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 26 เจ้าของอาคารผู้ลึกลับ (ตอนปลาย) ในชั่วขณะที่รอสุ่ยหลงไปเรียกเซียวหนิงชิงให้มาพบ แววตาของชายหนุ่มเริ่มสั่นไหว นั่งตรึกตรองว่าเขาควรจะเริ่มสนทนากับนางอย่างไรดี ความประหม่าบังเกิดขึ้นในจิตใจ หากเขาจะขอให้นางทำอาหารให้กินทุกวัน ก่อนที่นางจะย้ายเข้ามาเปิดกิจการนางจะยินดีหรือไม่ เขาจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว…หรือเห็นกินในสายตาของนางหรือเปล่า แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเริ่มวิตกกังวลไปมากกว่านี้ เสียงของสุ่ยหลงก็ดังขึ้นหน้าห้อง “นายท่าน แม่นางเซียวมาแล้วขอรับ” “แม่นางเซียว ข้าต้องขอชมจากใจจริงว่า อาหารของแม่นางเลิศรสเป็นอย่างยิ่ง ข้าพอใจมากอนุญาตให้ท่านเช่าอาคารแห่งนี้ทำร้านอาหารได้ เพียงแต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง ที่ต้องการความคิดเห็นจากแม่นางมาเสนอ" สุ้มเสียงทุ้มกังวานดังขึ้นจากในห้องส่วนตัว และหยุดลงหลังประโยคสุดท้าย เซียวหนิงชิงมุ่นเรียวคิ้วยามได้ยินเสียงของบุรุษจากในห้อง เสียงที่ได้ยินไยถึงคุ้นหูนักนะ ตอนที่ใช้เนตรปีศาจเพ่งมองก็เห็นเพียงด้านหลัง ก่อนหน้านี้นางมัวแต่ยุ่งกับการทำอาหาร เลยไม่มีเวลาไปสอดส่องสิ่งอื่นรอบกาย แต่สิ่งสำคัญกว่าในเวลานี้ คือนางต้องเจรจาเรื่องสำคัญให้เสร

บทที่ 27 แม่ครัวประจำตัวรุ่ยอ๋อง (ตอนปลาย) "ท่านอ๋องเพคะ กำไลที่ทรงมอบให้งดงามมาก เพียงแต่หม่อมฉันต้องทำอาหาร ต้องขายของเก็บล้างถ้วยชามไม่ได้อยู่เฉยๆ แบบคุณหนูในห้องหอ หากใส่กำไลจะทำงานไม่ถนัด อีกอย่างหากไม่ระวังหม่อมฉันอาจทำแตกได้ เสียดายน่ะเพคะ" "ได้ เปิ่นหวางเข้าใจแล้ว ขอบใจมากที่อธิบายถึงเหตุผลให้ฟัง พรุ่งนี้จะให้ชิวยวี่นำตั๋วเงินค่าอาหารไปมอบให้" ทีนี้เขาก็รู้แล้วว่าต่อไป หากต้องการมอบของขวัญให้นาง ก็ต้องเป็นสิ่งที่นางสวมใส่ได้ไม่เกะกะการทำงาน ดีจริงที่ตัดสินใจถาม "เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับก่อนเพคะ ท่านพ่อท่านแม่กับน้องๆรออยู่ หนิงชิงน้อมส่งท่านอ๋อง พบกันวันมะรืนเพคะ" ร่างบางยอบกายให้ชายหนุ่มและผละไป ดวงเนตรคู่คมมองตามแผ่นหลังบอบบางจนลับสายตา "พวกเราก็กลับกันเถอะพะย่ะค่ะ" ในเมื่อรุ่ยอ๋องยอมเปิดเผยตัวตนกับอีกฝ่าย เขาก็ไม่จำเป็นต้องปกปิดฐานะของนายเหนือหัวอีกต่อไป "อืม กลับกันเถอะ สุ่ยกงกง" ซวินเหิงเยว่หน้าตาแช่มชื่นขณะเอ่ยรับ ทั้งคู่สะกิดปลายเท้าทะยานออกไปทางหน้าต่าง จากนั้นจึงไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ข้างหอโอสถเสียนเย่า ครอบครัวสกุลเซียวเองก็กลับถึงโรงเตี๊ยมที่เช่าห้องพักไ

บทที่ 28 (รุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป (ตอนปลาย) แม่ครัวคนงามไม่ได้รู้เลยว่า รอยยิ้มงดงามเจิดจ้าของนาง ทำคนข้างๆตาพร่าไปแล้ว มือเรียวใช้ส้อมอันเล็กที่อ้างว่าซื้อมาจากตลาดท่าเรือ จิ้มวุ้นสังขยาและวุ้นกะทิใส่จานแบ่งให้ชายหนุ่มก่อน จากนั้นจึงแบ่งใส่จานตัวเองสองชิ้นพอเป็นมารยาท สุ่ยหลงก้าวมารินน้ำชาให้ทั้งสอง ก่อนขออนุญาตนายเหนือหัวไปห้องน้ำ ตามคำสั่งจากสายตาของอีกฝ่าย! "ของหวานชนิดนี้เรียกว่าวุ้นสังขยากับวุ้นกะทิสินะ หอมอร่อยสดชื่น กลมกล่อมไม่หวานมากเปิ่นหวางชอบ…อันที่จริงต้องบอกว่า ‘ชอบ‘ ทุกอย่างที่ชิงเอ๋อร์ทำให้กินถึงจะถูก" ถ้อยรับสั่งหยุดตรงคำว่า ชอบ ผินมองร่างบางข้างๆด้วยสายตาลึกซึ้งก่อนรับสั่งต่อ และเมื่อของหวานหมดลง มือใหญ่ล้วงบางสิ่งออกมาจากอกเสื้อ ปักลงบนมวยผมของเซียวหนิงชิงอย่างรวดเร็ว "ทำดีก็ต้องมีรางวัลให้ คราวนี้ชิงเอ๋อร์จะมาอ้างว่าต้องใช้มือทำงาน ใส่เครื่องประดับแล้วไม่ถนัดอีกไม่ได้แล้วนะ" สุ้มเสียงนุ่มนวลแววตาหวานซึ้ง กอปรกับดวงพักตร์หล่อเหลาทรงเสน่ห์ ทำเอาเซียวหนิงชิงหน้าร้อนผะผ่าว หัวใจเต้นระรัวผิดจังหวะ นี่นางกำลังโดนรุ่ยอ๋องเต๊าะอย่างนั้นหรือ?! "สวยจริงๆด้วย เหมาะกับชิงเอ

บทที่ 29 ข้อตกลง (ตอนปลาย) ชายหนุ่มเพ่งพิศดรุณีรูปงามเบื้องหน้าด้วยสายตาล้ำลึก หญิงสาวตรงหน้างดงามมีเสน่ห์มากจริงๆ มิน่าสามารถทำให้รุ่ยอ๋อง ผู้ไม่เคยเหลือบแลสตรีใดมาก่อนหวั่นไหวได้ "ยินดีที่ได้พบเช่นกันแม่นางเซียว เจินเอ๋อร์บอกข้าว่าแม่นางต้องการปรึกษา เรื่องการปรับปรุงภายในร้านไฉ่ฝูหลงใหม่ใช่หรือไม่ มีแบบในใจแล้วหรือยัง" "ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าต้องการปรับปรุงร้านใหม่บางส่วน เรื่องแบบที่อยากได้ ข้าพอมีอยู่ในใจบ้างแล้ว รอเพียงหาเวลาร่างแบบออกมาเท่านั้น ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้คุณชายมีเวลาช่วงเช้าหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะได้กลับไปร่างแบบให้ท่านคืนนี้ แล้วนำมามอบให้พรุ่งนี้ เพราะเป็นวันหยุดขายของพอดี จะได้มีเวลาอธิบายรายละเอียดให้ท่านฟังชัดเจน" พรุ่งนี้นางไม่ต้องขายของช่วงเช้าจึงมีเวลาว่าง รอเพียงให้ถึงเวลาไปทำอาหารเที่ยงให้รุ่ยอ๋อง ช่วงนี้ไม่รู้นางเป็นอะไร ทุกครั้งที่นึกถึงรุ่ยอ๋องขึ้นมา ก้อนเนื้อในอกจะเต้นเร็วผิดปกติทุกที มือเรียวยกขึ้นสัมผัสปิ่นปักผมที่เขามอบให้อย่างเผลอไผล รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าสะคราญ "ได้สิหนิงชิง พอดีเลย ช่วงนี้ท่านพ่อให้พี่ใหญ่ลาพักได้เจ็ดวัน ข้าก็จะมาเป็นเพื่อนด้วย

บทที่ 30 ชิงเอ๋อร์ไปออกเดท (ตอนปลาย) มือใหญ่รีบยกขึ้นกอบกุมมือเล็ก พาขนมเข้าปากตนเอง ริมฝีปากหยักแอบสัมผัสปลายนิ้วของหญิงสาว รอยยิ้มทรงเสน่ห์ผุดขึ้นบนดวงพักตร์ขณะกำลังเคี้ยวขนม จ้องมองคนตัวเล็กที่รีบชักมือกลับ ก้มหน้างุดยกมือปิดหน้าด้วยความเขินอาย "อื้มมม ขนมที่ชิงเอ๋อร์ป้อน อร่อยมากจริงๆด้วย" หลังจากกลืนขนมลงท้อง ยกชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง ก่อนรับสั่งหยอกเย้าโฉมงามด้วยสายตากรุ้มกริ่ม "ชิงเอ๋อร์เป็นอะไรหรือ ไยหน้าแดงหูแดงแบบนั้นเล่า ไม่สบายหรือเปล่า" "ทรงแกล้งหม่อมฉันอีกแล้วนะเพคะ" เสียงอู้อี้ตอบกลับมาผ่านฝ่ามือเล็ก ซวินเหิงเยว่อมยิ้ม เอื้อมมาแกะมือเล็กออกจากดวงหน้างาม ประคองมากอบกุมไว้ในมือของตนอย่างทะนุถนอม ดวงเนตรคู่คม สบเข้ากับเข้าดวงตาเมล็ดซิ่งฉ่ำน้ำราวลูกกวางน้อยของเซียวหนิงชิง “เปิ่นหวางไม่ได้แกล้งชิงเอ๋อร์เสียหน่อย แค่อยากให้ชิงเอ๋อร์เอาใจเปิ่นหวางบ้างผิดด้วยหรือ” ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยหลังมือเล็กนวลเนียนแผ่วเบา น้ำเสียงออดอ้อนออเซาะจนคนฟังใจละลาย บรรยากาศในรถม้ากลายเป็นสีชมพู กลิ่นหอมจรุงใจของขนมกุ้ย ชาหลงจิ่งชั้นดี และกลิ่นอายของไอรักลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ละมุมละไมหวานล้ำจนซวินเ