Semua Bab นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 31 ความในใจ (ตอนปลาย) ซวินเหิงเยว่วางจอกชาในมือลง เอื้อมมากุมมือเล็กไว้ ดวงเนตรคู่คมจริงจังแน่วแน่ โอกาสที่เขากำลังรอคอยมาถึงในที่สุด "ชิงเอ๋อร์ หากเปิ่นหวางบอกเจ้าว่า เปิ่นหวางอยากทำให้เจ้าเสียนิสัยแล้วมีความสุขแบบนี้ทุกวัน ชิงเอ๋อร์จะเชื่อหรือไม่ และที่เปิ่นหวางทำไปก็เพราะ…" จังหวะหัวใจของทั้งสองกำลังเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง คนรอฟังถ้อยคำถัดไปจากปากของชายหนุ่มนั่งจิกนิ้วเท้าจนเกือบตะคริวกิน! "เพราะอะไรเพคะ" เสียงของเซียวหนิงชิงฟังดูเลื่อนลอยยามเอ่ยถาม ซวินเหิงเยว่สูดหายใจลึก จ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวมาดหมาย คำพูดสำคัญหลุดออกจากริมฝีปากหยักได้รูปในที่สุด "เพราะข้าชอบเจ้า ชิงเอ๋อร์ ชอบมากด้วย" ชายหนุ่มแทนตนเองด้วยคำสามัญ เขาอยากให้การสารภาพความในใจครั้งแรกกับสตรีที่ชอบ มีความใกล้ชิดแบบชายหญิงปกติ มิใช่เชื้อพระวงศ์สารภาพกับหญิงสาวที่ตนพึงใจ มือของซวินเหิงเยว่ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากความประหม่า เขาลืมไปว่าตนกอบกุมมือเล็กอยู่ ครั้นเห็นใบหน้างามของหญิงสาวแดงก่ำ ทว่าแย้มยิ้มงดงามแฝงความซุกซนให้เขา ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีสิ่งใดน่าขันหรือ "หม่อมฉันคิดว่าตัวเอง

บทที่ 32โตขึ้นข้าจะแต่งกับนาง (ตอนปลาย) จ้าวเต๋อเฟยทอดถอนใจให้กับเรื่องราวในวังหลวง ทุกวี่วันมีแต่การแก่งแย่งแข่งขัน ถึงไม่ไปหาเรื่องใคร แต่ก็อย่าคิดว่าเรื่องจะไม่มาหา พระนางเตือนโอรสไม่ให้ทำตัวโดดเด่นเกินไปนัก เยว่เอ๋อร์ของนางก็ปฏิบัติตาม แต่พอผลการเรียนของเขาด้อยลง ฝ่าบาทกลับมาตำหนินาง เรื่องไม่กวดขันเข้มงวดกับพระโอรสจนผลการเรียนแย่ลง ใครจะรู้บ้างว่านางอัดอั้นตันใจอยู่ทุกวันจนแทบอยากหนีไปบวชชีให้มันรู้แล้วรู้รอด!!! ถ้าไม่ติดว่าโอรสยังเล็ก นางคงขอปลดตัวเองออกจากตำแหน่งนี้นานแล้ว นางเหนื่อย… สวีเล่อจวนเอื้อมมาตบหลังมือของจ้าวเต๋อเฟยเบาๆอย่างเห็นใจ ชิวมามาเดินมาบอกว่าองค์ชายเก้าเสด็จกลับมาแล้ว องค์ชายเก้าซวินเหิงเยว่ในชุดผ้าแพรสีท้องฟ้า ย่างเท้าเข้ามาในโถงรับรอง องค์ชายน้อยกิริยามารยาทสง่างาม ดวงพักตร์หล่อเหลาตั้งแต่เด็ก ทว่าสายพระเนตรกลับเย็นชา ละม้ายคล้ายผู้เป็นพระบิดาอยู่หลายส่วน "ลูกถวายพระพรเสด็จแม่" มือเล็กยกประสานค้อมเอวเต็มพิธีการ ก่อนหันไปทำความเคารพสวีเล่อจวน "คาราวะท่านน้า สบายดีนะพะย่ะค่ะ" "องค์ชายเก้าไม่ต้องทำความเคารพหม่อมฉันหรอกเพคะ" สวีเล่อจวนมององค์ชายน

บทที่ 33 เรื่องราวในอดีต (ตอนปลาย) สุรเสียงกังวานรับสั่งขึ้นอีกครั้งหลังจากหยุดไปราวอึดใจ "พระมารดาของเปิ่นหวางคือจ้าวเต๋อเฟย นางเคยมีสหายรักประหนึ่งน้องสาวนามว่า สวีเล่อจวน พระชายาของเฉินอ๋องแห่งแดนเหนือ ตัวเปิ่นหวางรู้จักพระชายามาตั้งแต่จำความได้ และเรียกขานนางว่าท่านน้า พวกเราสนิทกันมิต่างจากคนในครอบครัว" เขาหยุดเรื่องราวไว้ครู่หนึ่ง กวาดสายพระเนตรมองปฏิกิริยาของคู่สามีสกุลเซียวก่อนจะเริ่มรับสั่งต่อ "หลังจากท่านน้าแต่งงานและให้กำเนิดท่านหญิงน้อยเฉินเล่อชิง เสด็จแม่ของเปิ่นหวางจะส่งชุยมามา ออกไปเชิญนางและธิดาเข้าวังมาเฝ้าทุกสองสามเดือน…ทว่าครั้งสุดท้ายที่เปิ่นหวางและเสด็จแม่ ได้พบท่านน้าสวีเล่อจวนและท่านหญิงน้อย คือสามเดือนก่อนที่จวนเสนาบดีคลัง จะเผชิญกับเภทภัยครั้งใหญ่จนต้องโทษประหาร ตัวเฉินอ๋องที่ถูกกล่าวหาว่ามีส่วนร่วมกระทำความผิดนี้ด้วย ได้หายสาบสูญขณะประจำการอยู่ที่ชายแดน กระทั่งเรือนของพระชายาเฉินอ๋องในจวนแม่ทัพอุดรก็ถูกเพลิงผลาญ พระชายาและท่านหญิงน้อยถูกพบว่าเสียชีวิตอยู่ในกองเพลิง…" ครั้นเล่ามาถึงตรงนี้สุ้มเสียงของซวินเหิงเยว่เริ่มเจือความสั่นเครือเล็กน้อย เขาหันมองซูซื่

บทที่ 34 คนร้าย (ตอนปลาย) หากเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นกับเซียวหนิงชิงเร็วหรือมากเกินไป นางจะกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนในเมืองอี้เฉินทันที แบบนั้นเสียอีกที่ไม่ดีกับนาง… ตัวเขาในฐานะว่าที่สวามีย่อมต้องตามใจว่าที่พระชายา สิ่งใดที่ทำให้นางพอใจเขาย่อมคล้อยตาม "เปิ่นหวางคิดไม่รอบคอบเอง เป็นชิงเอ๋อร์เสียอีกที่รอบคอบกว่า เอาตามที่ชิงเอ๋อร์ต้องการเถิด เช่นนั้นเรื่องในวันนี้ก็ขอให้รู้กันเท่านี้ ชิวยวี่ชิวเยี่ยคุ้มครองท่านหญิงและครอบครัวกลับถึงบ้านให้ดีด้วย" "พะย่ะค่ะ!!" "ทูลลาท่านอ๋องพะย่ะค่ะ/เพคะ" คล้อยหลังครอบครัวสกุลเซียว ดวงเนตรของซวินเหิงเยว่วาวโรจน์ด้วยเพลิงแห่งโทสะ สันกรามได้รูปบดเข้ากันแน่น สาวเท้ากลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน รับสั่งกับสุ่ยกงกงเสียงเหี้ยม "ไปสืบมา ว่าสิบสี่ปีก่อนใครเป็นผู้สั่งการองครักษ์ราชวังกลุ่มนั้น เรื่องนี้ห้ามให้ผิดพลาดเด็ดขาด สั่งคนของเราในเมืองหลวงให้จับตาดูตระกูลหลินของฮองเฮาเพิ่ม" ตระกูลหลินของฮองเฮา ผู้นำตระกูลคือมหาเสนาบดีฝ่ายขวาผู้เป็นบิดาของ หลินเจาถิง ภายนอกหลินฮองเฮาอาจดูบอบบางสงบนุ่มนวลดุจสายน้ำ ทว่าในความเป็นจริง กลับเจ้าเล่ห์มากแผนการทั้งยังโหดเห

บทที่ 35 เจอตัวหัวขโมย (ตอนปลาย) "เจ้าดูเซียวเฟิงกับครอบครัวตอนนี้สิ ตั้งแต่แยกบ้านไปและเปลี่ยนแซ่ใหม่ ชีวิตคนบ้านนั้นดีขึ้นทันตาเห็น แผงขายอาหารในเมืองอี้เฉิงก็ขายดิบขายดี คนต่อแถวซื้อกันยาวเชียวล่ะ" คนจากบ้านของแม่เฒ่าหมานยกตัวอย่างเปรียบเทียบ "ใช่ๆ ข้าเคยไปยืนดูอยู่ เซียวเฟิงเห็นข้าเลยนำอาหารที่ขายมาให้ลองชิม รสชาติอร่อยยิ่งนัก" ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เอาผักไปขายในเมืองกับครอบครัวเป็นประจำเอ่ยสนับสนุน ซุบซิบๆๆๆๆ ผ่านไปราวครึ่งก้านธูป มู่ซานยังคงนั่งเงียบอมพะนำไม่พูดไม่จาว่าจะเอาอย่างไรแน่ มือปราบที่มาด้วยกันอีกคนเริ่มหงุดหงิด ช่างเสียเวลาโดยใช่เหตุจริงๆ "ข้าว่าไม่ต้องถามความเห็นเจ้าทุกข์แล้วล่ะลูกพี่ พาเจ้าหัวขโมยนี่ไปเข้าคุกเลยดีกว่า เพิ่มข้อหาปรักปรำเจ้าหน้าที่ไปอีกหนึ่งกระทง" มือปราบที่อายุน้อยกว่าเอ่ยขึ้น "ข้าก็ว่าอย่างนั้น นี่ก็เสียเวลาพวกข้ามากพอแล้ว คุมตัวกลับไปขังที่คุกอำเภอ" ผู้เป็นลูกพี่เอ่ยรับความเห็นของลูกน้อง ในชั่วขณะที่มือปราบ กำลังก้าวไปลากตัวมู่อวิ๋นเทา ซึ่งกำลังโขกศีรษะขอความเมตตากับมู่ซานอยู่นั้น มู่อวี๋โหรวที่ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ได้ยินข่าวว่ามือปราบ