Semua Bab พระชายาจำยอม: Bab 31 - Bab 40

ลู่หงเวินอึ้งไปพักใหญ่ เขาผิดสัญญาต่อนาง สมควรแล้วที่นางเอ่ยคำนี้ที่ผ่านมาหน้ามืดตามัว แล้วตอนนี้มีสิทธิ์อะไรเรียกร้อง ให้นางอภัยให้ นางอยากได้อิสระ เขาก็จะมอบให้ลู่หงเวินพยักหน้ายอมรับอย่างเจ็บปวด “ได้” ตาของเขาพร่าเลือนเพราะมีน้ำใส ๆ นัยน์หน่วยตา“กระดาษและหมึกอยู่ที่โต๊ะนั่น” เวินหลินชี้ไปที่โต๊ะริมหน้าต่างลู่หงเวินลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอย่างไร้ชีวิตจิตใจ เขาทำทุกอย่างพังด้วยมือตัวเองยามจับพู่กันมือเขาสั่นสะท้านร้าวรานไปถึงใจ จับพู่กันนิ่งค้างอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน กว่าจะจรดปลายพู่กันลงบนกระดาษร่างหนังสือหย่า น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้มช้า ๆกระดาษแผ่นนั้นหนักมาก หนักจนเขาวางไว้บนโต๊ะไม่หยิบยื่นให้นาง เขียนเสร็จเขาลุกขึ้นยืนและสาวเท้าไปที่ประตู“ลู่หงเวิน...หงจื่อคือบุตรชายของท่าน ท่านจะปล่อยให้เขาตายอย่างอยุติธรรมแบบนี้ต่อไปหรือ”ฝีเท้าลู่หงเวินหยุดชงักไปเพียงครู่ ก้าวออกจากห้องปิดประตูด้วยจิตใจหนักอึ้งเมื่อออกมาจากห้องของเวินหลินแล้ว ก็เห็นบุตรสาวยืนมองด้วยสายตาผิดหวัง“ท่านพ่อมีหลักฐานการตายของพี่ใหญ่ใช่ไหมเจ้าค่

พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา สามียิ้มตาหวานเยิ้มเดินเข้ามาหา “ถิงเอ๋อร์” เรียกนางเสียงหวานแล้วหันไปโค้งคำนับมารดานางอย่างนอบน้อม “ท่านแม่ยาย บุตรเขยจะขอยืมตัวบุตรสาวท่านไปฝึกฝนวิชาบัญชีเสียหน่อย”“เชิญพวกเจ้าตามสบายเถิด ฝึกให้ดีเล่า ฝึกให้ได้เด็กจ้ำม่ำยิ่งดี” เวินหลินเอ่ยหยอกล้อบุตรสาวยิ้ม ๆจากสายตาที่บุตรเขยมองบุตรสาว มีหรือนางจะไม่รู้ว่าการสอนทำบัญชีเป็นเพียงข้ออ้างของบุตรเขยเท่านั้น“ท่านแม่” ลู่ผิงถิงส่งค้อนวงใหญ่ให้มารดา จากนั้นก็ถูกสามีโอบไหล่พาเดินไปที่ห้องหนังสือ“ท่านดื่มมาหรือ” ลู่ผิงถิงได้กลิ่นสุราจากลมหายใจของเขา“นิดหน่อย” เขาพาร่างบอบบางมานั่งลงที่โต๊ะหนังสือ “เจ้าทำบัญชีเป็นหรือไม่”“พอได้เพคะ”“หลายปีมานี้ข้าทิ้งงานในจวนให้พ่อบ้านจาง เจ้าลองตรวจสอบดูมีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่”ลู่ผิงถิงเปิดบัญชีพลิกดูทีละหน้า สายตาเหลือบมองสามีเป็นครั้งคราว ผิดคาดเกินไปแล้วเขาไม่มาวุ่นวายกับนาง นั่งจิบชาอ่านนิยายสบายใจเฉิบเขาให้นางตรวจบัญชีเพราะอะไรกันแน่ “ไหนท่านอ๋องบอกจะสอนหม่อมฉันเพคะ”“เจ้าดูบัญชีเป็นนี่ คิดจะให้ข้าสอนแล้ว

 เดินกลับถึงห้องตอนไหนยังไม่รู้ พอปิดประตูร่างเล็กก็ทรุดนั่งลงพื้น เขามีบุตรกับสตรีอื่นแล้ว เหมือนธนูนับพันดอกเสียบเข้ากลางอกพร้อมกัน ทั้งที่ไม่ควรเจ็บกลับเจ็บเจียนขาดใจลู่ผิงถิงขมวดคิ้วแน่น คำพูดของผู้ดูแลบ่งบอกว่าเบื้องหลังของเรื่องนี้ไม่ธรรมดา “ฝากขอบคุณนายท่านของเจ้าด้วย” หยิบเงินแล้วเดินกลับไปขึ้นรถม้าภาพเหตุการณ์ที่สามีอุ้มสตรีอื่นก็ฉายชัดทิ่มแทงจิตใจ จากเศร้าใจกลายเป็นโกรธที่เขาไม่ยอมอธิบาย โกรธที่วันนี้อะไร ๆ ก็ไม่ราบรื่นไปหมด แต่จะให้นางถอดใจเรื่องการหาตัวคนร้าย ไม่มีทางเด็ดขาดในมือบิดาน่าจะมีหลักฐาน ดังนั้นต้องเริ่มจากบิดา ลู่ผิงถิงตรงไปที่จวนตระกูลลู่ นางอยากเปิดใจคุยกับบิดาสักครั้ง บางครั้งที่บิดาไม่เอ่ยถึงเรื่องพี่หงจื่ออีก อาจเพราะมีบางอย่างที่นางไม่รู้มาถึงจวนลู่บิดานั่งเดียวดายอยู่ห้องโถงที่กว้างขวางใหญ่โต “ท่านพ่อสบายดีรึไม่เจ้าคะ” ลู่ผิงถิงเดินเข้าไปยอบกายคำนับเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาโศกเศร้าของบิดา เพียงเวลาไม่นานร่างกายของบิดาทรุดโทรมลงเพียงนี้เลยหรือ“แม่เจ้าสบายดีไหม” ลู่หงเวินหลุบตาลงต่ำ“ท

เฮงซวยที่สุดเท่าที่เคยพบ ทั้งที่สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรักนางคนเดียว ผ่านไปเพียงปีเดียวก็รับฮูหยินรองอย่างเจียงเม่ยเข้ามาเหยียบย่ำใจนางนางทนมาเป็นสิบ ๆ ปี สุดท้ายเป็นไง ถูกเขาลงโทษอย่างกับสุนัขตัวหนึ่ง “ไอ้คนเฮงซวย” เวินหลินตะโกนออกมาแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะลู่ผิงถิงบังคับลำตัวให้อยู่นิ่งไม่ได้จึงเอนไปด้านหลัง “ใช่ ท่านแม่เฮงซวยสุด ๆ เห็นข้าเป็นอะไร มาหลอกข้าให้รักแล้วไปอยู่กับสตรีอื่น ไอ้เฮงซวยเอ๊ย”เวินหลินหลับไปแล้วลู่ผิงถิงปวดปัสสาวะจึงลุกขึ้น เดินขาเลื้อยพันกันเซไปซ้ายทีขวาทีจนชายหนุ่มคนหนึ่งต้องเข้ามาพยุง “พ่อรูปงามคนนั้น พาข้าไปปลดเบาหน่อย” คนนี้ไม่ถูกใจเท่าไร จึงชี้ไปหาพ่อหน้าหวานคนที่บอกว่าชอบนางโดยไม่รู้เลยว่าการที่นางเจาะจงเลือก ทำให้บุรุษผู้นั้นคิดว่านางทอดสะพานให้บุรุษผู้นั้นโอบเอวลู่ผิงถิงพาเดินไปห้องปลดเบา สตรีตัวเล็กทิ้งน้ำหนักซบพิงเขามาทั้งตัว เขาปล่อยนางเข้าไปทำธุระส่วนตัวแล้วรอนางอยู่ เมาเพียงนี้คนงามเจ้าไม่รอดแน่ สมองกำลังประมวลผลว่าจะไปที่ห้องส่วนตัวหรือมุมอับแถวห้องสุขานี้ดีลู่ผิงถิงเกาะเลาะผนังออกมา บุรุษหนุ่มเข้าไ

“แต่เขาเป็นพ่อเจ้าเหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้” ลู่ผิงถิงเอ่ยลู่ไป๋อิงลุกขึ้นสายตาเต็มไปด้วยความแค้นจ้องเขม็งผู้เป็นบิดา “เพราะข้าเกลียดเขา ข้าเกลียดที่ท่านพ่อลงโทษท่านแม่จนตาย” ลู่ไป๋อิงหันมายิ้มเหยียดให้พี่สาว “ลู่ผิงถิง เจ้าไม่เกลียดบ้างหรือ อย่ามาแสดงบทคนดีต่อหน้าข้า ที่ท่านแม่ข้าพบจุดจบเช่นนี้ก็เพราะเจ้าด้วยเช่นกัน”“แม่ของเจ้าทำตัวเองชัด ๆ ตั้งสติหน่อยนะไป๋อิง”“ฮ่า ฮ่า” ลู่ไป๋อิงหัวเราะแล้วเดินเข้าไปหาพี่สาว กำมีดสั้นในมือไว้แน่น “ข้าเองก็เกลียดเจ้า เกลียดเจ้ามาตลอด เกลียดที่เจ้าถูกท่านย่าเอาอกเอาใจ ไม่ว่าอะไรก็มอบให้เจ้าเลือกก่อน ตำราแพทย์วิชาแพทย์ก็สอนให้เจ้าคนเดียว ข้าก็เป็นหลานเหมือนกัน แล้วเหตุใดท่านย่ารักแต่เจ้า”ลู่ผิงถิงลำลึกถึงวันเวลายามเด็ก ตอนนั้นท่านย่ารับแมวบาดเจ็บมาเลี้ยง ลู่ผิงถิงดูแลรักษาเอาใจใส่อย่างดี ต่างกับลู่ไป๋อิงที่รำคาญจนบีบคอแมวตัวนั้นจนตาย ท่านย่าจึงตัดสินใจมอบตำราแพทย์และเริ่มสอนวิชาแพทย์ให้กับนาง ทว่าไม่นานท่านย่าก็ป่วยแล้วจากไป ลู่ผิงถิงจึงได้เรียนแค่เรื่องสมุนไพร ยามมารดานอนเป็นผักนางจึงเก็บสมุนไพรมาต้านพิษให้มารดาได้