All Chapters of พระชายาจำยอม: Chapter 41 - Chapter 50

น่าเหลือเชื่อเขากระโดดตามนางมา เลือกที่จะช่วยสตรีอีกคนแต่พร้อมที่จะตายไปกับนาง หัวใจเต้นแรงอีกครั้งด้วยความหวัง “ท่านรักข้าหรือไม่” กระโดดตามาขนาดนี้ขอคำตอบดี ๆ ให้ชื่นใจหน่อยเถอะมู่เซียวเซ่อ ก้มลงจุมพิตสตรีที่เขารักแทนคำตอบ“ออบ อ้า อ่อนอาย อ้าอากอู้” (ตอบ ข้า ก่อนตาย ข้าอยากรู้) จะตายอยู่รอมร่อยังคาดคั้นเอาคำตอบจากเขา ทั้งที่ริมฝีปากนั้นถูกเขาครอบครองอยู่ยังไม่ทันได้คำตอบที่พอใจ ร่างของทั้งสองก็พุ่งลงมาบนต้นไม้ใหญ่ ซึ่งตรงนี้ไม่ใช่ชั้นลึกสุดของหน้าผา กิ่งไม้ขูดขีดแผ่นหลังเจ็บจนน้ำตาไหล ศีรษะกระแทกไปกับกิ่งไม้สติดับวูบลง“ถิงเอ๋อร์” มู่เซียวเซ่อหลังกระแทกกิ่งไม้เช่นกัน ใบหน้าแสบร้อนเพราะโดมกิ่งไม้ใบไม้ขูด เขาเกาะกิ่งไม้กิ่งหนึ่งไว้ได้ ทว่าร่างบอบบางหลุดออกจากลำแขนแกร่งไปแล้วกิ่งไม้เกี่ยวอาภรณ์ของคนตัวเล็กห้อยต่องแต่งอยู่ หน้าผากของนางมีโลหิตไหลเยิ้มออกมา เขาพยายามขยับไปใกล้เพื่อจะดึงร่างบางขึ้นมา แต่จนใจที่กิ่งไม้กิ่งนั้นไม่สามารถรับน้ำหนักสองคนได้มู่เซียวเซ่อแกว่งตัวไปเหยียบกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ แหงนหน้าขึ้นมองไปบนปากเหว คาดเดาจากตรงนี้น่

ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็รีบออกจากจวนอ๋อง ต้องตามไปเตือนเขาถึงอันตรายสักหน่อย หากรออยู่แบบนี้คงอกแตกตายไปก่อนเขาอีกลู่ผิงถิงกลับมาที่เรือนหลังเล็กของมารดา เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วให้มารดาพาคนไปช่วยบิดา ส่วนนางจะตามสามีไปสนามรบกำลังจะออกเดินทางก็มีบุรุษคนหนึ่งมาขวางไว้ซึ่งนางไม่คุ้นหน้าคุ้นตาสักนิด “พระชายากระหม่อมเป็นองค์รักเงา ที่ท่านอ๋องทิ้งไว้ให้ติดตามพระชายา นามว่าจ้าวเฉินพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าจะไปหาเขาที่สนามรบ”“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ที่นั่นอันตรายมาก”“เพราะอันตรายอย่างไรเล่าข้าถึงต้องไป เจ้าอย่าขวางข้า”“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมฟังเพียงท่านอ๋องเท่านั้น...”ลู่ผิงถิงสาดผงสลบใส่จ้าวเฉิน “ขอโทษด้วยข้ารีบ เจ้านอนไปก่อนสักสองวัน ค่อยตามข้าไป”บุรุษร่างกำยำหลับกลางอากาศไปอย่างไม่ตั้งตัวรถม้าคันเล็กกะทัดรัด ไม่มีสัมภาระให้ขน มีเพียงสตรีนางหนึ่งนั่งอยู่ด้านใน และคนบังคับรถม้าซึ่งเป็นยอดฝีมือที่มารดาจ้างมาคุ้มกันตำราแพทย์ที่ท่านย่าให้ไว้มีประโยชน์มาก ยามนี้มารดาของนางสนุกกับการทดลองปรุงยาซึ่งยาสลบที่นางใช้กับองค

น้ำตานางไหลเป็นสายน้ำ เมื่อเห็นโลหิตพุ่งออกมาจากกายของสามีวิ่งออกไปไม่เชื่อฟังคำที่เขาสั่งไว้อีก คนที่ง้างดาบล้มลงพื้น นางกดสลักอีกครั้ง ใส่คนที่ถอนดาบออกจากลำตัวของสามีและกำลังจะแทงซ้ำ จงซาคนสุดท้ายล้มลงก่อนปลายดาบจะถึงผิวหนังของสามี“เซียวเซ่อ” ลู่ผิงถิงตะโกนเรียกก้องผืนป่า ในเวลานี้ไร้ผู้คนมีเพียงซากศพวังเวงจนเหน็บหนาว มือคลำหายาห้ามเลือดที่ซ่อนไว้บริเวณผ้าคาดเอว เจอกับบางสิ่งที่ลืมไปแล้วว่ามีอยู่ นางเป่ามันเพื่อขอความช่วยเหลือนางช้อนศีรษะสามีขึ้นมากอดไว้ เทผงห้ามเลือดบนอาภรณ์ที่มีของเหลวสีแดงซึมออกมามือสั่นเทา “เจ็บรึไม่ ท่านอย่าเป็นอะไรนะ พวกเราจะกลับเข้าเมืองด้วยกัน ไปเอาคืนคนที่ทำร้ายท่าน ดีรึไม่”มู่เซียวเซ่อยื่นมือที่เต็มไปด้วยคราบเลือดมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้ามอมแมมนั้น เขายิ้มกว้างแล้วเอ่ย “ข้าไม่เจ็บ”ลู่ผิงถิงทาบฝ่ามือลงบนหลังมือเขา แล้วเอียงแก้มเข้าหาฝ่ามือ นางยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา“ท่านจะตายไม่ได้นะ เซียวเซ่อ ท่านห้ามตายเด็ดขาด ตื่นมาคุยกับข้าก่อน” เขาสลบไปแล้ว ลมหายใจอ่อนระโหยโรยแรง ราวกับพลังชีวิตถูกสูบไปจนสิ้นความรู้สึกโห

สตรีที่โดนกัดกรีดร้องโหยหวน พยายามดิ้นหนีแต่ไม่รู้ จี้ฝู่หลิงเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกดคนใต้ร่างไว้จนอยู่หมัด คนใต้ร่างขยับหนีไม่ได้ปลายลิ้นค่อย ๆ รับรู้รสชาติโลหิต จี้ฝู่หลิงกัดไม่ยอมปล่อยทั้งน้ำตา ใจทรมาน อยากระบายความอัดอั้นทั้งหมดออกมาส่งความเจ็บปวดไปให้สตรีใต้ร่างให้นางรู้ว่า ฮองเฮาจี้ คนนี้ไม่ยอมเจ็บคนเดียวร่างบางถูกแรงหนึ่งกระชากออก ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงมาที่แก้มซ้ายของนาง แรงตบจากฝ่ามือส่งร่างบอบบางล้มลง แก้มด้านขวาแนบพื้นที่เย็นเยียบ แก้มซ้ายเจ็บระบมไปถึงหู จี้ฝู่หลิงใช้ลิ้นเลียโลหิตที่มุมปาก มองสายตาเยือกเย็นของสามีที่มองมา แล้วหัวเราะลั่นทั้งน้ำตา“จี้ฝู่หลิง เจ้าเป็นบ้าหรือไล่กัดคนไปทั่ว”สตรีบนเตียงซ้อนแววตาสั่นระริกขึ้นมองสามีของนาง แลดูน่าสงสารจับใจ“อิงเอ๋อร์ไม่เป็นไรใช่ไหม”เขาดูอ่อนโยนห่วงใยสตรีที่นั่งน้ำตาไหลอยู่บนเตียง โอบกอดปลอบโยนต่อหน้าต่อตาฮองเฮาอย่างนางเขาสงสารสตรีคนนั้นที่ถูกนางกัด แล้วสิ่งที่เขาทำกับนางเล่า เขาไม่สงสารนางบ้างหรือ“ฮ่า ฮ่า ฮ่าฝ่าบาทปวดใจหรือ...ไม่เท่าที่หม่อมฉันเจ็บสักนิด”ร่าง

หันมามองเสียงคุ้นเคย เขาถึงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนนางในตำหนักวังเวงแห่งนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงดีใจที่เขาแสดงท่าทีอ่อนโยนเช่นนี้ ทว่ายามนี้นางไม่อยากเห็นท่าทีเสแสร้งของเขาอีก จี้ฝู่หลิงเม้มริมฝีปากน้ำตาคลอ “ออกไป” เป็นครั้งแรกที่นางกล้าไล่สามีของนางที่เป็นถึงฮ่องเต้ “หม่อมฉันไม่อยากเห็นหน้าพระองค์อีก”ฮ่องเต้หนุ่มข่มความโกรธไว้ ไม่ระบายโทสะที่อัดแน่นใส่ฮองเฮาอีก ชายหนุ่มสะบัดอาภรณ์เดินออกจากตำหนัก ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เสียใจ เจ็บปวด สงสาร ห่วงใย ยามเห็นนางร้องไห้แทบขาดใจ เขาคงบ้าไปแล้วที่รู้สึกแบบนั้นกับบุตรสาวของคนที่พยายามโค่นบัลลังก์เขาถ้าไม่เพราะว่าบิดานาง สนับสนุนอนุชาของเขามากกว่าเขาที่เป็นบุตรเขย เขาจะลงมืออย่างเหี้ยมโหดกับบิดานางหรือฮ่องเต้หนุ่มย้อนคิดไปถึงวัยแปดชันษา ยามนั้นเป็นครั้งแรกที่รับรู้ว่ามารดาที่เลี้ยงมาไม่ใช่มารดาที่คลอดเขา ทว่าเป็นเพียงมารดาเลี้ยง ส่วนมารดาแท้ ๆ ของเขานั้นเป็นเพียงนางกำนัลในตำหนักที่ต่ำต้อย พลาดตั้งครรภ์เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนเมาคิดมาตลอดว่าตนเองที่เป็นองค์ชายรองกำเนิดจากครรภ์ของกุ้ยเฟย ไม่ได้ต้อยต่ำเหตุใดถึงถูกรังแกข