All Chapters of พระชายาจำยอม: Chapter 1 - Chapter 10

มือเรียวบางบิดผ้าในอ่างสัมฤทธิ์จนหมาด แล้วเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัวมารดาที่นอนไร้สติบนเตียงเก่า รอบห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น ผนังผุพัง กระทั่งหลังคาก็เริ่มมีรอยรั่วที่นี่คือเรือนท้ายจวนของตระกูลลู่ เป็นสถานที่ไว้ลงโทษคนกระทำความผิดเสียงประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบา ลู่ผิงถิงหันไปมองเห็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งหยุดยืนอยู่หน้าประตูหัวคิ้วทั้งสองของบุรุษผู้นั้นย่นเข้าหากัน ผ่านไปครู่ใหญ่จึงก้าวขาเข้ามาในห้อง แล้วหยุดฝีเท้าลงตรงกลางห้องที่เก่าและทรุดโทรมแห่งนี้เขามองไปยังสตรีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความรู้สึกลู่ผิงถิงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองบิดาที่หยุดอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนึ่งปีมานี้บิดาไม่เคยมาเหยียบเรือนท้ายจวนเลย วันนี้เขามาได้ถือเป็นสัญญาณที่ดี?ความดีใจทำให้มุมปากของลู่ผิงถิงยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว นัยน์ตาแวววับทอประกายด้วยความสุข “ท่านพ่อมาเยี่ยมท่านแม่รึเจ้าคะ”“....” ลู่หงเวินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย วันนี้ที่เขามาที่นี่ไม่ได้คิดจะมาเยี่ยมเยียนฮูหยิน ที่ประพฤติตัวให้เขาผิดหวังอย่างยิ่งคนนั้นเมื่อบุตรสาวเอ่ยปากถามคำถามนี้ขึ้นมา เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจและย้อนคิดไปถึงเหตุ

ณ จวนชินอ๋องผ้าแพรสีแดงพลิ้วไสวทั่วทั้งจวน ลู่ผิงถิงก้าวเท้าเข้าประตู หยุดมองบรรยากาศโดยรอบช่างเงียบเหงาไม่ต่างจากจวนลู่สักนิดพ่อบ้านจางพาลู่ผิงถิงไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ซึ่งมีเพียงผู้ทำพิธีการ ท่านอ๋อง ลู่ผิงถิง และบ่าวในจวนเพียงไม่กี่คนไม่มีงานเลี้ยงเอิกเกริก ไม่มีแขกเหรื่อร่วมแสดงความยินดี ไม่มีใครนอกจากบ่าวในจวน ที่ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีแต่งงานในครั้งนี้น่าขันสิ้นดีลู่ผิงถิงแอบลดพัดปิดหน้าลง มองดูเจ้าบ่าวในอาภรณ์สีแดง ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป คิ้วเข้มรับกับดวงตาเรียวยาว ผิวเนียนละเอียดจนสตรีบางคนสู้ไม่ได้ มองแล้วยากจะละสายตา ไม่ต่างจากที่ข่าวลือบอกไว้เลย ว่าเป็นบุรุษรูปงามที่สตรีเห็นเป็นต้องตกหลุมรักเขามีเสน่ห์ดึงดูดสายตาจริง ทว่าลู่ผิงถิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพียงทำตามคำแนะนำกราบไหว้ฟ้าดินเพื่อให้ผ่านพ้นไปหลังจากเสร็จพิธีชินอ๋องผู้นั้น ก็แยกตัวจากไปทันที เขาไม่พูดไม่จากับนางสักคำ ทิ้งนางไว้กับพ่อบ้านจางอย่างไม่ไยดี“กระหม่อมจะพาพระชายาไปส่งห้องหอพ่ะย่ะค่ะ”ลู่ผิงถิงพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านจางไป เสียงดนตรีดังกระทบโสตประสาท ยามกราบไหว้ฟ้าดิน ไม่มีเสียงดนตรีสักนิด ยามนี้กลับรื่นเ

ลู่ผิงถิงนิ่งตะลึงไปจนแทบลืมหายใจ นางไม่เคยใกล้ชิดบุรุษเท่านี้มาก่อน ทำให้ทำตัวไม่ถูก ลืมที่จะปกป้องตัวเองไปชั่วขณะซ้ำร้ายเขายังซุกหน้าไว้ที่ซอกคอของนาง หายใจเป่ารดแผ่วเบาจนขนลุกตั้งชันไปทั้งตัว สติล่องลอยอยู่เนิ่นนาน จวบจนตั้งสติได้ลู่ผิงถิงก็พยายามผลักคนด้านบนออก“อืมม เหยาเอ๋อร์อย่าดิ้น” คนเมาที่นอนนิ่งเมื่อครู่เริ่มขยับ “เจ้าหอมมากข้าจะอดกลั้นไม่ไหว”อดกลั้นอะไรกันนี่เขาหมายความว่าอย่างไร อย่าบอกนะว่าสิ่งที่ทิ่มตำหน้าขานางอยู่คือ...คนไร้ยางอายก่อนออกเรือนพี่เสี่ยวซีให้ตำราเอาใจสามีไว้ และนั่นทำให้ลู่ผิงถิงรู้ว่า บุรุษผู้นี้กำลังอยากร่วมรักกับนางหยิงสาวหยุดชะงักไปอีกครั้ง เริ่มหาวิธีเพื่อเอาตัวรอด “ท่านอ๋องหม่อมฉันไม่ใช่เหยาเอ๋อร์ของท่าน มองดูดี ๆ สิเพคะ ท่านรีบลุกขึ้นได้แล้วหม่อมฉันหายใจไม่ออก”“อุ่นจัง”ลู่ผิงถิงกลอกตามองบนนี่เขาฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือ พูดอย่างตอบอีกอย่างอย่าถือสาคนเมา อย่าถือสาคนเมา ลู่ผิงถิงท่องไว้ในใจแล้วลองพูดหว่านล้อมอีกครั้ง “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่....”จู่ ๆ อ๋องหนุ่มก็จู่โจมปิดเสียงของนาง ด้วยริมฝีปากของเขา ลู่ผิงถิงตาโตราวไข่ห่าน ริมฝีปากนุ่มคละ

เสี่ยวซีกำลังถูกเฆี่ยนด้วยแส้หวาย แผ่นหลังบอบบางมีเลือดซึมออกมาจากอาภรณ์เป็นรอยแส้ในตอนที่มาถึงเสี่ยวซีกำลังจะสติดับวูบลง ทว่าตอนนี้นางดูเหมือนจะข่มความเจ็บปวดไว้ ไม่ยอมให้ตนเองหมดสติ ลู่ผิงถิงเข้าไปกอดเสี่ยวซีไว้ ไม่ให้แส้ที่เต็มไปด้วยโลหิตฟาดลงบนแผ่นหลังบางนั้นได้อีก ทำให้บ่าวผู้นั้นยั้งมือไม่ทัน ฟาดไปที่แผ่นหลังของลู่ผิงถิง“คุณหนูบ่าวไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ”ร่างบางของลู่ผิงถิงสะดุ้งโหยง ยามหวายกระทบแผ่นหลัง แสบร้อนมาก เพียงครั้งเดียวยังเจ็บเพียงนี้ แล้วพี่เสี่ยวซีโดยไปตั้งหลายครั้งจะทนได้อย่างไร สายตามาดร้ายจับจ้องใบหน้าบ่าวที่ลงมือ พอดีกับที่สตรีร่างเล็กในอ้อมกอดขยับ ลู่ผิงถิงจึงเลิกสนใจบ่าวคนนั้น ได้แต่เก็บไฟโทสะทั้งหมดไว้ในใจ และก้มมองเสี่ยวซีที่อยู่ในอ้อมกอดเสี่ยวซีลืมตาขึ้นเล็กน้อยพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไร้เสียง นางเจ็บมากเจ็บจนน้ำตาเม็ดเล็กเกลี้ยงเกลาไหลออกมา อยากปลอบใจคุณหนูที่แววตาแดงก่ำ แต่นางไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ภาพรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาของคุณหนูค่อย ๆ พร่ามัวลงส่งรอยยิ้มเจ็บปวดให้เสี่ยวซีทั้งน้ำตา คนในอ้อมกอดสลบไปแล้ว ใจของลู่ผิงถิงสั่นสะท้าน พี่เสี่ยวซ

อาหลี่มาถึงจวนตระกูลลู่แล้ว ทว่าประตูกลับปิดเงียบ นางพยายามเคาะหลายครั้งก็ไม่มีคนเปิดลางสังหรณ์ไม่ดีก่อเกิดขึ้นในใจของอาหลี่ พระชายาอยู่ในจวนเพียงลำพัง กลัวก็แต่จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในเรือนท้ายจวนอาหลี่เดินอ้อมกำแพงจวนลู่ เพื่อหาวิธีเข้าไปด้านในให้เร็วที่สุด และแล้วก็หาวิธีเข้าจวนลู่ได้ ใบหน้ากลมมนแหงนมอง ดอกกุ้ยฮวาที่บานเต็มต้น กิ่งของมันแผ่เข้าไปในจวนลู่พอดิบพอดี แบบนี้อาหลี่ก็สามารถปีนต้นไม้ แล้วกระโดดลงไปได้ ไม่รอช้ารีบปีนต้นไม้ขึ้นไปบนกำแพงทันทีทางด้านลู่ผิงถิงพลิกกายหลบปลายมีดแหลมคมไว้ได้ จากนั้นรีบวิ่งอ้อมไปหลังเตียงของเสี่ยวซี ทำให้ยามนี้มีเตียงกั้นกลางระหว่างนางกับบุรุษชุดดำผู้นั้น “ใครส่งเจ้ามา”“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”“เขาจ้างเจ้าเท่าใดข้าให้เจ้าสองเท่า” ลู่ผิงถิงเริ่มหว่านล้อม นางเห็นว่าบุรุษผู้นั้นทำท่าครุ่นคิดก็รีบเอ่ยเสริม “สังหารข้าที่เป็นพระชายาชินอ๋อง เจ้าคิดว่าจะหนีการจับกุมรอดหรือ ไม่สู้รับเงินจากข้าแล้วหนีไป”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชินอ๋องเสเพลผู้นั้นจะมีปัญญามาทำอะไรข้าได้