ตกหลุมพราง (1)

ณ จวนอ๋อง

“ท่านอ๋องฝ่าบาทมีราชโองการมาถึงท่าน”

มู่เซียวเซ่อที่เคยมีใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ส่งสายตามาดร้ายไปให้กงกง “รอไปก่อน” เขาไม่สนใจราชโองการอะไรนั่น พระชายาของเขาบาดเจ็บอยู่

“ท่านอ๋องเรื่องเร่งด่วนมากพ่ะย่ะค่ะ”

“ด่วนมากเจ้าก็รับไว้เอง ไม่เห็นรึว่าข้ายุ่งอยู่” มู่เซียวเซ่อสะบัดอาภรณ์ เดินไปตามหมอหลวง มาดูอาการให้พระชายาตัวน้อยของเขา

หมอหลวงคนนี้ไม่เคยออกมารับแสงแดด คนทั้งจวนอ๋องไม่รู้ถึงการมีอยู่ของคนผู้นี้ เพราะเขาไม่เคยปรากฏตัวออกมาให้เห็น

กงกงเดินตามไป “ท่านอ๋องครั้งนี้ เกี่ยวกับบ้านเมือง ถึงอย่างไรท่านก็ขัดราชโองการไม่ได้ รับไว้เถอะพ่ะย่ะค่ะ ถ้าท่านอ๋องไม่รับถือว่าขัดราชโองการ พระชายาก็จะเดือดร้อนไปด้วย”

มู่เซียวเซ่อใจเย็นลงแล้วหยุดฝีเท้า ครุ่นคิดเพียงครู่ก็คุกเข่าลง

กงกงจึงประกาศราชโองการ “เนื่องจากศัตรูบุกรุกเข้ามาตีด่านจงชุนแตก เหลือปราการด่านจงหนานด่านสุดท้าย หากตีแตกอีกก็จะบุกเข้ามาถึงเมืองหลวง ทำให้ปวงประชาต้องยากแค้น เราจึงออกราชโองการคืนตราบัญชาการทหารให้ชินอ๋องมู่เซียวเซ่อ ออกรบกำจัดศัตรูให้สิ้น”

มู่เซ