All Chapters of เพียงใจ (Only you): Chapter 11 - Chapter 20

ปกป้องมาขลุกตัวอยู่ที่ร้านเวียงพิงค์ตั้งแต่บ่าย เขาช่วยอะไรไม่ได้มากนอกจากเป็นเพื่อนคุย ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ทำให้เขาไม่อยากจะผละห่างเธอไปไหน พอไม่มีไอ้หนุ่มนั้นเข้ามาวุ่นวายเป็นก้างขวางคอค่อยทำให้เขารู้สึกเป็นสุขยิ่งนัก คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หายที่มันทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเรือนร่างบอบบางอย่างออกนอกหน้าทั้งที่เธอไม่ได้เป็นอะไรกับมัน ที่รู้ก็เพราะสอบถามจากหมวยและได้รับคำยืนยันจากปากของเวียงพิงค์ด้วยความมั่นใจเลยคืนกลับมาเต็มเปี่ยม “ป้องไม่เบื่อบ้างเหรอมาอยู่ในร้านดอกไม้ตั้งหลายชั่วโมงแบบนี้อะไรก็ไม่มีให้ทำสักอย่าง ถ้าอยากกลับก็กลับไปได้เลยนะไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเราหรอก” เธอเพิ่งจะว่างเว้นจากการจัดดอกไม้เลยเดินเข้ามานั่งคุยกับชายหนุ่มที่ยึดโซฟารับแขกของร้านเป็นที่นั่งตั้งแต่ช่วงบ่ายโมงอย่างเกรงใจ “ไม่เบื่อหรอกน่าพิ้งค์ไม่ต้องห่วงหรอก เราอยู่เป็นเพื่อนคุยกับพิ้งค์ได้สบาย ๆ ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่าจะอยู่ด้วยจนปิดร้านนั่นแหละ เพราะเย็นนี้จะชวนไปงานวันเกิดน้องสาวด้วยกันน่ะ หวังว่าพิ้งค์จะว่างไปกับเรานะ” ถามอย่างมีความหวัง “ป้องมีน้องสาวด้วยเหรอเนี่ยไม่เห็นรู้มาก่อนเลย” “ไม่ใ

“หมัดไอ้หมอนั่นหนักใช่เล่น เริ่มจะปวดแผลขึ้นมาหน่อย ๆแล้วเนี่ย พิ้งค์ช่วยดูหน่อยสิว่าช้ำยัง” ปริญเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาหลังจากขับรถอยู่พักใหญ่เพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนข้าง ๆ ที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น “มันไม่ทำให้นายตายได้หรอกแผลแค่นั้นน่ะอย่ามาสำออยไปหน่อยเลย” ตอบเสียงขุ่นอย่างหมั่นไส้เต็มทนดูก็รู้แล้วว่าเรียกร้องความสนใจ เจ็บจริงคงไม่ใช่แบบนี้หรอก “ตอบได้ใจร้ายชะมัดเลย” เหล่มองหน้าเชิด ๆ ตูม ๆ นั่นแล้วก็อยากจะขำมากกว่าโกรธจริง ๆ จัง ๆ เสียอีก ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่ายิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้คนมองเขวเอาได้ง่าย ๆ “นายเข้ามายุ่งกับชีวิตของฉันทำไมปริ๊นท์ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่อยู่ดี ๆ นายก็มาทำบ้าๆกับฉันในคืนก่อนและคืนนี้ก็เป็นอีกครั้งที่นายทำตัวแย่มาก ๆ” จ้องเขม็งเพื่อเค้นคำตอบที่ต้องการจะรู้ มันทำเป็นว่าไม่สนใจไม่ได้แล้ว “ก็พิ้งค์สวยนี่นา ใครมันจะอดใจไม่ให้เอาตัวเองเข้าไปยุ่งด้วยไหวกันล่ะ” หันมายิ้มให้ตุ๊กตาหน้ารถคนสวยที่เขาบังคับให้ขึ้นรถมาด้วยกันก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนตามเดิมเพื่อความปลอดภัยทั้งในด้านการจราจรและเป็นการหักห้ามใจไม่ให้หักพวงมาลัยเข้าข้างทางลา

“วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายที่สุดตั้งแต่เปิดร้านมาเลยนะเนี่ย” พึมพำกับตัวเองอย่างละเหี่ยใจ อีกคนก็ทำตัวพาลพาโลกับเธอส่วนอีกคนก็ตั้งหน้าตั้งตาจะเอาคำตอบที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี อยากจะหายตัวไปซะจริง ๆ เลย “พี่ว่าคุณพิ้งค์เข้าไปคุยธุระกับคุณ ๆ ในห้องทำงานก่อนก็ได้นะคะเดี๋ยวทางนี้พี่จีน่ากับเด็ก ๆ จะดูแลเอง” จีน่าช่วยเสนอแนวทางให้กับเจ้านายสาวที่ยืนขมวดคิ้วอยู่กลางร้านอย่างเห็นใจ เพราะดูท่าแล้วแต่ละคนคงไม่ยอมปล่อยเจ้านายเธอไปง่ายๆแน่ “ฝากด้วยนะคะพี่จีน่า ครั้งนี้คงนานแน่ แต่ถ้ามีอะไรเร่งด่วนก็ไปเรียกได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ” สั่งเสร็จก็เดินนำไปทางหลังร้านที่เพิ่งกลับออกมาอีกครั้ง “ตามนั้นค่ะคุณพิ้งค์” จีน่ารับปากและยิ้มหวาน เวียงพิงค์ถอดผ้ากันเปื้อนลายน่ารักออกจากตัวแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงานโดยมีสายตาอีกสองคู่คอยมองอยู่แทบจะตลอดเวลาเลยทำให้ บรรยากาศมันชวนอึดอัดแบบแปลก ๆ “ฉันไม่ถามแกแล้วก็ได้พิ้งค์ลีลาซะเหลือเกิน” หมวยค้อนเพื่อนแล้วหันหน้ามาทางปริญแทน “ฉันถามนายปริ๊นท์ดีกว่าเพราะดูท่าแล้วฉันน่าจะได้รับคำตอบที่ดีได้จากหมอนี่มากกว่าเธอแน่นอนเลยยัยพิ้งค์” ยังไงวันนี้ก็ต้องรู้ให้ไ

“ขาดเหลืออะไรพิ้งค์ก็บอกพ่อได้เสมอนะลูก ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้นเข้าใจไหม พ่ออยากเป็นคนแรกที่พิ้งค์นึกถึงนะ” เขาอยากจะเข้าถึงลูกมากกว่านี้แต่ก็ดูเหมือนว่าเวียงพิงค์จะคอยปิดประตูกั้นไม่ให้เขาเข้าถึงได้ง่าย ๆ มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่วันที่เขาพามณีเข้ามาในบ้าน และความห่างเหินมันยิ่งมากขึ้นเมื่อมีธิดา “ค่ะ” ยิ้มน้อย ๆ ให้บิดา “แล้วเมื่อไหร่พิ้งค์จะยอมใจอ่อนย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของเราสักทีล่ะลูก พ่อไม่อยากให้พิ้งค์ใช้ชีวิตเพียงลำพังคนเดียวเลยรู้ไหม กลับไปอยู่กับพ่อเถอะนะ” เฝ้ารอคอยวันที่ลูกจะกลับไปอยู่ด้วยกันดังเดิมมาตลอดแต่ทุกครั้งที่พูดเวียงพิงค์ก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบตกลงหรือพูดถึงเรื่องนี้เลย “หนูชอบอยู่คอนโดมากกว่าบ้านคงไม่กลับไปรบกวนคุณพ่อกับครอบครัวหรอกค่ะ อีกอย่างหนูดูแลตัวเองได้ คุณพ่อไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรหรอกนะคะ อยู่มานานแล้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่นี้ถือว่าสบายมากค่ะคุณพ่อ” เธอใช้ชีวิตอิสระมาค่อนข้างนานแล้วหากจะต้องกลับไปอยู่ในที่ที่อึดอัดและไม่มีความสุขขอเลือกอยู่อย่างนี้ดีกว่า “ทำไมพิ้งค์พูดอย่างนั้นล่ะ บ้านหลังนั้นมันก็คือบ้านของหนูนะลูก หนูจะกลับเข้าไปอยู่ตอนไหนก็

ปริญกึ่งลากกึ่งจูงมือบางของคนหน้างอให้เดินมาด้วยกันตลอดทาง ลืมสนิทไปเลยว่าวันนี้มีนัดกับเพื่อนเพื่อทำรายงานกลุ่มที่ต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า ถ้าแทนไทไม่โทรมาย้ำเขาคงก็จะพาสาวข้างกายที่ดูซึม ๆ ไปนั่งดูหนังอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อแผนถูกปรับเปลี่ยนกะทันหันแบบนี้เขาเลยมัดมือชกพาเวียงพิงค์ให้มานั่งเล่นที่คอนโดด้วยกันเลย แม้เจ้าตัวจะแสดงออกชัดเจนว่าไม่เต็มใจและต่อต้านแต่เขาก็สนที่ไหนล่ะ เรื่องอะไรจะปล่อยให้อยู่คนเดียวกันยิ่งอาการไม่ค่อยดีแบบนี้ด้วยต้องให้อยู่ในสายตาตลอดถึงจะดี “ให้ฉันกลับคอนโดตัวเองเถอะนะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ อยากพักสมอง อยากอยู่คนเดียวเข้าใจไหม” ยื้อมือใหญ่เอาไว้เมื่อประตูลิฟต์กำลังจะเปิด “ผมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าห้องมาก่อนเลยนะยกเว้นคุณแม่พิ้งค์เป็นคนที่สองที่ผมอยากจะให้เข้าไปสำรวจพื้นที่ส่วนตัว ไหน ๆ ก็มาแล้วก็เข้าไปดูหน่อยเถอะ” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังฉุดให้เข้าไปอย่างง่ายดาย เวียงพิงค์ได้แต่ทำหน้าตูมอย่างขัดใจ พลางสะบัดหน้าหันไปมองทางอื่นอย่างเคือง ๆ “ไม่เห็นจะอยากดูเลยมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ คอนโดฉันก็มี ชิ! แล้วคนอื่นก็ไม่มีทำไมไม่เขยิบไปยืนห่าง ๆ เล่