All Chapters of เพียงใจ (Only you): Chapter 1 - Chapter 10

‘เวียงพิงค์’ ร้านดอกไม้ที่เพิ่งเปิดทำการได้เพียงสองอาทิตย์ อยู่ในตึกขนาดสองคูหา การตกแต่งสไตล์ยุโรป โทนสีหลักของร้านคือสีขาว ตัดกับสีสันสดใสของดอกไม้นานาชนิด มองดูแล้วสดชื่นสบายตา เวียงพิงค์ ตั้งอยู่ในทำเลทอง ใกล้กับบริษัทชั้นนำระดับประเทศ ห้างสรรพสินค้า ธนาคาร สถานศึกษา เรียกว่าอยู่ในจุดใจกลางของความพลุกพล่านในเรื่องของราคาจึงมีตั้งแต่ระดับปานกลางไปจนถึงราคาแพง เพื่อกลุ่มเป้าหมายที่ปัจจัยทางการเงินที่แตกต่าง เพราะอย่างนี้ในระยะเวลาเพียงแค่ 2 อาทิตย์ ร้านจึงได้เสียงตอบรับจากลูกค้าที่มาใช้ บริการดีมาก ๆ “สวัสดีค่ะ ร้านเวียงพิงค์ยินดีให้บริการค่ะ คุณลูกค้าต้องการช่อดอกไม้แบบใด ดอกไม้ประเภทไหนแจ้งได้เลยนะคะ ทางร้านเรายินดีจัดให้ตามความต้องการของคุณลูกค้าค่ะ” ทันทีที่เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งจากหน้าร้านส่งสัญญาณเตือนถึงการมาเยือน คนด้านในก็พร้อมตอบรับ คล้ายว่าตนเองคือเสียงอัตโนมัติที่ถูกอัดเอาไว้ใช้งานในการนี้โดยเฉพาะ ผู้เป็นเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมาทักทายแขกคนแรกของวันพร้อมรอยยิ้มหวานหยดน่าประทับใจ การแต่งกายของลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามาคล้ายนักศึกษา เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดพับแขน ชายสอดอยู

ดอกกุหลาบสีชมพูหวานแหววในแจกันขนาดใหญ่ที่ตั้งไว้กลางโต๊ะตรงหัวเตียงภายในห้องนอนสีทึบบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าของห้องไม่ชอบสีสันอะไรมากมายนักแต่กลับมีดอกไม้อยู่คู่กับกระบอกฉีดน้ำ กลีบสวยๆที่เคยสดเคยเบ่งบานเริ่มจะคล้ำลงตามวันและเวลาแม้เจ้าของจะดูแลประคบประหงมมันดีขนาดไหนก็ตาม “จมูกฉันเริ่มจะติดใจกลิ่นหอมๆของพวกแกแล้วสิเนี่ย จะรีบเหี่ยวเฉากันไปไหนหึ เอาให้คุ้มค่ากับเงินที่ต้องเสียไปหน่อยสิ” บ่นอย่างไม่คิดจะจริงจังอะไรเขาหอบพวกมันมาอยู่ที่คอนโดจะครบอาทิตย์หนึ่งแล้ว ไม่ได้เอาไปให้แม่อย่างที่กล่าวอ้างแต่อย่างใด และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็ยังไม่มีโอกาสได้เฉียดเข้าไปใกล้ร้านเวียงพิงค์อีกเลย เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการสอบ ไม่รู้ป่านนี้เจ้าของร้านคนสวยจะมีคนมารุมจีบมากน้อยแค่ไหนแล้วเหมือนกัน คิดถึงแล้วก็อยากจะเห็นหน้าขึ้นมาครามครัน ถ้าไม่ติดว่ามีนัดกับเพื่อนเขาคงแจ้นไปด้อมๆมองๆแถวหน้าร้านและเผลอ ๆ อาจจะหาข้ออ้างในการเข้าไปซื้อดอกไม้อีกจนได้ “เฮ้ย! แกชอบดอกกุหลาบตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ปริ๊นท์ สีชมพูแหววยังกับตุ๊ดเด็กแน่ะ ขัดกับบุคลิกแมนๆของแกแท้” น้ำเสียงตกใจของผู้ที่ก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเพื่อนด

เวียงพิงค์นั่งดูเมนูอาหารในมืออย่างตั้งใจ วันนี้มีเพื่อนซี้อย่างยัยหมวยมาช่วยปิดร้านแล้วยังรบเร้าให้มากินข้าวด้วย คนที่หิวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยไม่คิดจะปฏิเสธแต่อย่างใด ยิ่งรู้ว่าจะมากินที่ร้านญาติสนิทเพื่อนด้วยเลยไม่คิดจะเล่นตัว เพราะมากินที่นี่ทีไรนอกจากอิ่มท้องแล้วยังได้กินฟรีอีกต่างหาก อาหารก็อร่อยถูกปากจนยากที่จะไม่ตอบรับไมตรีของเพื่อนรัก “เจ๊หมวย พี่พิ้งค์มากินมาข้าวฟรีกันอีกแล้วเหรอครับ สงสารพี่เทพมั่งเหอะพี่สองคนกินทีร้านแทบขาดทุน” แทนไทโพล่งขึ้นแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างพี่สาว ความจริงเรื่องที่แซวมันห่างไกลจากความจริงอยู่มากร้านพี่ชายเขาไม่เคยเฉียดใกล้คำว่าขาดทุนเลยแม้แต่น้อย แค่อยากจะแหย่สาวๆเล่นก็เท่านั้นเลยแกล้งพูดแบบนี้“พี่กับเจ๊หมวยของเราไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นนะแทนไท พูดเล่นกับสาวๆแบบนี้ไม่โอเคเลยนะรู้ไหมพ่อหนุ่มน้อย” เวียงพิงค์มองค้อนคนชอบอำหนึ่งที รู้หรอกว่าโดนแกล้งแต่ถึงจะหิวขนาดไหนเธอก็คงไม่มีปัญญากินให้เจ้าของเกือบขาดทุนได้หรอก“นั่นสิ เดี๋ยวก็ตบปากฉีกเลย พี่เทพเขาเต็มใจให้ฉันกับยัยพิ้งค์กินเถอะย่ะ ว่าแต่นี่มันยังหัวค่ำอยู่เลยนะปกติแกต้องโผล่มาตอนดึกๆไม่ใช่เหรอยะไอ้น้อง

เรือนร่างสูงโปร่งที่สวมใส่เแค่กางเกงยีนส์เพียงตัวเดียวยืนเปลือยแผ่นหลังกำยำหันหน้าออกนอกระเบียง ควันสีเทาหม่นถูกพ่นครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหลายทั้งมวล ทั้งกลิ่นและมลพิษมันตลบอบอวลคละคลุ้งไปทั่ว มันไม่ดีต่อสุขภาพใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมันอยากหาที่ระบาย รื้อ ๆ ค้น ๆในลิ้นชักก็เจอเจ้าสิ่งนี้พอดีมันเลยถูกเลือกให้เป็นตัวช่วยในการดับอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในขณะนี้ จะระบายกับคนก็ไม่อยากยุ่งกับใครทั้งที่สามารถเรียกคนที่ถูกใจมาหาที่ห้องได้เพียงแค่กดโทรศัพท์แค่กริ๊งเดียวเมื่อสูบมาเกือบจะหมดมวลที่สองมันก็ไม่ได้ช่วยให้ความคิดหรือความว้าวุ่นใจดีขึ้นจึงบดขยี้ส่วนที่เหลือจนมันมอดดับลง พลางถอนหายใจออกมายาวเหยียด คิ้วเรียวเข้มสีดำสนิทขมวดกันจนยุ่งไม่แพ้ใบหน้าหล่อจัด มือข้างซ้ายยกขึ้นเสยผมลวกๆแล้วกระแทกลงกับราวระเบียงอย่างแรง ดาวบนท้องฟ้าที่ทอประกายลิบ ๆ ก็ไม่อาจดึงความสนใจของคนหงุดหงิดให้ดีขึ้นได้ มันเกิดอะไร มันเกิดอะไร คำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ตอนขับรถกลับมาคอนโดแล้ว แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวทำเอาคนอย่างนายปริญเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ ไ

“พูดจาให้มันดี ๆ นะใครพลอดรักกับนายกันยะ แล้วนี่จะลากฉันไปไหนอีกเนี่ย ฉันไม่ไปกับนายนะนายปริ๊นท์ หูแตกหรือไง ว้ายย!” พยายามยื้อยุดไม่ไปตามแรงลากแล้วพอคนข้างหน้าหยุดเธอก็ปะทะเข้ากับอกแข็งเต็ม ๆ“เสียงพิ้งค์เริ่มจะทำให้ผมปวดหูแล้วนะ จะเข้าไปเอากระเป๋าแล้วกลับบ้านดีๆหรือจะต้องให้ปากเปื่อยก่อนเลือกให้ไว” ปลายหัวนิ้วโป้งข้างขวาลูบเบาที่กลีบปากนุ่มแล้วจ้องเข้าไปในนัยน์ตากลมรีบหลุบต่ำก้มลงมองพื้น ศีรษะเล็กที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำส่ายไปมา เธอไม่อย่างจะเสี่ยงกับอารมณ์ดิบเถื่อนขึ้น ๆ ลง ๆ ของหมอนี่หรอก เพราะคงไม่ใช่แค่ขู่เพียงอย่างเดียวแน่สู้สงบปากสงบคำก่อนเป็นดีที่สุด เข้าไปในร้านได้แล้วอะไร ๆ มันก็คงจะง่ายขึ้น ยัยหมวยก็นั่งรออยู่ในนั้น“เดินนำไปสิ” หมอนั่นไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากดึงมือให้เธอได้เดินตามต้อย ๆ จะสะบัดออกก็ไม่ได้เพราะถูกบีบเอาไว้แน่นเลย แล้วอย่างนี้จะตอบคำถามของเพื่อนได้ยังไงกัน ชีวิตทำไมจะต้องโคจรมาเจอกับนายนี่ด้วย ตัวปัญหาชะมัดเลยหมวยมองเพื่อนรักที่ถูกลากออกไปแล้วถูกจูงมือกลับมาอย่างงๆเพราะไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นและยังท่าทางที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันของคนทั้งคู่อีก เช่นเดียวกั