Semua Bab เพียงใจ (Only you): Bab 31 - Bab 40

“เลิกเล่นอะไรน่ากลัวแบบนั้นเลย เสียตัวให้แกชีวิตฉันต้องอับเฉาไปทั้งชาติแน่ ขอมีความสุขกับพิ้งค์ดีกว่า” “ทำยังกับฉันจะเอาแกจริง คนอย่างแกปล่อยให้พี่พิ้งค์จัดการไปน่ะดีแล้ว” แค่เล่นยังขนลุกขนาดนี้ขืนเป็นจริงยังคิดสภาพไม่ออกว่าตัวเองจะเป็นไปในลักษณะไหน “เออ เกือบลืมไปเลยเพิ่งนึกขึ้นได้ วันก่อนแพมมาถามฉันด้วยว่าแกกับพี่พิ้งค์เป็นอะไรกันด้วย ฉันเลยตอบไปว่าเป็นแฟนกัน ตกลงว่าพี่พิ้งค์ยอมรับแกเป็นแฟนยังวะฉันรู้สึกไม่ดีนะถ้าต้องโกหกใครสักคนอะ” เคนโด้ที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นพร้อมกับตีหน้าเศร้า “ตอแหลจริง ปกติชีวิตแกก็ชอบโกหกจนเป็นนิสัยไอ้คุณเคนโด้ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่แกควงด้วยเนี่ย” แทนไทด่าตรงๆ ปริญยิ้มขำเพราะถูกใจ “ฉันเพื่อนแกนะโว้ยแทน” พูดให้ขำแต่มันเล่นด่าจริงเลยรับไม่ได้ “ก็เพื่อนไงถึงได้รู้ว่านิสัยแกมันเป็นยังไง ไม่งั้นไม่กล้าพูดหรอกครับคุณเคนโด้ ยอมรับความจริงหน่อยสิวะ” ลอยหน้าลอยตาพลางยักคิ้วให้อย่างกวนประสาท “เอาล่ะเลิกเถียงกันได้แล้ว ทำตัวเป็นเด็ก ๆ กันไปได้” ห้ามศึกระหว่างเพื่อนรักที่กำลังจ้องตากันอย่างไม่ลดละ แหย่กันไปแหย่กันมามันดูตลกมากกว่า “งั้นแกก็ตอบคำถามเรื่องพี่พิ้งค์

“จูบก่อน” จับไหล่บางให้หันหน้าเข้าหา ประคองแก้มนุ่มแล้วจรดริมฝีปากลงมาทาบทับกลีบปากสีเรื่อตามธรรมชาติ แทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปหยอกล้อมอบรสชาติหวานปนขมระหว่างโกโก้กับเหล้าชั้นดีที่ยังคละคลุ้งอยู่ในลมหายใจและปลายลิ้นให้เวียงพิงค์ได้รู้รส “อือ” ครางเสียงหวาน สองแขนโอบกอดรัดรอบลำคอหนาไว้แน่น เขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วเอนร่างกายพิงอกกว้างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ “อื้อ” ยืนได้ไม่นานเอวก็ถูกรวบให้มานั่งซ้อนบนตักโดยที่ปากยังคงประกบติดกันอย่างแนบแน่น แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปมันกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดในร่างกายให้แล่นพล่านหนักยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อได้สัมผัสเรือนร่างหอมกรุ่น จูบหนักหน่วงที่ตั้งใจมอบให้เหมือนกับเป็นการฆ่าตัวเอง แก่นกายที่นอนอย่างสงบตื่นขึ้นมาจนปวดแปลบ ต้องกดสะโพกงอนงามให้บดเบียดแนบชิดถูไถไปพลางๆ ซอกคอเล็กปราศจากผมดกดำที่ยามปกติจะแผ่สยายเต็มกลางหลังบดบังให้เกะกะลูกตาเพราะเก็บเกล้ามัดไว้กลางศีรษะจึงเหมือนเป็นการเปิดทางให้ได้ซุกไซ้อย่างเต็มที่ ผิวเนื้ออ่อนนุ่มทั้งลำคอระหงถูกงับถ้วนทั่ว เกิดรอยแดงจาง ๆ ที่ริมฝีปากร้ายเผลอกดเน้นย้ำจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ก็คงเดาได้ไม่ยาก ชายเสื้อยืดสีขาวตัวหลวมถูกมือใ

กระเช้าดอกไม้มีสันสดใสที่เพิ่งจัดเสร็จประกอบไปด้วยดอกกุหลาบสเปรย์สีชมพู ดอกมัมสีขาว ดอกมัมสีม่วง และดอกฟาแลนสีขาว กระเช้านี้เวียงพิงค์ตั้งใจจัดมอบให้คุณหญิงสิรินาถมารดาของปริ๊นท์เป็นพิเศษเนื่องในโอกาสที่ท่านแวะมาเยี่ยมเยือนถึงร้านด้วยตัวท่านเองอย่างไม่คาดคิด “ดอกมัมมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าดอกเบญจมาศหรือนี่เป็นความรู้ใหม่ของป้าเลยนะ เชยๆจริงเลยฉัน” หัวเราะในลำคอเบาๆพลางมองกระเช้าดอกไม้แสนสวยด้วยสายตาชื่นชม สวยทั้งคนทำและสวยทั้งดอกไม้จริงๆ รอให้เจ้าลูกชายพาไปหาที่บ้านคงไม่ได้เรื่องเลยต้องมาหาเองถึงที่นี่ เพราะความอยากทำความรู้จักเด็กสาวรุ่นลูกคนนี้ให้มากขึ้นจะเรียกว่าใจร้อนก็ได้ การตกแต่งร้านชวนให้มองเพลินเหมือนกับอยู่ต่างประเทศอย่างไรอย่างนั้น อายุเท่านี้มีธุรกิจเป็นของตัวเองถือว่าเก่งมากสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง หยิบจับอะไรก็ดูคล่องมือไปเสียหมดสมกับเป็นสาวสมัยใหม่ “คุณป้าไม่ได้เชยหรอกค่ะเพราะคนไทยส่วนใหญ่จะคุ้นชินกับชื่อดอกเบญจมาศมากกว่า ในบ้านเราก็นิยมปลูกกัน มันมีหลายร้อยสายพันธ์เลยล่ะค่ะ แล้วดอกมัมนี่ถือว่าเป็นดอกไม้มงคลของประเทศจีนเลยนะคะคุณป้าขา มีความหมายสื่อถึงความโชคดี

“ขอโทษนะคะที่ถาม ทำไมคุณหญิงถึงบอกว่าหนูพิ้งค์เป็นลูกสาวล่ะคะไปรู้จักกันได้ยังไง เพราะที่บ้านเราไม่มีใครทราบเรื่องนี้เลยแม้กระทั่งคุณวิชาญ” ยิงคำถามที่กำลังรบกวนจิตใจในตอนนี้ทันที เพราะจากที่คิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตอนนี้มันกลับกันแล้ว มันใหญ่ใหญ่มากๆด้วยอยากรู้นักว่ามันไปรู้จักและสนิทสนมกับคนระดับนี้ได้ยังไงกัน ถ้อยคำที่คุณหญิงใช้พูดคุยกับมัน สายตาที่ใช้มองมันแสดงออกชัดเจนว่าเอ็นดูนังเวียงพิงค์มากขนาดไหน “มีคุณหญิงป้าเป็นคุณแม่อีกคนนี่เองพี่พิ้งค์ถึงไม่ค่อยยอมกลับไปหาคุณพ่อที่บ้าน น่าน้อยใจแทนคุณพ่อจังเลยนะคะคุณแม่” ธิดาค่อนขอดแล้วแอบเบ้ปากอย่างหมั่นไส้พี่สาวต่างแม่ ฝ่ายเวียงพิงค์ก็นั่งนิ่งอยากพูดอะไรก็จะปล่อยให้พูด เพราะไม่อยากโต้เถียงหรือทะเลาะกับใครต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่แต่ถ้าความอดทนหมดเมื่อไหร่คงต้องตอบโต้บ้างแล้ว “เอาเป็นว่าดิฉันขอตอบคำถามของคุณมณีก่อนแล้วกันนะคะ” เมื่อไม่มีใครขัดขึ้นมาอีกจึงพูดต่อให้จบ “หนูพิ้งค์เป็นคนรักของลูกชายฉันเองค่ะคุณมณี จึงไม่แปลกที่จะเป็นลูกสาวของฉันอีกคน” พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เวียงพิงค์ยิ้มมุมปากเมื่อธิดากับนภาจ้องหน้าด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าวโดยเฉ

เวียงพิงค์หยิบอัลบั้มรูป ที่คุณหญิงสิรินาถให้เด็กในบ้านไปขนมาให้เธอดูค่าเวลา ขณะรอรับประทานทานอาหารมื้อเย็นที่วันนี้เจ้าของบ้านลงทุนเข้าครัวปรุงเองเลย อาสาจะเข้าไปช่วยทำท่านก็ห้ามไว้ ให้นั่งเล่นอยู่ในนี้ มือบางค่อยๆเปิดไปทีละหน้าอย่างตั้งใจรอยยิ้มกระจ่างใสไม่จางหายไปจากใบหน้า ความหล่อของปริ๊นท์ฉายแววโดดเด่นมาตั้งแต่เด็กเลย แก้มก็ยุ้ยน่าฟัดหอมมาก ตอนนี้ลองทำอย่างที่คิดสิมีหวังได้โดนเอาคืนหนักกว่าแค่หอมอีก โตมาไม่น่าเชื่อว่าจากเด็กชายหน้าตาบ้องแบ๊วน่าเอ็นดูจะกลายเป็นหนุ่มเจ้าเล่ห์ ชอบสุดก็ตอนนั่งถ่ายรูปคู่กับพี่ชายแล้วพ่อหนูน้อยในอดีตทำหน้ายู่ปากยื่นอย่างแสนงอนไม่รู้ขัดใจอะไร อาการลักษณะนี้ยังติดมาจนถึงปัจจุบันนะเธอว่า “หน้าตาเจ้าปริ๊นท์ตอนเด็กมันน่ารักกว่าตอนโตเยอะเลยใช่ไหมหนูพิ้งค์” คุณดำรงค์ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ทางด้านหลังของเวียงพิงค์ยิ้มๆเมื่อเห็นรูปลูกชายคนเล็กในตอนเยาว์วัย “ตอนเด็กปริ๊นท์หน้าตาน่ารักมากค่ะคุณพ่อ” เลี่ยงไม่ตอบว่าตอนโตเป็นยังไงเพราะเห็น ๆ กันอยู่ว่าเขาหล่อมากแค่ไหน คุณดำรงค์อมยิ้มแล้วเดินมานั่งด้วย “ไม่ได้หยิบออกมาดูนานเลย ขอพ่อนั่งดูรูปด้วยคนนะหนูพิ้งค์ อ่าน