Semua Bab เพียงใจ (Only you): Bab 21 - Bab 30

“พิ้งค์จำไม่ได้จริงเหรอครับว่าผมได้มันมายังไง” รวบเอวบางไว้ในวงแขนทั้งสองข้าง สีหน้างงงวยของเวียงพิงค์ทำให้เขาระบายรอยยิ้มออกมา “ดอกกุหลาบช่อนั้นมาจากร้านพี่พิ้งค์ไงครับ ไอ้ปริ๊นท์มันโกหกว่าจะซื้อไปให้แม่แต่ที่แท้แล้วมันซื้อให้ตัวเองต่างหาก ประมาณว่าคนขายสวยเลยอยากช่วยอุดหนุน” แทนไทเป็นคนเฉลยความลับนี้เพราะอดไม่ได้เลยโดนสายตาขุ่นขวางจ้องเขม็ง “เรื่องจริงเหรอวะเนี่ยแทน ผู้ชายซื้อกุหลาบให้ตัวเองมันมีอยู่จริงดิ ไม่อยากจะเชื่อเลยเว้ยว่าคุณชายปริ๊นท์ของเราจะทำอย่างนั้น แล้วแกก็นะไม่ยอมบอกกันมั่งเลย ไอ้เราก็คิดมาตลอดเลยนะว่าสาวที่ไหนให้มันมาถามก็ไม่ตอบ ที่แท้ความลับก็มาเปิดเอาวันนี้เอง โถ พ่อหนุ่มคลั่งรัก” “ก็เพื่อนเรานี่ไงเอาแม่มาอ้างแล้วเอาดอกกุหลาบสีชมพูช่อโตมาตั้งไว้ข้างหัวเตียง โรแมนติกโคตร ๆ พี่พิ้งค์รู้อย่างนี้แล้วก็อย่าใจร้ายกับไอ้ปริ๊นท์มันนักนะครับ รับรักมันไปเลยจะได้จบ ๆ ไป” แทนไทออกตัวเชียร์เพื่อนเต็มที่ “จะพูดกันอีกนานไหมวะห๊ะ! ได้ทีนี่เอากันใหญ่เลยนะ” เสียงห้วนถามเพื่อนที่กำลังสนุกปากอย่างเคือง ๆ สองหนุ่มจึงยกมือขึ้นทั้งสองข้างแล้วทำท่ารูดซิปปาก แต่ก็ยังไม่ละความสนใจง่าย

“สวัสดีค่ะพี่พิ้งค์” พัชราไม่ได้ยกมือขึ้นไหว้ทำเพียงส่งยิ้มให้นิดๆก่อนจะทำทีเป็นสำรวจรอบร้าน ไม่มีอะไรจะคุยด้วยเลยไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรให้มากความ เวียงพิงค์ก็ทำเพียงพยักหน้าไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับในเมื่อเด็กไม่อยากคุยด้วยแล้วทำไมเธอจะต้องชวนคุย หน้าตาสวยแต่กิริยาท่าทางไม่น่ารักเอาเสียเลย ได้แต่มองและคิดในใจเท่านั้นเพราะไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าหรือตักเตือนอะไร “เรามีเรื่องจะคุยกับพิ้งค์หลายเรื่องเลยพอจะมีเวลาว่างไหมครับ เป็นส่วนตัวได้ก็ดีเพราะมันค่อนข้างสำคัญกับเรามาก” เขาอยากจะคุยกับเวียงพิงค์ตั้งแต่คืนที่เธอหายตัวไปพร้อมกับไอ้เด็กเลวนั่นแล้วแต่ไม่รู้จะติดต่อยังไงเพราะไม่มีเบอร์ของเวียงพิงค์หรือหมวยเพื่อนสนิทของเธอ เรื่องนี้โทษใครไม่ได้นอกจากความโง่ของตัวเองที่ไม่ยอมขอเอาไว้ตั้งแต่แรก รอเช้าว่าจะรีบมาหาที่ร้านก็ดันติดธุระกับทางครอบครัวอย่างกะทันหันอีก เพิ่งมีโอกาสวันนี้นี่แหละ “เอาสิ คุยในห้องทำงานเราก็ได้” วันนี้มาแปลกปกติปกป้องจะร่าเริงและคุยเก่งมากกว่านี้ มันดูฝืนๆยิ้มให้ยังไงก็ไม่รู้หรือว่าเธอจะคิดมากเกินไปนนะ “ดีเลยเราจะได้คุยกันแบบส่วนตัวไม่มีใครมาแทรกหรือรบกวน ส่วนแพมรออยู่ด้านน

“มีเรื่องอะไรกันพิ้งค์ ทำไมมันถึงมีเลือดออก” สายตาแข็งจ้องเขม็งไปยังร่างที่มีเลือดไหลออกจากข้างขมับ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ “ปกป้องจะปล้ำฉัน ฉันเลยเอาแจกันฟาดหัวป้องกันตัวเอง” คำตอบที่หลายคนอยากรู้ออกจากปากของเวียงพิค์ทำให้นิ่งอึ้งไปตามๆกันแต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรปริญก็ก้าวขาไปหยุดยืนตรงหน้าคนเจ็บแล้วกระชากคอเสื้อด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด ถ้ามีปืนหรือไม้เขาคงฟาดมันสลบไปแล้ว “ว้าย!” พัชราร้องอย่างตกใจผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! “ไอ้สารเลว” นัยน์ตาดุดันคล้ายมีเปลวไฟพร้อมแผดเผาทุกอย่างให้อันตรธานหายไป สันกรามขบกันจนแน่น กำปั้นหนักๆประเคนใส่ไม่ยั้งทำให้ใบหน้าปกป้องสะบัดไปตามแรงต่อย เมื่อมันทำท่าจะล้มลงไปกองที่พื้นปริญก็ปล่อยมือที่ขยุ้มคอเสื้อทันที และใช่ว่าจะปล่อยไปแค่นี้เปล่าเลยเพราะตามลงไปจัดการต่ออีก “โอ๊ย ชะ...ช่วย ช่วยด้วย พะ...แพม” นอนร้องขอความช่วยเหลือจากญาติสาวไม่เป็นคำ เสื้อโปโลสีเหลืองอ่อนที่ใส่ในวันนี้เปื้อนเลือดเป็นหย่อมๆ “ปริ๊นท์แพมขอเถอะนะอย่าต่อยพี่ป้องอีกเลย พี่ป้องคงไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นกับพี่พิ้งค์หรอกค่ะ พี่พิ้งค์ช่วยห้ามปริ๊นท์หน่อยสิคะอย่ามัวแต่ยืนมองดูเฉยๆ

“ปริ๊นท์! นิสัยเสียอะไรอย่างนี้นะ ห้ามมองด้วยสายตาหื่นๆด้วย” ร้องอย่างตกใจเมื่อเริ่มรู้สึกตัวเนื่องจากความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวเข้าอย่างจัง ซิปของชุดเดรสที่สวมใส่ถูกรูดลงตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่อาจจะรู้ได้ สองแขนรีบยกขึ้นบดบังหน้าอกของตัวเองในทันทีที่เห็นสายตาร้อนแรงจ้องมองไม่ยอมกระพริบ มือไวเป็นบ้าเลยแถมเธอเองก็ซื่อบื้อไม่มีใครเกินโดนลอกคราบขนาดนี้แล้วเพิ่งจะมารู้สึกตัว อยากจะมุดหน้าหนีลงพื้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย อกที่แม่ให้มาก็ไม่รู้จะใหญ่ไปไหนนายปริ๊นท์ก็จ้องเอาๆจนตาจะหลุดแล้วมั้งเนี่ย “พิ้งค์ของปริ๊นท์สวยไปทั้งตัวเลย สวยจนไม่อยากจะละสายตาไปมองอย่างอื่นเลย โดยเฉพาะหน้าอกอวบๆของพิ้งค์นี่น่ากินมาก เป็นไปได้อยากจะกลืนลงคอให้หมดทั้งสองเต้าพร้อมๆกันเลย ร่างกายพิ้งค์ทรมานใจคนมองมากรู้ตัวไหมเนี่ย” ชมอย่างลุ่มหลงในเรือนร่างเย้ายวนและผิวกายเนียนนุ่มมือราวกับผิวเด็กทารก เวียงพิงค์นั่งอายแล้วอายอีกเมื่อต้องตกเป็นเป้าสายตา ไหนจะคำพูดแสนห่ามที่ขยันหยอดนั่นอีก แขนเรียวเสลาที่ยกขึ้นกอดตัวเองเขาก็ปลดออกแล้วจับยึดเอาไว้ ของสวยควรค่าแก่สายตาแบบนี้ไม่เหมาะแก่การซ่อนเร้นให้พ้นจากสายตาเขาแม

สองวันหลังเกิดเหตุ มารดาของปกป้องมาขอเข้าพบ และขอโทษขอโพยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รวมถึงบอกเล่าว่าตอนนี้ลูกชายของท่านได้กลับไปเรียนต่อปริญญาโทแล้ว อีกทั้งยังยืนยันหนักแน่นด้วยว่าปกป้องจะไม่มาสร้างความวุ่นวายใด ๆ กับเธออีกเด็ดขาดหากไม่ทำตามทางครอบครัวจะจัดการขั้นเด็ดขาด เธอรับฟังและรับคำขอบคุณจากผู้สูงวัยไว้โดยไม่ได้กล่าวอะไรมากนอกจากฟังเงียบ ๆ ไม่มีการกล่าวถึงเรื่องที่ถูกซ้อมจนร่างกายสะบักสะบอม เพราะท่านคงรู้ดีว่ามันสมควรที่จะโดนแล้วเรียกร้องให้รับผิดชอบไม่ได้ สถานะปกป้องในตอนนี้คือคนอันตรายสำหรับเธอที่ควรจะอยู่ห่างเอาไว้ให้มากที่สุด ได้แต่เฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่าต่อจากนี้ไปอย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังไม่สามารถไว้วางใจได้ คนทำผิดขนาดนี้จะกลับตัวเป็นคนดีมันดูง่ายไปหน่อย ไปเมืองนอกแล้วใช่ว่าหมอนั่นมันจะไปแล้วไปลับเสียเมื่อไหร่ ‘ป้าขอโทษหนูพิ้งค์แทนตาป้องอีกครั้งนะจ๊ะที่ทำอะไรไม่คิดแบบนั้นกับหนู ป้าเสียใจรวมถึงทุกคนในครอบครัวของเราด้วย เรื่องนี้ทางเราก็ได้ต่อว่านายป้องไปอย่างหนักและสั่งห้ามเด็ดขาดว่าอย่าโผล่หน้ามาให้หนูพิ้งค์เห็นอีกเด็ดขาด ซึ่งเขา