All Chapters of เพียงใจ (Only you): Chapter 51 - Chapter 60

อาหารปรุงสุกใหม่ๆด้วยฝีมือของพ่อครัวหนุ่มรูปหล่อหอมฟุ้งเรียกน้ำย่อยให้ทำงานหนักยิ่งกว่าเดิม จัดโต๊ะตักข้าวเรียบร้อยก็ถอดผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้สีชมพูหวานแหววออกแล้วนำมันไปแขวนเอาไว้ที่เดิม มื้อแรกของวันในเวลาเกือบจะบ่ายสามโมงเข้าไปแล้ว ครั้งแรกของลูกผู้หญิงที่ต้องเสียสิ่งล้ำค่าเขาน่าจะพอดีๆกับเวียงพิงค์แต่มันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้กระทั่งเลยเถิดไปถึงสามรอบ ซึ่งสองรอบหลังก็กินเวลานานมากครั้งแรกหลายนาที เสร็จสิ้นภารกิจรักก็อุ้มคนหมดแรงไปแช่น้ำอุ่นแล้วพานอนพักผ่อน ตื่นขึ้นมาแล้วหิวนั่นแหละถึงได้ลุกออกมาทำอาหารโดยปล่อยให้เมียคนสวยนอนพักเอาแรงต่อ และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะเข้าไปปลุกเจ้าหญิงคนสวยให้ตื่น เปิดประตูเข้ามาสายตาอ่อนโยนก็มองตรงไปยังคนหลับสบายบนเตียงด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แล้วค่อยๆยอบตัวลงนั่ง พลางปัดเส้นผมที่ระข้างแก้มเนียนเปล่งปลั่งออก โน้มตัวลงจุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา “พิ้งค์ครับตื่นเถอะ อย่ามัวแต่นอนหลับสิคนสวย ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ ตื่นมากินก่อนที่รักจ๋า ปริ๊นท์ทำเองเลยนะ” กระซิบเรียกข้างใบหูสะอาดแต่เจ้าตัวกลับตะแคงข้างพลิกหนีไปอีกทางอย่างรำคาญ “ฮื่อ!”

เรือนร่างสมส่วนในชุดเดรสแขนกุดเดี่ยวรัดรูปสีดำสนิทกับรองเท้าส้นเตารีดสีเดียวกันเดินปะปนกับเหล่าพนักงานกินเงินเดือนในบริษัทต่างๆด้วยความสวยโดดเด่นไม่ว่าจะรูปร่างหรือหน้าตาทำให้หลายๆคนเหลียวหลังมองแล้วซุบซิบชื่นชมปนอิจฉาโดยเฉพาะชายหนุ่มทั้งหลายที่นอกจากชื่นชมแล้วยังมีผิวปากแซวอย่างคึกคะนอง ยิ่งช่วงเวลาใกล้เที่ยงวันแบบนี้ด้วยแล้วคนที่ใช้ทางเท้าเดินไปหาอาหารกลางวันทานก็ยิ่งเยอะจนถึงขั้นเบียดเสียดกันเลยทีเดียวเพราะทางเดินมันไม่ได้กว้างขวางอะไรมากมายนัก ไหนจะรถเข็นผลไม้ ไอติม ไหนจะโต๊ะที่เหล่าพ่อค้าแม่ค้านำอาหารมาตั้งขายอีก แต่มันก็ไม่ใช่อุปสรรคของเธอแม้แต่น้อย เพราะจุดมุ่งหมายที่ต้องการไปอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ตึกสูงๆตรงหน้านี่แหละที่จะไป “อากาศจะร้อนไปไหนเนี่ย” พึมพำกับตัวเองเบาๆพลางใช้หลังมือซับเหงื่อที่ซึมออกมาตรงไรผมข้างขมับ ตอนเดินมาจะกางร่มบดบังแดดก็ใช่ที่เพราะพื้นที่มันไม่อำนวยให้สักเท่าไหร่ เกิดกางแล้วเผลอไปโดนตาใครเข้าจะเป็นเรื่องเอาได้ แต่ถึงอากาศจะร้อนสักแค่ไหนตอนเดินมาพอได้เห็นป้ายชื่อบริษัทขนาดใหญ่ที่ทำจากหินอ่อนก็ทำให้เกิดรอยยิ้มหวานบนใบหน้างดงาม “บริษัทดิษยกุลยินดีต้อนรับครับ

“บอกว่าไม่ให้ไงปริ๊นท์ อ๊ะ! มาชวนไปกินข้าวไม่ได้ชวนทำเรื่องนี้นะ” นิ้วร้ายที่กดคลึงอยู่ตรงซอกขาด้านในชวนให้ขนในกายลุกพรึ่บขึ้นมาทั้งตัว “รู้แล้วว่ามาชวนผัวไปกินข้าวแต่ก่อนกินของคาวขอออเดิร์ฟของหวานรอบหนึ่งก่อนนะเมียจ๋า มันทนไม่ไหวจริงๆ โอว ดูสิเนี่ยว่ามันต้องการพิ้งค์มากแค่ไหน จะใจร้ายกับมันได้ลงคอเหรอที่รักจ๋า อืมม” ความต้องการมันตีตื้นขึ้นมาแล้วถ้าไม่ได้มันไม่มีทางสงบลงแน่ ต่อให้ต้านแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์รอด “แต่นี่มันห้องทำงานนะปริ๊นท์ เราจะทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้นะ ฮื่อ! ยะ...อย่า” ค้านเสียงกระเส่าเพราะถูกบดเบียดจากแท่งร้อนรักที่ดุนดันอยู่ตรงหน้าท้อง “แล้วใครสนกันล่ะ ที่ไหนเราก็รักกันได้ ใกล้เที่ยงแบบนี้ห้องปริ๊นท์ไม่มีใครเข้ามาหาหรอก ถึงมีก็ไม่อนุญาตให้เข้า” ยกร่างเล็กอ่อนปวกเปียกให้นั่งลงบนโต๊ะทำงานส่วนตัวเขารีบสาวเท้าไปยังประตูเพื่อกดล็อกเพื่อป้องกันคนโผล่พรวดเข้ามา สายตาที่พุ่งตรงมายังเธอทำเอาเข่าอ่อนดีที่ว่านั่งอยู่ไม่อย่างนั้นคงได้ทรุดลงกับพื้นแน่ๆ เมื่อเช้าก่อนมาทำงานเขาก็จัดไปแล้วสองรอบมาตอนนี้เที่ยงนี้มันก็กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว ร่างกายของเธอตอนนี้ถูกใช้งานอย่างหนักมาก ไม

“ความรู้สึกที่ผมมีต่อพิ้งค์ไม่จำเป็นต้องทบทวนซ้ำอีกหรอกครับคุณน้า เพราะรักก็คือรัก ต่อให้ทบทวนอีกสักกี่พันครั้งมันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม” เปลี่ยนจากจับมือมาโอบเอวเล็กคอดกิ่ว พลางก้มหน้าลงหอมข้างขมับบางอย่างไม่สนใจใคร “การอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลาก็อาจจะทำให้เบื่อหน้ากันเร็วกว่าที่คิดนะคะ บางคู่เห็นรักกันอยู่ดีๆพอผ่านไปไม่นานก็มีอันต้องเลิกราเยอะแยะไปค่ะ ใหม่ๆอะไรๆมันก็ดีไปหมดเหมือนกับความรู้สึกที่พี่ปริ๊นท์พูดออกมานั่นแหละค่ะ และสุดท้ายคนที่ต้องเสียใจมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นผู้หญิงหน้าโง่ว่าไหมคะคุณแม่ขา” ธิดากล่าววาจาเผ็ดร้อนแทนมารดาด้วยความอิจฉา คนเป็นแม่ก็ไม่ทักท้วงแต่อย่างใดยิ้มเยาะมุมปากอีกต่างหาก เวียงพิงค์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ทั้งที่ภายในใจจวนเจียนจะระเบิดมาพักใหญ่ ส่วนปริญนั่นไม่ต้องพูดถึงหน้าตาบึ้งจัดอย่างโกรธเกรี้ยว “กลับไปซะเถอะค่ะน้ามณี ธิดา นี่ร้านขายดอกไม้มีลูกค้าเข้าออกถ้าไม่อายก็ควรเกรงใจคนอื่นเขาบ้างนะคะ อย่ามาทำตัวเป็นกูรูสอนเรื่องความรักกันเลยถ้าไม่ได้หวังดีจริงๆ เพราะมันเสียเวลาเสียการเสียงานเข้าใจไหม แต่อย่างว่านะคนไม่มีการไม่มีงานทำไม่เข้าใจหรอก มาทุกครั้งก็ต้อ

ร่างสูงทอดตัวลงนอนหนุนตักนุ่ม ยึดมือบางข้างหนึ่งจับวางไว้กลางอก พลางยกขึ้นจูบเป็นระยะ ศาลานั่งเล่นหลังคฤหาสน์อันเงียบสงบท่ามกลางต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่ค่อยได้เดินมานานแล้วบัดนี้เขาใช้เป็นสถานที่พักผ่อนในช่วงบ่ายแก่ๆนอนฟังเสียงนก เสียงธรรมชาติอย่างเพลินๆ หลังจากลับร่างสองแม่ลูกมหาภัยไปได้ไม่นานเขาก็บังคับให้เมียออกจากร้านมาที่บ้านเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศได้พูดคุยกับคุณหญิงแม่พักใหญ่เขาก็ขอแยกตัวเมียและแม่ออกจากกันเพราะไม่อย่างนั้นสองสาวต่างวัยคงได้ตัวติดกันแจแน่นอน และยิ่งพอท่านได้ทราบว่าก่อนจะเดินทางมาเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็กอดปลอบโยนเมียเขาพร้อมคำพูดอีกมากมายจนน้ำตารื้นไปตามๆกัน “เมียปริ๊นท์เป็นผู้หญิงที่เก่ง น่ารัก อบอุ่น นิสัยดีและสวยที่สุดในโลกเลยรู้ไหมครับ” จูบกลางฝ่ามืออ่อนนุ่มแล้วนำมาแนบไว้ตรงตรงตำแหน่งเดิม รักผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน ในเมื่อย้อนกลับไปเปลี่ยนอดีตไม่ได้ปัจจุบันเขาก็จะทำให้เวียงพิงค์มีความสุขมากที่สุด “ปากหวานจริงเลยนะ” เครียดๆก็ได้เขานี่แหละที่คอยพะเน้าพะนอคลอเคลียอยู่ใกล้ๆไม่ยอมห่างตัวเลยตั้งแต่อยู่ที่ร้านจนมานอนเล่นอยู่ตรงนี้ สุดที่รักของเธอน่ารักจนอยากมอบโล่รางวัลให้เล