All Chapters of เพียงใจ (Only you): Chapter 41 - Chapter 50

“ผมเซอร์ไพรส์มากเลยล่ะครับคุณพ่อ แล้วก็สาวคนนี้ก็สวยอย่างที่คุณพ่อพูดมากด้วยครับ” ตอบบิดาแล้วเดินมานั่งเบียดข้างคนสวยของตัวเองที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่หน้าแดงจัดอย่างเขินอายกับคำชมของเขา พาดแขนโอบรอบเอวฉกจมูกลงบนแก้มอมชมพูจากการปัดฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยวและคิดถึง คนโดนหอมต่อหน้าต่อตาผู้ใหญ่กระทุ้งศอกเข้าใส่เต็มแรง “อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อได้ไหมปริ๊นท์ พิ้งค์อายคุณพ่อคุณแม่นะคนบ้า” กระซิบเสียงขุ่น เห็นรอยยิ้มล้อเลียนแล้วนึกอยากจะซัดให้หายหมั่นไส้แต่ก็เกรงใจบุพการีทั้งสองท่านที่นั่งมองอยู่ ทะเล้นไม่มีใครเกินหมอนี่เลย “อายอะไรคนกันเองทั้งนั้น คุณพ่อคุณแม่ท่านไม่ว่าอะไรเราหรอกท่านรู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน ว่าแต่ถ้าลับตาคนพิ้งค์ยอมให้ทำอะไรมากกว่านี้ก็ได้ใช่ไหมครับ ผมจะได้รีบอุ้มพิ้งค์ขึ้นไปบนห้องซะเดี๋ยวนี้เลย” กระซิบใส่หูเล็กบ้าง เวียงพิงค์ตวัดสายตามองค้อนแล้วจิกปลายเล็บลงบนท่อนแขนที่กอดรัดเธอไว้ทั้งสองข้าง “ทะลึ่ง!” แหวใส่อย่างอดไม่ได้ “น้อย ๆ หน่อยเถอะย่ะพ่อตัวดี หนูพิ้งค์อายหน้าแดงหมดแล้ว” ปรามอย่างหมั่นไส้เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชายครบทุกประโยค มันน่าตีให้เนื้อเขียวนัก “ล้อเล่นเ

ตั้งแต่หิ้วกระเป๋าเอาเสื้อผ้าเข้าไปไว้ในห้องของแฟนสาวได้ก็ไม่มีสักคืนที่เขาจะไม่นอนค้างด้วย ความใกล้ชิดมีมากขึ้นจนเวียงพิงค์เริ่มวางใจในอะไรหลายๆอย่างแต่ก็ยังคงกลัวและตื่นตระหนกเมื่อถูกสัมผัสร่างกาย แนบชิดกันทุกค่ำคืนแต่ทำได้แค่ชื่นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่เพียงภายนอก ผู้ชายวัยกำลังโตเช่นเขามันจะทนไปได้สักกี่น้ำกันวะเนี่ย แม่คุณทูนหัวก็ขยันทำให้น้ำลายหกได้แทบตลอด เวลาไม่ระวังตัวก้มๆเงยๆฟาร์มโคนมมันก็ชอบโผล่ออกมาให้เห็นความอวบ แม้ว่าจะได้จับได้ซบได้ดูดมันมาแล้วหลายต่อหลายครั้งก็ยังใจสั่นทุกที ก้นงามงอนอีกโก้งโค้งทีลมแทบจับ ยิ่งหากสวมกางเกงผ้ารัดรูปด้วยมันเป็นลูกกลม ๆ ชวนมอง ลมหายใจนี่ฟืดฟาดราวกับสัตว์ป่า เรียวขาเล็กที่ชอบลูบชอบซบนั่นอีก เรือนร่างสวยงามที่เฝ้าบอกตัวเองมาตลอดว่าเป็นของเขาแต่มันก็ยังไม่ใช่โดยสมบูรณ์ คิดแล้วก็เซ็งจัด คนโลภมากอย่างเขาอยากครอบครองทั้งตัวทั้งใจจะแย่ ทุกวันนี้ลูกค้าที่ร้านดอกไม้เวียงพิงค์มีผู้ชายเข้ามาใช้บริการเยอะกว่าผู้หญิงเสียอีกมั้ง เหตุนี้แหละที่ทำให้คอยเป็นกังวลกลัวว่าแฟนตัวเองจะหลงคารมไอ้พวกนั้นเข้าสักวัน จะไปนั่งเฝ้าทั้งวันก็ไม่ได้ด้วยเพราะต้องทำงาน บางวันก็

เมื่ออยู่กันตามลำพังภายในห้องทำงานโดยไม่มีบุคคลที่สามสี่ห้ามารบกวนก็นั่งกอดกันกลมดิกอยู่บนโซฟา แก้มเนียนนุ่มที่ปัดบลัชออนถูกจูบถูกจุ๊บแทบจะตลอดอย่างถือสิทธิ์ เวียงพิงค์เองก็ยินยอมแต่โดยดีไม่มีขัดขืน “หอมจัง” “เย็นนี้เข้าไปหาคุณพ่อที่บ้านด้วยกันนะปริ๊นท์ น้ามณีคงเอาเรื่องของเราไปพูดให้คุณพ่อฟังแล้วล่ะท่านถึงได้อยากให้พาแฟนไปแนะนำตัว” ขยับตัวออกเล็กน้อยให้คลายความอึดอัดลงแล้วแหงนใบหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของอ้อมกอด พลางเคาะปลายคางได้รูปเล่น “ที่อยากให้ผมมาหาเพราะพิ้งค์จะพูดเรื่องนี้เหรอครับ” ปรับเปลี่ยนท่าจากนั่งเป็นเอนหลังลงนอนโดยมีเวียงพิงค์ตามติดทับอยู่ข้างบนตัวอีกที พยักหน้าตอบ เธอคิดเรื่องนี้มาสักสองสามวันแล้วล่ะแต่ไม่ได้บอกเขาให้ได้รู้ตัวก่อน “ปริ๊นท์พร้อมไหมที่จะไปพบคุณพ่อพิ้งค์ แต่ถ้าหากไม่สะดวกวันนี้ก็ไม่เป็นไรนะ” “พร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมอีก พ่อตาทั้งคนนะครับจะไม่พร้อมไปพบได้ยังไง” อยากทำอะไรให้ชัดเจนทั้งสองฝ่ายวันนี้มีโอกาสแล้วเรื่องอะไรจะยอมพลาดกันล่ะ “พร้อมก็ดีแต่คุณพ่อท่านยังไม่ใช่พ่อตาปริ๊นท์จริง ๆ สักหน่อย เรียกพ่อตาเต็มปากเต็มคำเลยแค่ว่าที่ต่างหากล่ะ อย่าเพิ่งข้ามขั้น”

“นี่ยัยพิ้งค์ของพวกเราอายุมากกว่าคุณอีกเหรอคะเนี่ย ว๊าว ว่าแต่แก่กว่ากี่ปีกันล่ะจ๊ะ น้าอยากรู้จังเลยค่ะ คุณพ่อเองก็คงอยากจะรู้เหมือนกันจริงไหมคะที่รัก” นางมณีแทรกก่อนสามีจะถามต่ออย่างรู้ใจ พลางทำหน้าสงสัยเต็มที่ ผู้ชายเด็กกว่าไม่น่ารอดอย่างที่คิดไว้แต่แรกจริงๆด้วย ความรักของพวกวัยรุ่นมักจะดูดีไปเสียหมดพอนานวันเข้าก็มีอันต้องจืดจางไป เจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่าไอ้คำว่ารักที่มอบให้คนเก่ามันก็หมดความหมาย “ผมถามเองได้คุณมณี คุณนั่งฟังเฉย ๆ ก็พออย่าแสดงความคิดเห็นหรือพูดอะไรออกมาอีกเลย หรือไม่ก็ออกไปดูยัยธิดาบนห้องจะดีกว่า” ปรามภรรยาเสียงดุ แม้จะเป็นการดีที่ช่วยถามให้แต่เขาไม่ต้องการให้เข้ามาแทรกแซงมาก “คุณวิชาญนี่นะน่าตีจริง ๆ เลยเชียว ฉันรู้ใจคุณขนาดนี้ยังจะมาว่ากันได้ลงคออีก น้ายังอยากรู้อยู่นะคะคุณปริ๊นท์” ค้อนสามีแล้วรอฟังคำตอบจากปริญ“พิ้งค์ลืมตาดูโลกก่อนผมแค่สามปีเองครับคุณน้ามณี และผมคิดว่าความรักบางครั้งมันก็ไม่เกี่ยวกับอายุหรอกครับ อย่าเอาเรื่องนั้นมาตัดสินเลย” ตอบโดยยังคงรักษาระดับน้ำเสียงไว้คงที่ ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมจะเดาไม่ได้ ฤทธิ์เดชก็เคยเห็นมากับตาของตัวเองแล้วตั้ง

เพล้ง! ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าเหยียดยาวอยู่บนเตียงสะดุ้งเมื่อประสาทการรับรู้ได้ยินเสียงหล่นของอะไรสักอย่างกระทบกับพื้น ผงกศีรษะยุ่งๆขึ้นจากหมอนใบโตที่ใช้หนุนพลางหันซ้ายหันขวาหาต้นเหตุด้วยอาการงัวเงียทั้งที่ตายังไม่ยอมลืมก่อนจะค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้สมองยังสั่งการได้เชื่องช้าอยู่เนื่องจากสลัดความง่วงออกไปไม่ได้เลยยกฝ่ามือกระแทกกับหัวสองถึงสามครั้งเพื่อปลุกตัวเอง ปากก็อ้าหาวติด ๆ กันอยู่หลายครั้ง ยังไม่อยากจะลุกไปไหนทั้งนั้นนอกจากนอนอยู่บนเตียงโง่ๆแบบนี้ “พิ้งค์จ๋า” ลากเสียงเรียกยาวอย่างอ้อนๆเหมือนเด็กเพิ่งตื่นนอนแล้วร้องให้คนไปอุ้ม ปกติแล้วในทุกเช้าจะมีร่างอ่อนนุ่มกกกอดแต่วันนี้คนสวยของเขาตื่นก่อน เป็นอะไรไม่รู้อยากจะอ้อนมันทั้งวันเลยหรือว่าเขาจะเสพติดการมีเวียงพิงค์อยู่ใกล้ๆกันนะ การได้มองทุกอิริยาบถของเธอตั้งแต่ตื่นนอนมันทำให้มีความสุข “ขา” เวียงพิงค์ตอบรับเสียงหวานอยู่หน้ากระจก มือไม้กำลังสาละวนกับใบหน้าและเครื่องสำอาง เมื่อคืนเขาขออนุญาตออกไปสังสรรค์กับเพื่อนแล้วชวนเธอไปด้วยแต่เธอปฏิเสธ เพราะอยากนอนมากกว่า “พิ้งค์ครับ” เมื่อเรียกแล้วยังไม่ยอมเดินมาก็เรียกซ้ำอีกรอบอ