All Chapters of หัวใจรัตติกาล: Chapter 11 - Chapter 20

สามอาทิตย์ผ่านไป เราก็ยังคงอาศัยอยู่กับแม่ในสลัม ส่วนเจ๊ตาลกับอีนุ่นก็โทรมาถามข่าวคราวเราเป็นระยะๆ ส่วนสปายเราไม่ได้ข่าวคราวเลย เราไม่กล้าติดต่อกลับไปหาสปายเลยด้วยซ้ำ เพราะยังคงรู้สึกผิด กับเรื่องที่เคยปกปิดสปายมันไว้อยู่และอีกบุคคลหนึ่งที่เราไม่ได้ข่าวคราวเลยก็คือคุณอิฐ เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง เพราะเมื่อก่อนเรามักจะไปคลุกอยู่ในห้องของเขาเป็นประจำ เราจึงรู้ว่าเขาชอบทำอะไร เป็นยังไงบ้าง พอไม่มีสปายเราก็ไม่ได้ไปเหยียบที่นั่นอีกเลย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เราไม่สนิทสนมกับเขาเหมือนอย่างเช่นเคย เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่เขาทำร้ายเรา ซึ่งช่วงนี้เราก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้วละ เพราะเราพยายามลืมเขาอยู่ ถึงมันจะทำได้ยาก แต่เราจะทำให้ได้“แป้ง! แป้ง! แป้ง!”จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งมาทางเราด้วยความตื่นตระหนก เขาคือพี่เชิดชัยเพื่อนบ้านเราเอง พี่เชิดหายใจเหนื่อยหอบ ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วมองหน้าเราด้วยสีหน้าที่คิดไม่ตก เหมือนมีอะไรในใจอยากจะบอก แต่ไม่กล้าบอก“มีอะไรพี่เชิด ทำไมต้องวิ่งหน้าตาตื่นมาขนาดนั้น พี่วิ่งหนีอะไรมา”“ไอ้แป้ง เฮ้อ... พะ พี่ ฮึก!! คือ... เอ

รถเก๋งคันสีขาวเคลื่อนตัวเข้าสู่จังหวัดบุรีรัมย์ บ้านเกิดของสปาย สองข้างทางเต็มไปด้วย วัวและควายที่ยืนกินหญ้าอยู่กลางทุ่งนา นี่คงจะผ่านพ้นฤดูเก็บเกี่ยวไปแล้วสินะ พอมองออกไปข้างนอกก็ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้นมาบ้าง เพราะเราชอบบรรยากาศแบบนี้ ซึ่งวันนี้เราเดินทางมางานแต่งของสปายพร้อมอีนุ่นและเจ๊ตาล เรามาพักที่นี่ก่อนที่จะถึงวันแต่งจริงหนึ่งวัน เพื่อช่วยสปายเตรียมงานที่จะเกิดขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราออกเดินทางตั้งแต่ห้าทุ่ม มาถึงที่นี่ก็เป็นเวลาแปดโมงเช้าพอดิบพอดีสองเท้าก้าวขาลงจากรถ ก็มีสปายกับเสี่ยเพลิงมายืนต้อนรับแล้ว ซึ่งเอาจริงๆ เราดีใจมาก ๆ ที่ได้กลับมาเจอสปายอีกครั้ง นี่ก็เป็นเวลาเกือบ ๆ หนึ่งปี ที่เรากับสปายไม่ได้เจอหน้ากันเลย หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็ทำให้เราไม่ค่อยกล้าสู้หน้ากับสปายเท่าไหร่นัก แต่วันนี้เราทำใจได้บ้างแล้ว เราเลยไม่รู้สึกเกร็งอะไร“สวัสดีค่ะเจ๊” สปายยกมือขึ้นไหว้เจ๊ตาลอย่างนอบน้อม ก่อนจะฉีกยิ้มจาง ๆ เพื่อเป็นการต้อนรับ“สวัสดีสปาย แหม... อวบอั๋นขึ้นเยอะ เสี่ยเพลิงเลี้ยงดีล่ะสิ”“เจ๊... ใครเขาใช้ให้ทักคนที่ไม่ได้เจอกันมานานแบบนี้ มันเสียมารยาท”อีนุ่นมันก้มล

สิ้นสุดคำพูดของเรา คุณอิฐก็เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าแสนหวานของเราอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน และกระชากแขนเล็ก ๆ ของเราให้ลุกขึ้นตาม“ไม่!! นี่มึงจะพากูไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด!”คุณอิฐกระชากแขนเราให้เดินตามเขาไป แต่เราพยายามรั้งแขนไว้ และยืนกรานว่ายังไงเราก็ไม่มีทางไปกับเขาเด็ดขาด เพราะเราจะไม่ยอมให้เขารังแกเราเหมือนคืนนั้นอีกแล้ว ซึ่งเรารู้ตัวดีว่าสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมดในวันนั้นเพื่อต้องการล้างแค้น เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเราแม้แต่นิดเดียว เพราะคำว่าแค้นที่เขาพูดออกมา มันก้องอยู่ในหัวของเราตลอดเวลา“อยากให้กูหยุดงั้นเหรอ ได้!!”คุณอิฐเขากำลังจะก้มลงมาซุกไซร้ต้นคอของเราอีกครั้ง ก่อนที่เราจะเอี่ยวตัวหนี แล้วยกมือขึ้นมาห้ามปราม“โอ๊ย!! ไม่ต้องหยุดแล้วก็ได้คุณอิฐ อยากทำอะไร ทำเลยนะ นะ!! นะ!! นะ!!”เรามีสีหน้าที่หวาดกลัว ก่อนที่จะพยักหน้าหงึก ๆ เป็นเชิงบอกว่าให้เขาหยุดการกระทำชั่วร้ายนี้ซะ แต่เขากลับไม่ฟังสิ่งที่เราอ้อนวอน ดวงตาคมกริบก็จ้องมองมาที่ใบหน้าแสนหวานของเราอย่างพิจารณา ก่อนฝ่ามือหนาจะเอื้อมมากุมใบหน้าของเราอย่างรวดเร็ว และดึงเข้าไปจูบ มือหยาบกร้านก็กุมใบหน้าขาวนวลไว้จน

ณ. มหาลัยมหิดลวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เรามีอาการตื่นเต้นนิดหน่อย เพราะวันนี้เราได้กลับมาใส่ชุดนักศึกษาอีกครั้งในรอบห้าปี หลังจากใส่ชุดนักเรียนเป็นครั้งสุดท้ายในวันที่ปัจฉิมตอนเรียนจบ ม.6“แป้งทางนี้”บลูโบกมือเรียกเราด้วยความตื่นเต้น ส่วนเรารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหาบลูที่รออยู่หน้าตึกคณะพยาบาลศาสตร์ ก่อนที่เราจะกระโจนเข้าไปกอดบลูเป็นการทักทาย ส่วนบลูก็กอดเราตอบเช่นกัน“วันนี้เป็นไง ตื่นเต้นไหมแป้ง”“ก็นิดหน่อยอะ”ถึงเราจะมีอายุมากกว่าบลูกับปริญถึงสองปี แต่เราก็ทำตัวเป็นกันเองไม่ถือตัวอะไร จนพวกเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น เพราะเวลาที่ผ่านมาพวกเราชวนกันไปเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง จนเริ่มรู้จักนิสัยใจคอของกันและกัน“แปลกดีเหมือนกันนะ ผมไม่ชินที่เห็นแป้งใส่ชุดนักศึกษาเลย”“จะชินได้ไงล่ะ ก็ตอนไอ้แป้งใส่ชุดนักศึกษา มันสวยขึ้นผิดหูผิดตายังไงล่ะ”พูดจบบลูก็เอาหัวไหล่มาชนตัวเรานิดหน่อย เป็นเชิงแซวเรากับปริญไปในตัว ก่อนที่เราจะเซไปตามแรงชนของบลู ส่วนปริญก็เอาแต่จ้องหน้าเรา ก่อนจะฉีกยิ้มหวาน ๆ ให้ รอยยิ้มนี้กระชากใจสาว ๆ ได้เลยนะเอาจริง ๆ เพราะปริญก็หล่อใช่เล่น จนสาว ๆ ในมหาลัยปรายตามองไม่หยุดพวกเราสามคน

[หมออคิน]สวัสดีครับทุก ๆ คน ผมชื่ออคิน หรือนายแพทย์อคิน เศรษฐ์คุณาธิป ผมมีอายุประมาณสามสิบหกปี สูงร้อยแปดสิบเจ็ด น้ำหนักเจ็ดสิบห้า หุ่นค่อนข้างสัดทัด รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาถือว่าดีในระดับหนึ่ง เพราะมีสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งในโรงพยาบาลและข้างนอกสถาบันตามแจกขนมจีบเป็นว่าเล่นผมประกอบอาชีพหมอสูตินรีแพทย์ มาได้สิบปีแล้วครับ หน้าที่ของผมคือมีบทบาทในการทำคลอดและตรวจรักษาโรคที่เกี่ยวข้องกับสตรีโดยเฉพาะ ผมมีหน้าที่ตรวจปัญหาสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับระบบสืบพันธุ์ หรือเรียกว่า หมอตรวจภายใน โดยมีหน้าที่ครอบคลุมถึงการให้คำปรึกษาเรื่องการมีบุตรยากและการผ่าตัดต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับอวัยวะสืบพันธุ์ของผู้หญิงผมเปิดคลินิกให้คำปรึกษาเรื่องมีบุตรยากถึงห้าแห่ง ในกรุงเทพมหานคร ผมรับฝากครรภ์ และทำคลอดให้กับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ทุกคน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วผมรักอาชีพนี้มากๆ เพราะผมมีความสุขเวลาได้เห็นเด็กไร้เดียงสาตัวน้อย ๆ ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกที่สวยงาม ส่วนตัวผมเองก็เคยคิดอยากจะมีลูกเหมือนกัน แต่ติดตรงที่แม่พันธุ์นี่แหละ ที่ผมยังหาไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ผมหาเจอแล้ว“คุณกานดา เรียกคุณรัตติกาล แซ่ลี้ เข้ามาพบผมที ด่วน!!”“ได้ค่ะคุ