All Chapters of หัวใจรัตติกาล: Chapter 21 - Chapter 30

แปดเดือนผ่านไป และวันที่เรารอคอยก็มาถึง วันที่เราเรียนจบพยาบาลอย่างที่ตั้งใจไว้ เราทำสำเร็จแล้ว เราสามารถลืมอดีตและคว้าอนาคตเอาไว้ได้ ซึ่งเราก็ดีใจมาก ๆ ที่ทำให้แม่ภูมิใจในตัวเรา ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้อยู่กับเราตรงนี้แล้วก็ตาม แต่เราก็หวังไว้ลึก ๆ ว่าแม่คงแอบมองดูความสำเร็จของเราอยู่ไกล ๆที่เราอดทนสู้มาขนาดนี้ เพราะเรารู้สึกซาบซึ้งใจที่ทุกคนยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เราในวันที่เราไม่เหลือใคร ทุกคนพยายามให้ความรัก ให้กำลังใจเรา ทั้งสปาย เจ๊ตาล อีนุ่น เสี่ยเพลิง และไอ้บลู รวมถึงพี่อคินด้วยเราซาบซึ้งที่ยังมีคนที่รักเราที่เป็นตัวเรา เพราะว่าเรามีเขาเหล่านั้น เราเลยไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกแย่กับตัวเอง เพราะเราเองก็เป็นคนที่ใช้ได้อยู่คนหนึ่งเหมือนกันวันนี้ทุกคนต่างมาร่วมแสดงความยินดีให้กับบัณฑิตป้ายแดงคณะพยาบาลศาสตร์อย่างเรา ที่คว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาครอง ส่วนเรากับพี่หมออคิน ก็ยังไม่มีสถานะ ไม่มีชื่อเรียก เรียกแฟนได้อย่างไม่เต็มปาก แต่ก็ยังคงไปมาหาสู่กันอยู่ทุกวัน พี่อคินเองก็ให้เกียรติเรามาก ๆ ไม่เคยล่วงเกิน ไม่เคยทำให้เรารู้สึกเสียใจหรือน้อยใจเลยสักครั้ง ซึ่งเราเองก็รู้สึกดีมาก ๆ ที

สองฝีเท้าก้าวขาวิ่งอย่างเร่งรีบก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งมีคุณพ่อเหมราชกับคนรถนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ส่วนพี่หมอรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของคุณแม่ทันที โดยที่ไม่พูดไม่จากับคุณพ่อที่นั่งกังวลใจอยู่หน้าห้อง“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”“สวัสดีหนูแป้ง”มือเรียวเล็กรีบยกมือขึ้นไหว้คุณพ่ออย่างนอบน้อมโดยอัตโนมัติ ส่วนฝ่ามือหนาของคุณพ่อก็ยกขึ้นไหว้เราตอบอย่างลวก ๆ ก่อนที่คุณพ่อจะหันไปมองบานประตูห้องฉุกเฉินต่อด้วยความกระวนกระวายใจหลังจากคำกล่าวทักทายจบลง ก็เหลือเพียงความเงียบงันเข้ามาปกคลุม ร่างบาง ๆ ก็หย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ คุณพ่ออย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดจาตอบโต้อะไรออกมา จนเวลาล่วงเลยไปถึง 2 ชั่วโมงสักพักพี่อคินก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับหมอใหญ่อีกคนที่เป็นแพทย์เกี่ยวกับระบบประสาทและสมอง ซึ่งเราจำได้ดี เพราะเรามักจะเห็นแพทย์ท่านนี้อยู่บ่อย ๆ เวลามาทำงาน“คุณหมออคิน ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับคุณหน่อย เรื่องของคุณหญิงเด่นฤดีน่ะ”“ได้ครับคุณหมอพีรภัทร เดี๋ยวผมตามเข้าไปคุยที่ห้อง”พี่อคินพยักหน้าตอบรับอย่างลวก ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ฝ่าเท้าหนาก็ก้าวขาเดินเข้ามาหาเราช้า ๆ ก่อนจะโอบเอ

สองวันถัดไป วันนี้เราตื่นขึ้นมาดูแลสวนกุหลาบหน้าบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เรากับพี่อคินช่วยกันปลูกไว้เมื่อหลายเดือนก่อน ตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหญ่ใหม่ ๆ ตอนนี้ดอกไม้ทุกช่อเบ่งบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมตะหลบอบอวลไปทั่วทุกบริเวณ ซึ่งดอกไม้ที่เราปลูกจะมีดอกกุหลาบซะส่วนใหญ่ ประปรายไปด้วยดอกทิวลิป ดอกทานตะวัน และดอกคาร์เนชั่น เราเป็นคนที่ชอบดอกไม้มาก ๆ โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีขาว พอเราได้อยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ เรารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก“พี่อคินเหนื่อยไหมคะ เดี๋ยวแป้งเช็ดให้ค่ะ”มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบทิชชูมาปาดเหงื่อให้ชายคนรักอย่างนึกเอ็นดู เพราะพี่อคินตื่นขึ้นมาช่วยเรารดน้ำพรวนดินดอกไม้ตั้งแต่รุ่งสาง จนตอนนี้กินเวลาไปเกือบ ๆ แปดโมง“พี่ไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่เราเถอะ ร้อนหรือเปล่า เหงื่อไหลเยิ้มเลย”“ก็นิดหน่อยค่ะ”ชายคนรักรีบลุกขึ้นไปล้างมือให้สะอาด ก่อนจะหยิบทิชชูมาปาดเหงื่อที่ใบหน้าหวาน ๆ ให้เรา ก่อนที่เราจะยิ้มและหันไปสบตากับพี่อคินด้วยความอบอุ่นใจ ส่วนพี่หมอก็โน้มริมฝีปากหนามาหอมแก้มเราเบา ๆ ก่อนที่เราจะกระโจนเข้าไปกอดเอวของพี่หมอเพราะความเขินอาย ตัวพี่หมอเองก็เซตามแรงกอดของเรานิดหน่อย ใบ

เช้าวันรุ่งขึ้น เราตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีท่อนแขนแกร่งโอบกอดเราจากทางด้านหลัง จนทำให้เราเผลอยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่มีความสุข เพราะพี่อคินไม่เคยทิ้งเราไว้ให้อยู่คนเดียว เขายังคงอยู่ในทุกช่วงเวลาแห่งความสุข และความทุกข์ไม่จากเราไปไหน“ตื่นแล้วเหรอ อื้อ...”ริมฝีปากหนาโน้มมาคลอเคลียซอกคอของเราอย่างคลั่งไคล้ ก่อนที่พี่หมอจะฝั่งจมูกลงมาที่ใบหน้าขาวนวลของเราอย่างนึกเอ็นดู“พี่หมอ แป้งต้องรีบไปอาบน้ำก่อนค่ะ จะได้เปลี่ยนเวรกับพี่กานดา”“ขอนอนกอดอีกหน่อยได้ไหม พี่ยังไม่อยากตื่นเลย”พี่หมอพูดลากยาว ทำเสียงงัวเงียให้เราเห็นใจ แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะถึงเวลาที่เราต้องเข้าไปดูแลคุณแม่แล้ว ท่อนแขนแกร่งก็โอบเอวเราอย่างกระชับ ก่อนที่เราจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้พี่หมอปล่อย แต่ก็ใช้ระยะเวลาเนิ่นนาน ที่ชายหนุ่มยอมปล่อยหญิงสาวคนรักให้ออกห่างจากตนเราใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเข้าไปดูแลคุณแม่ต่อจากพี่กานดา ส่วนพี่หมอวันนี้ไม่ได้ไปทำงานค่ะ เพราะเป็นเวรของหมอท่านอื่น จะไปอีกทีก็ช่วงบ่ายสามเราใช้เวลาในการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คุณแม่ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ก่อนจะเข้ามาหยิบโทรศัพท์มือถือที่ห้องของต

หลายอาทิตย์ผ่านไปเวลา 19:00 น. วันนี้เป็นเวรของเราที่ต้องอยู่เฝ้าคุณแม่ ส่วนพี่หมอต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล เรามักจะมาส่งพี่หมอขึ้นรถก่อนไปทำงานแบบนี้เป็นประจำ และวันนี้ก็เช่นกัน“พี่หมอขับรถดี ๆ นะคะ”“มากอดหน่อยสิ พี่คงคิดถึงเราแย่เลย”วงแขนแกร่งโอบกอดคนตัวเล็กอย่างแนบแน่น ใบหน้าแสนหวานก็ซบลงไปที่อกแกร่งของชายคนรักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนที่คนตัวสูงจะก้มลงมาหอมหัวคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา เธอมีความสุขทุกครั้งเวลาที่แฟนหนุ่มแสดงความรักต่อเธอแบบนี้“แป้งรักพี่อคินนะคะ รักที่สุด”หญิงสาวพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่มีทั้งหมด เธอไม่ได้เผลอไผลพูดออกไปพล่อย ๆ เพราะเธอทั้งรักทั้งแคร์ความรู้สึกของแฟนหนุ่มเป็นอย่างมาก“พี่ก็รักเธอ รักคนเดียวตั้งแต่แรกเห็น”เมื่อหมออคินพูดความในใจออกมา หญิงสาวถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมคายของแฟนหนุ่มอย่างมีความสุข ส่วนคนตัวสูงก็โน้มริมฝีปากหนามาจูบปากบาง ๆ ของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา“ขอดูรอยยิ้มนี้ของเธอไปตลอดชีวิตเลยได้ไหม?”“พี่หมอ ไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา”คนตัวเล็กถึงกับฉีกยิ้มกว้าง และยกมือเล็ก ๆ ตีท่อนแขนแกร่งเบา ๆ ก่อนจะยู่ปากน