All Chapters of หัวใจรัตติกาล: Chapter 51 - Chapter 60

[แป้งร่ำ]สี่วันผ่านไป วันนี้เป็นวันหยุดของพี่อคินพอดี เราเลยมีเวลาอยู่กับแฟนหนุ่มได้ทั้งวัน ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่เรามีความสุขมาก ๆ เพราะตั้งแต่เราตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับพี่หมอ ตัวก็ติดกันไม่เคยห่าง ส่วนคุณอิฐก็หายหน้าหายตาจากบ้านไปเลย ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ที่ไหน แต่มันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเราที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก“นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่ หืม?”แฟนหนุ่มเข้ามาสวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลัง ก่อนจะฝังริมฝีปากหนาลงมาบนพวงแก้มขาวนวลด้วยความมันเขี้ยว“พี่หมอคะ เราย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ไหมคะ?”หญิงสาวพูดออกไปไม่เต็มเสียงมากนัก เพราะกลัวว่าแฟนหนุ่มจะปฏิเสธเหมือนครั้งก่อนอีก เพราะถ้าครั้งนี้คำร้องขอของเธอไม่เป็นประโยชน์ เธอก็จะเลิกหาทางหนีออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว“อืม... ได้สิ!! แต่หลังจากเราแต่งงานกันนะ”“จริงเหรอคะ”คนตัวเล็กถึงกับยิ้มแก้มปริ ก่อนจะหันไปสวมกอดแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทางดีอกดีใจ เพราะอีกไม่กี่เดือนเธอกับชายคนรักก็จะได้แต่งงานกันแล้ว ภายในใจก็รู้สึกหายกังวลไปเสียดื้อ ๆ เมื่อได้รู้ว่าตัวเองจะต้องหลุดพ้นจากขุมนรกนี้ไปสักทีแต่อีกใจก็ยังคงนึกสงสัยว่าทำไมแฟนหนุ่มถึงตอบตกลงง่ายดายถึงเพียงนี้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ผมยังคงอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่เหมือนเดิม ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่แตะต้องร่างกายเธออีกเลย เดินผ่านกันไปก็เหมือนอากาศไม่มีตัวตน เพราะผมรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะคู่หมั้นของพี่ชาย แม้ว่าภายนอกจะดูเฉยชาแค่ไหน แต่ในใจผมแม่งยังแคร์เธอเสมอ ยังอยากเห็นหน้า ยังอยากมีเธออยู่ในสายตา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะตั้งใจรักษาเธอให้ดีเลย แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว ผมคงทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับความจริงตุ๊บ!!“อ๊ะ โอ๊ย!!”จู่ ๆ แป้งร่ำเธอก็ดันฟุบตัวลงไปต่อหน้าต่อตาผม ด้วยความตกใจและในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วง ผมเผลอลุกขึ้นพรวดพราดขึ้นจากโซฟาเพื่อจะไปประคองร่างบางให้ลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องชะงักเพราะไอ้อคินมันดันเดินเข้าไปพยุงเธอขึ้นซะก่อน ใบหน้าแสนหวานดูซีดเผือดไร้ซึ่งสีเลือดอย่างคนไม่มีแรง ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไร“แป้งเธอเป็นอะไร? ”“เอ่อ... แป้งรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”“ไม่ได้เป็นอะไรมากได้ยังไง ทรุดไปกับพื้นซะขนาดนั้น เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ”“เจ็บหัวเข่านิดหน่อยค่ะพี่หมอ”ไอ้อคินมันค่อย ๆ ประคองแป้งร่ำให้ไปนั่งพักบนโซฟา ก่อนที่มันจะรีบไปหยิบน้ำเย็น ๆ มารินใส่แก้วให้เธอ

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ แป้งร่ำและหมออคินก็ขึ้นมาพักผ่อนกันที่ห้อง คนตัวเล็กยังคงทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเธอเป็นผู้หญิงแกร่งที่สามารถเก็บความเจ็บปวดไว้ในใจได้เก่งคนหนึ่ง ถึงแม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสก็ตามเจ้าของเส้นผมนุ่มสีดำขลับนอนซบอยู่กับอกแกร่งของชายคนรักอย่างแนบแน่น มือเรียวโอบกอดหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรง เมื่อครู่หมออคินพยายามที่จะมีอะไรกับเธอ แต่เธอห้ามไว้เพราะรู้สึกรังเกียจตัวเองที่ทำผิดต่อคนรัก เธอเลยไม่ยอมมีอะไรด้วย แต่ก็รู้สึกแปลกใจในเวลาเดียวกันที่แฟนหนุ่มกลับไม่ว่าอะไร แถมเข้าอกเข้าใจเธอเป็นอย่างดี เปลี่ยนจากการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาโอบกอดร่างบางไว้แทน“แป้งรักพี่อคินนะคะ รักที่สุด”คนตัวเล็กพูดออกมาเสียงสั่น ใบหน้าแสนหวานก็คลอเคลียไปตามแผงอกแกร่งอย่างลึกซึ้ง ฝ่ามือหนาของแฟนหนุ่มก็ลูบไล้ไปตามไรผมดำขลับอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันมีทั้งความสุขและเจ็บปวดปะปนกันไปในเวลาเดียวกัน“แป้งอยากให้พี่รู้ไว้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หัวใจดวงนี้ก็ยังเป็นของพี่ ไม่เปลี่ยนแปลง”“ทำไมเธอถึงพูดแปลก ๆ เป็นอะไรขึ้นมา ทำไมวันนี้ถึงเอาแต่พร่ำบอกรั

ผมรีบเดินสาวเท้าออกมาจากห้องทำงานของไอ้เพลิงด้วยความสิ้นหวัง เพราะรู้ตัวแล้วว่าคนตัวเล็กไม่ได้มาขอความช่วยเหลือจากสปาย เธอนี่ใจเด็ดจริง ๆ จะจากไปทั้งที กลับทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ผม เพราะผมเป็นห่วงเธอใจแทบขาดเป็นเสี่ยง ๆ ความเสียใจมันเริ่มกัดกินหัวใจของผมช้า ๆ เธอได้เปลี่ยนตัวผมไปตลอดกาล และผมจะไม่มีวันลืมเธอได้มือหนาควานหามวนบุหรี่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาจุดสูบจนเต็มปอด แล้วปล่อยควันบุหรี่ให้ลอยขึ้นไปในอากาศ ผมโยนมวนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้นอย่างหัวเสียก่อนจะใช้เท้าขยี้ให้มันดับสนิทผมออกตามหาคนตัวเล็กทั้งวันทั้งคืนแต่ก็ยังไร้วี่แววของเธอ ผมรู้ว่าเธอเองก็ยังคงไปไหนได้ไม่ไกล แต่ทำไมถึงหาไม่พบก็ไม่รู้ ผมรู้สึกเพลียเพราะยังไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะที่นั่งพร้อมกับหลับตางีบเพื่อผ่อนคลายสมอง ในหัวก็ยังคงใช้ความคิดว่าเธอจะไปหลบอยู่ที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่บ้านเกิด แต่บ้านเกิดของเธอนี่มันอยู่ที่ไหนกันผมถอนลมหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะตัดสินใจขับรถกลับไปที่บ้านหลังใหญ่เพื่อตั้งหลักอีกครั้ง ผมขับรถออกจากริมทะเลโดยใช้เวลาห้าชั่วโมงก่อนที่รถจะจอดสนิทอยู่หน้าบ้าน ผมรีบสาวเท้าเดินเข

[หมออคิน]“มึงเป็นน้องชายที่กูรักและไว้ใจมากที่สุด แต่ทำไมมึงถึงหักหลังกู โดยการมายุ่งวุ่นวายกับเมียกู”ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะมีวันนี้ วันที่ต้องสูญเสียคนรักไป และสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดมาหลายเดือนมันก็มาถึง ต่อให้มันรู้มาบ้างแล้วก็เหอะ ว่าแฟนสาวกับน้องชายแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แต่พอเอาเข้าจริง มันก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี“หึ!! มึงเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าไอ้อคิน แป้งเธอเป็นเมียกูมาก่อนมึงซะอีก มึงอาจจะยังไม่รู้อะไร ว่าเมื่อก่อน แป้งเธอรักกูมาก ตามส่งข้าวส่งน้ำกูเป็นเดือนเป็นปี...”ไอ้อิฐมันกระตุกยิ้มเย้ยหยันออกมาอย่างผู้ชนะ ซึ่งผมไม่สนใจอยู่แล้วว่าเมื่อก่อนเธอจะเป็นยังไง จะผ่านอะไรมา มาก่อนมาหลังมันไม่สำคัญหรอก แต่สำคัญที่ว่าตอนนี้เธอรักผม ไม่ใช่มัน!!“แต่ตอนนี้เธอรักกู มึงไม่มีสิทธิ์มาทำกับเมียกูแบบนี้”ผมกัดฟันตะคอกออกไปสุดเสียง มือหนาก็ยังคงจับกระบอกปืนจ่อหัวน้องชายไว้มั่น เพราะสิ่งที่ผมอดทนมาตลอดหลายเดือนมันได้มาระเบิดเอาก็วันนี้ ผมพยายามทำใจอยู่นานว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี แต่นี่คือทางเลือกสุดท้าย คือไม่ผมก็มันที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง“ไม่เคยมีใครสั่งสอนเหรอว่าการแย่งของคนอื่