All Chapters of หัวใจรัตติกาล: Chapter 31 - Chapter 40

ใบหน้าที่แสนจะมีความสุขเมื่อสักครู่หายไปชั่วพริบตา ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันไปมองใบหน้าคมคายของแฟนหนุ่มด้วยความกังวลใจ จนชายตรงหน้ารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ“เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วใครส่งข้อความมากลางดึกแบบนี้”ฝ่ามือหนาพยายามเอื้อมมาจับโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กไปดู แต่มือเรียวเล็กรีบชักหนีทันที เพราะเธอกลัวว่าแฟนหนุ่มจะรู้ ว่าคนที่ส่งข้อความมาคือน้องชายของตัวเอง“เอ่อ... พี่กานดาเรียกแป้งไปหาน่ะค่ะ แป้งขอไปดูคุณแม่แป๊บหนึ่งได้ไหมคะ”“งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย”“เอ่อ... ไม่ต้องค่ะพี่หมอ แป้งขอไปแป๊บเดียวนะคะ”คนตัวเล็กถึงกับเบิกตากว้างออกมาด้วยความตกใจ เมื่อรู้ว่าแฟนหนุ่มจะขอติดตามไปดูแลผู้เป็นแม่ด้วย เธอมีความกังวลใจไม่น้อยที่ต้องโกหกไปแบบนั้น แต่มันไม่มีทางเลือก ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ มีหวังคุณอิฐได้เอาเรื่องคืนนั้นมาบอกผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจอย่างหมออคินแน่“แต่...”“นะคะ พี่อคินนอนพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้มีงานเช้าไม่ใช่เหรอคะ”หญิงสาวเม้มริมฝีปากบาง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้พี่อคินตอบตกลง ก่อนที่แฟนหนุ่มจะถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วจำใจตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจมากนัก“โอเค... ได้!! รีบไป

สองเท้าย่างกรายเข้าไปในร้านอาหารอย่างรีบร้อน ก่อนที่เจ๊ตาลจะหันมาโบกมือเรียก เมื่อพบเข้ากับคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาในร้าน หญิงสาวกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ก่อนที่ร่างบาง ๆ จะหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ สปาย และวางกระเป๋าสะพายไว้บนโต๊ะอย่างแผ่วเบา“ทำไมไม่หัดใช้แบรนด์เนมกับเขาบ้างว่ะอีแป้ง ดูอย่างอีสปายสิ แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ผัวมึงก็ออกจะรวย ทำไมขี้งกจังวะ”เจ๊ตาลเหลือบมาเห็นกระเป๋าสะพายราคาตลาด ๆ ของเรา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะตั้งแต่เกิดมาเรายังไม่เคยใช้ของแบรนด์เนมเลยสักครั้ง แพงสุดก็แค่ร้อยเก้าสิบเก้าบาท ตามตลาดนัด“พี่หมอไม่ใช่คนขี้งกซะหน่อย แต่เป็นเพราะหนูเองต่างหากที่ไม่อยากใช้ ทั้ง ๆ ที่เขาพยายาม ยัดเยียดให้หนูตลอด หนูว่ามันสิ้นเปลืองอะเจ๊ หนูเสียดายเงิน เงินมันหายาก”เราพูดออกไปด้วยความสัตย์จริง ว่าเงินสมัยนี้มันหายากจริงๆ หายากพอ ๆ กับความจริงใจของคน แล้วอีกอย่างพี่หมอก็เคยซื้อของแพง ๆ พวกนี้ให้เราบ้างแล้ว เพียงแต่เราไม่เคยเอาออกมาใช้ เพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตาของใครหลาย ๆ คน“แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีไว้สักสองสามใบนะอีแป้ง”อีนุ่นนางช่วยพูดเสริมทัพมาอีกคน เพราะตั้งแต่เพื่อนรั

“ไปขึ้นรถ”ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะพยายามดึงร่างบาง ๆ ให้เดินตามเขาไปที่รถอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สำเร็จ เพราะคนตัวเล็กไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไปแล้ว“ฮึก!! ไม่!! ฉันจะไม่ขึ้นไปกับคุณอีกเด็ดขาด ปล่อยฉัน ฉันจะหาทางกลับของฉันเอง”“รู้ว่าเอาตัวไม่รอดก็ยังอวดเก่ง ผู้หญิงอะไรดื้อด้านสิ้นดี”คนตัวสูงกัดฟันพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาคงไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนหนักแน่นในความคิดของตัวเอง เธอพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเธอรัก เธอก็บอกว่ารัก ถ้าเธอเกลียด เธอก็บอกว่าเกลียด“กูบอกให้ไปขึ้นรถ”ชายหนุ่มเริ่มเน้นเสียงเข้มขึ้นมา จนทำให้หญิงสาวตรงหน้าตกใจกลัว เธอแต่ก็ยังคงหนักแน่นในความรู้สึกของตัวเอง เพราะเธอเองก็กลัวว่า ถ้ายอมขึ้นรถไปกับชายตรงหน้าอีกครั้ง มีหวังเธอต้องถูกเขารังแกอีกเป็นแน่“ฮึก!! ก็บอกว่าไม่ไง ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยสิ ปล่อย!!”คนตัวเล็กพยายามสะบัดท่อนแขนแกร่งออกสุดแรง ก่อนที่มือเรียวเล็กจะผลักอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว ร่างสูงใหญ่ก็เซถลาไปตามแรงผลักนิดหน่อย“นี่!! เห็นหรือเปล่าว่าคนเขามองกันหมดแล้ว มึงไม่อายแต่กูอาย”คนตัวสูงยืนเท้าสะเอวขบกรามแน่น ก่อนจะตวาดใส่ใบหน้าหญิงสาวสุดแรงด้

เธอเอาแต่พร่ำร้องเหมือนคนที่ขาดสติ ราวกับว่าโลกทั้งใบของเธอมันกำลังสั่นสะเทือน นี่ผมทำให้เธอเสียใจขนาดนี้เชียวหรือ แต่จะให้ผมทำยังไงวะ เพราะความรู้สึกของผมในตอนนี้มันเริ่มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว“ช่วยไม่ได้ มึงอยากยั่วโมโหกูเอง”ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดออกไปเสียงเรียบ สายตาคมกริบก็พยายามหลุบต่ำ เพราะไม่อยากเห็นหญิงสาวตรงหน้าร้องไห้อีกต่อไปแล้ว“ฮึก!! แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก ฮือ...”“แล้วจะให้กูทำยังไง ก็ว่ามาดีกว่า”“เลิกยุ่งกับฉัน”ดวงตาคู่สวยมองมาทางผมด้วยความว่องไว ก่อนจะเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนผมที่ได้ยินถึงกับใจหายวับไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที ให้ผมเลิกยุ่งกับเธองั้นเหรอ ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวคำนี้ขึ้นมาดื้อ ๆ ก็ไม่รู้“ไม่!! กูไม่เลิก กูจะทำให้ชีวิตของมึงไม่มีแม้แต่เวลาหายใจเพื่อช่วงชิมความสุข”ผมกลั้นใจพูดออกไปอย่างเต็มเสียง ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น ปากของผมมันคือตัวกลางฆ่าล้างความรู้สึกของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดีคนตัวเล็กพยายามตั้งสติแล้วเดินเข้ามาหาผมอย่างเชื่องช้า สองเท้าเรียวเล็กก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมพอดิบพอดี สายตาคู่

หมับ!!ฝ่ามือหนาคว้ามาที่แขนเรียวเล็ก ก่อนจะรั้งให้หยุดเดิน ส่วนคนตัวเล็กรีบสะบัดมือชายหนุ่มทิ้งทันทีด้วยความตกใจ เพราะกลัวใครจะผ่านมาเห็นเข้า“จะรีบไปไหน”คุณอิฐพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะคว้ามาที่แขนของหญิงสาวอีกครั้ง เขาทำเหมือนกับว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนรักที่กำลังง้องอนกันอยู่ แต่แป้งร่ำไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้น เธอเห็นคุณอิฐเขาเป็นเพียงน้องชายของแฟนหนุ่มเท่านั้นเอง และที่เธอทำไปทั้งหมดเพราะถูกเขาบังคับ“ปล่อย!! ฉันจะไปดูแลคุณแม่ ฉันไม่อยากปล่อยท่านไว้คนเดียว”“มานี่ก่อน”คุณอิฐเขาเอ่ยน้ำเสียงดุดันออกมา ก่อนจะฉุดกระชากลากถูคนตัวเล็กให้เดินเข้ามาหลบใกล้พุ่มไม้ ในมุมมืดของบ้าน ฝ่ามือหนาก็ดันร่างบอบบางไปติดกับกำแพง ก่อนจะฝั่งสันจมูกโด่งไปที่พวงแก้มขาวนวลด้วยความโหยหา“โอ๊ย!! นี่คุณอิฐ!! ปล่อยนะ คุณพาฉันมาตรงนี้ทำไมเนี่ย”คนตัวเล็กรีบผลักคนตรงหน้าให้ออกห่าง ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดพวงแก้มที่ถูกชายหนุ่มจุมพิตไปเมื่อครู่ด้วยความขยะแขยง ซึ่งชายตรงหน้าทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะระงับสติอารมณ์ให้เย็นลง“กูมีอะไรจะให้ หันหลังสิ”“อะไรของคุณ”“ก็บอกให้หันหลัง”จู่ ๆ ชายหนุ่มก็เน้นเสียงเข้