All Chapters of หัวใจรัตติกาล: Chapter 41 - Chapter 50

ฝ่ามือหนาควานหาร่างบอบบางที่นอนร่วมเตียงกันเมื่อคืน แต่กลับพบแค่ความว่างเปล่า เหลือไว้เพียงบราเซียลายลูกไม้ที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ผมหยิบชุดชั้นในของเธอขึ้นมาสูดดมนิดหน่อย ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่พอใจผมหยัดตัวขึ้นมาช้า ๆ เพื่อลุกไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะก้าวฝีเท้าเดินออกจากห้อง ผมเดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ ก็พบเข้ากับแป้งร่ำที่นั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันอยู่ ผมจ้องมองไปที่ร่างอรชรที่สวมชุดเดรสสีฟ้า ผมดำขลับถูกปล่อยให้เป็นอิสระสั่นไหวตามแรงลม สีหน้าแววตาเธอมีความสุขทุกครั้ง เวลาที่เธอได้ทำในสิ่งที่เธอรัก จนผมเผลอฉีกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวผมละสายตาจากคนตัวเล็กอย่างทันควัน เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองมาทางผมอย่างจดจ่อ ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพราะกลัวเธอจะกล่าวหาว่าผมเป็นพวกถ้ำมอง ก่อนจะรีบก้าวฝีเท้าเข้าครัวเพื่อไปชงกาแฟ และไม่ลืมหยิบหนังสือพิมพ์ที่มีข่าวการฉ้อโกงขึ้นหน้าหนึ่งประจำวันเพื่อมาอ่านซึ่งข่าวนี้เป็นข่าวจากทางบริษัทของผมเอง คนที่ยักยอกทรัพย์ไปหลายร้อยล้านคือคนที่เป็นหุ้นส่วนหลักที่ถือหุ้นร่วมกันมานานนับสิบปี ผมไล่อ่านข้อมูลบนหนังสือพิมพ์ฉบับล่าสุดไปทุกตัวอักษร ก่อนจะโยนมันทิ้งไปบนโ

“คุณอิฐ เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไปสักที”คนตัวเล็กนั่งนิ่งเงียบ ก่อนจะเปล่งวาจาออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนผมก็จ้องมองไปยังใบหน้าแสนหวานไม่วางตา ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาเกลี่ยปอยผมที่ปรกข้างแก้มอย่างแผ่วเบา“ไม่!! กูไม่ปล่อย ไม่มีวันปล่อย”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนคนตัวเล็กถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เพราะเธอคงไม่คิดว่าผมจะผูกมัดร่างกายเธอไว้ได้นานขนาดนี้ แต่ที่ผมทำไปทั้งหมด ก็เพราะว่าผมรักเธอ มันเป็นเพราะความใกล้ชิด เลยทำให้ผมแอบคิดไปไกล“แต่ฉันอยู่แบบนี้ฉันไม่มีความสุข”“แต่สำหรับกู มีแค่มึงคนเดียวที่เป็นความสุข ความสุขที่กูไม่เคยได้รับจากที่ไหน”ผมพูดไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอจะรับรู้มันได้หรือเปล่า เพราะสิ่งที่พูดไปมันคือความจริงทุกอย่าง โคตรอัดอั้นเหมือนกันว่ะ เวลามีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจแต่เล่าให้ใครฟังไม่ได้“ปล่อยฉันไปได้ไหม?”“ก็บอกว่าไม่ไง พูดไม่เข้าใจหรือไง”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาคู่คมก็จ้องมองไปยังใบหน้าแสนหวานด้วยความกระวนกระวายใจ เพราะประโยคที่เธอร้องขอเหมือนผลักไสไล่ส่งผมทางอ้อม เพราะตอนนี้ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมต้องการเพี

รถเฟอร์รารี่คันหรูเคลื่อนตัวมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ในเวลาสองทุ่มตรง สองเท้าหนาก้าวขาเข้ามาในบ้านก็ไม่พบใครแล้ว ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว ส่วนแฟนสาวของผมเธอเองก็คงเข้านอนแล้วเหมือนกันผมค่อย ๆ ก้าวฝีเท้าเดินขึ้นบันไดด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ตลอดระยะทางที่เดินขึ้นบันไดไปผมยิ้มไม่ยอมหุบ สายตาคู่คมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างอันคุ้นเคยของแฟนสาว แต่ทำไมเธอถึงได้มายืนอยู่หน้าห้องของไอ้อิฐ ไม่ทันที่ผมจะได้เรียก ก็มีฝ่ามือหนามาคว้าเข้าที่เอวบางแล้วกระชากเธอเข้าไปในห้อง พร้อมกับเสียงปิดประตูที่ดังสนั่นด้วยความตกใจผมรีบก้าวฝีเท้าไปหยุดอยู่หน้าห้องของไอ้น้องชาย ผมยืนมองบานประตูด้วยความรู้สึกสับสนงุนงง นี่มันอะไรกัน ทำไมแฟนสาวที่ผมรักที่สุดถึงเข้าไปอยู่ในห้องของน้องชายสุดที่รักเพียงสองต่อสอง‘นี่คุณอิฐ เบาหน่อยสิ ฉันเจ็บนะ’‘ทำไมมาช้า มัวทำอะไรอยู่ว่ะ’ผมได้ยินเพียงเสียงพูดคุยที่แว่วเข้าหูอย่างแผ่วเบา เหตุการณ์นี้มันทำผมช็อกเป็นอย่างมาก ผมอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นนานนับนาที น้ำตาสีใสที่มันกลั่นออกมาจากความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ ไหลรินมาคลอเบ้าช้า ๆ ขาทั้งสองข้างค่อย ๆ ก้าวไปหยุดอยู่หน้าห้องของไอ้อิฐอย่างเชื่องช้า

[หมออคิน]เช้าในวันที่อากาศแจ่มใส ผมเข้ามาอ่านหนังสือในห้องสมุดตั้งแต่รุ่งสาง เอาจริง ๆ ผมชอบอ่านหนังสือในที่เงียบสงบเพียงคนเดียวเป็นประจำ ยิ่งวันไหนอากาศปลอดโปร่งฟ้าเป็นใจ วันนั้นคือวันที่สมองผมเปิดรับข้อมูลใหม่ ๆ ได้อย่างอัดแน่นก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!“พี่หมอคะ ยุ่งอยู่หรือเปล่า แป้งเข้าไปได้ไหมคะ”ผมจ้องมองไปยังบานประตู เมื่อได้ยินเสียงหวานของแฟนสาวเอ่ยขึ้น ใบหน้าคมคายถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรีบหยัดตัวขึ้นยืน แล้วก้าวฝีเท้าไปเปิดประตูห้องด้วยตัวเองเมื่อบานประตูถูกเปิดออกท่อนแขนแกร่งก็คว้าคนตัวเล็กเข้ามาสวมกอดด้วยความหวงแหน แต่ดันถูกมือเล็ก ๆ ของเธอผลักหนี ด้วยความสงสัยผมยู่ปากออกมานิดหน่อย ก่อนจะจ้องมองไปที่ใบหน้าแสนหวานไม่วางตา“พี่หมอ ตัวแป้งเหม็น ปล่อยแป้งก่อนค่ะ”“ไม่เห็นจะเหม็นเลย ออกจะหอมเสียด้วยซ้ำ”ไม่พูดเปล่า แต่ยังคงฝังริมฝีปากไปบนพวงแก้มขาวนวลฟอดใหญ่ จนคนตัวเล็กถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมา ส่วนผมก็ไม่ต่างกัน“อร๊าย!! พี่หมอ แป้งเพิ่งกลับมาจากรดน้ำต้นไม้ค่ะ ปล่อยแป้งก่อน ตัวแป้งสกปรก”เธอพูดไปก็หัวเราะร่าไปด้วย จนผมที่ได้ยินถึงกับหัวเราะตาม เวลาผมเห็นเธอยิ้ม ผมมีความสุขทุ

“เอ่อ... เสี่ยกำลังเครียดอยู่หรือเปล่าคะ?”เธอยกยิ้มมุมปากนิดหน่อย ก่อนจะริอาจหย่อนตัวนั่งลงบนตักผมโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมถึงกับแสยะยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา ฝ่ามือหนาก็เอื้อมไปรินไวน์ใส่แก้ว ก่อนจะยกขึ้นมากระดก“น้ำว่า... เราจองสักห้องดีไหมคะ เสี่ยจะได้ปลดปล่อย”นิ้วเรียวยาวกรีดกรายมาที่แผงอกแกร่ง เธอลูบไล้ร่างกายกำยำของผมไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเลื้อยลงมาลูบคลำเป้าที่ปกปิดความเป็นชายของผมอย่างยั่วยวน ส่วนผมทำได้เพียงนั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ก่อนกระตุกยิ้มขึ้นมานิดหน่อย“ที่เสี่ยไม่ตอบเนี่ย กำลังเห็นด้วยกับสิ่งน้ำพูดอยู่ใช่ไหมคะ หรือยังไง?”ใบหน้าแสนหวานซุกไซร้มาที่ซอกคอระหงอย่างคลั่งไคล้ พร้อมกับใช้ฟันคู่คมขบกัดตามลำคอเพื่อปลุกอารมณ์ร้อนรักภายในตัวผมให้ลุกโชนออกมา“เห็นเจ๊ตาลบอกว่า... เสี่ยชื่อเสี่ยอิฐใช่ไหมคะ น้ำอยากรู้จักเสี่ยให้มากกว่านี้”ไม่พูดเปล่า แถมเธอยังเอื้อมมือเรียวเล็กมาจับแก้วเหล้าในมือของผมไปวางไว้บนโต๊ะอย่างคนเสียมารยาท“เสี่ยเลิกดื่มก่อนนะคะ แล้วเราไปต่อกัน โอเคไหมคะ?”สองมือเรียวยกขึ้นมาคล้องคอผมอย่างคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ก่อนที่เธอจะโน้มลงมากระซิบที่ซอกคอผมอย่างแผ่วเบา พร้อมกับ