Semua Bab หัวใจรัตติกาล: Bab 61 - Bab 70

[หมออคิน]“ฮึก!! ทำไม พี่รักเธอนะ มันเป็นความรู้สึกที่มันไม่สามารถลบออกไปได้เลย เธอเป็นความเจ็บปวดเดียวที่พี่ยินดีจะรักและคิดถึง แล้วต่อไปจะให้พี่ใช้ชีวิตอยู่ยังไง ฮึก!!”ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เงาของคนตัวเล็ก ทุกวันทำได้แค่เพ้อถึงวันเวลาที่ผ่านมา ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เกิดขึ้นเร็วจนผมเตรียมใจไม่ทัน สุดท้ายคนที่จมดิ่งอยู่กับความเจ็บปวดก็คือผม“สิ่งแรกที่พี่ควรทำคือลืมว่าเคยมีแป้งร่ำอยู่บนโลกใบนี้ คิดซะว่าแป้งเป็นแค่อากาศที่ไม่มีตัวตนนะคะ”“ฮึก! พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ อะไรก็ตามที่มันผูกพันไปแล้วมันก็ยากที่จะตัดใจ รู้สึกอ่ะมันง่ายแต่ถ้าให้พี่เลิกรู้สึกอ่ะโคตรยากเลย...”ทุกวันผมต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่กับความคิดถึง ผมคิดถึงเธอมาก แม้ไม่ได้เจอ เธอบอกให้ผมลืมแต่จะให้ผมทำใจลืมเธอลงได้ยังไง เมื่อในใจยังหวนคิดถึงแต่คำมั่นสัญญาว่าเราจะรักกันตลอดไป ความผูกพันมันน่ากลัวตรงที่ ชีวิตจริงไปต่อด้วยกันไม่ได้ แต่ในใจยังอยากมีเธออยู่เหมือนเดิม“ฮึก! แป้งเชื่อว่าพี่ทำได้ เพราะแป้งเองก็จะทำให้ได้เหมือนกัน เพราะถ้าพี่รักแป้งจริง พี่ก็ควรปล่อยแป้งไป ฮ

[แป้งร่ำ]หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปค่ำคืนนี้คนตัวเล็กนอนคุดคู้ให้นมลูกสาวอยู่บนเตียงเพียงสองคนแม่ลูก ก่อนจะรู้สึกเคลิ้ม ๆ และหลับไปด้วยกันทั้งคู่ หลายวันที่ผ่านมาน้องโอปอล์อารมณ์ดีขึ้นจนผิดหูผิดตา บางวันเด็กน้อยก็หัวเราะร่าออกมาเจือปนไปด้วยความรู้สึกดีใจเหมือนกำลังคุยกับแม่ซื้อ จนทำให้ผู้เป็นแม่อารมณ์ดีตามไปด้วยเช้าวันรุ่งขึ้นคนตัวเล็กหอบข้าวของสัมภาระสำหรับการเลี้ยงเด็กไปยังบ้านของป้าเพ็ญ โดยที่มีป้าเพ็ญอุ้มเด็กทารกเดินตามหลังมา ก่อนจะรู้สึกเอะใจกับข้าวของมากมายเกี่ยวกับเด็กที่วางเรียงรายอยู่ในมุมหนึ่งของบ้าน ทั้งแพมเพิส ขวดนม รวมไปถึงเสื้อผ้าลูกสาวดีไซน์สวย ๆ แปลกหูแปลกตา ซึ่งเธอเองก็ไม่ใช่คนซื้อเข้ามา แต่ใครกันล่ะที่เป็นคนซื้อของใช้ดี ๆ พวกนี้“ป้าคะ นี่ใครเป็นคนซื้อของใช้เด็กมาเยอะแยะขนาดนี้คะ”“อะ เอ่อ... ป้าฝากตาแก่ซื้อมาให้ยัยหนูมันนะ เห็นเจ๊ตับบอกว่าแถวนี้มีเสื้อผ้าเด็กสวย ๆ วางขาย”ป้าเพ็ญพูดออกมาตะกุกตะกักเหมือนคนมีพิรุธ แต่เธอก็ไม่ได้คิดเอะใจอะไร เพราะรู้ว่าป้าแกรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้อยู่แล้ว คนตัวเล็กเลยทำได้เพียงเอ่ยปากห้ามปรามแต่ก็เอ่ยขอบคุณในเวลาเดียวกัน“แป้งขอบคุณป้ามาก

ตกดึกของวันนี้เวลา 19:00 น ทุกคนต่างนั่งล้อมวงกันกินข้าวเฉกเช่นทุกวัน ก็มีแต่คุณอิฐนี่แหละที่ยังคงนั่งจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาถมึงตึง เป็นเพราะเธอรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว คุณอิฐเลยไม่ต้องหลบซ่อนตัวหนีไปไหน เขายังคงหน้าด้านเชิดหน้าชูตาอยู่ที่นี่ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง“คุณคะ เข้ามาทานข้าวด้วยกันสิคะ”คนตัวสูงแสดงอาการเย่อหยิ่งออกมา ไม่ยอมมานั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับทุกคน ทั้งที่ป้าเพ็ญก็พยายามเอ่ยชวนแล้ว แต่เขาก็ยังคงทำนิ่งเฉยเหมือนกับสิ่งที่ป้าพูดเป็นแค่อากาศ“ผมจะไปนั่งกินข้าวด้วยก็ต่อเมื่อแป้งเป็นคนชวน”“อ้าว”คนถูกพูดถึงถึงกับถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่จะกินข้าวทั้งทีแล้วมันเกี่ยวกับเธอตรงไหน ทำไมต้องรอให้เธอเรียกด้วย แต่คนตัวเล็กทำทีไม่สนใจหันไปกินข้าวต่อหน้าตาเฉย ทั้งที่ตัวเองก็ท้องร้องหิวข้าวจนไส้จะขาด แต่ยังคงทำตัวออดอ้อนเหมือนกับเด็กไม่รู้จักโต โตเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่าไม่รู้จักคิดเอาเสียเลย“ช่วยชวนกูกินข้าวหน่อยได้ไหม?”คนตัวสูงเดินเข้ามาสะกิดหญิงสาวที่กำลังนั่งกินข้าวอย่างสบายใจเฉิบอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด ก่อนที่เขาจะแสดงสีหน้าออดอ้อนออกมาให้ได้เห็น พร้อมกับกลืนน้ำลายมองกับข้าวบนโต๊ะด้วยสาย

[คุณอิฐ]หลายอาทิตย์ผ่านไปผมกลับมาดูแลบริษัทที่กรุงเทพฯทุกอาทิตย์ ก่อนจะเดินทางกลับไปหาลูกเมียทันทีเมื่อเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จ ผมใช้เวลาเพียงสี่ชั่วโมงในการเดินทางไปจังหวัดใกล้เคียงที่น้องโอปอล์กับแม่ของลูกอาศัยอยู่ มาถึงที่นี่ก็เป็นเวลาสามทุ่มพอดีเป๊ะรถสปอร์ตคันหรูจอดสนิทอยู่หน้าบ้านไม้หลังเล็ก ๆ แต่กลับพบเพียงความมืดมน เพราะเวลานี้กลับไม่มีใครอยู่บ้านเลยสักคน แล้วแป้งร่ำเธอพาลูกไปอยู่ที่ไหน ผมไม่รอช้ารีบต่อสายตรงหาเธอทันที แต่โทรไปเท่าไรเธอก็ไม่รับสาย ก่อนที่ผมจะตัดสินใจส่งข้อความไปหาเธอAit : [อยู่ไหน ทำไมไม่มีใครอยู่บ้านเลยสักคน]Ait : [พาลูกไปไหน บอกมา... เดี๋ยวจะไปรับ]Ait : [ตอบกลับข้อความที]ผมรอจนแล้วจนรอดแต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับแต่อย่างใด จนเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืน ก่อนจะตัดสินใจไปกดกริ่งหน้าบ้านของป้าเพ็ญ เผยให้เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก กับหญิงวัยกลางคนเดินออกมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน ทำไมเวลานี้น้องโอปถึงยังไม่นอน“ป๊า...”ผู้เป็นพ่อนั่งย่อตัวอ้าแขนรอรับลูกสาวที่กำลังวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางดีอกดีใจอย่างเช่นทุกอาทิตย์“น้องโอป...”ชายหนุ่มคว้าลูกสาวตัวน้อยมาโอบกอดอย่างแนบแน่น ก่

“เอ่อ... ผัวก็คือป๊าเองค่ะน้องโอป”ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ เพราะอยากแสดงความเป็นเจ้าของหญิงสาวตรงหน้าให้ลูกสาวรับรู้ แต่เด็กน้อยอย่างน้องโอปก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี ก่อนจะเอียงคอถามผมอีกครั้ง“แล้วทำไมป๊าถึงต้องแทนตัวเองว่าผัวด้วยคะ น้องโอปไม่เข้าใจ”“น้องโอปอล์ หนูอย่าไปให้ความสนใจกับคำพูดของพ่อมากนักเลยค่ะ บางครั้งพ่อเขาก็มักจะพูดอะไรออกไปแบบไม่คิด”หน้าหล่อ ๆ ของผมถึงกับแตกออกจากกันเป็นเสี่ยง ๆ เพราะแป้งร่ำเธอพูดหักหน้าผมเข้าให้แล้ว มันเจ็บแปล๊บ ๆ เหมือนโดนมีดบาด แต่ผมไม่สนน่ะ เพราะผมเป็นผัวเธอจริง ๆ“พูดไม่คิดยังไงแป้ง ที่กูพูดไป กูคิดมันทุกคำ ว่ากูเป็นผัวมึง แล้วไอ้เรื่องเมื่อคืนอีก อย่าบอกนะว่าลืม...”“คุณอิฐ อยู่ต่อหน้าลูกอย่าพูดคำหยาบได้ไหม ฉันไม่อยากให้ลูกซึมซับสิ่งไม่ดี”ใบหน้าแสนหวานหม่นลงในทันทีที่ผมพูดจบ ผมชะงักไปทันที ถึงแม้ว่าที่ผ่านมานิสัยผมจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แต่คำพูดคำจาก็ยังคงเหมือนเดิม เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าผมเป็นคนโผงผาง พูดไม่เพราะ ชอบพูดจาหยาบคายเป็นที่หนึ่ง เลยทำให้คนตัวเล็กเอือมระอาขนาดนี้ ซึ่งตอนนี้ผมก็รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก กลัวว่าน้องโอปจะซึมซั