Lahat ng Kabanata ng ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Kabanata 131 - Kabanata 140

"แอ้""ว่าอย่างไรลูกหมูของแม่ อ้ายฉิงของแม่หิวแล้วหรือ กินเก่งกันจริง" หยุนชิงอุ้มเจ้าแฝดคนน้องที่ร้องอ้อแอ้เพราะถึงเวลาดื่มนมแล้ว ส่วนเจ้าแฝดพี่ทั้งสองยังหลับอยู่ในเปลที่แม่นมดูแลอยู่แฝดน้อยทั้งสามหวังอี้หลินผู้เป็นบิดาเป็นคนตั้งชื่อให้ทั้งหมด บุตรชายคนโตนามว่า หวังอ้ายเหริน แปลว่าคนรัก บุตรชายคนรองนามว่า หวังอ้ายเฉิน แปลว่า กามเทพ และบุตรสาวคนสุดท้องนามว่า หวังอ้ายฉิง แปลว่า ความรักบุตรทั้งสามของพวกเขาเป็นดั่งความรัก เป็นคนที่รัก และเปรียบเสมือนกามเทพตัวน้อยที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตของพวกเขาให้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์มากขึ้นหลังจากอยู่ไฟจนครบตามกำหนด หยุนชิงก็ได้ย้ายบุตรทั้งสามเข้ามาไว้ที่ห้องของนางและสามี เพราะตนนั้นต้องการจะดูแลพวกเขาด้วยตนเอง และอยากให้บุตรทั้งสามได้ดื่มนมจากอกมารดาให้ได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าบางครั้งจะมีน้ำนมมิเพียงพอให้พวกเขาก็ตาม หากยามน้ำนมไหลไม่ทันก็จะเป็นหน้าที่ของแม่นมรับไปดูแลต่อนั้นเองตอนนี้เจ้าก้อนทั้งสามมีอายุได้ครบเดือนพอดี พัฒนาการของเด็ก ๆ เป็นไปตามวัยหรือบางทีหญิงสาวยังคิดว่าพวกเขาโต และรู้ความเกินวัยเสียด้วยซ้ำ กลางคืนพวกเขาแทบจะไม่ร้องไห้งอแง ให้บิดา

“อารักขาฝ่าบาท”สิ้นเสียงของทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าตำหนักสนมตะโกนแจ้งเหตุ เหล่าชายชุดดำนับร้อยต่างออกมายืนห้อมล้อมตำหนัก คืนนี้จะเป็นวันที่พวกเขาจะต้องปลิดชีพเจ้าแห่งแผ่นดินให้ได้ ในยามนี้เป็นเวลาที่ฮ่องเต้ มัวแต่เสพสุขกับนางสนมจึงเป็นโอกาสให้พวกเขาได้ลอบเข้ามาอย่างง่ายดายองครักษ์และชายชุดดำต่างยืนนิ่งหยั่งเชิงอีกฝ่าย ถึงแม้องครักษ์จะมีจำนวนน้อยกว่าแต่ก็มิอาจจะดูถูกฝีมือคนเหล่านี้ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ยังถือว่าพวกตนยังได้เปรียบอยู่มากเรื่องจำนวนคนและฝีมือ“ใครส่งพวกเจ้ามา” หัวหน้าองครักษ์เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน หลังจากที่ก่อนหน้าเพียงแค่ยืนสบตากันเท่านั้น“รู้แล้วอย่างไรไม่รู้แล้วอย่างไร วันนี้พวกเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี” ชายชุดดำผู้หนึ่งพูดออกมาอย่างหยิ่งยโส ก่อนจะหัวเราะอย่างได้ใจ เพราะในวังแห่งนี้ทหารที่เหลืออยู่มีเพียงหยิบมือ เนื่องจากต้องแบ่งกองกำลังส่วนใหญ่ไปยังชายแดน นับว่าโชคดีของพวกเขาโดยแท้“ดูจะมั่นใจในฝีมือตัวเองเกินไปหรือไม่ ฝ่ายที่จะต้องตายคือพวกเจ้ามากกว่าล่ะมั้ง แค่พวกกระจอกปลายแถว” ฝ่ายหัวหน้าองครักษ์ก็พูดยั่วโทสะของอีกฝ่ายกลับไป มิได้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด“กระจ

“เป็นไปไม่ได้เจ้าอยู่สนามรบมิใช่หรือ” อ๋องหนานจิ้งเริ่มร้อนรน ข่าวที่เขาได้มาหนานฟาหยางถูกวางยาอาการสาหัสเป็นตายเท่ากันมิใช่หรือ มือที่กำดาบอยู่ถึงกับกำแน่นขึ้นกว่าเดิม หรือว่าเขาพลาดอะไรไป“มันก็แค่ละครฉากหนึ่งเพียงเท่านั้น” หนานฟาหยางเดินมาประจันหน้ากับลุงผู้ที่เขานับถือมาตลอด ถึงแม้จะไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก แต่ก็เป็นญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของพวกเขาสองพี่น้อง ในเมื่อคนผู้นี้ทำกับครอบครัวอันเป็นที่รักของเขาได้ ต่อไปอย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน“เช่นนั้นหรือ แล้วอย่างไรอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าซ่อนลูกกับเมียไว้ที่ใด ยามนี้คงจะไปรอที่ยมโลกแล้วกระมัง เอาไว้พวกเจ้าตายข้าจะฝังให้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า เจ้าว่าดีหรือไม่หลานรัก ฮ่า ฮ่า” อ๋องเฒ่าหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ กับแผนการที่ตนนั้นวางไว้ จัดการพวกมันเสร็จ เขาก็จะได้ไปเสพสมกับสาวงามทั้งหลายต่อ จากนั้นก็ครอบครองแคว้นนี้โดยสมบูรณ์“ท่านหมายถึงคนผู้นี้หรือขอรับที่ไปรอรับใช้ท่านที่ยมโลก” หวังอี้หลินยืนรอฟังอยู่นานก่อนจะทนไม่ไหว โยนหัวของนักฆ่าที่มันบังอาจคิดบุกไปทำร้ายบุตรสาวอันเป็นที่รัก และภรรยากับลูกน้อยอีกสามคนที่กำลังนอนหลับฝันด

หลังจากเหตุการณ์อันวุ่นวายในคืนนั้นได้จบลง คนที่เข้าร่วมเป็นกบฏ ถูกจับกุมจนหมด ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องถูกตัดสินโทษหนักเบาตามที่คนผู้นั้นกระทำ ส่วนมหาเสนาบดีขวาถูกตัดสินโทษประหารชีวิต ครอบครัวและบ่าวไพร่ถูกเนรเทศให้ไปใช้แรงงานยังชายแดน มิอนุญาตให้กลับเข้าเมืองอีกตลอดไปเมื่อทุกอย่างถูกคลี่คลายราชครูกงยี่จึงตัดสินใจออกบวชตลอดชีวิต เพื่อหวังว่าผลบุญกุศลนี้จะส่งไปถึงบุตรสาวของเขา ส่วนปัญหายังชายแดนก็ยังต้องมีผู้จัดการปัญหาให้แล้วเสร็จ หนานฟาหยางจึงจำต้องกลับไปจัดการให้เรียบร้อยถึงแม้ว่าอยากจะกลับไปหาภรรยาและลูกใจจะขาด อีกทั้งเขายังได้รับข่าวดีว่าตอนนี้ภรรยากำลังมีบุตรให้เขาเพิ่มอีกหนึ่งคน จัดการปัญหาคราวนี้เสร็จเมื่อไรเขาจะมิยอมห่างครอบครัวอีกแน่หนานฟาหยางเมื่อกลับมายังชายแดนเขาจึงรีบสะสางปัญหาเรื่องที่อยู่ทำกินของชนเผ่าเร่ร่อน หากจะถามถึงการศึกในครั้งนี้ที่จบลงโดยง่ายไม่เสียเลือดเนื้อแม้แต่น้อย นั่นก็เพราะว่าแต่เดิมพวกชนเผ่าไม่ต้องการทำศึกกับผู้ใดอยู่แล้ว เพียงแค่ใช้การเจรจาพูดคุยกันอย่างประนีประนอม และข่มขู่บ้างเพื่อให้เรื่องจบลงอย่างน่าพอใจจวบจนตอนนี้ก็ผ่านมาได้เจ็ดเดือนแล้ว เวลานี้ภ

“อารักขาฝ่าบาท”สิ้นเสียงของทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าตำหนักสนมตะโกนแจ้งเหตุ เหล่าชายชุดดำนับร้อยต่างออกมายืนห้อมล้อมตำหนัก คืนนี้จะเป็นวันที่พวกเขาจะต้องปลิดชีพเจ้าแห่งแผ่นดินให้ได้ ในยามนี้เป็นเวลาที่ฮ่องเต้ มัวแต่เสพสุขกับนางสนมจึงเป็นโอกาสให้พวกเขาได้ลอบเข้ามาอย่างง่ายดายองครักษ์และชายชุดดำต่างยืนนิ่งหยั่งเชิงอีกฝ่าย ถึงแม้องครักษ์จะมีจำนวนน้อยกว่าแต่ก็มิอาจจะดูถูกฝีมือคนเหล่านี้ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ยังถือว่าพวกตนยังได้เปรียบอยู่มากเรื่องจำนวนคนและฝีมือ“ใครส่งพวกเจ้ามา” หัวหน้าองครักษ์เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน หลังจากที่ก่อนหน้าเพียงแค่ยืนสบตากันเท่านั้น“รู้แล้วอย่างไรไม่รู้แล้วอย่างไร วันนี้พวกเจ้าก็ต้องตายอยู่ดี” ชายชุดดำผู้หนึ่งพูดออกมาอย่างหยิ่งยโส ก่อนจะหัวเราะอย่างได้ใจ เพราะในวังแห่งนี้ทหารที่เหลืออยู่มีเพียงหยิบมือ เนื่องจากต้องแบ่งกองกำลังส่วนใหญ่ไปยังชายแดน นับว่าโชคดีของพวกเขาโดยแท้“ดูจะมั่นใจในฝีมือตัวเองเกินไปหรือไม่ ฝ่ายที่จะต้องตายคือพวกเจ้ามากกว่าล่ะมั้ง แค่พวกกระจอกปลายแถว” ฝ่ายหัวหน้าองครักษ์ก็พูดยั่วโทสะของอีกฝ่ายกลับไป มิได้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด“กระจ