Semua Bab ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Bab 91 - Bab 100

“หยกนี้อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่บุตรสาวของข้า และยังเป็นของที่หายากทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น”“ท่านทั้งสองรอสักครู่” หยุนชิงมองหยกเพียงแค่นิดเดียวนางก็รู้แล้วว่าอาจูน้อยคือบุตรสาวที่หายไปของผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า แต่ก่อนที่นางจะบอกความจริงขอนางได้พูดคุยกับอาจูน้อยก่อนผู้สูงศักดิ์ทั้งสองพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เฝ้ารอหยุนชิงอย่างใจจดจ่อเพียงแค่ได้ข่าวสักนิด หรือมีเบาะแสเพื่อตามหาบุตรสาวก็ยังดี การตามหาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ต้องมีสักวันต้องได้เจอกันอย่างแน่นอนไม่ว่าจะมีชีวิตหรือไม่มีชีวิตอยู่ก็ยินดีหยุนชิงหลังจากขอตัวออกมานางเดินตรงไปยังห้องอาจูกำลังเรียนคัดอักษร ก่อนจะพาอาจูไปรู้จักพ่อแม่คงต้องถามความสมัครใจของลูกก่อน ไม่ว่าเด็กน้อยจะตัดสินใจอย่างไรตัวนางกับสามี ก็พร้อมจะเคารพการตัดสินใจอยู่แล้ว“ท่านอาจารย์ข้าจะขอตัวอาจูสักครู่จะเป็นการรบกวนหรือไม่เจ้าคะ”“โอ้ ไม่เลยข้าสอนนางเสร็จพอดีตามสบายเถอะ ยังไงข้าขอตัวกลับเลยแล้วกัน”“ขอบคุณท่านอาจารย์เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าให้คนไปส่ง” หยุนชิงหันไปบอกให้อาลี่ผู้คอยดูแลอาจู ออกไปจัดหารถม้าเพื่อไปส่งท่านอาจารย์“ท่านแม่วันนี้ท่านอาจารย์สอนให้จูเ

“ข้าอิจฉาเจ้านักอาชิงที่จะได้ดูแลลูกด้วยตัวเอง ตอนอาจูเกิดมาได้ไม่กี่เดือนนางก็มาหายไปแล้ว ข้าก็เลยไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่แม่เลย” ถ้าหากนางไม่ไร้ความสามารถก็คงจะมีเจ้าตัวน้อยเพิ่มได้ เป็นที่ตนไม่ดีเองที่ไม่สามารถมีอ๋องน้อยให้กับสามีได้“พี่สาวเหตุใดท่านไม่มีเพิ่มอีกสักคนล่ะเจ้าคะ” หยุนชิงถามด้วยความสงสัยเพราะตัวพระชายากับท่านอ๋องก็ไม่ได้เป็นหมันสักหน่อย อย่างไรก็อาจจะมีอีกคนได้ไม่ใช่หรือ“เป็นที่ข้าไร้ความสามารถเอง ร่างกายก็อ่อนแอเพียงนี้ ตอนนี้มีอาจูก็เพียงพอแล้วล่ะ”“พี่สาวจะว่าอะไรหรือไม่หากข้าจะถามท่านสักเรื่อง” หยุนชิงที่หั่นฟักทองเรียบร้อยแล้ว หันกลับมานั่งคุยกับหนานเจียอีระหว่างรอน้ำกะทิเดือด“ได้สิเจ้าจะถามเรื่องอะไรหรือ”“ท่านกับท่านอ๋องแบบว่าบ่อยหรือไม่เจ้าคะ” หยุนชิงใช้นิ้วชี้ทั้งสองนิ้วประกบกัน จะให้นางพูดออกมาตรง ๆ เลยก็เกรงใจเพราะมีเด็กอ้วนนั่งกินขนมอยู่บนตักของหนานเจียอีด้านหนานเจียอีเมื่อเห็นน้องสาวทำท่าทางให้ดูตนเข้าใจได้ทันที ใบหน้าขาวเนียนก้มลงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตามุมปากอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นสองนิ้ว“หา! วันละสองครั้งหรือเจ้าคะ” หยุนชิงอุทานขึ

“เรียบร้อยหมดแล้วขอรับ พวกเราปลอมเป็นชาวบ้านพ่อค้าและคนเร่ร่อนในแถบชายแดน กระจายกันไปทุกหัวเมืองเตรียมรับมือแล้วขอรับ” หานลู่“ดี อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นเราก็จะได้รับมือทัน ท่านอ๋องมีความคิดเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ” หวังอี้หลินหันไปขอความคิดเห็นจากหนานฟาหยาง และเขาก็แน่ใจว่าอ๋องหนุ่มผู้นี้จะยอมร่วมมือกัน“ในเมื่อเสด็จลุงอยากจะให้พวกเราผิดใจกันเราก็เล่นด้วยสักหน่อยจะเป็นไรไป” ในเมื่ออยากให้ผิดใจกันนักเขาก็จะจัดให้ ให้สาสมกับสิ่งที่เขาต้องทนทุกข์มานานนับปี“แล้วชายที่ถูกมัดอยู่ข้างนอกคือใคร” หนานฟาหยางถามขึ้นเพราะถ้าให้เดาก็คงจะมีส่วนกับกบฏครั้งนี้“เรียนท่านอ๋องเป็นคนของอ๋องห้าพ่ะย่ะค่ะ และเป็นผู้ที่ลงมือลอบสังหารพระชายาของท่านเมื่อหลายปีก่อน”“เจ้าว่าอย่างไรนะมันผู้นั้นหรือ เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าไปพบบุตรสาวข้าได้อย่างไร แล้วองครักษ์จางหายไปไหน” ทันทีที่ได้รู้หนานฟาหยางถึงกับระงับอารมณ์ไม่อยู่ ลูกเขาภรรยาเขาเกือบต้องตายก็เพราะพวกมัน“จางจิ้นเป็นสหายของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ในตอนที่ได้เจอเขาก็เกือบจะสิ้นลมแล้ว เพียงแค่ฝากอาจูให้กระหม่อมดูแลต่อเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” หวังอี้หลินบอกเล่าเรื่องร

ไม่อยากให้นางไปไหนมาไหนโดยไม่มีเขา เพราะไม่ชอบให้ผู้ใดมองภรรยาต่างหาก ไม่เคยทำหน้าดุใส่นางเลยสักครั้งจะมีก็แต่ส่งสายตาไม่ชอบใจให้กับองครักษ์ที่มองภรรยารักต่างหาก“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้ารักสามีของข้าหรอกนะ ข้าถึงได้ต้องทนอยู่อย่างเดียวดายเช่นนี้ เขาน่ะไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าข้าต้องเหงาเพียงใด ที่ถูกทิ้งให้รออยู่ที่ตำหนักทุกวัน ฮึก ฮือ” ความอัดอั้นตันใจที่มีทั้งหมดได้ถูกระบายออกมาเป็นคำพูด นางรอให้เขามาหาทุกวันก็ไม่มา พอไปหาก็มักจะบอกติดงานไม่ว่างจนนางต้องกลับมาเดียวดายที่ตำหนักตนเอง“เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าบอกว่ารักข้าหรือ” อ๋องหนุ่มที่ได้ยินภรรยาบอกรักถึงกับตะลึงอย่างคาดไม่ถึง คิดมาตลอดว่ารักนางฝ่ายเดียวที่แต่งงานกับเขาก็คงจะขัดคำสั่งของผู้นำตระกูลไม่ได้ ตนจึงทำได้แค่พยายามไม่เข้าหาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องอึดอัดใจ“ม๊ายยย ข้าบอกรักสามีข้าต่างหาก ม่าย ด้าย บอกร๊ากท่าน อื้อ” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อปากอิ่มได้ถูกจุมพิตอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างบางในอ้อมแขนอ่อนระทวย รสจูบที่ร้อนแรงยิ่งทำให้นางไร้เรี่ยวแรงยิ่งขึ้น ชุดที่หลุดลุ่ยถูกมือหนาปลดทิ้งอย่างไม่ไยดี ใบหน้าคมถอนจุมพิตออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

หนานฟาหยางวางภรรยาลงอย่างเบามือบรรจงสวมชุดให้กับภรรยาจนแล้วเสร็จ จากนั้นจึงได้จับจูงภรรยาสาวมานั่งหน้ากระจก เขาหยิบหวีขึ้นมาสางผมให้จากนั้นม้วนผมเป็นมวยขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะปักปิ่นรูปผีเสื้อประดับด้วยไข่มุกราตรีสีชมพู เข้ากับชุดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย“เสด็จพี่ทำผมได้งามนักเพคะ” หนานเจียอีที่หมุนมองด้านซ้ายด้านขวา ได้ชื่นชมฝีมือการทำผมของอ๋องหนุ่มพร้อมกับยิ้มหน้าบานอย่างพอใจ“เมื่อก่อนพี่ทำผมให้เสด็จแม่ทุกวัน ต่อไปพี่จะทำให้เจ้าเช่นนี้ทุกวันดีหรือไม่”“ได้หรือเพคะ” หนานเจียอียิ้มเต็มใบหน้าอย่างมีความสุข หากเมื่อนึกบางอย่างออกใบหน้าหวานกลับหมองเศร้าลง“ได้สิเหตุใดต้องทำหน้าเช่นนั้น” มือหนายื่นออกไปเชยคางภรรยาสาวตรงหน้าให้เงยหน้ามามองที่ตน พร้อมกลับยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู“จะไม่เป็นการรบกวนหรือเพคะ”“เราเป็นสามีภรรยากันมิใช่หรือไม่มีสิ่งใดที่รบกวน ต่อไปหากมีสิ่งใดก็ให้บอกกันตามตรงได้หรือไม่” ที่ผ่านมาพวกเขาต่างไม่มีใครยอมพูด ต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองมามากพอแล้ว“เพคะหม่อมฉันเข้าใจแล้ว”หนานฟาหยางโน้มลงไปจุมพิตภรรยาด้วยความรักที่มีอยู่มากล้น ร่างบางหลับตาพริ้มตอบรับจูบนั้นด้วยความรัก