Semua Bab ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Bab 141 - Bab 150

สิบห้าปีผ่านไปบ้านหวังกลายเป็นตระกูลวาณิชย์ที่ร่ำรวย ไม่ว่าหยิบจับทำการค้าประเภทใดต่างประสบผลสำเร็จ เป็นอีกหนึ่งตระกูลที่น่าจับตามอง อีกทั้งด้วยความที่สนิทสนมกับวังอ๋องผู้เป็นพระอนุชาเพียงหนึ่งเดียวของฮ่องเต้ทำให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจึงไม่มีผู้ใดกล้าเป็นศัตรูด้านการค้า จะมีบ้างพวกที่บังอาจกล้าลองของแต่ก็ต้องพ่ายแพ้ไปซะทุกครั้ง เพราะจะมีผู้สูงศักดิ์คอยออกหน้าปกป้องเสมอปัจจุบันหวังอี้หลินได้ลาออกจากราชการผันตัวเป็นพ่อค้าอย่างเต็มตัว ด้วยไม่อยากให้ผู้เป็นภรรยาต้องเหนื่อยมาก และจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัว แต่ก็ยังคงต้องช่วยงานกองกำลังพิเศษในตำแหน่งที่ปรึกษาอยู่ เนื่องด้วยฮ่องเต้ยังต้องการผู้ที่มีความสามารถคอยเป็นกำลังปกป้องบ้านเมืองส่วนบุตรชายหญิงทั้งสี่คนต่างก็รักใคร่กลมเกลียวกันดี บุตรชายคนโตหวังอ้ายเหรินเติบโตเป็นหนุ่มหล่อรูปงามไม่แพ้ผู้เป็นบิดา ด้วยความชื่นชอบการต่อสู้จึงขอเข้ากองกำลังพิเศษเจริญรอยตามบิดา จนในตอนนี้ด้วยความสามารถเขาจึงดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ด้วยความสามารถของตนเองมิได้อาศัยร่มเงาของผู้เป็นบิดาหวังอ้ายเฉินบุตรชายคนรองผู้รักการกินเป็นชีวิตจิตใจ

วันนี้หานลู่จำต้องทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถม้า พาอาเล่อต้องเข้าเมืองเพื่อซื้อเสบียง อาหารแห้ง เนื้อสด ทุกสิบห้าวัน เขารู้ดีว่าอาเล่อรู้สึกเช่นไรกับตนแต่ก็ยังอยากจะดูความพยายามของนางอีกสักหน่อย แต่ถ้าตัดเรื่องสายตาที่มองเขาราวกับจะกลืนลงท้องได้ออกไป นอกนั้นนางก็ถือว่าเป็นสตรีที่น่าคบหาคนหนึ่งอยู่ไม่น้อย หากว่าตกลงปลงใจกันจริงคงจะไม่มีปัญหา เพราะทั้งตัวเขาและนางไม่ได้มีคู่หมั้นคู่หมายแต่อย่างใดรถม้าวิ่งไปตามทางเรื่อย ๆ มุ่งหน้าเข้าสู่ในเมืองเพียงไม่ถึงชั่วยามก็แล่นมาถึงเป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่นำรถม้ามาจอดเทียบไว้ยังที่รับฝาก อาเล่อนำตำลึงเงินจ่ายค่าดูแลรถม้า แล้วจึงได้ชักชวนชายหนุ่มออกเดินหาซื้อของที่ต้องการร่างบางเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยยิ่งมองก็ยิ่งน่าเอ็นดู โดยเฉพาะเวลานางได้ต่อราคาอย่างเอาเป็นเอาตาย ได้ของถูกลงเพียงไม่กี่อีแปะทำราวกับได้ส่วนลดเสียหลายตำลึง หานลู่รีบหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเห็นว่าตนกำลังกลั้นขำจนปวดแก้มไปหมดแล้วในตอนนี้อืม หากอยู่กับนางก็ดีเหมือนกันเป็นสตรีที่ไม่ทำตัวน่าเบื่อ ไม่ดูอ่อนแอจนเกินไปเป็นคนเข้าใจง่ายดี อีกทั้งถ้

"หาา! นี่ท่านยังเกี้ยวอาลี่ไม่สำเร็จอีกหรือ จิ๊ก จิ๊ก ช่างไร้ฝีมือ" อาเล่อมองหน้าหยงเจาอย่างดูแคลน ขนาดว่านางเปิดโอกาสให้อยู่กันลำพังบ่อยครั้งก็ยังทำไม่สำเร็จ"แล้วเจ้าเล่าเกี้ยวหานลู่สำเร็จแล้วหรือ ทำมาเป็นเย้ยข้า" ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ"ข้าไม่อยากจะคุย ข้ากับท่านหานลู่ตกลงศึกษาดูใจกันแล้วเจ้าค่ะ ไม่แน่ปลายปีนี้อาจจะมีข่าวดี" อย่างหลังไม่เป็นความจริงสักนิด นางก็แค่ใส่สีตีไข่เข้าไปให้ดูเหนือกว่าเท่านั้นเอง"จริงหรือ ข้าขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ได้หรือไม่" นางช่างเก่งกาจ"เรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่ที่ฝีมือของแต่ละคนเจ้าค่ะ มิใช่เรื่องที่จะสอนได้โดยง่าย" นางลงทุนไปตั้งเยอะยังได้เพียงแค่ศึกษาดูใจเลย"ถ้าเจ้ามีแผนอะไรดี ๆ แนะนำข้าทีเถิด" ตนได้ลองมาหลายวิธีแล้ว สาวเจ้ายังไม่แม้แต่จะใจอ่อนเลย จะล้มเลิกไม่ตามเกี้ยวต่อก็ไม่ได้ ก็คนมันรักไปหมดใจแล้วจะให้ทำเช่นไร โอ๊ย ข้ากลุ้ม"อย่างนี้ดีหรือไม่ คืนนี้พวกท่านเปิดใจคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ต้องห่วงเรื่องอาลี่ข้าจะเป็นธุระให้เอง" อาเล่อพอจะรู้ว่าสหายผู้นี้มีใจให้กับท่านหยงเจาไม่มากก็น้อย และท่านหยงเจาก็ใจตรงกันอีกด้วย แล้วเพราะอะไรสหายรักถึงได้ไม่ใจอ

ข้ามีนามว่าหวังเยี่ยนฟางเป็นบุตรสาวคนเล็กของบ้านตระกูลหวัง ทุกคนในบ้านต่างรักและตามใจข้าเป็นที่สุด ข้าคือสิ่งมหัศจรรย์และน่าเหลือเชื่อเพราะแม้ว่าท่านพ่อดื่มยาห้ามบุตรที่มีฤทธิ์แรงที่สุด แต่ตัวข้าหวังเยี่ยนฟางผู้นี้สามารถฝ่ายาห้ามบุตรมาเกิดได้ฮะฮ่าทุกคนต่างเอ่ยชมความสามารถของท่านพ่อหวังอี้หลินมิได้หยุด เขาคือสุดยอดแห่งบุรุษของแคว้นเป็นลูกรักของเทพพระเจ้า บางคนร่ำรวยอำนาจล้นฟ้าหรือแข็งแกร่งเพียงใด ก็ยังไม่สามารถมีบุตรได้ดั่งใจสั่งเช่นท่านพ่อของข้าได้ แต่ก็นะคนเหล่านั้นพูดเกินจริงไปมากโข เป็นเพราะข้าผู้นี้อยากมาเองต่างหากหากจะถามว่าข้าผู้ที่มีรูปโฉมงดงามราวกับเทพเซียน พูดจาไพเราะราวกับนกน้อยร้องรับอรุณยามเช้า ความสามารถหรือก็มิแพ้ใคร รูปร่างสูงโปร่งอกเป็นอกเอวเป็นเอว ข้าผู้นี้มีนามว่า เมิ่ง เมิ่ง หรือก็คือยายเมิ่งที่เหล่ายมโลกเรียกขานกัน หุ หุอะ แฮ่ม เอาล่ะกล่าวชมตนเองมามากพอแล้ว ข้าจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ย้อนไปเมื่อกาลก่อน"เมิ่ง เมิ่ง เจ้าฟังข้าก่อน งานข้ายุ่งมากไปกับเจ้ามิได้จริง ๆ อย่าโกรธข้าเลยนะ" ผู้คุมนรกชั้นอเวจีคอยควบคุมเหล่าวิญญาณชั้นเลว ชดใช้บาปกรรมโ

ในปีหนึ่งแคว้นหนานได้เกิดปัญหาภัยแล้งฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล ประชาชนได้รับความเดือดร้อน ขาดแคลนน้ำในการทำการเกษตรและใช้สำหรับอุปโภคบริโภคองค์ฮ่องเต้ทรงมองเห็นในความเดือดร้อนของพสกนิกร ทรงมีรับสั่งช่วยเหลือแจกจ่ายอาหารและสิ่งของจำเป็น เพื่อช่วยลดความอดอยากของประชาชน แต่เมื่อนานวันเข้าภัยแล้งกลับไม่มีท่าว่าจะดีขึ้นหัวข้อประชุมเช้าอันดุเดือดประจำท้องพระโรงคงจะหนีไม่พ้นเรื่องภัยแล้ง"ทูลฝ่าบาทหากเรายังคงเบิกจ่ายข้าวสารและตำลึงเงินอีกไม่เกินปีนี้ กระหม่อมเกรงว่าท้องพระคลังคงจะหมดในไม่ช้าพ่ะย่ะค่ะ" เจ้ากรมคลังกราบทูลถึงปัญหาที่เกิดขึ้น"ทูลฝ่าบาท จากที่กระหม่อมส่งคนออกสำรวจแหล่งน้ำทั่วแคว้น ปริมาณน้ำลดน้อยลงไปมากพ่ะย่ะค่ะ" เจ้ากรมโยธาก้าวออกมา ชี้แจงปัญหาที่ได้รับมอบหมายให้ออกสำรวจแหล่งน้ำ"มีผู้ใดจะเสนอความคิดในการแก้ปัญหาบ้างหรือไม่" หนานหยางจง เจ้าแห่งแคว้นถามขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองทั่วทั้งท้องพระโรง แต่ก็ไม่มีผู้ใดก้าวออกมาเสนอแนะวิธีการแก้ปัญหาอย่างเช่นเคยเหล่าเสนาอำมาตย์ต่างมองหน้ากันไปมา แต่ละคนต่างก็หาทางออกไม่ได้ เนื่องจากเป็นภัยธรรมชาติ อีกทั้งยังไม่เคยเจอปีไหนเลย ที่ภัยแล้งจะหนั