ปฐมบท 1“อึก...พี่วิน” เด็กน้อยโอเมก้าจ้ำม่ำสภาพนอนคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น กำลังเบะปากเตรียมจะปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นพี่ชายวิ่งเข้ามาหาตัวเองหน้าตาตื่น“ติ!”“ติเจ็บ...ฮือ ๆ ๆ” พอพี่ชายอัลฟ่าวิ่งมาถึงตัวเท่านั้นแหละ เด็กน้อยโอเมก้าก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเสียงดัง“ติเจ็บตรงไหน...ตรงนี้ใช่มั้ย” ใบหน้าคมโน้มลงจนริมฝีปากใกล้หัวเข่าก่อนจะเป่าลมอุ่นลงบนแผลถลอกเพื่อปลอบโยนน้อง“พ่วง~ พี่เป่าให้แล้วเดี๋ยวก็หายนะ” น้ำเสียงละมุนของพี่ช่วยปลอบโยนให้น้องพอได้หยุดร้องไห้ มือป้อมพยายามเช็ดน้ำตาให้ตัวเองป้อย ๆ“พี่พากลับบ้านไปทำแผล” คนพี่คุกเข่าลงหันหลังให้น้องปีนขึ้นมาอยู่ข้างบน สองแขนป้อมโอบรัดคอพี่โดยที่ขาป้อมมีแขนของพี่ล็อกพยุงไว้จากสวนสาธารณะในหมู่บ้านกว่าจะถึงบ้านหลังใหญ่ท้ายซอยเด็กน้อยโอเมก้าเอาแต่สะอื้นมาตลอดทาง แผ่นหลังของพี่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาน้องแต่นั่นไม่ได้ทำให้ชวินรู้สึกว่าเป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อย“ตาวิน! ตาติ! น้องเป็นอะไรลูก” ธาริณีเห็นสภาพเด็ก ๆ แล้วตกใจรีบเข้าไปคว้าโอเมก้าน้อยออกจากหลังพี่มานั่งบนตักทันที“น้องหกล้มครับ”💍❤️💍❤️เพราะพ่อกับแม่เป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทขนาดที่ว่าฝากลูกให้เลี้ยง
Terakhir Diperbarui : 2025-05-14 Baca selengkapnya