ตอนที่ 1 แต่งงานธุรกิจ

ตอนที่ 1 แต่งงานธุรกิจ

รติในชุดสูทสีขาวนั่งทิ้งตัวลงบนเตียงที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบอย่างเงียบงัน สายตาทอดมองไปยังร่างสูงใหญ่ของอัลฟ่าหนุ่มในชุดสูทแบบเดียวกันกำลังยืนส่งสายตากดต่ำเหยียดหยามมองมาที่เขา กลิ่นฟีโรโมนไวน์ขาวคละคลุ้งรอบห้องเพื่อกดข่มโอเมก้าร่างบางที่พยายามเก็บอาการและความรู้สึกบนใบหน้าหวานแต่ไร้ซึ่งอารมณ์

“คงไม่ร้องไห้ไปฟ้องพ่อกับแม่หรอกนะ” คำพูดทิ้งท้ายของอัลฟ่าหนุ่มก่อนจะหุนหันออกจากห้องหอไปอย่างไม่ไยดี

“...” รติได้แต่นั่งเม้มริมฝีปากบางข่มอารมณ์มองตามแผ่นหลังกว้าง มือจิกกำผ้าปูที่นอนแน่นอย่างกับว่าจะให้มันขาดคามือ

รติพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไม่ให้มีน้ำตาไหลออกมาแม้เพียงหยดเดียว ทั้งที่นัยน์ตาแดงก่ำอยากจะระบายออกมาเต็มที โอเมก้าร่างบางพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกด้วยการปล่อยร่างกายเปลือยเปล่าไปกับการนวดคลึงของมวลน้ำวนในอ่างจากุซซี ปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย

เขากับชวินถูกจับหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ แต่เหมือนเป็นเพียงคำพูดไม่จริงจังนักจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย จนกระทั่งธุรกิจโรงแรมของทางบ้านรติเริ่มมีปัญหาขาดทุน จึงทำให้งานแต่งงานของทั้งสองถูกเนรมิตขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว

รติไม่ได้มีปัญหากับการแต่งงานในครั้งนี้ เพราะเขาเองก็ไม่ได้มีใครอีกทั้งได้ช่วยพยุงธุรกิจของที่บ้านให้อยู่รอดปลอดภัย เขายินดีที่จะทำมันต่างจากชวินที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อคัดค้านและต่อต้าน จนกระทั่งถูกยื่นคำขาดเรื่องมรดกและหุ้นในบริษัท จึงทำให้อัลฟ่าหนุ่มต้องจำใจยอมเข้าพิธีวิวาห์ทั้งที่ตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว

‘เหมือนมือที่สาม แต่จะเรียกอย่างนั้นได้ไงในเมื่อมือที่สามอย่างเขาต้องมานั่งสมเพชตัวเองอยู่แบบนี้’

รติหลับตาแค่นหัวเราะออกมาเหมือนตั้งใจจะซ้ำเติมให้กับโชคชะตาของตัวเอง

//////////

โอเมก้าร่างบางเจ้าของห้องหรูบนชั้นสูงสุด เปิดประตูด้วยสีหน้าทั้งงุนงงและมึนตึงในคราเดียวกัน

“ไม่ต้องเข้าหอกับภรรยาคุณหรือไง” ทั้งที่ในใจกำลังเต้นแรงแต่อดที่จะค่อนขอดให้กับคนรักไม่ได้

“อย่าพูดให้อารมณ์เสียน่า” ชวินเดินตรงไปทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยสีหน้าที่แสดงอาการเบื่อโลกเต็มที

“ปรานต์ไปเตรียมน้ำอุ่นให้คุณแช่ดีกว่า เผื่ออารมณ์คุณจะดีขึ้น”

“แช่ด้วยกันเลยดีกว่า” อัลฟ่าหนุ่มเดินตามมาโอบเอวอ้อนจากทางด้านหลัง

“...” โอเมก้าร่างบางไม่พูดอะไรทำเพียงปรายตายั่วยวน ก่อนจะหันกลับมาช่วยถอดชุดเจ้าบ่าวบนตัวอัลฟ่าจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า

กลิ่นกำยานยั่วยวนลุ่มลึกผสมผสานกลิ่นไวน์ขาวช่วยให้อัลฟ่าหนุ่มที่หงุดหงิดและเหนื่อยล้าจากงานพิธีมาทั้งวันได้ผ่อนคลาย อีกทั้งฝ่ามือบางไล่นวดคลึงบนกล้ามเนื้อแกร่งอย่างนุ่มนวลจนชวินเคลิบเคลิ้มหลับใหลในที่สุด

สายตาคมกริบเจือด้วยความร้ายกาจมองร่างอัลฟ่าที่กำลังหลับสนิทอยู่ข้างตน ภายในใจของปรานต์ตอนนี้เต็มไปด้วยความอัดอั้นเคียดแค้น เสียใจเจ็บใจระคนปนเปกันเสียจนไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงในใจตอนนี้เป็นอย่างไร เขารู้เพียงแต่ว่า

‘ผู้ชายคนนี้เป็นของเขา ต้องเป็นของเขาคนเดียวและตลอดไป’

//////////

รติกำลังนอนหลับสนิทนิ่งบนเตียงนุ่มโดยที่กลีบกุหลาบยังคงโรยอยู่เต็มเตียง เมื่อคืนหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเขาก็นอนหมดสภาพหลับไม่รู้เรื่องจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ต้องพาร่างที่ยังอ่อนเพลียลุกขึ้นมารับสาย

“เตรียมตัวให้พร้อมเดี๋ยวจะเข้าไปรับไปหาพ่อกับแม่” คำสั่งห้วนจากทางปลายสายมีเพียงเท่านั้น สั่งโดยไม่รอฟังคำตอบใด ๆ สั่งเสร็จก็ตัดสายทิ้งให้คนรับได้แต่นั่งถอนหายใจ มองไปยังที่นอนว่างเปล่าข้าง ๆ สายตาหม่นเศร้าเผยออกมาในแววตาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว และลุกขึ้นตรงไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวตามที่สามีในนามโทรมาสั่ง

เพราะไม่รู้ว่าต้องไปเจอพ่อกับแม่ที่ไหนรติจึงเลือกที่จะแต่งตัวแบบกึ่งทางการเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับสกินนี่เข้ารูปสีกากี ถ้าเป็นสถานที่ที่เป็นทางการมากเขาเพียงสวมสูททับก็จะทำให้ออกมาดูดีและมีกาลเทศะทันที

“ไปฟ้องอะไรพ่อกับแม่ล่ะ ถึงถูกตามตัวแต่เช้า” ชวินถามเสียงห้วนขณะที่สายตามองตรงไปยังท้องถนนที่กำลังคลาคล่ำไปด้วยรถรา

“แล้วคุณคิดว่าผมจะฟ้องอะไรท่านดีล่ะ” ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะนั่งเงียบ ๆ แต่เห็นท่าทางของคนข้าง ๆ แล้วนึกหมั่นไส้รติจึงตอบกลับไปอย่างกวน ๆ

“ชั้นเคยบอกเธอแล้วว่าหลังชีวิตแต่งงานอย่าหวังว่าจะได้มีความสุข”

“ก็ไม่เคยหวัง” น้ำเสียงเยียบเย็นไร้อารมณ์ยิ่งทำให้คนข้าง ๆ บันดาลโทสะ

“นี่!”

“...” รติทำเป็นนั่งนิ่งลอยหน้าลอยตาไม่สนใจยิ่งทำให้ชวินหงุดหงิด จึงปล่อยฟีโรโมนออกมากดข่มกันจนทำให้โอเมก้าร่างบางรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ดวงตาแดงก่ำมองสามีในนามด้วยอารมณ์โกรธเคืองที่ไม่ต่างกัน

//////////

ห้องอาหารไพรเวตของโรงแรมหรูห้าดาวใจกลางเมือง ธุรกิจของครอบครัวชวิน วริศและธาริณีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นบ่าวสาวหมาด ๆ เดินเข้ามาโดยชวินเดินนำมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง และตามมาด้วยลูกสะใภ้ที่สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก เห็นอย่างนั้นแล้วทั้งสองถึงกับหน้าถอดสี

“ตาวินทำอะไรน้อง” ธาริณีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังดุเจ้าลูกชาย ดูจากอาการลูกสะใภ้แล้วเธอรู้ดีว่าต้องเป็นฝีมือเจ้าลูกชายอัลฟ่าตัวดีแน่นอน

“เจ้าวิน!” น้ำเสียงดุดันของวริศสำทับขึ้นอีกคน พวกเขาเป็นอัลฟ่าย่อมรู้ดีว่าเจ้าลูกชายต้องแผลงฤทธิ์กดข่มสะใภ้โอเมก้าของเขาแน่นอน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ เราแค่มีเรื่องต้องปรับความเข้าใจกันนิดหน่อย” กลายเป็นรติที่เป็นคนตอบเพื่อให้สถานการณ์ตรงหน้าผ่อนคลาย

“อย่าคิดว่าพ่อกับแม่ไม่รู้นะตาวิน ฝืนใจไม่ชอบแต่อย่าถึงกับทำร้ายน้อง” ธาริณีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงความจริงจังพร้อมจ้องหน้าลูกชายเขม็ง

“ครับ” ชวินตอบรับหน้าจ๋อย

“พ่อว่านะ รีบ ๆ มีหลานให้พ่อกับแม่แล้วก็ผูกพันธะกันซะ”

“พ่อ!” เพราะคิดแค่ว่าแต่งงานให้จบ ๆ ไป แล้วค่อยหาเรื่องหย่าทีหลัง ไม่ได้คิดถึงขั้นที่พ่อแม่ต้องการ

“ไม่อย่างนั้นชั้นจะยึดหุ้นแกยกให้ตาติให้หมด” วริศพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“จะไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือไง” เห็นว่าพ่อกับแม่เอาจริงอัลฟ่าเอาแต่ใจจึงหันไปพาลเอากับภรรยาโอเมก้าแทน

//////////

“อะไร ๆ ก็ดูจะเข้าทางเธอไปเสียหมดเลยนะ” พอขึ้นรถได้ชวินก็หาเรื่องคนนั่งข้าง ๆ ทันที

“คุณก็ทำ ๆ ไปให้มันจบก็แค่นั้น” รติตอบกลับเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“มีลูกกับเธอมันจะจบได้ไง ยิ่งเข้าทางสิไม่ว่า” สายตาและน้ำเสียงที่ชวินใช้กับรติมีแต่ความเหยียดหยัน

“ก็ใช่ไงครับ เข้าทาง” รติยังคงเฉยชาไม่ทุกข์ร้อนเช่นเคย

“อยากได้ชั้นจนตัวสั่น” ชวินยังคงแดกดัน

“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ สำหรับผมทำตามผู้ใหญ่ต้องการให้มันจบ ๆ ไป คุณกับผมก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่เราต้องการ”

“ยังไง” แม้จะไม่พอใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้

“คุณก็ไม่ต้องสนใจผมกับลูก ใช้ชีวิตอย่างที่คุณต้องการไป”

“ไม่ต้องทำเป็นประชด” อัลฟ่าหนุ่มเริ่มขึ้นเสียง

“ผมไม่ได้ประชดผมพูดจริง ผมดูแลลูกของผมได้” รติหันมองคนข้าง ๆ ด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งอารมณ์ยากที่ชวินจะคาดเดาได้

“อวดเก่ง”

“ทำตามผู้ใหญ่ต้องการ พวกท่านจะได้ไม่ต้องมาคอยยุ่งคอยกำกับชีวิตคุณ ไม่ดีหรือครับ” ไม่ใช่สายตาไร้อารมณ์ก่อนหน้า แต่ครั้งนี้รติกลับส่งสายตาท้าทายสามีอัลฟ่าของเขาแทน

“...” ได้ฟังสิ่งที่ภรรยาในนามพูดแล้ว ชวินได้แต่นิ่งอึ้ง

‘ไม่คิดว่ารติจะเด็ดเดี่ยวและไร้เยื่อใยกับเขาได้ถึงเพียงนี้’

//////////