ตอนที่ 5 กลิ่นกำยานชวนลุ่มหลง ≠ กลิ่นกุหลาบเย้ายวนใจ

ตอนที่ 5 🔥 กลิ่นกำยานชวนลุ่มหลง ≠ กลิ่นกุหลาบเย้ายวนใจ

ร่างบางถูกอุ้มพาไปยังห้องนอนใหญ่ชั้นบน รติไม่ได้ขัดขืนกับสิ่งที่เขาถูกกระทำเพราะรู้อยู่แล้วว่าแรงตัวเองไม่มีทางสู้กับสามีอัลฟ่าได้

“คุณจะให้ติทำอะไร” รติถามขึ้นเมื่อถูกวางลงบนเตียงนุ่ม

“ปรนนิบัติสามีอย่างที่ภรรยาควรจะทำ” ชวินตอบกลับอย่างกวน ๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ” ร่างบางลุกขึ้นยืน แต่ต้องกระเด็นกลับไปนั่งที่เดิมด้วยแรงผลักของสามี

“ทำก่อนแล้วค่อยอาบ ชั้นขี้เกียจอาบหลายรอบ” ชวินยังคงยียวนไม่เลิก

“ทำงานมาทั้งวันอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่าครับ” ต่างกับรติที่พยายามใจเย็น

“ทำไมแค่นี้รังเกียจสามีหรือไง”

“ครับ” ภรรยาโอเมก้าตอบกลับหน้าตาเฉย

“ติไม่ชอบร่วมรักโดยที่มีกลิ่นโอเมก้าอื่นปะปน”

“แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้”

“รับได้ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรับ”

“ปากดีนักนะ”

“ไปอาบน้ำครับ” รติลุกขึ้นเดินนำเข้าไปในห้องน้ำไม่สนว่าอีกคนจะหงุดหงิดเพียงใด

พอตามเข้ามาในห้องน้ำสามีอัลฟ่ายังคงแสดงความเอาแต่ใจยืนนิ่งไม่ยอมถอดเสื้อผ้า จนภรรยาโอเมก้าที่กำลังเตรียมน้ำในอ่างต้องหันกลับมามองตั้งแต่หัวจดเท้าพร้อมกับถอนหายใจด้วยความระอา

“ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้าล่ะครับ”

“เวลาอาบกับปรานต์ ปรานต์ถอดให้” ในเมื่อรังเกียจกลิ่นกำยานของคนรักเขา เขาก็จะตอกย้ำด้วยคำพูดให้ยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีก

ทั้งที่อยากจะตะโกนใส่หน้าไล่ให้ไปอาบด้วยกันซะ แต่รติเลือกที่จะทำสิ่งตรงข้ามกับความคิดแทน จับสามีเอาแต่ใจถอดเสื้อผ้าจนไม่เหลือสักชิ้น แม้จะหวั่นไหวกับร่างกายตรงหน้าแต่ต้องทำเป็นข่มใจเอาไว้ กลายเป็นฝ่ายชวินที่เอาแต่จ้องมองร่างบางขาวเนียนอมชมพูตาไม่กะพริบ กลิ่นฟีโรโมนไวน์ขาวขับออกมาคละคลุ้งเหมือนกับว่าไม่สามารถควบคุมมันได้

ไม่รู้ว่าเป็นอาการหวงคู่ของโอเมก้าหรือเพราะอะไร แต่รติในตอนนี้เอาแต่ขัดถูบริเวณที่มีกลิ่นกำยานโดยเฉพาะบนแก้มของสามี ตั้งใจขัดโดยไม่พูดไม่จาโดยมีสามีอัลฟ่าเอาแต่ยิ้มร้ายกาจเพราะรับรู้อารมณ์ของภรรยาได้จากกลิ่นกุหลาบที่พุ่งขึ้นแตะจมูกเขาอย่างรุนแรง

“หน้าชั้นมันสกปรกมากนักหรือไง”

ร่างบางถูกจับยกขึ้นนั่งตักเอวคอดถูกดึงรั้งให้แนบชิด ใบหน้าใกล้กันเสียจนรู้สึกถึงลมหายใจ กลิ่นหอมฟุ้งของดอกกุหลาบและไวน์ขาวกลมกลืนกันเสียจนไม่เหลือกลิ่นกำยานให้โอเมก้าได้รำคาญใจ

ร่างกายยิ่งใกล้ชิดกลายเป็นสามีอัลฟ่าที่ควบคุมอาการไม่ได้ ใบหน้าคมโน้มลงซุกไซ้ซอกคอที่เต็มไปด้วยกลิ่นกุหลาบ โดยเฉพาะรอยเขี้ยวที่ต้นคอกลิ่นหอมมากหอมเย้ายวนเสียจนลืมไปว่าตัวเองแค่ต้องการแกล้งอีกคนเพื่อความสะใจ

จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอ ริมฝีปากนุ่มกดจูบสลับขบเม้มบนผิวเนียน มือหนายังคงจับเอวคอดขยับให้จุดอ่อนไหวของคนบนร่างเสียดสีกับกล้ามท้องแกร่ง

“อ...อ๊ะ...อื๊อ” โอเมก้าหลุดเสียงครางหวานเพราะจุกสีหวานถูกสัมผัสด้วยลิ้นสากที่ดูดเลีย อีกข้างก็ถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้วเรียวไปพร้อม ๆ กัน

“คุณวิน...อื๊อ...ติ...อื๊อ” เล็บคมจิกลงบ่ากว้างด้วยความเสียวกระสันเมื่อลิ้นสากยังไม่หยุดบดขยี้ติ่งไต

เสียงครางกระเส่าร้องไม่หยุดยิ่งเร้าให้อัลฟ่าหนุ่มย่ามใจ ฝ่ามือหนาขยำก้นกลมกลึงแหวกชำแรกเปิดช่องทางก่อนจะใช้นิ้วยาวลากไล้ลูบวนรอบรูรักจนโอเมก้าเด้งตัวหนีด้วยความเสียวสะท้าน

“นิ่ง ๆ” อัลฟ่าหนุ่มดุขึ้นและจับร่างบางให้นั่งลงท่าเดิมโดยปลายนิ้วยังไม่หยุดลากไล้รอบช่องทาง

“แฉะขนาดนี้จะหนีชั้นทำไม” ร่างบางถูกยกขึ้นจนก้นลอยก่อนจะถูกจับกดลงให้แท่งร้อนเข้าไปรวดเดียวจนสุดลำ

“อึก...” รติซบหน้าลงบนอกแกร่งด้วยความเจ็บและจุก เล็บยังคงจิกเกร็งอยู่บนบ่ากว้าง พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่อยากให้คนใต้ร่างได้ยิน

ชวินชะงักพร้อมกับก้มมองภรรยาที่กลั้นสะอื้นซบอกเขาอยู่ แววตาหม่นลงด้วยความรู้สึกผิดที่ทำรุนแรง แต่มันก็เป็นเพียงแค่แวบเดียว

“เป็นเมียชั้นแค่นี้ยังเบาไป” ร่างบางถูกจับขยับขึ้นลงด้วยความรุนแรงอย่างถี่รัว พออยู่ในท่านี้ด้วยแล้วยิ่งทำให้รู้สึกทั้งลึกและแน่น รติกอดรัดรอบคอสามีไว้แน่นริมฝีปากอิ่มถูกกัดไว้ไม่ยอมให้เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาจนรู้สึกถึงรสฝาดของเลือด

‘เขาจะไม่ยอมอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายคนนี้เป็นอันขาด’

“อื้ม...อื้อ...ติ...” แม้อยากจะทำรุนแรงให้สะใจแต่สุดท้ายต้องยอมให้กับความเย้ายวนของภรรยา ยิ่งทำตัวบอบบางอยู่บนตัวเขาแบบนี้เหมือนถูกยั่วยวนให้รู้สึกเสียวซ่านทั้งอยากกระแทกทั้งอยากทะนุถนอม กระแทกจนน้ำกามฉีดพุ่งล้นทะลักออกมา ขณะที่ภรรยาร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาพร้อม ๆ กัน

ปลดปล่อยแล้วแต่กลับนิ่งเงียบไม่ไหวติงในอ้อมกอดของสามี

“ติ...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู แต่รติยังคงนิ่งไม่รู้สึกตัว

//////////

จากที่ตั้งใจจะแกล้งให้ภรรยาในนามอาบน้ำดูแลเขาพร้อมกับการมอบเซ็กซ์ที่รุนแรงให้ แต่กลายเป็นว่าชวินต้องเป็นฝ่ายดูแลภรรยาร่างบอบบางนี้แทน ผิวเนียนขาวอมชมพูตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำรอยจ้ำที่เขาทำไว้

‘ทนไม่ไหวจะได้ขอหย่าให้จบ ๆ กันไป ถึงจะผูกพันธะแล้วเขาก็ไม่สนหรอก’

รติยังคงนอนหลับนิ่งอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของสามีอัลฟ่า หลับเพราะหมดแรงหรือสลบเพราะถูกกระทำรุนแรงไม่แน่ใจ แต่คงเป็นเพราะการเป็นคู่พันธะกันไปแล้ว ทั้งที่ชวินเองอยากจะใจร้ายสุดท้ายก็จบลงที่ใจอ่อน จึงได้แต่นอนกอดประคบประหงมดูแลไม่ห่าง

กำลังจะเคลิ้มหลับตามภรรยาแต่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ ชวินรีบกวาดมือควานหาเจ้าตัวต้นเสียงก่อนที่จะทำให้คนในอ้อมกอดตื่น

“ครับปรานต์” น้ำเสียงแหบพร่าสะลึมสะลือตอบรับคนในสาย

“วินบอกจะมาหาปรานต์ไง” เสียงของปรานต์แสดงอาการหวั่นไหว

“ผมขอโทษนะปรานต์ พอดีกว่าจะเสร็จธุระก็มืดแล้ว” ชวินพยายามกระซิบให้เบาที่สุดกลัวว่าจะทำให้คนในอ้อมกอดตื่น

“วินทำอะไรอยู่ ทำไมต้องกระซิบ” เหมือนมีเซนส์บอกให้รู้ว่าแฟนหนุ่มกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง ปรานต์จึงทักขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“อื้อ...เจ็บ” เสียงแว่วที่ดังเข้าไปในสายยิ่งทำให้ปรานต์แทบอยากจะกรี๊ดออกมา

“แค่นี้ก่อนนะปรานต์” แถมคนรักกดตัดสายเหมือนยิ่งตอกย้ำกันเข้าไปอีก สายตาแข็งกร้าวด้วยความอาฆาตมือกำโทรศัพท์แน่นเขวี้ยงลงพื้นไม่สนว่ามันจะเป็นอย่างไร

“วินเป็นของชั้น แกไม่มีสิทธิ์”

//////////

“เจ็บตรงไหน” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูคนที่นอนจมกอดของเขาอยู่ตอนนี้

“อื้อ...ฮึก...” มีเพียงเสียงสะอื้นแทนคำตอบกับกอดที่แน่นกว่าเดิม

ทั้งที่ก่อนหน้าตั้งใจทำเพื่อความสะใจ แต่ตอนนี้สามีอัลฟ่าได้แต่มองร่างบางที่สะอื้นกอดเขาแน่นด้วยความรู้สึกผิด แต่มันเป็นแค่เพียงความรู้สึก ถึงอย่างไรเขาก็ยังต้องการหย่าอยู่ดี

//////////