ปฐมบท 2
ใบหน้าคมเข้มของชวินตอนนี้มีแต่ความเคร่งเครียดคิ้วขมวดแทบจะผูกกันเป็นปม ทั้งที่ร่างกายกำลังแช่อยู่ในน้ำอุ่นอีกทั้งมีมือเรียวที่คอยนวดคลึงลูบไล้ให้ผ่อนคลายทั่วทั้งร่างกาย
“แล้วปรานต์ก็กลายเป็นเมียน้อยของคุณ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของโอเมก้าตอนนี้เศร้าไม่ต่างกัน
“อย่าพูดอย่างนั้นสิปรานต์”
“หรือไม่จริง”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”
“...” พอเจอคำถามที่จนมุมแบบนี้ปรานต์เองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
“หรือผมไม่ต้องแคร์มรดก หุ้นของผมในโรงแรมก็มีไม่น้อยแล้วปรานต์ก็มาช่วยผมทำงานแบบนี้ดีมั้ย” แววตาคมเข้มเป็นประกายขึ้นเพราะจริง ๆ แล้วชวินเองก็มีหุ้นอยู่ในโรงแรมไม่น้อย ส่วนเรื่องของมรดกมันเป็นเรื่องของอนาคตอยู่แล้ว
“ไม่เอาหรอก ปรานต์ไม่มีประสบการณ์” โอเมก้ารีบปฏิเสธอย่างไม่ลังเล
“ของแบบนี้มันฝึกกันได้ พอปรานต์เก่งแล้วเราจะได้สร้างโรงแรมเล็ก ๆ ของตัวเอง ปรานต์จะได้ดูแลแทนผมเต็มที่”
“ไม่ไหวหรอก” โอเมก้าหน้างอฮึดฮัดเอาแต่ใจ
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”
“งั้นคุณก็แต่งงานไปก่อน ใครมันจะทนอยู่ได้ถ้าแต่งโดยไม่มีความรักเดี๋ยวทางฝั่งนั้นก็คงขอหย่าเองถ้าคุณไม่สนใจไม่ใส่ใจ” ปรานต์ตอบกลับมาง่าย ๆ เสียอย่างนั้น ทำให้ชวินมีสีหน้าเปลี่ยนไปแต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาที
“ไม่เอาแล้วไม่คิดมากนะวิน” ร่างบางของโอเมก้าขึ้นคร่อมบนตัวอัลฟ่าหนุ่มบดเบียดจุดสำคัญของร่างกายให้เสียดสีกันจนเสียวสะท้านพร้อมกับป้อนจูบหวานให้กับคนใต้ร่างได้หวามไหว มือเรียวเริ่มซุกซนอยู่ใต้น้ำไล่บีบเคล้นลูบคลำกล้ามเนื้อแน่นด้วยความเย้ายวน
“ปรานต์ช่วยคลายเครียดให้นะ” เสียงหวานกระซิบแผ่วเบาข้างหู ร่างหนาอ่อนระทวยนิ่งให้โอเมก้ากลิ่นเย้ายวนเป็นคนจัดการอย่างว่าง่าย
“อืม...” อัลฟ่าหนุ่มทำเพียงส่งเสียงครางในลำคอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านหวามไหวหลับตาพริ้มรับรสกามที่โอเมก้ามอบให้
💍❤️💍❤️
รติในชุดสูทสีขาวเข้ารูปกับผ้าพันคอผ้าไหมออร์แกนซ่าเพิ่มความหรูหราและสง่างามกับรอยยิ้มบางที่ทำให้ดูอ่อนหวานน่ารักยืนคู่กับชวินที่อยู่ในชุดสูทสีเดียวกันต่างกันตรงที่ใบหน้าคมมีแต่ความบึ้งตึงขัดกับชุดที่กำลังใส่อย่างสิ้นเชิง
“คุณชวินขยับเข้าใกล้คุณรติหน่อยครับ” ช่างภาพตรงหน้าสั่งด้วยความเกรงใจ
“ยิ้มอีกนิดครับคุณชวิน”
“เรียบร้อยครับ”
อัลฟ่าหนุ่มพุ่งตัวเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีเมื่อสิ้นเสียงช่างภาพทำให้ทีมงานหน้าเหวอมองกันเลิ่กลั่ก ขณะที่รติสีหน้านิ่งเฉยเอ่ยขอบคุณทุกคนก่อนจะปลีกตัวไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกห้องหนึ่ง
“พ่อกับแม่รออยู่ที่โรงแรม” ชวินเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“ครับ” รติตอบรับเพียงแค่นั้นก่อนจะหันไปขอบคุณพนักงานในสตูดิโออีกครั้งหนึ่งและเดินออกจากร้านโดยที่ไม่ได้สนใจอัลฟ่าหนุ่มที่ยืนหงุดหงิดอยู่ตรงหน้า
“พวกท่านให้ชั้นพาเธอไป” ชวินสาวเท้าก้าวตามจนขึ้นมาเดินเคียงข้างกัน
“ติไปเองได้ครับ”
“แต่พวกท่านสั่งมา”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวติบอกท่านเอง”
“ไปกับชั้นมันจะเป็นอะไรนักหนา”
“ติอึดอัด...” โอเมก้าร่างบางทิ้งคำพูดไว้เพียงแค่นั้นก่อนที่จะแยกตัวไปยังรถของตัวเอง โดยมีอัลฟ่าหนุ่มยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่จนรถของคู่หมั้นขับผ่านหน้าไป
“ทีเมื่อก่อนพี่วินอย่างนั้นพี่วินอย่างนี้” ชวินพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะรีบขึ้นรถขับตามออกไป
💍❤️💍❤️
“มีอะไร”
“ติรอคุณอยู่ที่ร้านแล้ว”
“ก็รอไปก่อนเดี๋ยวชั้นเสร็จธุระแล้วจะตามไป”
“วิน...อื๊อ...”
“อืม...อื้ม...ปรานต์”
ได้ยินอย่างนั้นรติได้แต่เม้มปากที่สั่นระริกพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เขารู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันทีคงเป็นเพราะฟีโรโมนที่สูงขึ้น รติค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะค่อย ๆ พรูมันออกมา
“พอดีคุณชวินติดงานด่วน เอาเป็นว่าผมลองวงของผมก่อนแล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะคุณรติ” พนักงานหยิบกล่องแหวนแต่งงานมาวางพร้อมกับเปิดออกเพื่อให้โอเมก้าตรวจเช็กและลองขนาดครั้งสุดท้ายก่อนถึงวันงานจริง
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ เลยไม่ได้ถ่ายรูปคู่ตามที่ทางร้านขอไว้” รติเก็บแหวนลงกล่องก่อนจะส่งคืนให้กับพนักงาน
“ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณรติ แค่คุณชวินกับคุณรติเลือกร้านเราก็ต้องขอบคุณมากแล้วค่ะ” พนักงานสาวส่งยิ้มให้ด้วยความจริงใจ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” โอเมก้าส่งยิ้มบางพร้อมกับรับไหว้พนักงานก่อนจะเดินออกจากร้านมาด้วยอารมณ์ที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ ทันทีที่ขึ้นรถแทนที่จะสตาร์ตรถแล้วขับออกไป เขากับไม่มีเรี่ยวแรงได้แต่นั่งร้องไห้หน้าซบลงบนพวงมาลัยปล่อยน้ำตาให้มันค่อย ๆ เหือดหายไป
💍❤️💍❤️
ตอนที่ 8 คล้าย ๆ ว่าสามีจะเปลี่ยนไปกลิ่นกามหวานยังคงคละคลุ้งไปทั่วห้องโดยที่สองร่างเปลือยเปล่ายังไม่หลุดออกจากกัน แม้ว่าอาการนอตของอัลฟ่าจะหายแล้วแต่อ้อมกอดอุ่นของกันและกันยังไม่คลาย ชวินมองคนในอ้อมกอดด้วยสายตาหวั่นไหวเริ่มไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกของเขาตอนนี้คืออะไรกันแน่‘ไม่ได้รักไม่ได้รู้สึกแต่ทำไมเขาถึงได้นอต ขนาดกับปรานต์เขายังไม่เคยนอตสักครั้ง’ร่างบางเริ่มขยับพร้อมกับใบหน้าเหยเกทำให้อัลฟ่าหนุ่มหลุดจากความคิดตัวเอง โอเมก้าเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเนิบช้าเงยขึ้นมองใบหน้าคมเจ้าของกอดอุ่นด้วยแววตาสั่นไหว“คุณวิน...อื้ม” กำลังสะลึมสะลือแต่ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งตัว แถมรู้สึกว่ามีบางอย่างค้างอยู่ในตัวเขาทำให้แก้มขาวเนียนที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อพร้อมกับอาการร้อนผ่าวที่สูบฉีดขึ้นบนใบหน้าตอนนี้“เอาออก...” น้ำเ
ตอนที่ 7 🔥 พิศวาสหรือเปล่าไม่แน่ใจ“คุณวิน!” รติในชุดนอนบางเบากำลังจะล้มตัวลงนอนแต่ต้องตกใจเป็นครั้งที่สองของวัน เมื่อสามีมายืนอยู่ตรงปลายเตียงจะไม่ให้ตกใจได้ไงในเมื่อก่อนหน้าหงุดหงิดร้อนรนออกไปจากห้องแถมทิ้งคำพูดไว้เหมือนจะไม่กลับมา แล้วนี่ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งอยู่ ๆ มายืนอยู่ตรงหน้า“ชั้นหิวข้าว” สามีอัลฟ่าทำหน้าตาขึงขังพูดอย่างเอาแต่ใจ“คุณวินจะกินอะไรเดี๋ยวติสั่งรูมเซอร์วิซให้” แม้จะงงกับพฤติกรรมของสามีแต่รติก็ลุกขึ้นไปจัดการให้แต่โดยดี“อะไรก็ได้” วันนี้เขาคงหมดแรงจริง ๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะยียวนใส่คนตรงหน้า“ระหว่างรออาหารติว่าคุณไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่า” เห็นสภาพเหนื่อยล้าของสามีแล้วรติเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ไม่อาบได้มั้ย กินข้าวแล้วนอนเลยวัน
ตอนที่ 6 ต้องการเงินผมคุณก็ต้องอดทนสิปรานต์คอนโดหรูใจกลางเมืองห้องพักของโอเมก้าร่างบางโฉบเฉี่ยว ตั้งแต่เมื่อคืนที่วางสายจากคนรักปรานต์ยังคงอยู่ในอาการแค้นเคืองทั้งห้องกระจัดกระจายไปด้วยข้าวของที่ถูกเจ้าของห้องขว้างปาเพื่อระบายอารมณ์ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดินเต็มทีแต่มือถือของเขายังคงเงียบสงบ ไม่มีแม้ข้อความทักทายหรือขอโทษจากคนรักเข้ามาสุดท้ายเป็นปรานต์เองที่ทนไม่ไหวต้องยอมกดสายหาคนรักก่อน อยากจะงอนให้นานกว่านี้แต่ดูสิ่งที่คนรักเขาทำสิ‘หรือจะหลงเสน่ห์ของโอเมก้านั่นเข้าแล้ว’“ว่าไงปรานต์” น้ำเสียงของชวินที่ใช้รับสายแทบจะไม่ให้ความรู้สึกของคนที่รักกัน“ก็วินเงียบหายไปทั้งวัน” น้ำเสียงออดอ้อนเชิงตัดพ้อทำให้ทางปลายสายเงียบไป“วันนี้วินมาหาปรานต์
ตอนที่ 5 🔥 กลิ่นกำยานชวนลุ่มหลง ≠ กลิ่นกุหลาบเย้ายวนใจร่างบางถูกอุ้มพาไปยังห้องนอนใหญ่ชั้นบน รติไม่ได้ขัดขืนกับสิ่งที่เขาถูกกระทำเพราะรู้อยู่แล้วว่าแรงตัวเองไม่มีทางสู้กับสามีอัลฟ่าได้“คุณจะให้ติทำอะไร” รติถามขึ้นเมื่อถูกวางลงบนเตียงนุ่ม“ปรนนิบัติสามีอย่างที่ภรรยาควรจะทำ” ชวินตอบกลับอย่างกวน ๆ“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ” ร่างบางลุกขึ้นยืน แต่ต้องกระเด็นกลับไปนั่งที่เดิมด้วยแรงผลักของสามี“ทำก่อนแล้วค่อยอาบ ชั้นขี้เกียจอาบหลายรอบ” ชวินยังคงยียวนไม่เลิก“ทำงานมาทั้งวันอาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่าครับ” ต่างกับรติที่พยายามใจเย็น“ทำไมแค่นี้รังเกียจสามีหรือไง”“ครับ” ภรรยาโอเมก้าตอบกลับหน้าตาเฉย“ติไม่ชอบร่วมรักโดยที่มีกลิ่นโอเมก้าอื่นปะปน”“แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้”“รับได้ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรับ”“ปากดีนักนะ”“ไปอาบน้ำครับ” รติลุกขึ้นเดินนำเข้าไปในห้องน้ำไม่สนว่าอีกคนจะหงุดหงิดเพียงใดพอตามเข้ามาในห้องน้ำสามีอัลฟ่ายังคงแสดงความเอาแต่ใจยืนนิ่งไม่ยอมถอดเสื้อผ้า จนภรรยาโอเมก้าที่กำลังเตรียมน้ำในอ่างต้องหันกลับมามองตั้งแต่หัวจดเท้าพร้อมกับถอนหายใจด้วยความระอา“ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้าล่
ตอนที่ 4 เผชิญหน้าพอครบสัปดาห์ต่างฝ่ายต่างได้กลับมาทำงาน หลังจากจำใจต้องเข้าหออยู่ร่วมกันในเพนต์เฮ้าส์ใช้ชีวิตคู่ข้าวใหม่ปลามัน แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไรก็ตาม อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่แล้วว่าสามีอัลฟ่ามักจะไปอยู่กับคนรักของเขาแล้วกลับมาตอนดึก ๆ หรือไม่ก็เช้าของอีกวันรติยังคงทำงานที่โรงแรมของตัวเองในตำแหน่งเดิมไม่ได้ย้ายไปทำที่เดียวกับชวิน ด้วยเหตุผลที่ว่าแม้โรงแรมจะถูกควบรวมกับโรงแรมในเครือของชวินแล้วก็ตาม แต่ที่เดิมและตำแหน่งเดิมเขามีความถนัดและคุ้นเคยมากกว่า และที่สำคัญคือไม่ต้องฝืนเจอหน้าสามีในนามทุกวันอีกด้วย“เป็นยังไงบ้างลูก” น้ำเสียงแสดงความห่วงใยจากผู้เป็นแม่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าลูกต้องฝืนใจแค่ไหนกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่ตัวเธอเองก็ไม่มีทางเลือกทั้งข้อตกลงกันตั้งแต่สมัยลูก ๆ ยังเด็ก และธุรกิจที่กำลังอยู่ในสภาพย่ำแย่“คิดถึงงานชะมัด” รตินั่งลงบนโซฟาในห้องทำงานพร้อมกับคำตอบเฉไฉทั้งที่รู้ว่าแม่ถามเรื่องชีวิตคู่“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะตาติ” รมย์ฤดีตามมานั่งลงข้าง ๆ ลูกชาย“เปลี่ยนเรื่องอะไรล่ะแม่ก็...” จากโอเมก้าที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวพออยู่กับแม่ก็ไม่ต่างกับเด็กน้อย“ชวิ
ตอนที่ 3 ผูกพันธะ=เริ่มผูกพันภายในห้องนอนที่มืดสนิทร่างบางยังคงนอนขดตัวคุดคู้ด้วยสภาพร่างกายที่อิดโรย หลังจากที่โดนสามีอัลฟ่ากัดคอผูกพันธะแล้ว รติก็โดนทิ้งให้นอนซมอยู่คนเดียวโดยที่สามีอัลฟ่าออกจากห้องไปทันทีอย่างไม่มีเยื่อใยหลังจากนอนหลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ รติจึงพอมีแรงที่จะลุกขึ้นมาดูแลตัวเอง สิ่งแรกที่ต้องทำคงไม่พ้นอาบน้ำชำระล้างคราบกามที่ติดอยู่ทั่วตัว รติสำรวจร่างกายตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่มองดูร่องรอยที่ถูกสามีอัลฟ่ากระทำไว้ รวมถึงรอยพันธะที่ยังคงเป็นรอยแผลสดให้ได้เจ็บแปลบ แม้ร่างกายจะเจ็บปวดระบมแต่สายตาของรติไม่มีความรู้สึกเช่นเดียวกับร่างกาย เขาได้แต่พยายามกลืนก้อนความเจ็บปวดนั้นให้ย้อนกลับเข้าไปข้างในด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยวแทน‘แค่ให้มันจบ ๆ ไปตามที่พวกผู้ใหญ่ต้องการ’//////////“นอนกับเมียมาแล้วมานอนหมดแรงกับปรานต์เนี่ยนะ” โอเมก้านัยน์ตาเฉี่ยวอดที่จะประชดคนรักไม่ได้“อย่าพูดมากน่า” อัลฟ่าหนุ่มนอนหลับตาเหยียดตัวพูดออกมาด้วยความรำคาญ“ผมก็แค่ทำให้มันจบ ๆ ไปตามที่พ่อกับแม่ต้องการ”“แน่ใจ? ว่าจะจบ” น้ำเสียงเย้ยหยันพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ“ตอนนี้บอกให้จบ ไม่ใช่ว่าสุดท้ายปรานต์กลาย