Semua Bab ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Bab 11 - Bab 20

ซื่อซื่อมองตามหลังองค์หญิงใหญ่ที่ก้าวเดินรับเช้าวันใหม่ที่จะไปเรียนหนังสืออย่างสดใสไปทางห้องเรียน รู้สึกเหมือนมีพลังสายลมแห่งภารกิจเป่าโบกตามหลังอยู่เบาๆ คำว่าเก็บแต้มๆๆๆๆๆๆๆ ลอยตามหลังไปติดๆเมื่อหว่านชิงมาถึงตำหนักศึกษาหลวง ก้าวย่างอย่างร่าเริงยิ่งกว่านกน้อยที่เพิ่งหลุดจากกรง ทว่า...วันนี้กลับไม่เห็นเงาราชครู โม่ชิงเหยียนตามเคย คนอะไรหายไปทุกที ไปมาลึกลับไร้ร่องรอยหว่านชิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่คิดมาก รีบไปประจำที่นั่งอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็พบว่า ไทจื่อหยางหลินกับเยี่ยนอิงมาถึงก่อนแล้ว และนั่งอยู่ใกล้กันตามตำแหน่งไท่จื่อหยางหลินรีบหลบตาพี่สาวต่างมารดาทันทีเพราะความทรงจำเก่าๆแต่ความเงียบแปลกๆ ทำให้นางรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ขาดหาย… หว่านชิงเหลือบมองที่ว่างของราชครูโม่ชิงเหยียน อย่างกังวลเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าแล้วตบไหล่หยางหลินเบาๆ“นี่น้องรัก ครูเราหายไปไหนล่ะ? เจ้ารู้ไหม”หยางหลินสะดุ้งเล็กน้อยราวกับถูกสะกิดกลางใจ แล้วก็หลุบตาลงต่ำโดยไม่หันมามองนาง ก้มหน้าบ่นอะไรเบาๆ ประมาณว่าซวยแล้วอะไรแบบนี้“ว่าไงนะน้องรัก”“ท่านราชครูติดธุระ... สั่งให้พวกเราอ่านทบทวนรอไปก่อน อา

เสียงรองเท้าหนังขลิบทองกระทบพื้นหินอ่อนกึกก้องอย่างเป็นจังหวะ ราชครูโม่ชิงเหยียนในชุดคลุมสีดำสนิทปักลายเมฆขาวเดินเคียงข้างแม่ทัพไป๋เหวินหลงผู้สง่างามดุดันในชุดเกราะเบาบางลายอสรพิษเงิน พวกเขาเดินผ่านระเบียงทางเดินยาวข้างตำหนักกว้าง เหล่าขันทีและนางกำนัลที่ยืนอยู่ตามข้างทางต่างก้มหน้าหลบสายตา ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงแต่พอทั้งสองผ่านพ้นไปแล้วกลับมีนางกำนัลบางคนที่ห้ามใจไม่อยู่ เหลือบตามองตามหลังสองบุรุษผู้เปรียบเสมือน "มันสมองและกำลัง"ของฮ่องเต้ หล่อเหลาคนละแบบแต่กลับดูเหมือนเข้าขากันอย่างแปลกประหลาด จนถูกขนานนามว่าสองพยัคฆ์แห่งวังหลวงราชครูโม่ชิงเหยียนเลิกคิ้วน้อยๆ หันหน้าไปมองอีกฝ่ายที่ยังคงเดินอย่างมั่นคงและนิ่งงันตลอดทาง เอ่ยด้วยเสียงเรียบขรึมแต่แฝงความเหนื่อยหน่าย“ฝ่าบาทให้ท่านมาตามข้าด่วนถึงเพียงนี้ มีเรื่องอะไรหรือ”“เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก…เกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่” แม่ทัพไป๋เหวินหลงตอบสั้นๆ ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางโม่ชิงเหยียนถอนหายใจยาวอย่างระอา ดวงตาเรียวยาวสีนิลลอบจับสีหน้าอีกฝ่าย แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราวกับจะไม่อยากพูดถึงนัก“ท่านคงไม่รู้สินะ... ข้าว่าน่าจะเป็นเรื่อง บ่อปลาคาร

หว่านชิงหัวเราะเบาๆ พลางหันไปทางอีกข้าง เยี่ยนอิงกำลังตาโตมองร้านขายของจุกจิก ทั้งเครื่องประดับเล็กๆ จานชามเคลือบลวดลายงดงาม หรือแม้แต่ขนมแปลกตาแล้ววิ่งที่หน้าร้านในทันทีปกติแล้วฮองเฮาไม่อนุญาตให้องค์หญิงรองออกมานอกเขตวังหลวงเด็ดขาด หยางหลินรีบวิ่งตามไปเพราะเป็นห่วง หว่านชิงเลยตบมือเบาๆ ให้พวกเขาได้สติ ทั้งคู่หยุดกึกไม่กล้าขยับตัว“เอาล่ะๆ พวกเจ้าอยากดูอะไรเป็นพิเศษไหม วันนี้พี่จะดูแลพวกเจ้าเองนะ พาเที่ยวให้ครบ แล้วเดี๋ยวซื้อของที่ระลึกจากการหนีเรียนครั้งแรกของเราติดไม้ติดมือกันคนละชิ้นดีไหม”หยางหลินพยักหน้าทันทีอย่างตื่นเต้น อดคิดไม่ได้ว่าทำไมองค์หญิงใหญ่ใจดีขนาดนี้“ข้า…ข้าอยากได้ของที่ใช้ได้…พกเก็บไว้ได้…”หว่านชิงทำท่าครุ่นคิด เอานิ้วจิ้มคาง หรี่ตาอย่างนักวางแผนใหญ่ “งั้น...ต้องเป็นพวกเครื่องประดับแล้ว เอาแบบนี้ดีไหม ข้ากับน้องเยี่ยนอิงจะเลือกให้เจ้า ข้ากับเจ้าจะเลือกให้น้องเยี่ยนอิง แล้วเจ้าและน้องเยี่ยนอิงก็เลือกให้ข้า เป็นยังไง”หยางหลินหันไปมองเยี่ยนอิงที่ยังคงดูนิ่งๆ แต่อีกฝ่ายก็พยักหน้าช้าๆ ด้วยรอยยิ้มบางเบาแต่ดวงตาเป็นประกาย“ดีเลย…” หยางหลินพูดอย่างดีใจหว่านชิงจึงโอบรอบ

หว่านชิงยิ้มอ่อนๆ แววตาอ่อนลงอย่างอบอุ่น“ใช่ไหมล่ะ น้องเยี่ยนอิงน่ารัก อ่อนหวาน เหมือนกระต่ายน้อยตัวนุ่มๆ ...”เหมือนรับรู้ถึงสายตา ทั้งคำพูดของทั้งสอง เยี่ยนอิงเงยหน้าขึ้นทันที มือของนางก็กำลังถือพู่หยกเส้นหนึ่งอยู่พอดี หยกขาวใสสะอาด แกะเป็นรูป กระรอกน้อยอุ้มลูกวอลนัตกลมโต สีหน้าของเจ้ากระรอกดูอิ่มเอิบ แก้มตุ่ยนิดๆ อย่างซื่อๆเยี่ยนอิงเอียงคอมองอย่างแปลกใจ หยางหลินพูดขึ้นก่อนพลางยิ้มมุมปาก“พี่หว่านชิงคิดว่าอันนี้เหมาะกับพี่เยี่ยนอิง ส่วนพี่เยี่ยนอิง… คิดว่าอย่างไร”เยี่ยนอิงมองพู่หยกกระต่ายน้อยในมือพี่สาว แล้วดวงตาก็เป็นประกายทันที นางพยักหน้ารัวๆ แบบไม่ลังเลแม้แต่น้อย“น่ารักมากเลยค่ะ... ข้าชอบขอบคุณพี่สาว”หว่านชิงหัวเราะเบาๆ ขณะมองสีหน้าสดใสของน้องสาว ก่อนจะเหลือบเห็นหยกในมือของเยี่ยนอิงบ้าง“น้องเยี่ยนอิง… แล้วในมือเจ้าคือ?”เยี่ยนอิงรีบยื่นพู่หยกในมือตนให้ดู “ข้าคิดว่าอันนี้เหมาะกับน้องหยางหลินมากเลยค่ะ!”หว่านชิงมองกระรอกน้อยอ้วนป้อมในแผ่นหยก แล้วพลันนึกถึงภาพหยางหลินเมื่อบ่าย ที่พึ่งกินขนมสามชิ้นติดกันจนแก้มตุ่ย ริมฝีปากเลอะน้ำเชื่อม ภาพนั้นฉายชัดในความทรงจำ จนหว่านชิงหลุดห

เช้าตรู่วันถัดมา ฟ้าเพิ่งสาง อากาศยังเย็นเยือก หว่านชิงปรากฏตัวขึ้นที่ลานเรียนก่อนเวลาเล็กน้อย แขนหนึ่งอุ้มกล่องไม้ที่บรรจุหยกอย่างทะนุถนอม ท่าทางดูเรียบร้อยอย่างน่าสงสัยแต่ก่อนที่นางจะก้าวพ้นซุ้มประตูเข้ามา นัยน์ตาคมก็เหลือบเห็นเงาร่างของหยางหลินกับเยี่ยนอิงยืนหน้าตื่นอยู่ด้านใน ราวกับลูกแมวสองตัวที่พึ่งรู้ว่ากำลังจะถูกส่งไปอาบน้ำทันทีที่เห็นพี่สาว หยางหลินก็พุ่งเข้ามาอย่างกับลูกธนูหลุดคันศร“พี่สาว พี่มาช้าไปนิดเดียวเอง เมื่อเช้า…ข้าคุยกับคนอื่น ได้ยินมาว่า…ว่า…”เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ราวกับคำที่จะพูดต่อไปคือเรื่องเลวร้ายระดับหายนะ“เมื่อวาน...ราชครูกลับมาสอนแล้วรอพวกเรานานเลย รอจนเลยเวลาไปแล้วก็ยังรอ ทุกคนบอกว่า เห็นชัดเลยว่าราชครูอารมณ์เสียมาก”เยี่ยนอิงที่นั่งอยู่ไม่ไกล รีบเอ่ยตามอย่างร้อนใจ “เดิมทีข้า…ข้าอยากจะลาป่วยด้วยซ้ำ”หว่านชิงยังไม่ตอบ กลับเลิกคิ้วขึ้นนิด ยิ้มแฉ่ง “ไม่ใช่ว่าราชครูอารมณ์เสียทุกวันอยู่แล้วเหรอ หน้าเขาก็เหมือนใส่หน้ากากอยู่ตลอด เขาเคยเปลี่ยนสีหน้าด้วยหรือ ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าโดนขู่เสียแล้ว เจ้าเคยเห็นอาจารย์ยิ้มด้วยหรือ”หยางหลินรีบดึงพี่สาวมานั่งลง “แ