All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 81 - Chapter 90

สายลมยามเย็นพัดแผ่ว กลิ่นดอกสนลอยแตะปลายจมูก ขณะที่เยี่ยนอิงเดินทอดน่องอย่างเหม่อลอยริมแนวพุ่มไม้เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังก้องจากลานหน้าวัด ดึงความสนใจของเยี่ยนอิงกลับไปทันที“ท่านราชครูโม่ชิงเหยียน...”ร่างสูงในชุดคลุมยาวสีดำหมึก พู่ขนนกประจำตำแหน่งขยับเบาๆ ตามแรงลม เยียบเย็นดังสายตาเฉียบคมของเขา โม่ชิงเหยียนยืนหลังตรงขณะเงยหน้ามองอาคารวิหารที่หว่านชิงพักรักษาตัวอยู่เยี่ยนอิงชะงัก...ดวงตากลมสั่นไหวในทันที หัวใจที่เคยหวังว่าใครสักคนจะมาตามหาตน กลายเป็นความเงียบชัดเจนที่บอกว่าเยี่ยนอิงไม่ใช่คนที่ราชสำนักกำลังห่วง“ท่านราชครู...” เยี่ยนอิงเอ่ยเสียงเบา เดินเข้าไปใกล้พลางยิ้มจางๆ แม้ในอกเหมือนกำลังถูกบีบ“ท่านมา...เพราะเรื่องของข้าใช่หรือไม่” โม่ชิงเหยียนเหลือบมองนางครู่หนึ่ง แววตาเรียบนิ่ง...คล้ายว่างเปล่า“ข้ามา...ตามรับบัญชาฝ่าบาทให้คุ้มกันองค์หญิงใหญ่”เยี่ยนอิงนิ่งไปทันที รอยยิ้มบนริมฝีปากค่อยๆ จางหาย องค์หญิงใหญ่...อีกแล้วหรือ เยี่ยนอิงพยักหน้ารับอย่างฝืนๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ“ข้าคิดว่า...ข้าควรกลับวังหลวง”ราชครูยังคงยืนสงบ“ท่านแม่ทัพ...ได้รับบาดเจ็บเพราะข้า หากข้าอยู่ในวัง อาจมีโอก

หันหลังกลับผ้าคลุมยาวสะบัดตามจังหวะฝีเท้าที่แผ่วเบาแต่แน่วแน่“รีบไปจัดการเสีย ข้ารอผลอยู่...”บุรษลึกลับชุดดำก้มหัวแน่น แล้วเงาร่างทั้งสองก็ค่อย ๆ ละลายหายไปในม่านหมอกบางยามค่ำคืนบุรุษลึกลับในชุดคลุมสีดำสนิทก้มศีรษะต่ำหลังเสร็จจากการรับคำสั่ง หันหลังกลับอย่างไร้พิรุธ ทว่า“ฉึก!”ปลายกระบี่บางเฉียบสีเงินเย็นเยียบจี้แนบแน่นตรงบั้นเอวเป็นกระบี่ที่ไม่รู้โผล่มาจากทิศใด ไม่มีแม้แต่เงาหรือเสียงฝีเท้าชายชุดดำเบิกตากว้าง มือขยับจะคว้ามีดสั้นใต้แขนเสื้อ แต่“ปึก ปึก” เพียงสองกระบวนท่าเพียงสองจังหวะตวัดร่างของเขาก็ถูกผลักให้ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดรูป มีดในมือหลุดกระเด็น โซ่เหล็กสายหนึ่งตวัดแน่นรัดข้อมือทั้งสองไว้ ก่อนจะมีเสียงกระพือผ้าคลุมดังเบา ๆ ... และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความสงบอีกครั้งห้องใต้ดินลับในเขตวังหลวง กลิ่นเหล็กและฝุ่นปูนกรุ่นคลุ้งเสียงลูกโซ่กระทบหินดังก้องในห้องแคบ ๆชายลึกลับถูกตรึงไว้กับเสาหินกลางห้อง เงยหน้าขึ้นอย่างเจ็บใจและอับอายตรงหน้าเขา...ผู้ที่พาเขากลับมา ยืนสงบเสงี่ยมราวกับเป็นเพียงทหารเฝ้าประตูคนหนึ่งแต่เมื่อผ้าคลุมหน้าค่อย ๆ ถูกปลดออก แสงโคมสะท้อนใบหน้าคมคายอ่อนกว่

“หรือ...นางมีส่วนกับพวกมือสังหารพวกนั้น?”“ท่านอาอย่าเข้าใจพี่หว่านชิงผิดนะขอรับ” หยางหลินรีบพูด ราชครูโม่ชิงเหยียนที่เงียบมาตลอดทางเลิกคิ้วขึ้น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ไม่อาจปกปิดแววตำหนิได้“เฮ้อ… ข้าล่ะสงสารองค์หญิงใหญ่หว่านชิงจริง ๆ”ไป๋เหวินหลงหันมองอีกฝ่ายเพียงเล็กน้อยแต่โม่ชิงเหยียนพูดต่อเหมือนไม่เห็นสายตานั้น“ขับรถม้าไม่เป็นก็ยังต้องขับเอง…รู้ไหมว่านางงดงามบอบบางเพียงใด? ตัวเล็กนิดเดียวแต่กลับทำเรื่องที่บุรุษบางคนไม่กล้าทำด้วยซ้ำ”น้ำเสียงนั้นมิได้ดุดัน แต่เจือความขื่นขมและเย้ยหยันเล็กน้อยอย่างตั้งใจ“ชาวบ้านแถวนั้นเห็นแล้วยังพากันชื่นชมว่านางไม่ถือตัว เอื้อเฟื้อเสียยิ่งกว่าผู้ใด แต่น่าเศร้าที่แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่กลับเลือกจะ...เข้าใจนางผิด”“...”แม่ทัพไป๋เหวินหลงไม่ตอบ ทว่าเปลือกตาที่เคยนิ่งไหววูบ สีหน้าที่เคยไร้แววสะดุ้งเล็กน้อย“จริงๆๆ ท่านอา ระหว่างทางข้าได้ยินคนเขาพูดกันว่าองค์หญิงใหญ่ควบรถม้าเร็วรี่เพื่อพาท่านกลับวัดต้าเล่อรักษาตัว” หยางหลินช่วยยืนยันโม่ชิงเหยียนก้มศีรษะลงเล็กน้อยแววตาเงียบสงบ“องค์หญิงหว่านชิงยังเฝ้าไข้ท่านทั้งคืน…แม้จะไม่ได้คำขอบคุณสักคำ”เขาหัน

“ให้คนไปพยุงองค์หญิงสิ” ฮองเฮาเอ่ยอย่างร้อนรน แล้วหันไปสั่งสาวใช้ข้างหลัง“รีบไปเรียกหมอหลวง มาตรวจอาการอีกครั้งด้วย”เยี่ยนอิงสะบัดชายแขนออกเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจนักแต่ก็ยอมปล่อยให้เข้าประคอง ก่อนจะก้าวตามกันไปเยี่ยนอิงหันไปทางไป๋เหวินหลงที่ยืนส่งด้วยแววตามองห่างๆ แล้วเอ่ยเสียงใส “ขอบคุณ ท่านแม่ทัพเยียนอิงหวังว่าเราจะได้ไปที่ตลาดด้วยกันอีกสักครั้ง”เมื่อสองแม่ลูกก้าวห่างออกจากผู้คนแล้ว ฮองเฮาหลี่หลันซื่อจึงเบนสายตามองเยี่ยนอิงแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงปฏิบัติต่อเจ้ายังไงบ้าง บอกมาให้หมดเกิดอะไรขึ้นบ้าง”เยี่ยนอิงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนใจ พลางขมวดคิ้วนิดๆ สีหน้ารำคาญเจือหงุดหงิดไม่ปิดบัง กระซิบลอดไรฟัน“ท่านแม่จะสงสัยอะไรนักหนาเล่า...ก็รู้กันอยู่ว่าองค์หญิงใหญ่หว่านชิงน่ะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวน่ารำคาญยิ่งนัก…นางไม่ปล่อยให้ลูกมีโอกาสอยู่กับท่านแม่ทัพเลยสักนิด” ราวกับรู้ว่านี่แผนการของฮองเฮาฮองเฮาเม้มปาก สีหน้าบิดเบี้ยวแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเคียดแค้น “นังปีศาจ...ไปอยู่ถึงวัด แม่ก็นึกว่าแผนการของแม่จะไร้คนขัดขวางเสียแล้ว”“นี่เป็นแผนของท่านแม่หรือเจ้าคะ” เยี่ยนอิงชะง

“ทุกคนล้วนแสดงความเต็มใจร่วมมือพะยะค่ะ เรื่องนี้เกี่ยวพันหลายสิ่งเป็นเรื่องสำคัญ หากผู้ใดกล้าไม่ให้ความร่วมมือเจตนาก็ชัดเจน”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้พยักหน้าน้อยๆ เสียงแผ่วแต่เด็ดขาด“ดีมาก...ขอให้รู้ไว้ นี่มิใช่เพียงเรื่องของชีวิตของลูกข้าแต่คือภัยเงียบของแผ่นดิน ใครทำ...ข้าจะลากคอมันขึ้นมาประหารแขนประจานไว้ที่หน้าประตูวัง”มือกำแน่นดวงเนตรวาววับ บรรยากาศทั่วทั้งท้องพระโรงกดดันหนักหน่วง ขุนนางทุกคนไม่กล้าขยับไหว “พวกมัน…บังอาจถึงเพียงนี้ ครั้งแรกลอบสังหารองค์หญิงองค์ชายทั้งสามคนไม่สำเร็จ จึงหันมาเล่นงานทีละคนแทนอย่างนั้นหรือ คิดว่าแผ่นดินนี้เป็นสนามซ้อมกระบี่งั้นรึ”จังหวะนั้นขุนนางอาวุโสผู้หนึ่งจากตระกูลกู้ผู้เคยดำรงตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีในฮ่องเต้องค์ก่อนเสียงแหบแผ่วแต่เปี่ยมด้วยน้ำหนักแห่งวัยวุฒิและประสบการณ์ ยกมือประสานกันตรงหน้า ก้าวออกหนึ่งก้าวแล้วเอ่ยด้วยความรอบคอบ“กระหม่อมขอประทานอภัยที่กล้ากล่าวล่วงพระราชดำริพ่ะย่ะค่ะ แต่เมื่อพิเคราะห์จากสิ่งที่เกิดขึ้น หากครั้งแรกมุ่งเป้าไปที่องค์หญิงรองเยี่ยนอิง องค์หญิงใหญ่หว่านชิง และรัชทายาทหยางหลิน ต่อมาคือองค์หญิงใหญ่หว่านชิง ส่วนครั้งล่าส