All Chapters of พี่ไคเป็นแฟนเก่า NC20+: Chapter 11 - Chapter 20

#เวลาต่อมา"อะไรเนี่ย!" แตงกวานั่งหน้าบูดอยู่กับโทรศัพท์ หน้าตาเคร่งเครียดราวกับว่ามีเรื่องให้หนักใจ จนผู้เป็นแม่อดไม่ได้ที่จะถาม"เป็นอะไรไปแตง""แม่เดี๋ยววันนี้แตงขอกลับก่อนนะ""เออๆ"ที่หงุดหงิดอยู่แบบนี้ก็เพราะติดต่อหาไคโรแฟนหนุ่มไม่ได้ ปกติไม่ได้เจอหน้ากันก็จะคุยกันผ่านมือถือตลอด แต่อยู่ๆ เขาก็เงียบไป จากที่เคยตอบกลับข้อความก็หายกริบ ไม่อ่าน ไม่ออน ขาดการติดต่อไปดื้อๆตกเย็นที่บ้านของไคโร"พี่ไค พี่ไค ได้ยินหรือเปล่าเนี่ย!"แตงกวายืนเรียกอยู่ที่หน้าบ้านพักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีการตอบกลับเลย เธอแวะไปที่ค่ายมา แต่นักมวยคนอื่นๆ บอกว่าไคโรไม่ได้ไปที่นั่น และก็คิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่บ้าน แต่พอแตงกวามาหาที่บ้านก็กลับไม่เจอใครเลยตกลงเขาไปไหน หรืออยู่ที่ไหนกันแน่ หรือไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่จะไปไหนก็ควรบอกกันสักนิดสิ เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"พี่ไค พี่ไค โอ้ยอะไรเนี่ย!" เธอเริ่มหัวเสีย ทั้งเป็นห่วงเขา ทั้งรู้สึกใจคอไม่ดี มันเป็นกังวลไปหมดเลย"แตงกวา" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง แต่ไม่ใช่คนที่เธอกำลังตามหา"พี่สอง""ตามหาไอ้ไคเหรอ พี่เห็นคนในค่ายบอกว่าเรามาหามัน""อือ เขาไปไหนอ่ะพี่รู้มั้ย" แตงกวาถา

@หนึ่งปีผ่านไป ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่านี่คือความฝัน แต่มันก็เป็นฝันที่โคตรจะทรมานเลยสำหรับผู้หญิงคนนึงที่รอคอยคนรักกลับมา ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาแตงกวาพยายามหางานหลายๆ อย่างทำเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องมีเวลาคอยคิดเรื่องนั้น ช่วยได้อยู่บ้างแหละ แต่พอกลับมาบ้านไม่มีอะไรทำเธอก็คิดถึงจนต้องนอนร้องไห้อยู่ดี มันเป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน จนกระทั่งเธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว เธอเหมือนจะทำใจไปพร้อม ๆ กับความเย็นชาที่มาแทนที่โดยไม่รู้ตัว จากคนที่เคยร่าเริง ปากมาก พูดไปเรื่อย กลายเป็นคนเงียบพูดน้อย ไม่ค่อยอยากสนทนากับใคร เบื่อความวุ่นวาย และไม่อยากทะเลาะกับใครทั้งนั้น "แตงกวา" "??" เธอเพียงแต่หันไปมอง ไม่ได้ขานรับ เน้นใช้สายตาใบหน้ารับรู้และพูดคุยแทน พยักหน้าส่ายหน้า พูดน้อยกินน้อย นี่คือสิ่งที่เธอได้มาใหม่หลังจากที่เสียใจอยู่แรมปี "แม่ไม่ได้จะใช้ แม่จะบอกว่าถ้าเหนื่อยก็กลับบ้านไปพักเถอะ" "....." แตงกวาเพียงแต่พยักหน้าตอบรับผู้เป็นแม่ก่อนจะนั่งลงตามเดิม พอมีลูกค้าเข้าร้านเธอก็รับเมนูมาตามปกติ จากนั้นก็เอาไปเสิร์ฟให้เหมือนที่เคยทำ ไม่ได้รับรู้เลยว่าใครเข้าร้านบ้าง สั่งอะไรบ้าง #ผ่า

ผ่านไปสองเดือนหลังจากที่ย้ายมาอยู่ที่ห้องพักในเมืองและตัวเองก็ทำงานไปด้วย ตอนแรกก็คิดว่ามันจะดีนะ แต่ดันเจอเจ้านายที่ Toxic มาก ๆ ๆ ถึงมากที่สุด ที่สุดในโลก พนักงานที่บริษัทมีน้อยมาก แต่งานโคตรเยอะ เจอทั้งเจ้านายเจ้าอารมณ์ชอบวางอำนาจ เพื่อนร่วมงานก็ดันเห็นแก่ตัวอีก สรุปแล้วทั้งบริษัทมีแค่ฉันที่บ้างานหัวยุ่งอยู่ทั้งวัน อยากจะลาออกแต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะเข้าทำงานที่ใหม่ ๆ ฉันก้าวมาขนาดนี้แล้วไม่อยากกลับไปนับจุดเริ่มต้นใหม่อีก ฉันไม่อยากทำให้แม่ต้องเป็นห่วง ติ๊ด~ เสียงคีย์การ์ดแตะเข้ากับประตูห้อง ก่อนที่ร่างบางจะลากสังขารอันบอบบางของตนเองเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ทิ้งตัวเองลงโซฟาอย่างหมดอะไรตายอยาก แม้กระทั่งไฟในห้องก็ไม่อยากจะลุกไปเปิด "เกือบสองทุ่มแล้วสินะ" เธอมองนาฬิกาตรงข้อมือ เวลานี้เกือบจะสองทุ่มแล้วสินะ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน กว่าจะเสร็จจากงานที่ถูกสั่งให้ทำล่วงเวลา กว่าจะกลับมาถึงอีก เหนื่อยโคตร ๆ ! ที่บริษัทถูกเพื่อนร่วมงานในแผนกอื่น ๆ ฝากให้ทำ จะปฏิเสธแต่ก็ถูกเจ้านายข่ม ไม่เสร็จฉันก็กลับไม่ได้ แถมไม่ได้ค่าโอทีที่ทำงานล่วงเวลาอีกต่างหาก รายงานหน่วยงานไหนได้บ้างเนี่ย ฉันนอนอยู่

...เวลาผ่านไป ณ ที่บริษัทที่แตงกวาทำงานอยู่ที่บอกว่าเจ้านายแปลกไปนี่เรื่องจริงนะ แปลกไปมากจริง ๆ จากที่ชอบสั่งงานเธอหนัก ๆ ก็ไม่ได้สั่งให้เธอทำอีก มีงานด่วนก็จะเป็นคนอื่นที่ถูกสั่งให้ทำ ไม่ถูกบ่น ถูกด่า พูดดีกับเธอราวกับว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าแต่ก็ใช่ว่ามันจะดี เพราะเธอถูกเพื่อนในแผนกมองว่าใช้ร่างกายแลกเพื่อทำให้ตัวเองต้องสบาย ทั้งที่เธอไม่รู้เรื่องเลยว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงก่อนหน้าถูกสั่งให้ทำงานหนักมากกว่าคนอื่น ๆ ก็ไม่เห็นจะมีใครว่ายังไงเลย แต่พอไม่ได้ถูกสั่งให้ทำงานหนักอีก กลับถูกมองแบบนี้ มันแฟร์เหรอ เห็นแก่ตัวกันตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้องเลยปึก !!!"ปกติมันเป็นงานของเธอนะ ทำต่อด้วยก็แล้วกัน" เอกสารกองโตถูกโยนลงตรงหน้าของฉันอย่างแรง ขณะที่กำลังนั่งทำงานของตัวเอง"???""มองทำไม งานของเธอนี่ ปกติงานพวกนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำ""เจ้านายให้ใครทำคนนั้นก็ทำสิคะ เราเป็นพนักงานเหมือนกัน รับเงินเดือนเหมือนกัน ก็ช่วยทำงานให้มันคุ้มกับเงินเดือนหน่อยค่ะ" ว่าแล้วก็หยิบเอกสารที่ถูกโยนลงตรงหน้าเมื่อครู่ยื่นคืนให้กับเธอคนนี้"นี่เธอจะบอกว่าเธอไม่ทำเหรอ?""ไม่ค่ะ ไม่ทำ งานของใครค

#เวลาต่อมา ฉันตัดสินใจลาออกจากบริษัทหลังจากที่เจ้านายหลอกให้ฉันมาเจอกับเขาได้ไม่เท่าไหร่ ความจริงฉันก็ตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะลาออก ต้องขอบคุณเหตุการณ์นั้นที่ทำให้ฉันตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ตัดสินใจว่าจะหางานอื่นทำ และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ดีซะอีก เพราะฉันจะได้ไม่ต้องเจอเพื่อนร่วมงานและเจ้านายที่แสนจะ Toxic อีก "คิดไงจะลาออก" "ก็คิดดีแล้ว" "เอาจริง ไหนบอกไม่อยากเริ่มใหม่ ก่อนหน้านั้นบอกให้ลาออกก็ไม่ลาออก" "เรื่องแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลาในการตัดสินใจสิ" "อ่อ" "....." "แล้วจะพักอยู่ที่เดิม หรือว่าจะหาที่พักใหม่" "รอได้งานก่อน เรื่องที่พักค่อยว่ากันอีกที ถ้ามันไม่ไกลขับรถไปกลับได้ ฉันก็จะพักอยู่ที่เดิมนี่แหละ ขี้เกียจย้ายของ" ฉันบอกพี่สอง "อ้อ พี่มีเรื่องจะบอก พี่เจอไอ้ไคด้วยนะ ตอนแรกก็คิดว่าไม่ใช่มัน แต่มันเป็นคนเดินเข้ามาทักเอง พี่เลยซัดหน้ามันไปทีนึง แล้วก็บอกว่าเรากำลังตามหามันอยู่ เราร้องไห้เสียใจเพราะการกระทำของมัน ไม่ตกใจเหรอ ?" "ก็ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว ทำไมต้องตกใจ""แน่ใจนะว่าตัดใจได้แล้ว""อือ.." ก็ไม่ได้ตกใจเท่าไหร่หรอกเพราะฉันเจอเขาก่อนที่พี่สองจะเจออีก ฉันแค่ไม่อยากพูดถึง