All Chapters of บาร์เทนเดอร์อยากมีรัก(อัลฟ่าxเบต้า): Chapter 1 - Chapter 10

ชัตเตอร์ที่ทำงานอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งที่ต่างมีเหล่าคนรวยต่างพากันมาถลุงเงินกันที่แห่งนี้ เพราะที่นี่ไม่ได้มีแค่การดื่มสังสรรค์ในร้าน แต่ยังมีกาสิโนที่อยู่ชั้นล่างของที่แห่งนี้ด้วยอีกต่างหาก เขาเริ่มทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนถึงตีสอง โดยที่ร้านพนักงานที่ทำโซนเดียวกันจะผลัดเวียนกันหยุดนอกจากใครมีธุระจำเป็นจริงๆ ก็สามารถแลกวันหยุดกันได้ และนั่นอาจจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมยังโสดมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะผมยังไม่มีแฟนเลยเนี่ยสิการเป็นเบต้าก็นับว่ายังโชคดีกว่าพวกโอเมก้าเป็นไหนๆ แต่ขอร้องเถอะ โปรดส่งผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักมาให้ผมสักคนเถอะ ชายหนุ่มที่เป็นเบต้าพวกโอเมก้าที่ไหนจะมามองเขากันล่ะ การขอแค่เบต้าผู้หญิงก็ถือว่าเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาจะไม่ว่างแล้วล่ะ เพราะตอนนี้เป็นเวลาทำงานและก็ได้มีลูกค้ามานั่งอยู่ตรงหน้าบาร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว “รับอะไรดีครับ” เขาเอ่ยถามผู้ชายผิวสีน้ำผึ้งรูปร่างสูงใหญ่ที่นั่งลงยังเบื้องหน้าของเขาด้วยความสุภาพ “เอาอะไรก็ได้ที่แรงที่สุด” เขาตอบพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายที่ยังคงส่งยิ้มโง่ๆ มาให้เขาไม่หยุด ชัตเตอร์ที่ได้ฟังคำพูด

“คุณชื่ออะไรครับ ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย” ต้นลมเอ่ยถามขึ้น “ผมชัตเตอร์ เรียกเตอร์เฉยๆ ได้เลยครับ” เขายิ้มให้คนที่ให้ทั้งทิปทั้งเลี้ยงข้าวอย่างเป็นมิตร เพราะเขาที่ใช้ชีวิตอยู่กับน้องชายแค่สองคนในห้องเช่าที่เหมาะสำหรับการอยู่สองคน เขาและน้องชายเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เขาอยู่มัธยมปลายปีสุดท้าย ทั้งพวกญาติก็ไม่มีใครสนใจไยดีพวกเขาทั้งสองคนและทำการยึดบ้านเขาไปเป็นของตัวเองอีกต่างหาก ทำให้เขาและน้องที่ไม่มีใครต้องการย้ายออกมาจากที่นั่น เขาอาศัยใช้เงินเก็บที่มีในบัญชีแค่ไม่กี่หมื่นเช่าห้องอยู่และหางานทำส่งเขาเรียนจนจบมัธยมปีสุดท้าย เขาตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อและเลือกมาทำงานเพื่อส่งน้องชายที่กำลังขึ้นมัธยมต้นเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ น้องเขาใกล้จะเรียนจบมอหกแล้ว เขาต้องหาเงินอีกมากในการใช้สำหรับตอนน้องชายขึ้นมหาลัย งานที่นี่จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา “ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน” เบต้าชายเอ่ยบอกกับร่างสูงใหญ่พร้อมกับโบกมือลาอีกฝ่าย คุณชายอัลฟ่าทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินแยกตัวขึ้นไปบนรถของตัวเอง “คุณลมจะกลับบ้านเลยไหมครับ!?” ณดลเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ย

เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงนอนหลังใหญ่อย่างแผ่วเบา “ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย” เขาบ่นงึมงำพลางห่มผ้าให้อีกฝ่าย ด้วยความที่อีกฝ่ายหันมาพอดี ทำให้ใบหน้าพวกเขาห่างกันแค่คืบก่อนที่ปากจะแตะกันเมื่ออีกคนยังคงเขยิบมาใกล้ เขาถึงกับต้องถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่ได้จูบกับใครแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่เลิกกับแฟนคนแรกไป “นายนี่มันขี้โกงจริงๆ” เขาบ่นงึมงำก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป เขาได้แต่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางคิดว่าเขาควรจะใช้วิธีไหนเพื่อให้ชัตเตอร์ยอมเล่นละครแกล้งเป็นแฟนปลอมๆ กับเขาดี ถ้าจะให้เขาจีบใครก็ไม่เคยทำ เพราะแฟนเก่าของเขาเป็นคนเข้าหาเขาและจีบเขาด้วยซ้ำ จะว่าไปเขาก็คอยให้แต่เงินอีกฝ่ายและเมื่อต้องการก็แค่ไปหา เราแทบจะไม่ได้ใช้เวลาแบบแฟนคนอื่นที่เขาทำกันด้วยซ้ำ “คุณพาผมมาที่ห้องคุณเหรอครับ” ชัตเตอร์ที่เมื่อได้นอนพักอาการก็เริ่มดีขึ้น เขาตื่นขึ้นมาเจอกับห้องที่ไม่คุ้นเคยก็รู้ได้ทันทีว่าอีกคนคงจะไม่รู้จักบ้านเขาถึงได้พามาที่นี่แทน “ครับ คุณอยากทานอะไรไหม? ผมจะได้ให้คนซื้อเข้ามาให้” เขาทิ้งบุหรี่ที่สูบอยู่ลงที่แก้วรอง

ผมที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเริ่มจัดการตั้งพวกขวดเหล้าให้เป็นระเบียบ ด้วยความที่คนยังมากันไม่ครบ เขาคิดว่างานมันไม่ได้หนักอะไร ทั้งเขายังทำแบบนี้มาตลอดห้าปีจนเกิดเป็นความเคยชิน เขาตั้งใจจัดขวดเหล้าอยู่ก็เป็นอันสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากระซิบข้างหู “ขยันจังเลยนะครับ” เขารับขวดเหล้าที่กำลังจะตกเอาไว้พร้อมกับยื่นให้ร่างสูงที่หันกลับมามองทางเขาพอดี “ร้านยังไม่เปิดนะครับ คุณเข้ามาทำอะไรตรงนี้ครับ” เขาพูดกับร่างสูงใหญ่ด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ด้วยใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบเดียวมีนทำเอาเขาถึงกับหัวใจเต้นแรง “ก็วันนี้มีแนะนำเจ้าของร้านคนใหม่ไม่ใช่เหรอครับ” เขายังคงแกล้งร่างสูงต่ออย่างนึกสนุก เบต้าชายที่ใช้เวลาในการประมวลผลอยู่หลายนาทีก็ได้คำตอบ “นี่คุณคือเจ้าของคนใหม่ของที่นี่เหรอ!?” “ใช่แล้วครับ ผมเคยบอกคุณไปแล้วนะ ว่าผมรวยมากจนน่าปวดหัว” เขายังคงพูดจาล้อเล่นเหมือนเดิม เขาที่ได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะกระแอมไอออกมาเบาๆ “ก็ดีครับ แต่คุณช่วยออกห่างผมกว่านี้สักหน่อยผมจะรู้สึกขอบคุณมากเลยครับ” “คุณลมครับ...” “มีอะไร” เขาผละตัวออกจากคนตัวเล็ก แล้วหั

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!?” ชัตเตอร์ที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งไปจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงและคิดไปว่าอีกฝ่ายคงจะรังเกียจกันหรือเปล่าเพราะเขาไม่ได้ตัวเล็กและมีกลิ่นหอมเหมือนพวกโอเมก้า “ไม่มีอะไรครับ” เขาตอบก่อนที่จะเริ่มสนใจเหยื่อที่อยู่ใต้ร่างอีกครั้ง เขาเริ่มทำการซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนอย่างไม่รีบร้อน แต่ยังคงฝากรอยสีกุหลาบขึ้นไว้ตามจุดที่ปากของเขาสัมผัสตามตัวของคนใต้ร่าง ชายหนุ่มใช้มือเริ่มถอดกางเกงของร่างเล็กออกจากตัว จนทั้งสองร่างที่นอนอยู่บนเตียงร่างกายเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ ร่างเล็กได้แต่จ้องมองทุกการกระทำของร่างสูงสายตาหวานเยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาต้นลมถึงกับเก็บอาการไว้ไม่อยู่ “คุณทำหน้าแบบนั้นจนผมแทบคลั่ง” เขาว่าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อยากที่จะทำการสอดใส่เข้าไปในตัวของอีกฝ่ายซะตอนนี้ เขาที่ไม่ได้คิดว่าจะต้องมีเซ็กซ์ที่นี่ จึงไม่ได้เตรียมความพร้อมหรืออุปกรณ์อะไรไว้ในห้องเลย ทำให้สิ่งที่เขาทำได้คือการให้คนที่นอนอยู่อมแก่นกายของเขาเข้าไปเท่านั้น “คุณคงต้องอมมันถ้าไม่อยากเจ็บ” คำพูดของเขาเหมือนกำลังเป็นการแนะนำอีกฝ่าย “แต่ผมทำไม่เป็น” เขาตอบอีกฝ่าย