บทที่4

เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงนอนหลังใหญ่อย่างแผ่วเบา “ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย” เขาบ่นงึมงำพลางห่มผ้าให้อีกฝ่าย

ด้วยความที่อีกฝ่ายหันมาพอดี ทำให้ใบหน้าพวกเขาห่างกันแค่คืบก่อนที่ปากจะแตะกันเมื่ออีกคนยังคงเขยิบมาใกล้

เขาถึงกับต้องถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่ได้จูบกับใครแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่เลิกกับแฟนคนแรกไป

“นายนี่มันขี้โกงจริงๆ” เขาบ่นงึมงำก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

เขาได้แต่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางคิดว่าเขาควรจะใช้วิธีไหนเพื่อให้ชัตเตอร์ยอมเล่นละครแกล้งเป็นแฟนปลอมๆ กับเขาดี

ถ้าจะให้เขาจีบใครก็ไม่เคยทำ เพราะแฟนเก่าของเขาเป็นคนเข้าหาเขาและจีบเขาด้วยซ้ำ จะว่าไปเขาก็คอยให้แต่เงินอีกฝ่ายและเมื่อต้องการก็แค่ไปหา เราแทบจะไม่ได้ใช้เวลาแบบแฟนคนอื่นที่เขาทำกันด้วยซ้ำ

“คุณพาผมมาที่ห้องคุณเหรอครับ” ชัตเตอร์ที่เมื่อได้นอนพักอาการก็เริ่มดีขึ้น เขาตื่นขึ้นมาเจอกับห้องที่ไม่คุ้นเคยก็รู้ได้ทันทีว่าอีกคนคงจะไม่รู้จักบ้านเขาถึงได้พามาที่นี่แทน

“ครับ คุณอยากทานอะไรไหม? ผมจะได้ให้คนซื้อเข้ามาให้” เขาทิ้งบุหรี่ที่สูบอยู่ลงที่แก้วรองบุหรี่ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง

“ผมกินได้หมดเลยครับ” เขาตอบพลางขยับถอยหลังไปสองก้าว

“งั้นผมไปสั่งอาหารให้ก่อนนะครับ” เขาที่เห็นอีกฝ่ายทำราวกับรังเกียจกันก็จงใจโน้มหน้าเข้าไปใกล้

ทำเอาร่างสูงโปร่งได้กลิ่นหอมผสมกลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่หอมเย็นๆ ลอยเข้ามาแตะจมูกจนเขาต้องเอี้ยวตัวหลบคนที่คิดจะแกล้งเขา

ร่างสูงใหญ่ที่เดินห่างออกไปไกลแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ พลางคิดไปว่าเขาคงจะตกใจจนทำให้หัวใจเต้นแรงมากกว่าปกติ

“ฉันคงจะไม่ได้มาชอบพูดชายหรอกใช่ไหม!?” เขาได้แต่ถามตัวเองเบาๆ และภาวนาไม่ให้เป็นแบบนั้น

เมื่ออาหารถูกจัดเตรียมด้วยฝีมือของเขาที่เป็นคนออกไปรับอาหาร เขาก็ทำการจัดอาหารใส่จานอย่างเรียบร้อย แต่นี่มันไม่เยอะเกินไปสำหรับทานสองคนเหรอ!?

“คืนนี้คุณค้างที่นี่ก็ได้นะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”

เขาพูดขึ้นในตอนที่เราทั้งสองกำลังนั่งกินข้าวกันอย่างตั้งใจ ไม่สิอาจจะมีแต่อีกฝ่ายที่ดูจะตั้งใจกินเป็นอย่างมาก

“ครับ ผมค่อยกลับตอนเช้าก็ได้ครับ” เขาที่คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเหนื่อยแล้วก็เลยคิดว่าการนอนที่นี่ก็คงไม่เสียหายอะไร

จากนั้นทั้งสองก็ทานข้าวกันแบบไม่มีใครพูดจาอะไรออกมาอีกและเมื่อทานเสร็จร่างสูงโปร่งจึงเก็บจานเตรียมจะเอาไปล้างทำความสะอาด

“ไม่ต้องล้างหรอกครับ พรุ่งนี้เช้าก็มีคนเข้ามาทำความสะอาด”

ชัตเตอร์ได้แต่ยืนคิดอยู่หลายนาทีก่อนที่จะตัดสินใจล้างจานทั้งหมดเองจนเสร็จ ทว่าเมื่อเดินออกมาจากห้องครัวเขาก็พบกับร่างสูงที่กำลังนั่งดูหนังอยู่เรื่องหนึ่ง

“ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องล้าง” เขาว่าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมกับดึงคนที่ตัวเล็กกว่าให้นั่งลงยังที่ว่างข้างกัน

“จานแค่นั้นผมล้างได้ครับ”

ด้วยความที่ห้องถูกปิดไฟไปเกือบหมดทำให้มีแค่แสงไฟจากด้านนอกที่ส่องเข้ามาด้านในจึงทำให้เป็นโชคดีของร่างเล็กที่ไม่ถูกอีกคนจับได้ว่าตอนนี้เขากำลังเสียอาการอยู่ไม่น้อย

ด้วยบรรยากาศหรือเพราะแสงไฟที่มีน้อยเกินไปไม่อาจทราบได้ ทำให้ร่างสูงใหญ่ที่อยากจะลิ้มรสจูบของอีกฝ่ายโน้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนที่จะบดเบียดจูบลงมาที่ปากหยักของอีกฝ่าย

เขาขบเม้มริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเริ่มทำการสอดใส่เรียวลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่มที่เผยอออกเล็กน้อยทั้งสองจูบกันอยู่หลายนาที จนชัตเตอร์ที่เริ่มหายใจไม่ออกต้องผลักร่างสูงใหญ่ออกห่างจากตัว

และเป็นจังหวะที่เขาได้สติและเห็นสภาพของตัวเองที่เสื้อผ้าถูกเลิกขึ้นมาจนถึงคอแต่เขากลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด

“อ เอ่อผมง่วงนอนแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะครับ” เขาว่าจบก็แทบอยากจะพุ่งตัวเข้าห้องให้เร็วที่สุดเพื่อหนีอายกับสิ่งที่ทำลงไปเมื่อกี้นี้

“เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” ร่างโปร่งได้แต่เอามือลูบปากที่ยังคงบวมเจ่อจากการถูกจูบไปมา ก่อนที่จะต้องตัดสินใจข่มตานอนเพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้

ต้นลมที่ได้แต่ยกยิ้มมุมปากจ้องมองคนที่ตัวเล็กกว่าวิ่งหนีเข้าห้องไปด้วยสีหน้าตกใจมันทำให้เขานึกเอ็นดูอีกฝ่าย ที่จูบไม่เก่งเอาเสียเลยแต่มันกลับทำให้เขาอยากจูบอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ

“นายทำให้ฉันอยากได้นายมากขึ้นแล้วสิ ชัตเตอร์”

การที่คนบอกเขาตรงๆ ว่าชอบเงินของเขามากกว่าเขาแบบนี้เขาไม่เคยเจอมาก่อน มันจึงอยากทำให้เขาอยากได้ร่างกายของอีกฝ่ายมาครอบครอง

ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่มีกลิ่นหอมที่ดึงดูดเขาได้เหมือนกับพวกโอเมก้า แต่เขาว่าแค่เรื่องกลิ่นมันคงไม่สำคัญเท่าไหร่ ส่วนเรื่องลูกอะไรพวกนั้นมันเป็นแค่เรื่องในอนาคต

ไม่สิ นี่เขากำลังคิดอะไรไร้สาระกันอยู่เนี่ย เขาคงจะดื่มเหล้ามากเกินไปจริงๆ ถึงได้คิดอะไรแบบนี้ออกมาได้สิ่งที่เขาต้องการมีแค่เซ็กซ์และคนที่จะช่วยเขาให้หลุดพ้นจากการแต่งงานได้

ชัตเตอร์ที่ตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยงวันก็พบเข้ากับสายของน้องชายที่โทรหาเขามาตั้งหลายสาย ทำให้เขาต้องลุกขึ้นและโทรหาอีกฝ่ายทันที

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่ากัส” เขาถามน้องชายด้วยความเป็นห่วงเมื่ออีกฝ่ายกดรับสายของเขา

[พี่นั่นแหละหายไปไหน เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านเหรอ!?]

“ใช่พี่เมาแล้วกลับบ้านไม่ไหวเลยมานอนบ้านเพื่อนน่ะ ไม่มีอะไร” เขาตอบน้องชายไปพลางล้างหน้าล้างตาเตรียมจะกลับบ้านด้วย

[งั้นก็ดีแล้ว กัสเป็นห่วงพี่มากเลยที่ตื่นมาแล้วไม่เจอพี่อยู่ที่ห้อง]

“เดี๋ยวพี่รีบกลับนะ” เขาตอบพร้อมกับกดตัดสายน้องไป

“จะกลับแล้วเหรอครับ ให้ผมไปส่งไหม!?” ชายหนุ่มที่กำลังนั่งตรวจเอกสารที่ลูกน้องส่งมาให้อย่างใจเย็นเอ่ยถามคนตัวเล็กกว่าที่กำลังจะออกจากห้องไปโดยไม่ลาเขาสักคำ

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะครับที่ดูแลผมเมื่อคืนเป็นอย่างดี” เขายิ้มอ่อนก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

เขาที่เห็นข้อความจากรุ่นน้องว่าตัวเขาถูกผู้จัดการให้พักงานสามวันเพราะกลับบ้านก่อนเวลาและจะถูกหักเงิน

ซึ่งก่อนที่จะเป็นผู้จัดการคนใหม่นี้ที่เข้ามาทำงานหลังเขาด้วยซ้ำ เขาเคยเจอกับผู้จัดการที่ไม่ได้บ้าอำนาจแบบนี้ อีกฝ่ายทั้งที่เมื่อเห็นใครเมาจนทำงานไม่ไหวก็สามารถกลับบ้านก่อนได้แค่ถูกหักเงินตามระเบียบหรือใครไม่สบายก็สามารถทำแบบนั้นได้

แต่นี่อะไรถึงกับให้เขาพักงานเลยเนี่ยนะ แล้วไอ้เจ้าของร้านมันก็ยอมให้เป็นแบบนั้นเหรอวะ อย่าให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของคนใหม่นะจะด่าเช้าเย็นเลยคอยดูเถอะ

เขาได้แต่โมโหอยู่ภายในอกแต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าถึงเขาเรียกร้องหรือโวยวายก็มีแค่เขาที่จะเสียเปรียบและถูกไอ้ผู้จัดการบ้านั่นหมายหัวกันซะเปล่าๆ ถือว่าได้หยุดพักผ่อนแล้วกัน