Semua Bab หว่ออ้ายหนี่คุณภรรยาสุดที่รัก: Bab 11 - Bab 20

อากาศในตอนนี้เริ่มจะอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว ชุยซินอี๋ตอนนี้กำลังต้มโจ๊กให้ชุยเป่าเอาไว้กิน ก่อนจะไปทำอาหารเพิ่มอีกสองอย่างให้กับแม่ของเธอ หญิงสาวทำหมูเส้นผัดมันฝรั่งและผัดผักสามสหาย ตอนเช้ามืดหยางตงแวะมาหาเธอและนำซาลาเปาไส้เนื้อมามอบให้เธอหลายลูก ชุยซินอี๋จึงนำมันมาอุ่นเอาไว้ เพื่อเก็บไว้กินตอนมื้อกลางวันระยะนี้เฝิงอี้เองก็มักจะมาเยี่ยมเธออยู่เสมอ แต่พักหลังๆ เหมือนเขาจะมีงานต้องทำจึงไม่ได้มา เธอเองก็รู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้มาเช่นกัน เขามาบ่อยเสียจนเธอไม่รู้จะตอบคำถามของแม่อย่างไรแล้ว แต่พอเขาไม่มาเธอก็รู้สึกเหงาใจอย่างบอกไม่ถูกตอนนี้ชุยเป่าก็ขวบกว่าๆ แล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะสองขวบพอดี เด็กน้อยเริ่มพูดจาอ้อแอ้บ้างแล้ว แต่ยังคงไม่เป็นภาษา แต่ทว่ากลับเดินเริ่มคล่องขึ้นมาก ทุกวันมักจะตามเธอไปทุกที่ จนชุยซินอี๋ถึงกับยิ้มออกมาไม่หยุด ลูกเป็นทั้งหมดในชีวิตของเธอ เธอเองก็สุขใจทุกครั้งที่ได้เห็นชุยเป่ามีความสุขสองปีที่ผ่านมานี้กวานซีเจริญขึ้นไม่น้อย ได้ยินว่ามีธุรกิจมากมายมาเปิดใหม่ แต่ทว่าชุยซินอี๋ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก"ซินซิน แม่จะไปทำงานแล้วนะ ลูกก็ดูแลบ้านดีๆ""ค่ะแม่ นี่ค่ะกล่องอาหาร หนูเต

เช้านี้อากาศค่อนข้างแจ่มใส ชุยซินอี๋ถือตะกร้าผักเดินไปที่ตลาดเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้ไม่แน่ใจว่าจะขายหมดไหม แต่อย่างไรก็ต้องเอาออกไปขายก่อน เธออุ้มชุยเป่าด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ถือตะกร้าผักเดินไปตามทางพลางหยอกล้อลูกชายเป็นระยะ ในขณะนั้นเองก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าของเธอ หญิงสาวมองดูครู่หนึ่งพบว่าไม่ใช่รถของเฝิงอี้ ชุยซินอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับจ้องชายหนุ่มที่เดินลงมาจากรถด้วยความสงสัยเขามีใบหน้าที่หล่อเหลาไม่น้อยเลย ผิวค่อนข้างขาวไม่ดูเหมือนคุณชายเจ้าสำอางเช่นเดียวกับเฝิงอี้ ชุยซินอี๋รู้สึกว่าไม่ค่อยคุ้นหน้าเขาเท่าไรนัก คาดว่าเขาคงจะไม่ใช่คนที่อาศัยอยู่ในกวานซีเป็นแน่ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าชุยซินอี๋ ก่อนจะยิ้มให้เธอเล็กน้อย"ผักของคุณผมซื้อได้ไหมครับ ซื้อทั้งหมดเลย บังเอิญว่าไปที่ตลาดแต่กลับไม่มีร้านผักเหลือแล้ว ผมคงมาสายไป พอดีขับรถผ่านเห็นว่าคุณมีตะกร้าผักอยู่ในมือเลยอยากซื้อต่อ ไม่ทราบว่าคุณจะขายไหมครับ"ชุยซินอี๋มองเขาเล็กน้อย แม้จะสงสัยว่าเขาจะมาซื้อผักไปทำอะไร แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ หากขายได้หมดนั่นจึงนับว่าเป็นเรื่องดี เมื่อคิดได้

เมื่อรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว ชุยซินอี๋จึงยื่นมือไปรับน้ำจากเฝิงอี้มาดื่มเพื่อดับกระหาย เมื่อได้ดื่มน้ำก็ทำให้ตาของเธอที่พร่ามัวพลันสว่างขึ้นมาบ้าง เฝิงอีี้หันไปเอ่ยกับเซี่ยเหมยบอกว่าวันนี้ให้ปิดร้านได้เลย และกลับบ้านไปพักได้ เซี่ยเหมยดีใจมาก เธอคิดว่าจะไปเดินเที่ยวที่ตลาดหาของอร่อยกินเสียหน่อยเมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว ตอนนี้จึงเหลือแค่เฝิงอี้และชุยซินอี๋เพียงเท่านั้น เฝิงอี้จ้องมองชุยซินอี๋ก่อนจะเอ่ยถาม"ทำไมถึงเป็นลมไปได้ นอนไม่พอเหรอ"ชุยซินอี๋ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ"ใช่ค่ะ เมื่อคืนชุยเป่าป่วย ต้องพาไปโรงพยาบาลทั้งคืนกว่าจะได้กลับก็เช้าแล้ว ฉันเลยไม่ได้พัก"เฝิงอี้ที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้อนรนขึ้นมาทันที ก่อนจะเอ่ยถาม"ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ พี่จะได้ไปส่งเธอกับลูกที่โรงพยาบาล แล้วตอนนี้ชุยเป่าเป็นยังไงบ้าง"ชุยซินอี๋เม้มริมฝีปากแน่นไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป จะให้เธอไปปลุกเขาที่บ้านตระกูลเฝิงกลางดึกเช่นนั้นหรือ มันไม่อาจทำได้อยู่แล้ว เฝิงอี้เองก็คล้ายจะเข้าใจความคิดของชุยซินอี๋เขาจึงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย "ซินซิน พี่ไม่ใช่คนอื่นนะ เธอควรให้พี่ได้ดูแลเธอกับลูกบ้าง""แต่ว่า...อื้อ"ไม่รอให้ชุยซินอี๋เ

ชุยซินอี๋เงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เธอจำได้ว่าหญิงสาวคนนี้ก็คือคนที่กอดแขนเฝิงอี้อย่างสนิทสนมในครั้งนั้น ชุยซินอี๋พยายามหยัดกายลุกขึ้น แต่ว่าเธอเจ็บขามากเหลือเกิน จึงทำได้เพียงนั่งอยู่ที่พื้น สวีเพ่ยปรายตามองชุยซินอี๋อย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะเอ่ย"ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของอาอี้ ผู้ชายที่หล่อนไปเล่นหูเล่นตากับเขานั่นแหละ วันนี้ฉันแค่มาสั่งสอนหล่อน หากว่าครั้งหน้าหล่อนยังไม่เลิกยุ่งกับอาอี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"สวีเพ่ยเอ่ยเพียงเท่านั้น ในขณะที่หล่อนกำลังคิดจะเดินจากไปก็พบเข้ากับใครบางคนเสียก่อนหยางตงจ้องมองสวีเพ่ยอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงชุยซินอี๋ให้ลุกขึ้นมา"เจ็บไหม"ชุยซินอี๋ส่ายหน้า สวีเพ่ยจ้องมองหยางตงและชุยซินอี๋ก่อนจะส่งเสียงเหอะออกมา"โอะตายละ หล่อนนี่ร้ายกาจไม่เบาเลยนะ ตอนเช้าควงอาอี้ ตกเย็นมามั่วอยู่กับผู้ชายอีกคน ฉันสืบเรื่องของเธอมาหมดแล้ว ได้ยินว่าท้องไม่มีพ่อเหรอ คงเพราะทำตัวแบบนี้สินะ ลูกของหล่อนจึงเป็นกำพร้า""หุบปากนะ!!!"ชุยซินอี๋ยังไม่ทันได้เอ่ยต่อว่าก็พบว่าหยางตงเป็นฝ่ายตะคอกใส่สวีเพ่ยไปก่อนเสียแล้ว สวีเพ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นชี้หน้าหยางตง แต่ว่าเขา

ด้านชุยซินอี๋นั้น ทั้งคืนเธอนอนไม่หลับเลย รู้สึกว่าจิตใจไม่สงบอย่างไรก็บอกไม่ถูก หญิงสาวจ้องมองลูกชายที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วจึงยื่นมือไปลูบแก้มของชุยเป่าอย่างรักใคร่เอ็นดูด้านเฝิงอี้นั้นเขามาที่บ้านตระกูลสวีตั้งแต่เช้าเพื่อขอพบกับพ่อของสวีเพ่ย โชคดีที่สวีเยี่ยนพ่อของสวีเพ่ยเพิ่งบินกลับมาจากปักกิ่งพอดีชายวัยกลางคนจ้องมองเฝิงอี้ด้วยแววตาที่เรียบเฉย หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย"นายไม่เคยรักเพ่ยเพ่ยของฉันเลยเหรอ"เฝิงอี้จ้องมองชายวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ย"ครับคุณลุง ในเมื่อไม่ได้รัก ผมจึงไม่อาจแต่งกับเธอได้เพียงเพราะต้องทำธุรกิจร่วมกัน ผมคิดกับสวีเพ่ยแค่เพื่อนมาตลอด เรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย เธอเองก็เป็นคนดี แต่ผมไม่ได้รักเธอ ขออภัยด้วยครับที่ผมต้องพูดออกมาตรงๆ แต่ผมไม่อาจแต่งกับเธอได้เพราะผลประโยชน์ครับ เพราะว่ามันไม่ยุติธรรมทั้งผมและเธอครับ"สวีเยี่ยนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย"ฉันเข้าใจ ที่นายรีบมาพบฉันแต่เช้าคงเพราะไม่ได้มาขอโทษฉันเพียงเท่านั้น แต่เพราะยัง