บทที่ 11 เริ่มหางานทำ

อากาศในตอนนี้เริ่มจะอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว ชุยซินอี๋ตอนนี้กำลังต้มโจ๊กให้ชุยเป่าเอาไว้กิน ก่อนจะไปทำอาหารเพิ่มอีกสองอย่างให้กับแม่ของเธอ หญิงสาวทำหมูเส้นผัดมันฝรั่งและผัดผักสามสหาย ตอนเช้ามืดหยางตงแวะมาหาเธอและนำซาลาเปาไส้เนื้อมามอบให้เธอหลายลูก ชุยซินอี๋จึงนำมันมาอุ่นเอาไว้ เพื่อเก็บไว้กินตอนมื้อกลางวัน

ระยะนี้เฝิงอี้เองก็มักจะมาเยี่ยมเธออยู่เสมอ แต่พักหลังๆ เหมือนเขาจะมีงานต้องทำจึงไม่ได้มา เธอเองก็รู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้มาเช่นกัน เขามาบ่อยเสียจนเธอไม่รู้จะตอบคำถามของแม่อย่างไรแล้ว แต่พอเขาไม่มาเธอก็รู้สึกเหงาใจอย่างบอกไม่ถูก

ตอนนี้ชุยเป่าก็ขวบกว่าๆ แล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะสองขวบพอดี เด็กน้อยเริ่มพูดจาอ้อแอ้บ้างแล้ว แต่ยังคงไม่เป็นภาษา แต่ทว่ากลับเดินเริ่มคล่องขึ้นมาก ทุกวันมักจะตามเธอไปทุกที่ จนชุยซินอี๋ถึงกับยิ้มออกมาไม่หยุด ลูกเป็นทั้งหมดในชีวิตของเธอ เธอเองก็สุขใจทุกครั้งที่ได้เห็นชุยเป่ามีความสุข

สองปีที่ผ่านมานี้กวานซีเจริญขึ้นไม่น้อย ได้ยินว่ามีธุรกิจมากมายมาเปิดใหม่ แต่ทว่าชุยซินอี๋ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก

"ซินซิน แม่จะไปทำงานแล้วนะ ลูกก็ดูแลบ้านดีๆ"

"ค่ะแม่ นี่ค่ะกล่องอาหาร หนูเตรียมเอาไว้ให้แม่แล้ว แม่จะได้ไม่ต้องไปซื้อข้าวกินข้างนอกอีก"

"จ้ะ"

สือชิงรับกล่องอาหารไปจากลูกสาว ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ชุยซินอี๋ครุ่นคิดเล็กน้อย เธอคิดว่าจะให้แม่ลาออกจากงานมาเลี้ยงชุยเป่า ส่วนเธอก็จะไปหางานทำ แม่ก็แก่ชรามากแล้ว จะให้มาหาเงินเลี้ยงดูเธอและชุยเป่าก็คงไม่ดีเท่าใดนัก เห็นทีรอแม่กลับมาตอนเย็นเธอก็คงต้องพูดคุยกับแม่แล้ว ชุยเป่าก็รู้ความแล้ว ย่อมเลี้ยงง่ายกว่าแต่ก่อนมากนัก

รอจนตอนเย็นที่แม่ของเธอกลับมา ชุยซินอี๋จึงตัดสินใจพูดคุยเรื่องนี้กับแม่ทันที สือชิงเองก็พยักหน้าเห็นด้วย เธอก็แก่ชราลงไปไม่น้อยแล้ว อยากจะพักอยู่บ้านเลี้ยงหลานไปวันๆ แต่เพราะก่อนหน้านี้ยังวางมือจากงานไม่ได้ จึงไม่ยอมให้ชุยซินอี๋ไปทำงานแทนเสียที เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงเอ่ยกับลูกสาวทันที

"ลูกก็กลับไปทำงานที่ภัตตาคารตระกูลเฝิงแทนแม่ละกัน แม่จะบอกคุณนายเฝิงเอาไว้ คุณนายเฝิงใจดีย่อมเข้าใจเรา"

ชุยซินอี๋ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"แม่คะ หนูไม่อยากไปทำที่ภัตตาคารตระกูลเฝิงแล้ว"

"ทำไมล่ะ"

สือชิงขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยถามลูกสาวด้วยความสงสัย ชุยซินอี๋ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ย

"หนูรู้ว่าแม่ผูกพันกับที่นั่นมาก แต่หนูไม่อยากให้แม่คิดมาก ต้องคอยพะวงว่าหนูจะทำงานไม่ถูกใจคุณนายเฝิงจนท่านไม่พอใจหรือเปล่า หนูจึงไม่อยากไปทำงานที่นั่นอีก หนูจึงเลือกไปหางานทำใหม่เพราะอยากทำงานอย่างสบายใจค่ะแม่ หนูก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายให้แม่เข้าใจดี"

สือชิงเองกลับคิดว่าที่ชุยซินอี๋ไม่อยากกลับไปทำที่นั่นเพราะยังลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะการไปทำงานที่ภัตตาคารตระกูลเฝิงทำให้ลูกสาวของเธอต้องพบเจอกับเรื่องไม่คาดฝัน ที่นั่นอาจจะเป็นที่ที่ดีสำหรับเธอ แต่ทว่ามันกลับเป็นที่ที่เหมือนฝันร้ายของชุยซินอี๋ และลูกสาวของเธอก็คงไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องในตอนนั้นอีก เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงไม่เอ่ยถามสิ่งใดจากลูกสาวของตนอีก

“ก็ได้จ้ะ แม่จะไปลาออกมาเลี้ยงชุยเป่าเอง"

"แม่สบายใจได้เลยค่ะ หนูจะทำทุกอย่างให้แม่ไม่ลำบาก"

"อืม"

สองแม่ลูกยิ้มให้กันอย่างอารมณ์ดี มื้อเย็นก็กินอาหารกันอย่างเรียบง่าย

ด้านเฝิงอี้นั้นตอนนี้เขากลับมาดูแลกิจการแล้ว นอกจากภัตตาคาร บาร์เหล้า และกิจการยิบย่อยแล้ว ได้ยินว่ายังตระกูลเฝิงยังจะเปิดโรงแรมร่วมกับตระกูลสวีอีกด้วย เพราะเหตุนี้ทำให้เฝิงอี้ต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อควบคุมดูแลงานต่างๆ ให้ลุล่วงเป็นไปด้วยดี รอจนกระทั่งเฝิงอินเรียนจบกลับมา ก็คงจะให้น้องสาวมาช่วยดูกิจการอีกแรงหนึ่ง

ส่วนแม่ของเขานั้นก็ไม่ได้ทำงานมากเท่าแต่ก่อนอีก เพียงเข้ามาดูบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้น ส่วนใหญ่ก็จะใช้เวลาไปกับการอยู่เป็นเพื่อนพ่อ 

วันนี้ก็เหมือนกันเขาต้องเข้ามาดูงานที่ภัตตาคาร ในขณะที่กำลังตรวจสอบบัญชีอยู่นั้นก็ได้ยินว่าสือชิงแม่ของชุยซินอี๋มาขอพบเขา เฝิงอี้วางงานในมือลง ก่อนจะเอ่ย

"เข้ามาได้ครับ"

สือชิงเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มให้้เฝิงอี้ เฝิงอี้เองก็ยิ้มตอบเช่นเดียวกัน ก่อนจะเอ่ย

"คุณป้านั่งลงก่อนสิครับ"

สือชิงพยักหน้า ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงตรงข้ามกับเฝิงอี้ แล้วจึงเริ่มพูดเข้าประเด็นสำคัญทันที

"คุณชายคะ ป้าอยากจะมาขอลาออกค่ะ"

เฝิงอี้ที่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วจึงเอ่ยถาม

"ทำไมอยู่ๆ ถึงคิดจะลาออกล่ะครับ ป้าทำงานอยู่กับแม่ตั้งนานนี่ หรือว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจใช่ไหม ป้าบอกกับผมได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ"

สือชิงส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ไม่มีค่ะ ป้าทำงานอยู่ที่นี่แล้วมีความสุขมาก แต่ว่าซินซินอยากให้ป้าพักน่ะค่ะ เธออยากให้ป้าไปเลี้ยงหลานอยู่บ้าน เธอจะเลี้ยงดูป้าเอง เราสองคนแม่ลูกตกลงกันแล้ว ป้าเองก็เหนื่อยมาหลายปี ก่อนหน้านี้ป้าได้บอกคุณนายเฝิงไปแล้ว คุณนายเฝิงไม่ได้ว่าอะไร แต่ให้ป้ามาบอกคุณชายเสียหน่อย เพราะตอนนี้คนที่ดูแลกิจการคือคุณชายค่ะ"

เฝิงอี้ขมวดคิ้วมุ่น เขาพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยถาม

"แล้วเธอจะไปทำงานที่ไหนครับ เอาอย่างนี้ดีไหม ให้เธอมาทำที่ภัตตาคารแทนป้าเถอะครับ หรืออยากทำที่โรงแรมก็ได้ อีกไม่นานเราจะเปิดโรงแรมใหม่ หรืออย่างนั้นก็ไปช่วยดูแลกิจการในตลาดก็ได้นะครับ อย่างไรเราก็รู้จักกันมานาน เธอจะได้ไม่ต้องไปหางานที่อื่นทำให้ลำบาก"

สือชิงยิ้มแห้ง ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ป้าไม่อยากปิดบังคุณชายนะคะ ซินซินอาจจะยังฝังใจกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น จึงไม่อยากมาทำงานที่นี่ เอ่อ เรื่องเมื่อสองปีก่อนน่ะค่ะ ถึงเธอจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่ฉันเป็นแม่ของเธอ เพียงมองตาเธอฉันก็เข้าใจแล้วค่ะ ต้องขออภัยคุณชายด้วยนะคะ หากมีเรื่องไหนให้ป้าช่วยหรือขาดคนงาน สามารถเรียกใช้ป้าได้ตลอดเวลาเลยนะคะ ป้ายินดี"

เฝิงอี้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็พอจะเข้าใจเรื่องราวได้ในทันที เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ และเอ่ยกับสือชิง

"เช่นนั้นก็ตามใจป้าครับ ผมไม่คัดค้านอยู่แล้ว แต่หากอยากกลับมาทำเมื่อไหร่ก็มาได้เสมอเลยนะครับ"

"ขอบคุณนะคะคุณชาย วันนี้เป็นวันหยุดของป้า แต่ว่าป้าจะมาทำงานจนครบเดือนแล้วถึงจะหยุดนะคะ"

"ครับ ส่วนเรื่องเงินเดือนของป้า ผมจะจัดการจ่ายให้เร็วๆ นะครับ ป้าไม่ต้องกังวล"

"ขอบคุณคุณชายมากเลยนะคะ เช่นนั้นป้าขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"ครับ"

เมื่อสือชิงจากไปแล้ว เฝิงอี้ก็กลับมามีสีหน้าที่เคร่งเครียดเหมือนเดิม เขาครุ่นคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ของคุณป้าสือชิง ที่บอกว่าชุยซินอี๋มีความทรงจำที่ไม่ค่อยดี เกรงว่ายังกระทบจิตใจของเธออยู่

เรื่องนั้นคงเป็นเรื่องของเขาใช่หรือไม่?

เฝิงอี้จิตใจไม่สงบแล้ว เขาวางงานตรงหน้าลง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานในทันที