บทที่ 14 ร้านบะหมี่ในฝัน

เช้านี้อากาศค่อนข้างแจ่มใส ชุยซินอี๋ถือตะกร้าผักเดินไปที่ตลาดเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้ไม่แน่ใจว่าจะขายหมดไหม แต่อย่างไรก็ต้องเอาออกไปขายก่อน เธออุ้มชุยเป่าด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ถือตะกร้าผักเดินไปตามทางพลางหยอกล้อลูกชายเป็นระยะ ในขณะนั้นเองก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าของเธอ หญิงสาวมองดูครู่หนึ่งพบว่าไม่ใช่รถของเฝิงอี้ ชุยซินอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับจ้องชายหนุ่มที่เดินลงมาจากรถด้วยความสงสัย

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาไม่น้อยเลย ผิวค่อนข้างขาวไม่ดูเหมือนคุณชายเจ้าสำอางเช่นเดียวกับเฝิงอี้ ชุยซินอี๋รู้สึกว่าไม่ค่อยคุ้นหน้าเขาเท่าไรนัก คาดว่าเขาคงจะไม่ใช่คนที่อาศัยอยู่ในกวานซีเป็นแน่

ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าชุยซินอี๋ ก่อนจะยิ้มให้เธอเล็กน้อย

"ผักของคุณผมซื้อได้ไหมครับ ซื้อทั้งหมดเลย บังเอิญว่าไปที่ตลาดแต่กลับไม่มีร้านผักเหลือแล้ว ผมคงมาสายไป พอดีขับรถผ่านเห็นว่าคุณมีตะกร้าผักอยู่ในมือเลยอยากซื้อต่อ ไม่ทราบว่าคุณจะขายไหมครับ"

ชุยซินอี๋มองเขาเล็กน้อย แม้จะสงสัยว่าเขาจะมาซื้อผักไปทำอะไร แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ หากขายได้หมดนั่นจึงนับว่าเป็นเรื่องดี เมื่อคิดได้เช่นนั้นซุยซินอี๋จึงยิ้มให้เขาเล็กน้อย

"ได้ค่ะ ฉันกำลังจะเอาไปขายที่ตลาดพอดีเลย แต่ถ้าคุณต้องการ ฉันขายให้คุณก็ได้ค่ะ"

"ครับ ผมซื้อทั้งหมดเลย"

"ค่ะ หมดนี่ก็ยี่สิบหยวนค่ะ"

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะยื่นเงินให้เธอหนึ่งร้อยหยวน

"ไม่ต้องทอนนะครับ"

ชุยซินอี๋ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ย

"ฉันคิดแค่ยี่สิบหยวนค่ะ คุณรอสักครู่ ฉันมีเงินทอนค่ะ"

“ไม่ต้องครับ แล้วผมจะมาใหม่"

“คุณคะ คุณคะ!!!”

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับจากไปทันที ชุยซินอี๋มองตามเขาไปด้วยความสงสัย ก่อนจะก้มมองดูเงินหนึ่งร้อยหยวนในมือของตนเอง เธอไม่ชอบคดโกงเงินใคร จึงคิดว่าคราวหน้าหากมีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง เธอจะคืนเงินให้เขา

ด้านชายหนุ่มคนนั้น เมื่อขับรถออกมาไกลและไม่มีผู้คนพบเห็นได้แล้ว เขาจึงจอดรถที่ข้างทาง พลางปรายตามองตะกร้าผักนั้นด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะโยนมันออกนอกรถไปอย่างไม่ไยดี

"เฝิงอี้ อะไรที่แกได้ อะไรที่แกมี ฉันจะแย่งมันมาจากนายให้หมดเลยคอยดู"

เวลาผ่านไปจนถึงสิ้นเดือน ชุยซินอี๋ก็ได้มาทำงานที่ร้านบะหมี่ของเฝิงอี้ ที่ร้านบะหมี่มีเธอเป็นแม่ครัว และมีคนงานช่วยดูแลลูกค้าอีกสองคน แม้ว่าร้านจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ตกแต่งได้สวยงามไม่น้อยเลย

ชุยซินอี๋แม้จะมีฝีมือในการทำอาหาร แต่เธอก็ยังประหม่าไม่น้อย แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็จะตั้งใจทำอย่างเต็มที่

วัตถุดิบที่เฝิงอี้ให้คนนำมาส่งค่อนข้างดีทุกอย่าง บะหมี่ที่ร้านมีทั้ง บะหมี่หมู บะหมี่เนื้อ บะหมี่ผัก ชุยซินอี๋ตั้งใจปรุงมันออกมาอย่างตั้งใจทุกชาม เธอยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตนเอง ก่อนจะได้ยินเสียงหวานใสของเซี่ยเหมย พนักงานที่มาช่วยเธอรับลูกค้าเอ่ยขึ้นมา

"ซินซิน เธอรู้ไหม ลูกค้าชมว่าบะหมี่ของเรารสชาติดีมาก ร้านของเราจะต้องขายดีแน่ เธอเก่งมากเลยแหละ"

ชุยซินอี๋ยิ้มให้เซี่ยเหมยอย่างสนิทสนม เธอกับเซี่ยเหมยนั้นรู้จักกันตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นเซี่ยเหมยมาสมัครเป็นพนักงานล้างจานที่ภัตตาคาร เพราะว่าบ้านยากจนจึงไม่ได้เรียนต่อเหมือนกับเธอ คนทั้งสองสนิทสนมกันอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง จนเธอตั้งท้องก็ไม่ได้พบเซี่ยเหมยอีก ได้ยินว่าเซี่ยเหมยย้ายไปอยู่กับแม่ที่ต่างเมือง แต่ก็กลับมาเมื่อไม่นานมานี้เพราะทนแรงกดดันจากครอบครัวของสามีใหม่แม่ตนเองไม่ได้ หล่อนเป็นลูกติด พ่อใหม่ย่อมไม่ชอบเป็นเรื่องธรรมดา เซี่ยเหมยจึงกลับมาที่กวานซีด้วยเงินก้อนหนึ่งที่หล่อนหาเก็บไว้ได้และมาสมัครงานที่ภัตตาคารอีกครั้ง โชคดีที่เฝิงอี้รับเซี่ยเหมยไว้และส่งมาทำงานกับชุยซินอี๋ที่ีร้านบะหมี่

เซี่ยเหมยดีใจมากที่ได้พบกับชุยซินอี๋อีกครั้ง คนทั้งสองจึงกลับมาสนิทสนมกันเหมือนเดิม เซี่ยเหมยเองก็รับรู้เรื่องราวของเธอมาไม่น้อย แต่กลับไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดที่ทำให้เธอลำบากใจ เพียงปลอบใจเธออยู่หลายคำเพียงเท่านั้น

"ฉันดีใจนะที่ลูกค้าชอบ ตอนแรกฉันไม่มั่นใจเลย"

"เธอเป็นคนมีฝีมือ เชื่อฉันเถอะ มั่นใจเข้าไว้ รับรองว่าจะต้องขายดีอีกแน่นอน"

"อืม"

ชุยซินอี๋ยิ้มตาหยี ก่อนจะไปล้างไม้ล้างมือ ตอนนี้ขายของหมดแล้ว เหลือเพียงช่วยกันเก็บกวาดร้านให้สะอาด ซึ่งคงต้องใช้เวลาอีกไม่น้อย เธอเองก็รู้สึกหิวขึ้นมา จึงคิดว่าจะพักหาอะไรกินรองท้องเสียหน่อยแล้วค่อยไปทำงานต่อ

ระหว่างที่นั่งกินอาหารอยู่นั้น เซี่ยเหมยก็พูดขึ้นมา

"นี่ซินซิน คุณชายเฝิงเจ้านายของพวกเราน่ะ เขาหล่อเหลามากเลยเธอว่าไหม ฉันไม่คิดเลยว่าคุณนายเฝิงจะมีลูกชายหล่อมากขนาดนี้ ใครกันนะจะได้มาเป็นภรรยาของเข้า ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ"

ชุยซินอี๋รู้สึกเหมือนลำคอตีบตันจนต้องไอออกมาไม่หยุด และรีบควานหาน้ำมาดื่ม เซี่ยเหมยที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

"อะไรของเธอกันเนี่ย สำลักความหล่อคุณชายเฝิงหรือไง"

"เหมยเหมย เธออย่าพูดไร้สาระสิ เกิดคนมาได้ยินเข้าจะหาว่าพวกเรานินทาเจ้านาย"

เซี่ยเหมยไม่พูดต่ออีกทั้งยังหัวเราะออกมาอย่างขบขัน คนทั้งสองช่วยกันเก็บกวาดร้าน ก่อนที่เซี่ยเหมยจะหันมาเอ่ยกับชุยซินอี๋

"อีกเดี๋ยวเลิกงานแล้วฉันคงต้องรีบกลับไปซักผ้าที่ห้องต่อ ไว้มีเวลาจะไปเล่นกับชุยเป่าของเธอ"

"ได้สิ"

หญิงสาวทั้งสองสนทนากันเรื่อยเปื่อย พร้อมทั้งช่วยกันทำความสะอาดเก็บกวาดร้านไปด้วย กว่าจะเสร็จก็เริ่มค่ำแล้ว ร้านละแวกใกล้เคียงเริ่มปิดลงทีละร้าน ชุยซินอี๋รีบปิดล็อกกุญแจร้านให้เรียบร้อย ก่อนวันเริ่มงานเฝิงอี้ได้มาหาเธอที่บ้านและนำกุญแจร้านมามอบให้เธอ บอกว่าให้เธอเก็บเอาไว้ ไม่ต้องเอามาคืนให้เขา เพียงรักษากุญแจดอกนี้เอาไว้ให้ดีก็พอ

หลังจากที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็กำลังจะกลับ แต่ทว่ากลับเห็นเฝิงอี้ที่กำลังเดินลงมาจากรถและก้าวเดินเข้ามาหาเธอ

"ขายดีไหม"

ชุยซินอี๋ยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"ก็ดีค่ะ ฉันกำลังจะไปที่ภัตตาคาร นำเงินที่ขายได้วันนี้ไปมอบให้พี่พอดี"

เฝิงอี้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ย

"เธอเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นเงินเดือนล่วงหน้าก็แล้วกัน"

ชุยซินอี๋ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถาม

"ได้ยังไงกันคะ นี่มันเงินขายของนะคะ"

"ก็บอกว่าเป็นเงินเดือนล่วงหน้ายังไงล่ะ"

ชุยซินอี๋มองเฝิงอี้อย่างไม่เข้าใจ เขาบ้าไปแล้วหรือไงกัน มันมีที่ไหนจ่ายเงินเดือนล่วงหน้ามากขนาดนี้ เธอเพิ่งมาทำงานวันแรกแท้ๆ

เมื่อเห็นว่าชุยซินอี๋มีสีหน้าไม่สบายใจเขาก็ยิ้มและมองเธออย่างอ่อนโยน

"เธอรู้ตัวไหม เวลาเธอทำหน้าแบบนี้แล้วมันน่าจูบมากเลย"

ชุยซินอี๋สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติในทันที

"ฉันจะกลับบ้านแล้วค่ะ ชุยเป่าคงรอแย่แล้ว"

"พี่ไปส่งไหม"

"ไม่ต้องดีกว่าค่ะ ฉันปั่นจักรยานมา"

"อาอี้ นายมาทำอะไรตรงนี้กัน!!!"

อยู่ๆ สวีเพ่ยก็โผล่มาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้ หล่อนก้าวเดินเข้ามาหาเขาและยื่นมือมากอดรัดแขนของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับเอ่ยถามอย่างสงสัย เฝิงอี้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อีกทั้งยังรู้สึกโมโหไม่น้อย ด้านชุยซินอี๋นั้นก็จ้องมองท่าทีของคนทั้งสองตรงหน้าด้วยแววตาที่วูบไหว ก่อนจะเอ่ย

"ฉันกลับก่อนนะคะ ไว้พรุ่งนี้จะมาเปิดร้านแต่เช้า"

เธอเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินไปที่จักรยานของตนเองที่จอดเอาไว้ สวีเพ่ยปรายตามองชุนซินอี๋ก่อนจะเอ่ย

"หน้าตาสวยใช้ได้เลยนี่ อาอี้!! หรือว่านายมาติดพันเธอ ถึงขั้นซื้อบ้านให้ นี่คิดจะเลี้ยงเมียน้อยไว้นอกบ้านตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกับฉันเลยเหรอ!!!"

เฝิงอี้สลัดแขนตนออกจากการเกาะกุมของสวีเพ่ย ก่อนจะเอ่ย

"เธอมาทำไม"

สวีเพ่ยขบริมฝีปากตนเองเล็กน้อย ยิ่งได้เห็นท่าทีไม่ปฏิเสธของเฝิงอี้แล้ว ใจของเธอก็ยิ่งร้อนรนและโมโหมากขึ้นกว่าเดิม

"ทำไม ฉันมาไม่ได้เหรอ ฉันเบื่อเลยออกมาเดินเล่น ไม่คิดว่าจะเจอนายที่กำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มชอบใจแบบนี้ เหอะ สภาพแบบนั้นนายก็ยังชอบลงไปได้ หล่อนสู้ฉันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ คอยดูเถอะ ฉันจะตามไปสั่งสอนมัน!!!"

เฝิงอี้ที่ได้ยินจึงหันมาเอ่ยกับสวีเพ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจทันที

"หากเธอกล้าแตะต้องคนของฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ"

"อาอี้ เรากำลังจะหมั้นหมายกันแล้วนะ สองตระกูลกำลังจะลงทุนร่วมกันอีกด้วย นายทำแบบนี้เท่ากับไม่ไว้หน้าพ่อฉันเลยนะ"

เฝิงอี้ที่กำลังจะก้าวเดินจากไปพลันหันกลับมามองสวีเพ่ย ก่อนจะส่งเสียงเหอะออกมาอย่างดูแคลน

"เรื่องนั้นฉันมีวิธีจัดการ เธอเพียงแค่หาเจ้าบ่าวใหม่ให้ได้เร็วๆ ก็พอ"

"อาอี้!! เฝิงอี้ นายกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!"