บททั้งหมดของ หว่ออ้ายหนี่คุณภรรยาสุดที่รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ด้านสือชิงที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบวิ่งออกมาดู ก่อนจะพบกับหยางตงและสวีเพ่ย หล่อนมองดูชุยเป่าที่อยู่ในอ้อมกอดของสวีเพ่ย เด็กน้อยที่เห็นว่ายายมาแล้วก็รีบโผเข้ามาหา สวีเพ่ยจึงส่งเด็กคืนให้แก่สือชิง เป็นจังหวะเดียวกับที่เฝิงอี้และชุยซินอี๋กลับมาถึงบ้านพอดีสวีเพ่ยมองดูคนทั้งสองด้วยแววตาที่เรียบเฉย ด้านหยางตงก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ตั้งแต่ที่ได้ทราบเรื่องจากชุยซินอี๋เขาก็ทำใจได้แล้วเฝิงอี้มองสวีเพ่ยด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะเอ่ยถาม"เธอมาทำอะไรที่นี่"สวีเพ่ย ส่งเสียงเฮ่อะออกมา ก่อนจะเอ่ยตอบ"มาช่วยลูกนายน่ะสิ เกือบจะตกบ่อน้ำตายแล้ว ดีที่ฉันมาอุ้มเอาไว้ได้ทัน ไม่ต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ไม่เชื่อก็ถามเขาดูสิ เขาก็เห็น"สวีเพ่ยที่เห็นว่าเฝิงอี้มองมาที่เธอด้วยสายตาหวาดระแวงก็เจ็บในใจลึกๆ หล่อนโยนไปให้หยางตงตอบในทันที หยางตงไม่ตอบเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เฝิงอี้จึงไม่เอ่ยถามอะไรต่ออีกชุยซินอี๋รีบวิ่งเข้าไปหาชุยเป่าทันที ด้านสือชิงนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาอย่างร้อนใจ"ขอโทษด้วย แม่มัวแต่หลับเพราะเหนื่อยน่ะ เดี๋ยวก่อน? เมื่อครู่แม่หนูคนนั้นบอกว่า ชุยเป่าเป็นลูกของใครนะ"ชุยซินอี๋เม้มริมฝีปากแน่น

เช้านี้เมื่อชุยซินอี๋ตื่นขึ้นมาแต่เช้า หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็เข้าครัวไปต้มโจ๊กให้ชุยเป่า ในขณะที่กำลังจะป้อนโจ๊กให้ชุยเป่านั้น ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้าน เมื่อเธอเห็นว่าคนที่เดินลงมาจากรถคือคุณนายเฝิง ทั้งเธอและแม่ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที สือชิงค่อนข้างมือไม้สั่นเทาทำตัวไม่ถูก ส่วนชุยซินอี๋นั้นเพียงยิ้มให้คุณนายเฝิงไม่ได้มีท่าทีลนลานอะไรเลยแม้แต่น้อยคุณนายเฝิงมองชุยเป่าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองสือชิง แล้วเอ่ยขึ้นมา"ไม่ต้องทำท่าทีหวาดกลัวฉันขนาดนั้น เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนใจร้ายเสียหน่อย อะไรกัน ไม่เจอกันเพียงไม่นาน เธอก็กลัวฉันขนาดนี้เสียแล้ว""คุณนายคะ คือฉัน...""ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ได้โกรธอะไรเธอทั้งนั้นแหละ เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ลูกชายฉันเองก็ยืนกรานว่าชื่นชอบในตัวลูกสาวของเธอ ฉันจะไปขัดอะไรเขาได้"สือชิงเงียบไม่ตอบอะไรอีก ชุยซินอี๋จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดนี้แทน"คุณนายมีอะไรเหรอ ถึงมาที่นี่แต่เช้า"คุณนายเฝิงยิ้มออกมาเล็กน้อย ตั้งแต่ที่พบชุยซินอี๋และรู้ว่าชุยเป่าเป็นหลานชายของตนเอง หล่อนก็คิดทบทวนมาตลอด จนพอจะปลงตกขึ้นมาได้บ้างแม

สวีเยี่ยนที่เห็นลูกสาวเอาแต่จ้องมองเซวียนซาน อีกทั้งยังขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาทันที"เพ่ยเพ่ย อย่าเสียมรรยาท"สวีเพ่ยพลันได้สติ เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย และเดินมาทิ้งกายลงนั่งตรงข้ามกับเซวียนซาน ก่อนจะเอ่ย"ขออภัยด้วยนะคะ พอดีฉันรู้สึกว่าคุณหน้าตาคล้ายเพื่อนเก่าของฉันน่ะค่ะ เลยเสียมรรยาทไปหน่อย""ไม่เป็นไรครับ"เซวียนซานยิ้มให้สวีเพ่ยอย่างมีมรรยาท สวีเพ่ยไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เป็นพ่อของเธอที่เอ่ยขึ้นมา"เซวียนซานน่ะเป็นประธานบริษัทเซวียน เขารับกิจการต่อมาจากพ่อแม่ของเขา เห็นว่าห้างสรรพสินค้าที่ปักกิ่งกำลังไปได้สวย ก็เลยคิดจะขยายสาขาเพิ่มที่ต่างเมือง จึงมาเปิดสาขาใหม่ที่กวานซี ลูกทำความรู้จักกับเขาไว้ วันหน้าจะได้พูดคุยธุรกิจกันได้"สวีเพ่ยยิ้มและพยักหน้า ด้านเซวียนซานนั้นก็ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอ่ยกับสวีเยี่ยน"ได้ยินว่าอีกไม่กี่วัน ท่านประธานสวีจะเปิดโรงแรมที่เพิ่งสร้างเสร็จใช่ไหมครับ ผมขับรถผ่านเห็นแล้ว มันสวยงามและใหญ่โตมากเลย ตอนแรกที่เห็นไม่รู้ว่าจะเป็นโรงแรมของท่าน จนได้สอบถามจากคนแถวนั้นจึงรู้น่ะครับ ยินดีด้วยนะครับ ธุรกิจต้องไปได้สวยแน่นอน""ใช่ครับ จะบอกว่าเ

ด้านหยางตงนั้น เขาเห็นเหมือนกับว่าจะเป็นชุยซินอี๋ที่เพิ่งเดินผ่านไป แต่ว่าไม่มีเวลาได้เข้าไปทักทายเพราะกำลังวุ่นวายกับงาน จึงคิดว่าจะแวะเข้าไปหาเธอที่บ้านเย็นนี้ เซวียนซานเดินเข้ามาที่ไซต์งาน ก่อนจะสั่งงานทุกคนสองสามคำและจากไป หยางตงจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ครุ่นคิดเล็กน้อย เจ้านายคนนี้ค่อนข้างทำตัวลึกลับ น้อยครั้งที่จะมาที่งาน เวลาสั่งงานก็ยังส่งคนมาแทน แต่วันนี้กลับมาด้วยตนเอง หยางตงมองเซวียนซานต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่นเซวียนซานรับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคนที่มองมา จึงหันมองเพื่อหาต้นตอของสายตาที่จ้องมองเขา แต่กลับพบว่าไม่มีใครเลยนอกจากคนงานที่ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป เขาเองก็คร้านจะสนใจเพราะว่าตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดกับท่าทีของชุยซินอี๋ที่มีต่อเขาเมื่อครู่นี้!!!ด้านชุยซินอี๋นั้นก็รีบเดินกลับมาจนถึงบ้าน ระหว่างทางเธอคิดถึงท่าทีของเซวียนซานที่มีต่อเธอขึ้นมา ในใจรู้สึกไม่สบายใจอย่างหาเหตุผลไม่ได้ ในหัวคิดเพียงว่าเธอควรอยู่ห่างจากคนคนนี้จะดีที่สุดตอนเย็นเฝิงอี้มารับเธอและชุยเป่าไปกินข้าวที่บ้านตระกูลเฝิง อีกทั้งยังพาแม่ของเธอไปด้วย เมื่อไปถึงแม่ของเธอมีท่าทีที่ประหม่าไม่น้อย

ชุยซินอี๋ที่ได้ยินสวีเพ่ยเอ่ยถามถึงหยางตงแบบนั้นก็จ้องมองสวีเพ่ยทันทีด้วยความสงสัย อันที่จริงเธอเองสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่า ทำไมอยู่ๆ หยางตงและสวีเพ่ยถึงมาอยู่ด้วยกันได้สวีเพ่ยที่เห็นว่าชุยซินอี๋มองมาที่ตนเองด้วยสายตาที่สงสัยอย่างไม่ปิดบังก็มีท่าทีลนลานขึ้นมา เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรทำไมถึงถามเรื่องของหยางตงออกมาแบบนี้ แต่จะให้ทำอย่างอื่นก็ไม่ได้แล้ว เธอถามออกไปแบบนั้นแล้วนี่นา เมื่อคิดได้อย่างนั้นสวีเพ่ยจึงถลึงตาใส่ชุยซินอี๋ ก่อนจะเอ่ย"มองฉันทำไม ฉันถามหล่อนก็ตอบมาเถอะ""คุณอยากรู้ไปทำไมเหรอคะ""ตอบมาเถอะน่า ไม่ต้องมาย้อนถามฉัน เร็วๆ เข้ารีบตอบมา อีกเดี๋ยวพ่อยอดดวงใจของหล่อนก็มาดึงตัวหล่อนไปจากฉันแล้ว คงกลัวฉันกินหัวหล่อนเต็มทนแล้วแหละ"ชุยซินอี๋รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก สวีเพ่ยนี่นิสัยเอาแต่ใจใช้ได้เลย แต่เห็นแก่ที่สวีเพ่ยเคยช่วยชุยเป่าลูกชายของเธอเอาไว้ในตอนนั้น ชุยซินอี๋จึงเอ่ยตอบสวีเพ่ยออกไป"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"สวีเพ่ยหันมามองชุยซินอี๋ก่อนจะเอ่ย"นี่ อย่ามาทำเป็นขัดขวางหน่อยเลย อ้อ หล่อนหวงเขาใช่ไหมล่ะ มีเฝิงอี้แล้วยังจะยุ่งกับหยางตงอีก!!!""เหล