All Chapters of เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 71 ปอร์เช่เดินคอตกกลับมาที่ห้องของตัวเอง แววตาของเขาประกายความเศร้าออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ภาพที่เห็นบาดตาบาดใจซะจนรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างมาก เขาทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นห้องอย่างคนหมดแรง เมื่อหัวใจไม่พร้อมที่จะยอมรับความผิดหวังในรักครั้งนี้ เขาก็แทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรต่ออีก ดวงตาคมมีน้ำตาคลออยู่เต็มเบ้า เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานกลั้นน้ำตาเอาไว้ ภาพครอบครัวของมิลินยังติดตาเขาอยู่จนชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงแล้วล้มตัวลงนอนที่พื้น น้ำสีใสไหลออกมาทางหางตา แม้จะข่มตาให้หลับแต่ในความทรงจำก็ยังเป็นภาพครอบครัวมิลิน เขาไม่โทษใครเลยที่ทำให้เรื่องระหว่างเขาและมิลินต้องจบลงด้วยความเสียใจ ผิดที่เขาเองที่ไม่รู้จักปฏิเสธพ่อแม่ ไม่ปฏิเสธข้าว ละเลยมิลินไปอย่างมาก เสียงสะอื้นของปอร์เช่ดังอยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาแต่ทว่าเขากดปิดเครื่องไปเพราะยังไม่อยากคุยกับใคร แม้จะเป็นฟาโรที่ช่วยให้คนออกตามหามิลินก็ตาม หากเขาทำใจได้ก็ค่อยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อน ๆ ฟังทีหลัง ปอร์เช่นอนจมอยู่กับความเสียใจจนผล็อยหลับไป แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนสายของวัน

บทที่ 73 “ปอร์เช่หายไปไหนเนี่ย” มิลินพึมพำพลางทอดสายตามองไปข้างนอก เธอไม่รู้ว่าจะไปตามหาเขาที่ไหนแล้ว เมืองจีนก็ไม่ใช่เล็กที่จะหากันได้ง่าย ๆ คนตัวเล็กหันกลับมา ดวงตาของเธอพลันเบิกโตด้วยความตกใจ ปอร์เช่ออกจากลิฟต์มาพอดีแต่ทว่าเขากลับดูโทรมมาก หน้าตาอิดโรย ร่างกายซูบผอม มองใกล้ ๆ ทำให้เห็นไรหนวด “มิลิน” ปอร์เช่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง หน้าเขาซีด ปากก็ซีดเหมือนคนป่วย “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” มิลินเอ่ยถามออกมา เขาเดินเข้ามาหาแล้วทิ้งตัวนั่งที่โซฟาอย่างคนหมดแรง “เขาออกไปดื่มหนัก เมากลับมาทุกคืนเลยค่ะ คงเป็นเพราะเหล้าที่ทำให้เขาป่วย” พนักงานของโรงแรมเอ่ยออกมา มิลินตวัดสายตามามองปอร์เช่ที่นั่งนิ่ง ท่าทางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อยู่ใกล้ ๆ เธอก็ได้กลิ่นเหล้าบาง ๆ หญิงสาวเห็นเขามีสภาพแบบนี้ก็ใจแข็งไม่ลง เธอกดแอปเรียกรถให้มารับที่หน้าโรงแรม “จะไปไหน” ปอร์เช่เอ่ยถามออกมาเมื่อมิลินเข้าไปพยุงให้ลุกขึ้น “โรงพยาบาลน่ะสิ” “ไม่ไป” “ไม่มีแรงขนาดนี้แล้วยังจะไม่ไปหาหมออีกเหรอ” มิลินไม่สนใจคำพูดของปอร์เช่ ถึงเขาจะไม

บทที่ 75 หลายวันต่อมาปอร์เช่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดีใจที่วันนี้แพทย์ให้กลับบ้านได้แล้ว เขารักษาตัวมาตั้งเกือบ 1 อาทิตย์ เพราะที่ผ่านมาเขาเอาแต่ดื่มเหล้า ไม่ค่อยได้กินข้าวจนร่างกายเกือบแย่ แพทย์จึงต้องรอให้เขาหายดีจริง ๆ ถึงได้ให้ออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มนั่งนิ่งมองไปที่ประตูรอคนรักมารับ เขาคิดถึงความเปลี่ยนแปลงในชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้วหัวใจก็พองโตมากทีเดียว เขาคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เขาได้เป็นพ่อคนแล้ว แล้ววันนี้ก็จะได้ไปเจอกับลูกสาวตัวน้อย“เราจ่ายค่ารักษาเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ลูกน้องพ่อมารับ เดี๋ยวเราไปส่งนะ” มิลินเดินเข้ามาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ เธอเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเอาขึ้นสะพาย“เราขอไปอยู่กับมิลินได้ไหม เราอยากอยู่กับลูก แล้วอีกอย่างเรากลับไทยไปตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรียนด้วย” เขาต้องรอเทอมหน้าเลยซึ่งก็อีกหลายเดือน เขาก็เลยอยากใช้เวลาอยู่กับลูกสาวให้เต็มที่มิลินลังเล ทีแรกก็คิดว่าแค่ให้ไปหาลูก แต่พอเขาขอแบบนี้ก็คิดไม่ตก หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าให้เป็นคำตอบปอร์เช่ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น แค่คิดภาพว่าได้อยู่กันพร

บทที่ 77 ปอร์เช่เดินเข้าไปในห้องนอน เห็นว่าลูกกำลังนอนเล่นอยู่ไม่ได้กินนมแล้ว เขาก็เลยเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วลงนอนข้างลูก ก่อนจะกดถ่ายรูปเอาไว้ “แม่เราดีใจมากเลยที่มีหลาน ท่านอยากเห็นหน้าหลาน แล้วก็อยากเห็นหน้ามิลินด้วย” ปอร์เช่เอ่ยออกมา ท่านไม่ได้พูดแบบนั้นแต่เขาอยากถ่ายรูปครอบครัวเอาไว้ “เอ่อ” มิลินอ้ำอึ้ง “มาถ่ายรูปกันนะ” ปอร์เช่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มิลินล้มตัวลงนอนอีกข้างของลูกแล้วปอร์เช่ก็ถ่ายรูปเอาไว้ หนูน้อยคลี่ยิ้มพอดี ก็เลยได้ภาพครอบครัวน่ารัก ๆ ออกมา เขากดส่งไลน์ไปให้พ่อแม่ของเขา “ถ่ายบ้าง” มิลินเอ่ยออกมาแล้วเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาถ่าย เธอก็อยากจะส่งข่าวบอกครอบครัวว่าตอนนี้พ่อของลูกมาหาแล้ว หญิงสาวกดส่งรูปไปได้ไม่กี่นาทีมารดาของเธอก็โทรกลับมาหา (พ่อของหนูเมญ่าเหรอลูก) แม่เอ่ยถามทันทีด้วยความตกใจ ท่านไม่รู้ว่าปอร์เช่มาตามง้อแล้ว ทีแรกมิลินไม่ได้บอกเพราะคิดว่าจะไม่กลับมาคืนดี “ใช่ค่ะแม่ เขามาหามิลินนานแล้วค่ะ” มิลินหันไปมองหน้าปอร์เช่แล้วลุกออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอก (แล้วมิลิ

บทที่ 79 ปอร์เช่นัดให้พ่อแม่ของตัวเองมาที่บ้านของมิลิน เพื่อที่จะได้คุยกันอย่างเป็นทางการแล้วอีกอย่างปู่ย่าตายายของหนูเมญ่าจะได้เจอหนูน้อยพร้อม ๆ กันเลย ทั้งสองกลับมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ มิลินกวาดตามองแล้วคลี่ยิ้มออกมา ไม่ได้อยู่ที่นี่มาตั้งนานคิดถึงจะแย่ คุณหนูของบ้านพาลูกน้อยและสามีเดินเข้าไปข้างใน เจอหน้าพ่อแม่ของทั้งคู่แล้วน้ำตาก็รื้น “แม่คิดถึงหนูมาก ๆ เลย” แม่ของมิลินเดินเข้ามาสวมกอดลูกสาวไว้ แล้วหันไปมองหนูน้อยที่นอนอยู่ในรถเข็น “หลับปุ๋ยเลยหลานยาย” “หน้าตาน่ารักน่าชังจริง ๆ เลยหลาน” แม่ของปอร์เช่มองหน้าหลานตัวน้อยแล้วเอ่ยออกมา “เราคุยกันแล้วนะลูกว่าเราจะช่วยเลี้ยงหลานให้ ผลัดกันเลี้ยงคนละวัน” พ่อของมิลินเอ่ยออกมา ก่อนหน้าที่มิลินจะกลับมาถึงก็ได้คุยกันกับครอบครัวของปอร์เช่แล้ว “จะดีเหรอคะ มิลินเกรงใจ” “ไม่ต้องเกรงใจเลย พ่ออยากเลี้ยงหลานจะแย่” พ่อของปอร์เช่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ตอนที่เห็นแค่ในรูปก็หลงจะแย่อยู่แล้ว พอได้เจอกันเขาก็อยากเลี้ยงบ้าง “มิลินกับปอร์เช่จะได้พักบ้างไงลูก” แม่ของปอร์เช่เอ่ยข