Semua Bab เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Bab 81 - Bab 90

บทที่ 81 แสงแดดสาดส่องลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องนอน แสงแดดแยงตาปลุกมิลินให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หญิงสาวรู้สึกเมื่อยล้าเพราะเมื่อคืนแฟนหนุ่มรังแกเธออยู่ 3 รอบราวกับอดอยากมาเนิ่นนานปอร์เช่รู้สึกตัวขึ้นมาก็พลิกตัวหันมามองคนข้างกาย เขาขยี้ตาเล็กน้อยแล้วเพ่งมองคนรักให้ชัดเต็มตา ก่อนจะคลี่ยิ้มบางพร้อมกับลูบแก้มนวลอย่างเบามือ“ตื่นนานแล้วเหรอ”“เพิ่งตื่นเมื่อกี้เอง”สายตาของปอร์เช่มองมิลินด้วยความอบอุ่น เขาโน้มใบหน้าไปใกล้ ๆ แล้วจูบที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน มิลินยิ้มเขิน เธอชอบสัมผัสที่นุ่มนวลของเขาเพราะอบอุ่นในหัวใจอย่างมาก หญิงสาวมองใบหน้าคนข้าง ๆ ด้วยความรักแล้วขยับตัวไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ปอร์เช่คลี่ยิ้มออกมาทันที“เราดีใจมากเลยที่มีมิลินเป็นแฟน” ปอร์เช่เอ่ยออกมา เขาจำได้ดีว่าวันแรกที่เจอหน้าเธอเขาก็ตกหลุมรักไปแล้ว แล้วยังทำทุกอย่างจนได้มีวันนี้“เราก็ดีใจ” มิลินคลี่ยิ้มกว้าง ถึงจะทำผิดพลาดกันไปบ้างแต่สุดท้ายแล้วก็กลับมารักกัน“เรารักมิลินมากที่สุดเลยนะ” ปอร์เช่ดึงมิลินเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนมิลินยิ้มเขินเธอซุกใบหน้าเข้าที่อกแกร่ง ก่อนจะเงยหน้ามองเขาแล้วยกมือขึ้นไปจั

บทที่ 83เวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้ทั้งสองเรียนปี 4 แล้ว ปอร์เช่ต้องรับผิดชอบงานที่บริษัทของบิดาด้วยเพราะเขาอยากเป็นหัวหน้าครอบครัว มีรายได้มาเลี้ยงดูลูกเมียโดยที่ไม่ต้องขอเงินพ่อแม่มาทว่าที่ผ่านมาก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ทั้งสองต้องฝึกงานที่กองถ่ายด้วย ทำให้ปอร์เช่ยุ่งมากกว่าเดิม ต้องวนไปมาระหว่างที่ฝึกงานกับบริษัทของพ่อ“ปอร์เช่พักงานที่บริษัทก่อนไม่ได้เหรอ” มิลินเอ่ยถามขึ้นมา เลิกงานจากกองถ่ายแล้วเธอก็อยากให้กลับคอนโดไปพร้อม ๆ กัน“ไม่ได้หรอก เราไม่อยากทำ ๆ หยุด ๆ มันดูไม่ดี” ปอร์เช่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทก็ยิ่งอยากจะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง หากทำ ๆ หยุด ๆ พนักงานจะซุบซิบเอาไว้“อืม” มิลินตอบกลับแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไป เขากับเธอแยกย้ายกันกลับแบบนี้ทุกวันแววตาของมิลินเศร้าลงแต่เธอก็พยายามที่จะเข้าใจเพราะค่ำ ๆ เดี๋ยวเขาก็กลับเข้าคอนโดแล้ว หญิงสาวกลับมาหาลูกน้องที่บ้านแล้วรับกลับไปที่คอนโดด้วยกัน เธอฝากพ่อแม่เลี้ยงแค่ในช่วงกลางวันเท่านั้น“คุณแม่ คุณพ่อไปไหนคะ” วันนี้ปอร์เช่ยังไม่กลับทั้งที่ได้เวลาเข้านอนของลูกแล้ว ทุกทีเขาจะกลับมาทันพาลูกเข้

บทที่ 85“แงงงงงง” เสียงร้องงอแงดังลั่นปลุกให้มิลินและปอร์เช่ตื่นขึ้นมาในยามเช้าตรู่ ทั้งสองรีบลุกขึ้นมาดูลูกรักที่ยังหลับตาอยู่แต่ร้องไห้เสียงดัง ปอร์เช่อุ้มลูกขึ้นมาพาดบ่าแล้วลูบหลังอย่างอ่อนโยน “โอ๋ ไม่ร้องลูก” ปอร์เช่เอ่ยออกมาพร้อมกับเดินวนอยู่ภายในห้อง “มิลินไปนอนเถอะ เราดูให้เอง” ปอร์เช่บอกกับแฟนสาว เมื่อคืนเขารังแกเธอหนักก็คงยังเจ็บอยู่ เขาเลยอาสาดูลูกให้เอง “ไหวเหรอ” มิลินเอ่ยถาม ถึงเธอจะเจ็บข้างล่างแต่ปอร์เช่ก็ดูโทรมมาก เขานอนน้อยและยังเครียดกับงาน “ไหวสิ” คุณพ่อลูกหนึ่งตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง “เราทำเพื่อมิลินและลูกได้อยู่แล้ว” ต่อให้หนักกว่านี้เขาก็ไหว ขอแค่ครอบครัวสบายก็พอ มิลินส่งยิ้มให้แล้วเดินกลับมานอนต่อ ปอร์เช่ก็โอ๋ลูกให้หยุดร้อง สักพักใหญ่น้องเมญ่าก็เงียบเสียงงอแงลง แต่ลูกก็ไม่ได้นอนต่อแล้ว เธอนั่งลงที่พื้นห้อง ผู้เป็นพ่อก็เช็ดหน้าให้อย่างนุ่มนวล พร้อมกับคลี่ยิ้มด้วยความเอ็นดู “ร้องแต่เช้าเลยลูกพ่อ” ทุกทีลูกก็ไม่งอแง ยิ่งโตก็ยิ่งไม่งอแง แต่ทว่าวันนี้กลับร้องแต่เช้า หนูน้อยยิ้มแฉ่ง

บทที่ 87 หลังจากที่ฝึกงานกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยตลอดหลายเดือน วันนี้มิลินและปอร์เช่ก็ฝึกงานจบแล้ว ทั้งสองเอาเอกสารฝึกงานจบให้พี่ที่ดูแลเซ็นให้ “เด็ก ๆ จะกลับมหาลัยกันแล้ว พวกพี่คิดถึงแย่เลย” หญิงวัย 30 เอ่ยออกมาแล้วเซ็นลงในเอกสารให้ ทั้งมิลินและปอร์เช่ตั้งใจทำงานมากกว่าใคร เธอเสียดายที่สองคนนี้จะไม่ได้มาที่นี่แล้วที่นี่นอกจากมิลินและปอร์เช่แล้ว ยังมีนักศึกษาในคณะซึ่งนับว่าเป็นรุ่นน้องของพวกเธอด้วยซ้ำมาฝึกงานอยู่ด้วยกัน“เดี๋ยวก็มีคนใหม่มาค่ะ ขอบคุณสำหรับโอกาสดี ๆ ที่ให้มิลินกับแฟนมาฝึกที่นี่นะคะ” มิลินคลี่ยิ้มกว้าง ดีใจที่การฝึกงานผ่านไปอย่างราบรื่น และพี่ ๆ ก็ยังเอ็นดูเธอและแฟนหนุ่มมาก“ถ้าอยากมาทำงานอีกก็มาสมัครได้นะ”“ครับ/ค่ะ” มิลินและปอร์เช่ตอบออกมาพร้อมกันทั้งสองเดินออกมาเพื่อที่จะให้นักศึกษาคนอื่นเดินเข้าไปยื่นเอกสารต่อ แต่เธอยังไม่ได้กลับทันทีเพราะยังไม่ทันถึงเวลาเลิกงาน“มีอะไรให้ผมช่วยอีกไหมครับ” ปอร์เช่เอ่ยถาม เผื่อว่าพี่ ๆ มีงานอะไรที่จะให้ช่วย“ไม่มีแล้ว พี่เก็บกันเรียบร้อย”ปอร์เช่ก้มศีรษะแล้วพามิลินมานั่งที่เก้าอี้ตรงมุมด้านนอกเพื่อรอเวลาเลิกงาน แต่

บทที่ 89 กลับเข้ามาถึงคอนโดแล้วได้เจอกับใบหน้าของแก้วตาดวงใจที่นั่งเล่นอยู่กับปู่ย่าแล้วความโมโหในใจของปอร์เช่ก็หายไปในทันที เขาเดินเข้าไปหาลูกสาวด้วยท่าทางเหนื่อยล้า “คุณพ่อเหนื่อยเหรอคะ” ลูกสาวเอ่ยถามเสียงใส เธอหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่แล้วถามต่อ “คุณแม่ไม่เห็นเหนื่อยเลย” “แม่อู้น่ะสิลูก” ปอร์เช่กลั้วหัวเราะแล้วกอดลูกสาวเอาไว้แน่น “คุณแม่ต้องช่วยคุณพ่อทำงานสิคะ” “แม่ไม่มีแรงน่ะสิ” มิลินแกล้งทำท่าราวกับไร้เรี่ยวแรง เมญ่าหันมองหน้าพ่อและแม่สลับกัน ก่อนจะดันพ่อออกแล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่ไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองมิลินแล้วยิ้มหวานให้ “กอดเมญ่าแล้วมีแรงหรือยังคะ” “มีแรงมากเลยลูก” มิลินทำตาโตเป็นประกาย แล้วอุ้มลูกขึ้นมาฟัดแก้มไปด้วยความมันเขี้ยว หนูน้อยช่างเอาอกเอาใจเสียจนมีแต่คนหลงรัก “ย่าก็หมดแรงแล้ว เล่นขายของตั้งนานแน่ะ” คุณย่าของเธอเอ่ยออกมา เมญ่าคลี่ยิ้มหวานแล้วเดินไปกอดย่า แต่เธอรู้ทันว่าปู่ก็ต้องอ้อนด้วย หนูน้อยก็เลยเดินไปกอดปู่โดยที่ปู่ไม่ต้องพูดอะไร “โอ้โห ไม่รอให้ปู่อ้อนซ