Semua Bab เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 61 ปอร์เช่ขับรถวนหามิลินไปเรื่อย ๆ จนท้องฟ้าเปลี่ยนสีเขาถึงได้กลับมาที่ห้องของตัวเอง ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ปลายเตียงพลางคิดถึงใบหน้าสวยที่มีแต่ความมั่นใจจนเขาตกหลุมรักไปอย่างง่ายดาย เขาตกหลุมรักเธอแต่แรก บังเอิญได้เจอกันอีกในวันรับน้อง พยายามตื๊อขอเป็นเพื่อนเพื่อให้ได้ใกล้ชิด ทำทุกอย่างมาตลอดก็เพื่อให้ได้เป็นแฟน แต่ก็ต้องเสียเธอไปอีกแล้ว… จะไปโทษใครก็คงไม่ได้ ปอร์เช่รู้ตัวดีว่าที่เรื่องต้องกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเขาที่ปล่อยเธอหลุดมือไป ทำคะแนนมาตลอดแต่ดันหยุดทำคะแนน แล้วยังไปสนใจคนอื่นต่อหน้าต่อตาเธออีก เหตุผลที่เขาคอยบอกเธอมาตลอดว่าต้องดูแลข้าวเพราะอะไร มันไม่ได้ทำให้รั้งมิลินไว้ได้ เพราะเธอมองที่การกระทำ ถึงมันจะเป็นคำสั่งจากผู้ใหญ่แต่เขาก็ไม่ได้แบ่งเวลามาให้ผู้หญิงที่ตัวเองตกหลุมรักเลยเขาคิดได้ก็วันนี้ เพราะถ้ากลับกันเป็นเขาที่ต้องมองอีกฝ่ายไปสนใจคนอื่น เขาก็คงเสียใจและจากไปเหมือนกันปอร์เช่ยังขับรถวนหามิลินอยู่หลายวันแต่สุดท้ายก็หาไม่เจอ ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนมองเพดาน ไม่รู้จะไปควานหาตัวมิลินจากที่ไหน เขาไปทุกที่ที่คิดว่ามิลินจะไปแต่ก็ไม่เ

บทที่ 19 ปอร์เช่ขับรถมาที่บริษัทด้วยความเบื่อหน่าย เขามาเรียนรู้งานแต่ทว่าเขาแทบไม่ได้สนใจ แฟ้มกองโตที่เลขาของพ่อเอาเข้ามากองไว้ให้ เขาก็เปิดผ่าน ๆ ไม่ได้สนใจอ่านเลยสักครั้ง จิตใจของเขาไม่อยู่ที่ตรงนี้ ยังนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ได้ไปเดินช็อปปิงกับมิลิน เขายังไม่พร้อมที่จะทำงานเลยแม้ว่าตัวเองจะต้องมาตามคำสั่ง “แกได้อ่านเอกสารบ้างหรือเปล่า” ปอร์เช่สะดุ้งแล้วมองไปที่ต้นเสียงมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลยืนพิงกรอบประตูแล้วมองมาที่ลูกชายอยู่นานสองนาน เขาสังเกตว่าปอร์เช่ล่องลอยไม่ได้สนใจเอกสารตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย“อ่านแล้ว” ปอร์เช่หลุบตามองเอกสาร เขาตอบไปด้วยความหงุดหงิดที่พ่อมายืนคุมอยู่ที่หน้าห้องทำงาน ยิ่งทำให้เขาไม่อยากมาที่นี่“โกหก!”“แล้วจะถามทำไม” ปอร์เช่ช้อนตาขึ้นมองใบหน้าผู้เป็นพ่อ หากพ่อรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้อ่านเลยจะถามทำไม“ฉันสั่งให้แกมาเรียนรู้งาน แต่แกก็มานั่งเฉย ๆ อย่างนี้น่ะเหรอ”“ก็ผมบอกพ่อแล้วไง ว่าผมยังไม่พร้อม พ่อให้ผมเป็นอิสระอีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ” ปอร์เช่พูดใส่หน้าบิดาไปราวกับว่าไม่เกรงกลัว เขาเบื่อที่ต้องมาที่นี่“

บทที่ 65 สนามบิน มิลินเดินเข้ามาในสนามบิน สีหน้าและแววตาของเธอไม่ได้เศร้าเท่าไหร่เธอเริ่มทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นและตอนนี้คนที่สำคัญที่สุดก็คือลูกน้อยที่ยังอยู่ในท้อง หากเศร้าต่อไปเรื่อย ๆ ก็คงจะส่งผลถึงลูก หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามา เพื่อน ๆ ของเธอก็เดินเข้ามายืนขวางเอาไว้ ดวงตาของมิลินเบิกโตด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าไม้และอลันจะมาด้วย “กูบอกสองคนนี้เองว่ามึงจะไปอยู่ต่างประเทศ” มินนี่เอ่ยขึ้นมา “บอกทำไม” มิลินมองหน้าเพื่อนรักด้วยแววตาดุ ไม้และอลันสนิทกับปอร์เช่เธอก็กลัวว่าเขาจะบอกกัน “เราสองคนติดต่อมิลินไม่ได้ก็เลยเป็นห่วง ไปคาดคั้นจากมินนี่ถึงได้รู้ว่ามิลินจะไปจีน” ไม้เอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องกลัวว่าเราจะเอาไปบอกปอร์เช่หรอกนะ เราสัญญาว่าจะไม่บอกเด็ดขาด” อลันเอ่ยออกมา เขาเข้าใจในสิ่งที่มิลินทำ “อืม” “มิลินไม่ไปไม่ได้เหรอ อยู่ที่นี่ให้พวกเราดูแลเถอะ” แววตาของไม้เจือความเป็นห่วง เขารู้จากมินนี่แล้วว่ามิลินกำลังท้อง เขาก็ยิ่งไม่อยากให้เธอไปอยู่ห่างไกล “เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทั

บทที่ 67 มิลินเดินออกมาจากบ้านด้วยความตื่นเต้น เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันแต่ก็ยังไม่เคยไปไหนคนเดียว จนวันนี้เธอจำภาษาจีนที่จำเป็นต้องใช้ได้แม่นยำแล้วก็เลยจะลองออกไปท่องเที่ยวดูบ้าง “ถ้ามีอะไรก็รีบโทรมานะคะคุณหนู” เกดเดินตามออกมาส่ง สีหน้าของเธอมีความกังวลเจืออยู่ เพราะบิดาของมิลินกำชับเอาไว้ว่าจะต้องดูแลมิลินให้ดีที่สุด พอมิลินจะออกไปไหนเองก็เกิดความกังวลขึ้นมา “ค่า” มิลินตอบกลับ รถที่เธอเรียกไว้ก็มารับพอดี หญิงสาวรีบขึ้นรถไปทันทีเพราะอยากเที่ยวจะแย่ ที่นี่การเดินทางก็สะดวกไม่แพ้ที่กรุงเทพ เรียกรถมารับได้ก็ทำให้เธอเดินทางง่ายขึ้นแล้ว มิลินเข้ามาที่ใจกลางเมือง เธออยากหาร้านอร่อย ๆ กินตามข้อมูลที่หาเอาไว้ พอมาถึงร้านแล้วก็เปิดเมนูดูไปเรื่อย ๆ แต่เธอไม่รู้จักเลยสักเมนู “ขอโทษนะคะ ช่วยแนะนำเมนูให้หน่อยได้ไหมคะ” มิลินถามเป็นภาษาจีน สีหน้าและแววตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยพูดจีนเลยสักครั้ง “ได้ค่ะ อยากได้เมนูประเภทไหนคะ” มิลินนิ่งไปทันทีเพราะเธอฟังพนักงานไม่ค่อยออก “ฉันอยากได้ผัดกับต้มค่ะ

บทที่ 69 พอได้รู้ว่ามิลินไปอยู่ที่ไหนปอร์เช่ก็ไม่รอช้า เขาตัดสินใจที่จะเดินทางไปจีนทันที อยากเจอหน้าผู้หญิงที่เขาตามหามานานร่วมปีจะแย่ “ปอร์เช่เก็บเสื้อผ้าทำไม จะไปไหน” พ่อของปอร์เช่เข้ามาเห็นตอนที่ลูกชายกำลังเก็บกระเป๋า เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะที่คอนโดก็มีเสื้อผ้าอยู่แล้ว แต่ดูจากที่เก็บไปก็ไม่น่าจะเอาไปไว้ที่คอนโด “ไปต่างประเทศครับ” “ฮะ! แกจะไปทำไม แล้วจะไปประเทศไหน” แม่ของปอร์เช่เดินผ่านห้องแล้วได้ยินเสียง ท่านเลยเดินเข้ามาดูก็เบิกตาโตด้วยความตกใจที่เห็นว่าลูกกำลังเตรียมตัวเดินทาง “ผมจะไปตามหาผู้หญิงคนนึงที่จีนครับ พ่อกับแม่อย่าห้ามผมเลยนะครับ ผมอยากเจอเธอมากจริง ๆ” แววตาของเขาเจือความอ้อนวอนเพราะกลัวว่าจะโดนสั่งห้าม “ผู้หญิงคนนั้นสำคัญมากนักหรือไง” พ่อเสียงเข้ม “สำคัญกับผมมาก ๆ ครับ” แม่ของปอร์เช่หันไปมองหน้าสามี ลูกพูดแบบนี้แล้วก็คงต้องยอมปล่อยให้ลูกเดินทางไป เธอสังเกตมาตลอดว่าสีหน้าของปอร์เช่เหมือนคนอมทุกข์ ไม่สดใสมาตั้งนานแล้ว “ให้ปอร์เช่ไปเถอะค่ะ” แม่เอ่ยออกมา พ่อ