Semua Bab เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 42 “ข้าวมันไก่ได้แล้วจ้า” คนขายเอาข้าวมาเสิร์ฟที่โต๊ะพอดี ปอร์เช่และมิลินเลยรีบกินก่อนที่ชวนคุยเรื่องอื่น เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าเรียน “อร่อยจัง” มิลินเอ่ยออกมาแล้วส่งเข้าปากไปอีกหนึ่งคำ “เราว่าแล้วว่ามิลินต้องชอบแน่ ๆ ไว้วันหลังเรามากินกันอีกนะ” มิลินพยักหน้าตอบทันที อร่อยขนาดนี้ต้องมีครั้งต่อไปอย่างแน่นอน ปอร์เช่มองคนตรงหน้าที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เขาลอบยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เธอไม่ได้จมอยู่กับความเศร้าที่เลิกรากับแฟน “มีอะไรหรือเปล่า” มิลินเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าปอร์เช่มองอยู่จึงเอ่ยถามออกมา “มิลินดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งเลิกกับแฟนเลย” หญิงสาวก็รู้สึกแบบนั้น เธอเสียใจจนร้องไห้ฟูมฟายแค่วันแรกแล้วเธอก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลย “ปอร์เช่ชวนออกเที่ยวตั้งแต่คืนแรก เราก็เลยหายเศร้าเร็ว” เธอคิดว่าพอได้ไปสนุกกับเพื่อน ๆ ก็เลยช่วยเยียวยาจิตใจขึ้นมา และเธอก็คิดว่าอดีตแฟนของเธอก็เป็นฝ่ายนอกใจ เธอก็ควรที่จะต้องดีใจที่คนคนนี้ออกไปจากชีวิต “ดีแล้วล่ะ เราไม่อยากเห็นมิลินเศร้า” “ไม่เศร้าหรอกค่า ไม่

บทที่ 44 “ปอร์เช่ยังไม่กลับเหรอ” มิลินเอ่ยถามขึ้นมาเพราะเพื่อนของเธอตามขึ้นมาด้วย “ยังไม่กลับ เราอยู่ช่วยมิลิน” “แต่ปอร์เช่มีธุระกับพ่อนิ” ปอร์เช่เงียบไปชั่วขณะ เขาลืมสนิทว่าตัวเองพูดอะไรไว้บ้าง ชายหนุ่มยกลังกระเป๋าที่มิลินขนมาจากบ้านไปไว้ที่อีกมุมของห้องเพราะที่เดิมจะเอาไว้ตั้งตู้ “พ่อเราโทรมาบอกว่าวันนี้ยกเลิกนัดน่ะ” ชายหนุ่มโกหกออกไป แต่มิลินก็ย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะเธอยังไม่เห็นว่าปอร์เช่คุยโทรศัพท์กับใครเลย แต่ก็อาจจะเป็นตอนที่เขาไปเข้าห้องน้ำก็ได้ มิลินเลยไม่ได้ซักถามต่อ มีปอร์เช่คอยช่วยอยู่ด้วยก็ดีแล้ว หญิงสาวเดินออกไปที่ตู้เย็นแล้วรินน้ำใส่แก้วมาให้เพื่อนรัก จังหวะนั้นร้านเฟอร์นิเจอร์ก็มาถึงพอดี ปอร์เช่ช่วยบอกกับพนักงานให้ว่าจะตั้งอะไรตรงไหน แล้วคอยดูพนักงานประกอบตู้รองเท้าให้เอง มิลินได้แต่มองแล้วอมยิ้มที่มีเพื่อนคนนี้คอยช่วยทุกอย่าง เขาดูแลเธอดีซะยิ่งกว่าอดีตแฟนของเธออีก สีหน้าของมิลินเศร้าที่ดันเผลอไปนึกถึงอดีตแฟนตัวเองขึ้นมา หญิงสาวสะบัดศีรษะแล้วมองแค่เฟอร์นิเจอร์ที่พนักงานประกอบอ

บทที่ 46 หลายวันต่อมา “เราช่วยถือนะ” ปอร์เช่เอ่ยออกมาพร้อมกับเอาชีตงานของมิลินไปถือให้เอง เขาเห็นว่าชีตเป็นปึกใหญ่ ก็กลัวว่าเธอจะถือไม่ถนัด “ไม่เป็นไร เราถือเองได้” มิลินเกรงใจเพราะปอร์เช่ก็ต้องถือของตัวเอง “เราถือให้เอง” ปอร์เช่ไม่ยอมให้ชีตคืนไป เพื่อน ๆ ยืนมองกันอยู่ข้างหลังแล้วหันมองหน้ากัน มินนี่แกล้งเดินเข้าไปหาแล้วยื่นปึกชีตงานของตัวเองไปให้ปอร์เช่ “ช่วยถือของเราด้วยได้ป้ะ” มินนี่คลี่ยิ้มกว้างอย่างทะเล้น ไม้และอลันแอบขำเพราะเห็นว่าปอร์เช่หน้าเจื่อนลง เขาจะถือไหวได้ยังไงในเมื่อเต็มมือไปหมดแล้ว “ของมินนี่เราถือให้เอง” ไม้รับมาถือเอง เขาไม่อยากเห็นปอร์เช่โดนแกล้ง “ดีเลย เราจะได้เดินสบาย” มินนี่กระตุกยิ้ม ไม้ปรายตามองราวกับเคืองแต่เขาก็ไม่ได้เคืองเธอจริง ๆ Rrr “โทรศัพท์เราดัง” ปอร์เช่เอ่ยขึ้นมา เขาเอาชีตงานให้มิลินถือก่อนเพราะไม่มีมือจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมารับสาย ชายหนุ่มเห็นว่าเป็นพ่อโทรมาหาก็ย่นคิ้วเข้าหากันทันที ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลางานซะหน่อย แล้วพ่อโทรมาทำไม (วัน

บทที่ 48 “ปอร์เช่” อลันเอ่ยเรียก ปอร์เช่กำลังจะพาข้าวเดินเข้าไปที่ร้านเครื่องประดับก็หันมาต้นเสียงก่อน ดวงตาของเขาเบิกโตด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่ “มาเดินเล่นกันเหรอ” ปอร์เช่เอ่ยถามขึ้นมา “ใช่ เราส่งเข้าไปในไลน์กลุ่ม ไม่เห็นปอร์เช่ตอบอะไรเลย” มินนี่ตอบ “เราลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านน่ะ” เมื่อคืนเขานอนที่บ้าน พอเช้ามาแม่ของเขาก็เร่งให้เขารีบไปรับข้าว เขารีบร้อนซะจนลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย “แล้วนี่ใคร” สีหน้าของไม้กรุ้มกริ่ม จนข้าวหน้าร้อนผ่าว “นี่ข้าวเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ กลับมาเรียนต่อที่ไทย แม่ก็เลยฝากให้ดูแลหน่อย” ปอร์เช่ตอบไปตามตรง “ข้าวเข้าไปข้างในก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอคุยกับเพื่อนก่อน” ปอร์เช่เห็นว่าเพื่อน ๆ มาด้วยก็เลยจะคุยกับเพื่อนก่อน “ค่ะ” ข้าวเดินเข้าไปข้างในร้านอย่างว่าง่าย “แค่ลูกเพื่อนแม่แน่เหรอ ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กใหม่มึงเหรอ” อลันกอดคอปอร์เช่แล้วเอ่ยออกมาอย่างหยอกล้อ “แน่สิวะ” หัวใจของปอร์เช่เต้นแรง เขากลัวว่ามิลินจะเข้าใจผิดไปตามที่อลันพูด เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับ

บทที่ 50 “ชวนข้าวมากินข้าวด้วยกันนะ” เขาเอ่ยออกมา เพื่อน ๆ ต่างหันมามองหน้ามิลินกันหมด “ชวนมาสิ” เธอห้ามได้ซะที่ไหน หากห้ามไปแล้วเธอก็อาจจะดูไม่ดีก็ได้ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าข้าวยังไม่คุ้นชินกับที่นี่ เดินมาที่โรงอาหารแล้วปอร์เช่ก็เดินไปรับข้าวที่ตึกคณะมานั่งด้วยกัน เขาคอยดูแลเป็นอย่างดีทั้งพาไปซื้อข้าว พาไปซื้อน้ำ มิลินหันไปมองแล้วขมวดคิ้วมุ่น เธอไม่ชอบเอาซะเลย! เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขึ้นมา “โกรธอะไรมิลิน ข้าวเขายังไม่ค่อยรู้จักอาหารไทย ปอร์เช่ก็แค่ไปช่วยดูให้” ไม้เอ่ยเสียงเรียบ เขารู้สึกว่ามิลินกำลังหงุดหงิดทั้งที่เก็บอาการอยู่ “เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ” มิลินเอ่ยออกมา สีหน้าของเธอไม่แสดงความรู้สึกออกมาราวกับว่าเฉย ๆ กับที่เห็น “เราเข้าใจผิดไปเอง นึกว่ามิลินหงุดหงิดปอร์เช่อยู่” ไม้ยิ้มแห้งแล้วตักข้าวกินต่อ “ขอนั่งด้วยคนนะคะ” ข้าวเอ่ยเสียงหวาน มิลินคลี่ยิ้มให้ ข้าวก็นั่งลงข้าง ๆ มิลิน “อันนี้เขาเรียกว่าไข่อะไรนะพี่ปอร์เช่” ข้าวเอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบที่โต๊ะ เธอเห็นว่ามีแต่คนก้มหน้าก้มตากิ