Semua Bab เพื่อนที่แปลว่าเมีย: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 51 มิลินออกมาเดินเล่นที่ตลาดนัดใกล้ ๆ คอนโด ที่นี่เป็นตลาดใหญ่พอสมควร มีแต่ของน่ากินทั้งนั้น หญิงสาวเดินไปเรื่อย ๆ แล้วมองดูร้านสองข้างทาง ก่อนจะแวะเข้าที่ร้านข้าวผัด เห็นว่ามีคนรอเยอะและพ่อค้าก็ผัดได้น่ากินมากทีเดียวจนเธอต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ “ข้าวผัดปูกล่องนึงค่ะ” หญิงสาวสั่งข้าวแล้วถอยออกมา ลูกค้าคนอื่นจะได้เดินเข้าไปสั่ง พ่อค้าผัดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เขาทำออเดอร์ได้ไว ไม่กี่นาทีต่อมามิลินก็ได้ข้าวผัดปูตามที่สั่ง แต่มาตลาดทั้งทีก็ไม่อยากมีแค่ข้าวกล่องเดียว เธอเดินไปเรื่อยทว่าในหัวกลับคิดถึงปอร์เช่ขึ้นมา หากเขามาเดินซื้ออะไรกินด้วยกันก็คงดี หญิงสาวถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ตอนแรกเธอก็โทรไปชวนเขาแล้ว แต่เขาก็บอกว่าไม่ว่าง เธอก็เลยไม่ได้ตื๊อต่อแล้วออกมาเองเพียงลำพัง “น้ำมะพร้าวปั่นแก้วนึงค่ะ” ปกติแล้วเธอจะชอบกินแตงโมปั่น ปอร์เช่รู้ใจเธอมากจนสั่งให้อยู่บ่อย ๆ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกินขึ้นมาซะงั้น หญิงสาวกวาดตามองไปเรื่อย ๆ จนเห็นร้านปลาหมึกย่าง เดี๋ยวได้น้ำแล้วก็จะไปซื้อก่อนกลับซะหน่อย จะได้เอาไปกินกับข้าวผัดปู “ได้แล้ว

บทที่ 53 มหาวิทยาลัย มิลินไม่ได้โทรให้ปอร์เช่มารับเพราะรู้ว่าเขาต้องปฏิเสธอีกแน่ ๆ หญิงสาวมาถึงแต่เช้าก่อนที่มินนี่จะมาซะอีก “โห มาเร็วจัง” มินนี่มองมิลินด้วยความตะลึงงัน เพราะปกติเธอจะเป็นคนมาถึงมหาลัยเป็นคนแรกของแก๊ง “วันนี้ตื่นเช้าน่ะ” “กูว่าจะถามมึงว่าได้คุยกับปอร์เช่บ้างไหม” มินนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว เพราะกลัวว่าเพื่อนจะคิดมากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องถาม เพราะช่วงนี้ปอร์เช่แทบไม่ได้มารวมกับกลุ่มเพื่อนเลย ถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาเรียนก็คงไม่ได้เจอกัน “กูก็โทรหาปอร์เช่ชวนไปกินข้าว เขาก็บอกแค่ว่าไม่ว่าง แล้วกูก็ไม่ได้คุยอะไรอีก” มินนี่เห็นสีหน้าของมิลินแล้วสงสารเพื่อน เธอตบบ่ามิลินเบา ๆ เป็นจังหวะที่ไม้และอลันเดินเข้ามาพอดี ทั้งสองคนก็มองที่มิลินด้วยความแปลกใจว่าทำไมถึงมาเร็วนัก “มาไวขนาดนี้ ฝนจะตกหนักไหม” ไม้เอ่ยออก เขาเห็นสีหน้ามิลินเศร้าก็เลยเย้าแหย่เพื่อให้เธอยิ้มได้ “เราตื่นเร็วก็เลยมาได้เร็ว ฝนไม่ตกหรอกน่า” มิลินถลึงตาใส่แล้วเธอก็คลี่ยิ้มออกมา “แล้วกินอะไรมาหรือยัง ไปซื้ออะไรกินกันไหม” มินนี

บทที่ 55 วันต่อมา มิลินกับปอร์เช่ยังคุยกันได้ตามปกติ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องข้าวขึ้นมาเพราะกลัวว่าหากคุยแล้วจะทำให้ต้องทะเลาะกันอีก ปล่อยให้มันจบลงแค่นั้นเลยดีกว่า หญิงสาวเดินเข้ามาที่โรงอาหารในตอนพักกลางวัน เธอมองหาที่นั่งแล้วชวนมินนี่ให้ไปนั่งด้วยกันเพื่อที่จะจองโต๊ะเอาไว้แล้วให้ไม้ อลันและปอร์เช่ไปซื้อข้าวก่อน “สวัสดีค่ะพี่มิลิน พี่เห็นหรือยังคะว่าข้าวสำคัญกับพี่ปอร์เช่มากกว่า เมื่อวานข้าวเห็นนะคะว่าพี่ปอร์เช่จ้องหน้าพี่มิลินเขม็งเลย” ข้าวเดินเข้ามากับเพื่อนอีกสองคน เมื่อวานเธอเดินออกไปแล้วไปหามุมแอบดูต่างหากเพราะอยากรู้ว่าปอร์เช่จะคุยกับมิลินยังไง “จ้ะ” มิลินคลี่ยิ้มกว้าง เธอรู้ว่ายัยนี่ยั่วโมโหเพื่อที่จะเอาไปฟ้องปอร์เช่อีก เธอจะไม่ยอมตกเป็นผู้ร้าย ข้าวอึ้งไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่ามิลินจะตอบกลับมาแค่นี่ คิดว่าเธอจะโกรธจนด่าเธอออกมาซะอีก หญิงสาวหันไปเห็นว่าปอร์เช่กำลังเดินมาแล้วเลยพยายามที่จะยั่วโมโหมิลินให้ได้ “ที่พี่มิลินบอกว่าข้าวเรียกร้องความสนใจจนพี่ปอร์เช่สนใจแต่ข้าว ข้าวว่าพี่มิลินเองก็พยายามเรียกร้องความสนใจแล

บทที่ 57 มหาวิทยาลัย มิลินไม่ได้ไปเรียน 3 วัน วันนี้เธอต้องกลับไปเรียนแล้วเพราะเป็นช่วงใกล้สอบไฟนอล เธอไม่อยากให้ผลการเรียนของตัวเองต้องตกลงเลยกลับมาเรียนเหมือนเดิม “มิลิน!!!” มินนี่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจที่เห็นว่ามิลินกลับมาเรียนแล้ว เธอมาสายกว่าใครเพื่อนแต่ก็ยังทันเวลา “มิลิน” ปอร์เช่คลี่ยิ้มด้วยความดีใจ แต่มิลินกลับไม่สนใจเขาเลย เธอมองข้ามเขาไปราวกับว่าไม่เห็น “จะขึ้นห้องกันหรือยัง” มิลินเอ่ยถาม “กำลังจะขึ้นแล้ว ไปกันเถอะ” มินนี่เดินมาจูงมือมิลินแล้วพากันเดินขึ้นห้อง มินนี่จงใจจะให้ปอร์เช่ได้นั่งข้างมิลิน เธอเลยเว้นที่ไว้ให้ เพื่อนทั้งสองคนจะได้เคลียร์กันให้เข้าใจ ไม่ต้องแตกคอกันแบบนี้ “มิลินหายไปไหนมาตั้งสามวัน” ปอร์เช่เอ่ยถามออกมา เป็นจังหวะเดียวกับอาจารย์ที่เดินเข้ามาพอดีมิลินไม่สนใจปอร์เช่ เธอเอาหนังสือและชีตขึ้นมาวางบนโต๊ะ“มิลินไม่สบายหรือเปล่าถึงได้หยุดไปตั้งสามวัน” ปอร์เช่ชวนคุยต่อ แต่เขาเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น จะได้ดึงความสนใจของมิลินได้สายตาของมิลินตรึงอยู่แต่ที่หน้าห้อง เธอก้มจดเลกเชอร์ตาม

บทที่ 59 หลายวันผ่านไป “พี่ปอร์เช่มารอข้าวนานไหมคะ” ข้าวเดินมาที่รถของปอร์เช่แล้วเอ่ยถามออกมา ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ วันนี้ข้าวขอให้เขาช่วยพาไปบ้านเพื่อนที่ต่างจังหวัด เพราะอยากไปเที่ยวบ้านเพื่อนบ้าง เขาเลี่ยงไม่ได้เพราะพ่อแม่กำชับเขามาตลอดว่าให้ดูแลข้าวเพื่อธุรกิจของเรา เขาจะดื้อด้านได้ยังไง และยังดีที่ว่าเขาและข้าวพอจะคุยกันได้ในฐานะพี่น้อง เธอไม่ใช่คนน่ารำคาญ เลยทำให้เขาไม่อึดอัดใจนักที่จะต้องพาไปไหนมาไหน “พี่ปอร์เช่เอาอะไรในเซเว่นไหมคะ” ข้าวเอ่ยถามขึ้นมา ปอร์เช่เลี้ยวเข้าปั๊มมาเติมน้ำมัน เธอก็ว่าจะไปหาขนมมากินระหว่างเดินทางสักหน่อย “กาแฟแก้วนึงครับ ข้าวซื้อได้ใช่ไหม” ที่ผ่านมาเธอทำอะไรไม่ค่อยถูก ยังงง ๆ กับอะไรหลายอย่างจนเขาไม่ค่อยได้ให้เธอทำอะไรเลย “ซื้อได้สิคะ” ข้าวคลี่ยิ้มแล้วจากรถไปที่เซเว่น เธอซื้อของเองได้อยู่แล้วแต่ที่ปอร์เช่เห็นก็แค่แกล้งทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจเอาไว้ หากเธอดูแลตัวเองได้ ปอร์เช่ก็คงไม่มายุ่งกับเธอแล้วแน่ ๆ หญิงสาวเลยต้องหาทางยื้อเขาไว้ให้นานที่สุด เผื่อว่าเขาจะปันใจมาให