All Chapters of คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Chapter 51 - Chapter 60

“ดูสิ…รุ้งพร้อมแล้วนะคนดี” ความชื้นชุ่มของหญิงสาวเรียกร้องและฟ้องเขาว่าเธอพร้อมก่อนที่ไรอันจะกระเสือกกายลงต่ำ เพื่อมาคุกค่ำตั้งลำ เผยความเป็นชายตระหง่านง้ำที่ทำให้หญิงสาวต้องหลับตาปี๋กับความไม่ธรรมดาของมัน หญิงสาวรู้สึกกลัวทั้งที่ได้เคยเห็นมันมาก่อน“เจ็บนิดเดียวจริงๆนะคะ!...พี่ไรอัน” หญิงสาวเสียงสั่น ปลายเล็บจากมือน้อยๆจิกลงบนท่อนแขนชื้นเหงื่อของเขาเอาไว้แน่น เหมือนต้องการให้ผู้ชายที่กำลังจะมอบความเป็นชายที่กำลังกราดเกรี้ยวอยู่นั้นช่วยยืนยันว่ามันจะไม่เจ็บ“เจ็บแปลบเดียว…แต่จะแลกกับความสุขลึกล้ำตลอดไป” ไรอันพยายามให้กำลังใจ พร้อมดึงสะโพกของหญิงสาวเข้ามาหา รั้งจนข้อเท้าน้อยๆทั้งสองข้างละลิ่วลอยขึ้นพาดอยู่เหนือบ่ากำยำของเขา สายตาวาวจับจ้องอยู่ที่พูเนื้อปริ่มน้ำที่มีหยดหยาดความชุ่มฉ่ำหลั่งชื้นออกมาเหมือนมันรู้ล่วงหน้าว่ากลางกลีบบุปผานั้น…กำลังจะถูกเสียดสีบีฑาจากท่อนลำความเป็นชายที่ใหญ่โตกว่าท่อนแขนน้อยๆของเธอ“ฮือ...อย่าค่ะ! ไหนว่าจะรอจนถึงวันแต่งงาน” หญิงสาวแสดงอาการกลัว สองจิตสองใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เฉลยออกมาในที่สุดว่าเรื่องจะรับหมั้นเรนนั้นเป็นแค่การประชดประชันเขาไรอันระบายยิ้มอ

เช้าที่สายหมอกจางๆยังลอยเรี่ยทิวเขาทะมึนที่แลเห็นอยู่ไกลๆ แสงแดดบางลำสาดลอดลงมากลางพุ่มพฤกษ์ กระทบช่อใบรียาวของต้นสัตบรรณที่ทุกใบวาววับอาบเป็นมันด้วยน้ำฝนหลงฤดูที่หล่นพร่างลงมาตลอดคืน ดอกดวงเป็นกลุ่มสีขาวที่กลางช่อ ล่อหลอกหมู่ภมรให้แวะเวียนมาซอนไซร้มิได้ขาดแลต่ำลงไปที่พื้นหญ้าซึ่งดูราวกับผืนพรมสีเขียวขนาดใหญ่ ที่ต้นหญ้าเป็นดงสูงที่ห่างออกไป แทบทุกใบของมันค้อมเอน ระเนนไปในทิศทางเดียวกันกับแรงลมที่โบกพัดมาเบาๆจากทิวเขาที่ทอดยาวเป็นฉากหลัง หยาดน้ำหยดน้อยที่ค้างอยู่ตรงปลายใบหญ้า จะร่วงมิร่วง สะท้อนไปมากับแสงแดด ดูวิบวับระยับวาว ราวกับอัญมณีเม็ดน้อย เหมือนเกล็ดพลอยจำนวนมหาศาลที่ถูกหว่านเกลื่อนเอาไว้กลางสนามหญ้าภายหลังคืนฉ่ำฝน ที่ริมหน้าต่าง ใกล้กับม่านลูกไม้ที่ถูกรวบรั้งเพื่อเปิดทางให้แสงและลมผ่าน เรือนร่างบอบบางที่มีผืนผ้าห่มพันเอาไว้รอบทรวงอกอวบอิ่ม ยืนกอดไหล่ ทอดสายตาออกจากบานหน้าต่างของห้องนอนซึ่งไม่ใช่ของตน มองความเป็นไปจากภายนอกอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะหันกลับไปตามเสียงทุ้มนุ่มกังวานของชายผู้มีร่างกายใหญ่โต กำยำไปด้วยมัดกล้าม ทว่าเปลือยเปล่า คว่ำหน้า ทั้งท่อนแขนและขา

“ทานเยอะๆนะคะ” พอลลีนตักอาหารให้เรน แววตาชมดชม้อย คอยลอบชำเลืองกันและกันขณะที่ไรอันแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์สายด่วนซึ่งมีธุระสำคัญเกี่ยวกับงานให้ต้องตัดสินใจ ทอรุ้งปลีกตัวออกไปช่วยนมช้อยเตรียมของว่างที่หลังครัว จงใจทิ้งเรนกับพอลลีนที่กระหนุงกระหนิงกันได้ภายในระยะเวลาอันรวดเร็วไว้ที่โต๊ะอาหารหลังจากเรนและพอลลีนแนะนำตัวกันคร่าวๆ จนความสนิทสนมก่อตัวขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ ภายในระยะเวลาอันสั้น นอกจากความหล่อเหลาของเรนที่สามารถเอาชนะใจพอลลีนได้ไม่ยาก อีกอย่างที่ทำให้พอลลีนทอดสะพานความสัมพันธ์กับเรนอย่างเปิดเผย ก็เมื่อพอลลีนได้รู้ว่าเรนคือทายาทของคุณคณินผู้เป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดังหลายแห่ง ซึ่งพอลลีนเองก็เคยได้ยินถึงกิตติศัพท์ในความมั่งคั่งเกี่ยวกับครอบครัวของเรนที่ติดอันดับต้นๆของเศรษฐีเมืองไทย“คุณพอลลีนจะพักอยู่ที่คฤหาสน์อีกหลายวันไหมครับ” เรนชวนคุย“คงจะอยู่อีกสักสัปดาห์ค่ะ…กะว่าหลังจากเที่ยวจนทั่ววังน้ำเขียวแล้วจะขึ้นเหนือไปเที่ยวเชียงใหม่ค่ะ” พอลลีนตอบ“แล้วเที่ยวคนเดียว…จะสนุกหรือครับ” เรนถามอย่างมีนัย“ปกติพอลลีนก็เที่ยวคนเดียวบ่อยๆค่ะ…และก็ชินเสียแล้วค่ะ”“ถ้าเมื่อไรที่คุณพอลลีนต้อ

เธอทำด้วยมีใจรัก…และเป็นความใฝ่ฝันที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมา ซึ่งไรอันเองก็เข้าใจดีในข้อนี้เหตุผลที่ไรอันเปิดร้าน ‘ทอรุ้ง Florist’ ขึ้นมาก็เพื่อจะเติมเต็มความฝันในวัยเยาว์ที่ขาดหายให้กับทอรุ้ง…ผู้หญิงซึ่งไรอันรักเธอหมดหัวใจ มากกว่าจะคิดถึงผลกำไรเป็นกอบเป็นกำจากธุรกิจร้านดอกไม้เล็กๆแห่งนี้ ซึ่งไรอันตระหนักดีว่ามันเทียบไม่ได้เลยกับรายได้มหาศาลจากฟาร์มโคนมที่วังน้ำเขียว รีสอร์ท ไร่ชาที่เชียงราย สวนส้มที่เชียงใหม่ และโรงแรมขนาดใหญ่ที่บางแสนและพัทยาไรอันในชุดลำลอง เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายตารางหมากรุก สีน้ำตาลสลับเขียวและเทาครีม กางเกงสีเขียวขี้ม้า ขาสั้นเลยเข่า เผยต้นขาแกร่งและแข้งที่รกลามไปด้วยไรขนอันดกอุดม ก้าวออกมาจากห้องโถงอีกด้านของคฤหาสน์พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นกับนมช้อยที่กำลังตรวจตราความเรียบร้อยของงานเรือนภายหลังจากสาวใช้เพิ่งทำความสะอาดไปได้ไม่นาน “ทอรุ้งไปไหนครับ?...นมช้อย” เจ้าของคฤหาสน์ถาม ภายหลังจากตื่นนอนแล้วเข้าไปหาทอรุ้งในห้องนอน แต่กลับพบว่าทอรุ้งไม่ได้อยู่ในห้องนั้น ไรอันจึงลงมาตามที่ห้องโถง แต่ก็ไม่เจอแม้เงาของหญิงสาวกำลังตามหา“คุณรุ้งออกไปที่ร้านดอกไม้ต

“พร้อมแล้วค่ะ” พอลลีนกล่าว ซ่อนสีหน้าเศร้าเมื่อครู่เอาไว้ได้อย่างมิดชิด ใบหน้าแช่มช้อยช้อนชำเลืองมองมาตามเสียงของไรอัน ยิ้มหวานจนน่าประหลาดใจเมื่อถึงเวลานัดหมาย ชั่วอึดใจเดียวจากนั้น รถจากัวร์สีดำคันใหญ่ของไรอันก็วาดลงเลี้ยวผ่านประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ออกไปช้า โดยมีพอลลีนลอยหน้าเป็นตุ๊กตาหน้ารถ นั่งเคียงข้างไปกับไรอันมีช่วงหนึ่งในระหว่างการสนทนา พอลลีนเผลอเอ่ยบางอย่างซึ่งทำให้ไรอันไม่พอใจ เพราะถือว่าเป็นการผิดสัญญาที่เคยให้ไว่ไว้ต่อกันเมื่อในอดีต“ใจคอ...คุณจะไม่ให้อภัยพอลลีนเชียวหรือคะ เรื่องก็ผ่านมานานหลายปีแล้ว” มือน้อยๆของพอลลีน ทาบลงบนหน้าขาข้างหนึ่งของไรอันเบาๆ แอบหวังว่าถ่านไฟเก่าที่รอวันรื้อฟื้น จะลุกร้อนขึ้นมาอีกครั้ง“ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คุณกำลังจะพูด…ไม่เข้าใจว่าคุณพยายามจะสื่อสารอะไร” ไรอันถามด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบ จนทำให้มือน้อยๆของพอลลีนที่ลูบไล้อยู่ที่ต้นขาของไรอันผ่านเนื้อผ้าบางๆอยู่นั้นต้องชักมือกลับช้าๆ กับคำว่า ‘เธอกำลังจะผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อกัน’พอลลีนเบือนหน้าผ่านกระจกรถออกไปมองลำแสงสีส้มแดงประกายสุดท้ายของวันที่สาดทะลุเมฆก้อนใหญ่ซึ่งกำลังเคลื่อนมาบดบังดวงอาท