Semua Bab คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Bab 41 - Bab 50

รามลูกชายที่ใจร้อนเกินไปจนดูเสียมารยาทด้วยน้ำเสียงเข้มอีกครั้ง “ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ…และรับเรื่องสำคัญนี้เอาไว้พิจารณานะครับคุณไรอัน” คุณคณินกล่าว“ด้วยความยินดีครับ” ไรอันตอบ ครู่เดียวไรอันและนมช้อยก็เดินมาส่งคุณคณินที่รถ ภายหลังล่ำลากันอยู่เพียงชั่วครู่รถเบนซ์สีเงินยวงคันใหญ่ก็ขับเคลื่อนพ้นประตูรั้วบานใหญ่ของคฤหาสน์ไปช้าๆ ทิ้งให้ไรอันยืนมองส่งด้วยสายตาครุ่นคิดไรอันรู้สึกถึงความปวดปร่าและเจ็บแปลบอยู่ในใจ นึกตำหนิตัวเองว่า ‘ทำไมไม่ตอบออกไปให้รู้แล้วรู้รอดว่าทอรุ้งจะไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายคนไหนนอกจากเขา’ และเขาจะไม่มีวันยอมให้ทอรุ้งออกไปจากชีวิตของเขาเป็นอันขาดทว่าในวันนี้…วันที่คุณคณินมาเจอเขาในฐานะผู้ปกครองของทอรุ้ง ไม่มีใครรู้หรอกว่าการต้องสวมหน้ากากอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นผู้ปกครองของทอรุ้งนั้นมันอึดอัดและบีบคั้นมากเพียงไร เมื่อต้องมาทนนั่งฟังเรื่องที่ผู้ชายคนหนึ่งจะมาสู่ขอทอรุ้งเพื่อไปเป็นเมีย ทั้งที่ในใจของไรอันได้จับจองผู้หญิงคนนี้เอาไว้แล้ว ไรอันหวังว่าการให้โอกาสทอรุ้งได้ตัดสินใจเลือกผู้ชายที่จะเข้ามาในชีวิตของเธอด้วยตัวของเธอเอง...มันสำคัญมาก เพื่อจะยืนยันว่าหญิงสาวคนนี้สม

“มีอะไรจะให้พี่…เอ่อ อะไรเอ่ย?” ไรอันทำตาโตไปตามเกมส์“อยากรู้ก็หลับตาสิคะ” เพราะร่างของไรอันที่สูงใหญ่กว่าเธอมาก ทำให้ทอรุ้งต้องเขย่งเท้าแหงนหน้ากระซิบไรอันยืนเอามือไขว้หลัง หลับตาอย่างว่าง่าย พร้อมกับเสียง ‘จุ๊บ’ ที่ดังขึ้นมาเมื่อปลายจมูกโด่งและเชิดรั้นของหญิงสาวสัมผัสลงข้างแก้มครึ้มเคราของตนเบาๆ“นี่ค่ะ!” ทอรุ้งยื่นช่อกุหลาบสีชมพูสด ที่บรรจงจัดเป็นช่อบูเก้เอาไว้อย่างตั้งใจ เตรียมไว้ให้กับไรอัน“สวยจัง” ไรอันกล่าวเบาๆ รับกุหลาบช่อนั้นขึ้นมาสูดดมอย่างแรง“หอมใช่ไหมคะ?” หญิงสาวถาม หน้าบานเป็นจานเชิงที่ได้เห็นไรอันชอบกุหลาบช่อนั้น“หอมครับ…” ไรอันกล่าว ชำเลืองมองซ้ายมองขวาด้วยอาการเขินเล็กน้อยก่อนจะกล่าวอีกประโยคตามมา“แต่ก็ยังหอมน้อยกว่าคนให้” ไรอันกระซิบ เบาจนแทบจะกลืนไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงคลออยู่ในร้าน ทว่ามันกังวานกึกก้องและชัดเจนอยู่ในใจของทอรุ้ง ‘ถ้าไม่อายพนักงานสองคนที่จัดดอกไม้อยู่ในร้าน ทอรุ้งอยากจะเข้าไปกอดไรอันแรงๆ กอดให้แน่นให้นานที่สุดให้รางวัลกับความปากหวานของไรอัน’ หญิงสาวคิด“ที่มารับรุ้งก่อนปิดร้าน เพราะว่าพี่มีธุระสำคัญจะคุยกับรุ้ง…เดี๋ยวเราไปหาร้านที่เงียบๆนั่งทานข

อย่างมีนัย ทำให้ป้าช้อยที่เพิ่งเสริฟกาแฟร้อนที่มีควันจางและกลิ่นหอมโชยฉุยออกมาจากปากถ้วย แอบผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ได้รู้ว่าพอลลีนเป็นแค่เพื่อนของไรอันแม้อีกใจนมช้อยจะแอบค้านว่าทั้งคู่อาจจะเคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้น เพราะประกายเสน่หาจากสายตาของพอลลีนที่ยังไม่มอดดับ ในยามที่จับจ้องเหลือบมองใบหน้าอันหล่อเหลาของไรอันนั้น…มันมีความหมายมากกว่าที่ผู้หญิงมองผู้ชายคนหนึ่งในฐานะเพื่อน“เดี๋ยวป้าจะให้สาวใช้ลากกระเป๋าเดินทางของคุณพอลลีนไปส่งให้ที่ห้องนะคะ เอ่อ!...ว่าแต่คุณไรอันจะให้คุณพอลลีนเธอพักที่ไหนคะ” นมช้อยถาม“ที่ปีกซ้ายชั้นสองน่าจะดีกว่า…เปิดหน้าต่างออกมาก็เจอสวนดอกไม้ คิดว่าพอลลีนจะชอบมัน” ไรอันแนะนำ ซึ่งที่ปีกซ้ายของคฤหาสน์เป็นห้องที่อยู่ห่างจากห้องของทอรุ้งและไรอันพอสมควร“อย่าให้ไกลห้องไรอันนะคะ...เอ่อ พอลลีนหมายถึงอย่าให้ไกลผู้ไกลคนนักนะคะ เพราะพอลลีนขี้กลัวค่ะ” เธอรีบค้านออกมาเสียงดังไรอันชะงักและครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่“งั้นให้พอลลีนพักที่ห้องซึ่งติดกับห้องของผมก็ได้” เจ้าของคฤหาสน์หันมากล่าวกับนมช้อยที่ยืนรอฟังคำตอบด้วยสีหน้าตกใจ“เอ่อ!...” นมช้อยกระอึกกระอัก เหมือ

และเคราคางที่น่าซุกไซร้จนพอลลีนแทบห้ามความต้องการทางกายระหว่างหญิงชายเอาไว้แทบไม่อยู่ทันทีที่ไรอันรู้สึกถึงสายตาของพอลลีนที่รุกไล่ไม่ลดละ จึงถอยห่างออกมาช้าๆ และแหวกว่ายออกไปกลางสระที่ลึกกว่า พอลลีนจงใจเดินขึ้นจากน้ำเหมือนตั้งใจอวดเรือนร่างให้ชัดเจนกระจ่างตาเมื่อทูพีชที่ใส่กำลังเปียกน้ำจนแนบเนื้อ ค่อยๆก้าวเนิบนาบไปที่สปริงบอร์ดที่อยู่ด้านข้างของสระน้ำช้าๆ ก้าวขึ้นไปตามบันใดขั้นสั้นๆ ยกแขนขึ้นสางสยายเส้นผมที่เปียกชุ่ม ให้ระดับที่สูงของสปริงบอร์ดช่วยอวดเรือนร่างของเธอต่อสายตาไรอัน ที่แม้จะไม่ได้ตั้งใจมอง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเห็นเนินสาวทั้งบนล่างที่พอลลีนพยายามเน้นจนสะดุดตาด้วยความรู้สึกของมนุษย์เพศชายคนหนึ่งที่พึงจะมีต่อปฏิกิริยาสนองตอบต่อสิ่งเร้า ด้วยเป็นคนที่มีอารมณ์ไวต่อแรงปลุกเร้า ด้วยจิตใจที่ไม่ใช่อิฐไม่ใช่ปูน…ทำให้แก่นกายของไรอันผงาดลำขึ้นเป็นรูปเป็นร่าง พาดไปกลางกายภายใต้กางเกงว่ายน้ำสีดำที่ทำหน้าที่อำพรางมันไว้ เป็นปฏิกิริยาทางกายที่อยู่นอกเหนือจากการควบคุมของจิตใจ และมันทำให้ไรอันรู้สึกอึดอัดไรอันรู้ดีว่าเขาไม่ควรขึ้นจากน้ำในตอนนี้ เพราะรู้ดีว่าความเป็นชายภายใต้กางเกงที่เปีย

ทว่าก็ยังคงไม่เป็นผล ทอรุ้งยังคงเงียบจนไรอันรู้สึกอึดอัดและร้อนรนใจอย่างบอกไม่ถูก“พี่ไรอันกลับไปเถอะค่ะ…รุ้งไม่มีอะไรจะคุยกับพี่แล้ว พรุ่งนี้รุ้งจะรับหมั้นเรน!...” เพียงเท่านั้น ไรอันก็เดือดดาลขึ้นมาทันที ‘รุ้งจะรับหมั้นเรน’ ประโยคที่เขากลัวที่สุดหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว ไรอันแปลบปลาบไปทั้งใจเหมือนกำลังโดนฝ่าเท้าของเรนบดขยี้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของตน“เธอกำลังท้าทายพี่” เสียงของไรอันเข้มและโกรธขึ้นมาทันที“รุ้งไม่ได้ท้าทายค่ะ…ที่รุ้งตัดสินใจเลือกเรน เพราะรุ้งเองเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจในความรักของพี่ไรอันที่มีให้กับรุ้งตะหาก” ความน้อยใจทำให้ทอรุ้งคิดไปต่างๆนานาคิดไปได้กระทั่งว่าไรอันอาจจะรักและเอ็นดูเธอเพียงแค่น้องสาว เพราะความสัมพันธ์ทางกายเพียงภายนอกที่ไรอันเป็นคนสอนให้เธอได้รู้จักกับความสุขในแบบที่เธอไม่มีวันจะลืมเลือนได้เลยนั้น…ที่ไรอันพยายามไม่ล่วงล้ำ ‘หรือเป็นเพราะไรอันเอ็นดูเธอเพียงแค่น้องสาว’ ทอรุ้งคิด“เปิดประตูเดี๋ยวนี้” ไรอันเสียงดังขึ้น จากเคาะเบาๆ เปลี่ยนไปเป็นทุบรุนแรง“ไม่เปิดค่ะ” หญิงสาวยังดื้อรั้นและดึงดันที่จะไม่เปิดหารู้ไม่ว่าการกระทำแบบนั้นมันเร่งเร้าให้ไรอันอย