Semua Bab คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Bab 81 - Bab 87

“ถ้ารุ้งชอบ…พี่จะเปลี่ยนอาชีพมาทำสวนชมพู่อยู่แถวนี้ ดีไหมเอ่ย?” ไรอันกล่าวทีเล่นทีจริง ขอความเห็นจากหญิงสาว บอกเป็นนัยว่าไม่ว่าเธอต้องการอะไร เขาพร้อมที่จะตามใจเธอลมทุ่งพัดมาเบาๆ ทอรุ้งเอนศีรษะซุกซบลงที่อกของเขา ไรอันโอบร่างของเธอเบาๆ พระจันทร์ข้างขึ้นทำให้กลางคืนแลดูคล้ายกลางวัน ใบข้าวเขียวโบกระบัดราวกับเริงระบำอยู่ในแสงจันทร์กระจ่าง ค้างคาวและนกกินแมลงที่ออกหากินกลางคืนหลายตัวโบยบินอยู่เหนือกอบัวและดอกผักกระเฉดสีเหลืองทรงกลมๆปุกปุยอยู่เรี่ยน้ำไรอันทอดสายตามองริ้วน้ำที่กระเพื่อมไปตามแรงลม ปลาสร้อยปลาซิวกระโดดไปมาอยู่กลางกอผักบุ้งที่เลื้อยระมาสานกับที่กลางคลองจากตลิ่งทั้งสองฝาก ก่อนจะกวาดสายตาไปที่ขอนไม้อันเก่าที่ยืนดูพระอาทิตย์ตกดินพร้อมๆกับทอรุ้งเมื่อตอนเย็น“จะเล่นน้ำด้วยกันไหมรุ้ง?” ไรอันชวน มองน้ำใสๆตรงหน้าด้วยความนึกสนุก “ไม่ละ...พี่ไรอันเล่นคนเดียวเถอะ รุ้งจะนั่งรอเป็นเพื่อน” หญิงสาวกล่าวไรอันจ้องมองใบหน้าสะสวยและมีเสน่ห์อันเย้ายวนของหญิงสาว ที่สะดุดตาไรอันจนไม่อาจกระพริบตาคงเป็นดวงตาโศกช่างซ่อนความรู้สึกคู่นั้น ดวงตาที่ซุกซ่อนคำพูดมากมายเอาไว้ ดวงตาที่หวานวาวและสุกใสราวกั

ที่เรือนของยายน้อม ค่ำคืนเดียวกันนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังจะแยกย้ายกันเข้านอน ลำแสงจาดดวงโคมหน้ารถที่สาดเข้ามาจากประตูทางเข้าบ้านของยายน้อมก็สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนไม่น้อย เพราะนอกจากรถของพิมพ์พรและไรอันก็ไม่น่าจะมีใครรถของใครที่ไหนอีก“รถใครนะ! มาเสียดึกดื่นเชียว” นายน้อมกล่าวขึ้นเบาๆ“เดี๋ยวพิมพ์ลงไปดุเองจ้ะยาย” พิมพ์พรผู้เป็นหลานกล่าว ขณะสายตายังไม่ละจากแสงไฟจ้าที่หน้ารถของผู้มาเยือน“ให้ผมลงไปดูเองจะดีกว่า” ไรอันที่เดินเข้ามาสมทบพร้อมกับทอรุ้ง เอ่ยขึ้นช้าๆ“รุ้งไปด้วยค่ะ” ทอรุ้งเกาะแขนไรอัน ไรอันหันมามองหน้าหญิงสาวด้วยความห่วงใย“รอพี่อยู่ตรงนี้ดีกว่า” ไรอันสั่ง“มีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือคะ?” ทอรุ้งเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะไรอันยังไม่ได้บอกเรื่องที่นมช้อยเพิ่งโทรมาหาตนเมื่อตอนค่ำ บอกว่าเจอขวดยาในถังขยะ ในห้องที่พอลลีนพักที่คฤหาสน์ เป็นยาจากโรงพยาบายซึ่งห้การรักษาด้านจิตเวช และทิวได้แจ้งว่าปืนของทิวหายไปภายหลังจากที่พอลลีนมาหาที่ห้องพัก“ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก” ไรอันพยายามปกปิดความจริงที่อาจสร้างความกังวลใจให้กับทอรุ้งได้“ถ้าไม่มีอะไรน่าห่วง…งั้นรุ้งก็ลงไปกับพี่ได้สิคะ” หญิงสาวด

ไรอันกล่าวเบาๆที่ใกล้หู สูดกลิ่นหอมจากเรือนผมและซอกคอของภรรยาอีกครั้ง “พี่ต้องขอบคุณคุณพ่อของพี่ที่ร่างพินัยกรรมแห่งความรักเอาไว้…เหมือนคุณพ่อของพี่รู้ว่าหัวใจอีกดวงของผู้หญิงที่ลูกชายของตนกำลังตามหานั้นอยู่แห่งหนไหน”“เจ้าชู้…ปากหวาน” ทอรุ้งสัพยอกสามีเบาๆ“เรื่องเจ้าชู้พี่ขอเถียงขาดใจว่าไม่จริง…แต่ถ้าเรื่องปากหวาน ถ้ารุ้งอยากรู้ว่าหวานจริงไหม?...รุ้งต้องลองชิมเอาเอง” ไรอันทำเสียงทะเล้น แววตาหวาม อารมณ์ดีกล่าวเสร็จไรอันก็ประทับริมฝีปากหยักลึกของเขาเข้ากับริมฝีปากสีชมพูอิ่มเต็มของเธอ แม้จะเพียงเบาๆ หากมันก็รุนแรงและล้ำลึกลงไปในความรู้สึกเสียวซ่านกร่อนกัดไปถึงขั้วใจ จนไรขนอ่อนๆที่แขนของทอรุ้งลุกเกรียว “พี่ไรอันกำลังจะทำให้ชีวิตของรุ้งขาดพี่ไรอันไม่ได้ รู้ตัวไหมคะ?” ทอรุ้งหันไปส่งสายตาออดอ้อน“นับจากนี้ไป...พี่สัญญาว่าจะไม่แยกจากรุ้งจนลมหายใจสุดท้ายของพี่” พูดจบไรอันก็รวบร่างของภรรยาสาวขึ้นอุ้ม ก้าวยาวๆตรงกลับเข้าไปในคฤหาสน์โดยไม่สนใจว่าสายตาใครจะมองทอรุ้งจำต้องนิ่ง ไม่อยากดิ้นให้ขลุกขลัก เพราะแค่นั้นนมช้อยกับลุงชิตที่ยืนเชียร์อยู่ห่างๆก็หัวเราะลั่น แอบปรบมือเชียร์กันเบาๆที่ได้เห็นกา

“อ๊ะ.....” ทอรุ้งร้องพร้อมกับวางฝ่ามือทั้งสองกรีดทุกเล็บลงบนเนื้อตัวของสามี ก่อนจะไปหยุดขยุ้มที่แผงอกรกขน เมื่อเจอที่ยึด ทอรุ้งจึงรั้งสะโพกเข้าหาเขา กระถดไปมาได้ถนัดถนี่ขึ้น จากช้าค่อยๆเพิ่มจังหวะให้รุนแรงรุกเร้าจนไรอันรู้สึกรวดร้าวและปวดหน่วงไปทั้งท่อนลำสิ่งเดียวที่จะรับมือกับแม่เสือสาวกระหายรักอย่างทอรุ้งได้ก็คือยืนหยัดเอาไว้ซึ่งความแข็งแกร่งแห่งท่อนลำความเป็นชายที่โต้ต้านแรงโยกโยนจนโชฟาร์ยวบยาบกับทุกจังหวะขยับขย่มที่ไม่มีหยุดยั้ง…นับตั้งแต่วินาทีแรกที่สะโพกของภรรยาได้หย่อนลงสู่ความเป็นชายของเขา“ดีเหลือเกินเมียจ๋า” ไรอันพึมพำมือใหญ่ทั้งสองข้างของไรอันยังคงขยำ เคล้นคลำปทุมถันอันอวบใหญ่ คลึงจนมันยวบยาบไปตามแรงเหวี่ยงไหวของเรือนร่างที่กำลังโขยกขยับเหมือนปลอกดาบที่กำลังเสียบคืนสู่ฝัก ทอรุ้งเงยหน้า พริ้มตามองเพดาลปานว่าจะขาดใจ ยกสองมือยกขึ้นเสยแพผมอันยาวสยาย สลับไปกับจังหวะส่ายสั่นของบั้นท้าย โชว์นาฎกรรมแห่งเรือนกายไหวพริ้ว…คลอไปกับเสียงครวญครางจากความรู้สึกอันเสียดเสียวที่ส่งมาจากกลึ่งกลางกายของไรอันเพราะสามีไม่ยอมสยบให้ภรรยาง่ายๆ ซึ่งทอรุ้งก็เต็มใจที่จะจัดการกับความผงาดกล้าอันทรน