All Chapters of คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Chapter 61 - Chapter 70

ชั่วอึดใจหลังจากนั้น ร่างสูงตระหง่านของไรอันพร้อมกับพอลลีนในชุดเดรสสั้นเกาะอกสีแดงจัดจ้าน จับจีบรอบตัว ที่บั้นท้ายมีช่อโบว์เล็กๆคาดเอาไว้ ชายกระโปรงด้านหน้าสั้นจู๋ จงใจให้แลดูเหมือนชายกระโปรงนั้นโดนฉีกด้วยชายผ้าที่ดีไซด์ให้ดูเซ็กซี่จากความรุ่ยร่ายของมัน ทว่าสั้นจนคลุมลงมาเกือบไม่มิดหน้าขา อวดความเนียนขาวกระจ่างตาของต้นขาเพรียว ชะลูดเรียวลงมาถึงปลีน่อง เท้าน้อยๆนั้นรองไว้ด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดงเพลิงอาบมัน พร้อมๆกับร่างสูงใหญ่ของไรอันที่กำลังก้าวลับเข้าไปในลิฟท์ เพื่อจะไปสู่ห้องสูทที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม“Happy Birthday ค่ะเรน” พอลลีนโผเข้าสวมกอดทักทายเรน ด้วยท่าทางที่สนิทสนม“สุขสันต์วันเกิดครับเลน” ไรอันกล่าวรู้สึกแปลกใจที่ยังไม่มีแขกเหรื่อหรือเพื่อนฝูงคนอื่นๆมาร่วมงาน หากอีกใจก็คิดไปในทางดีว่าคงเป็นเพราะพอลลีนที่ใจร้อน มาเร็วกว่าเวลานัด จึงยังไม่เห็นเพื่อนฝูงคนอื่น“สวัสดีครับพี่ไรอัน...เป็นเกียรติจริงๆครับที่พี่ไรอันแวะมาถึงที่นี่” เจ้าของห้องกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส กลิ่นวิสกี้กรุ่นและใบหน้าที่เรื่อแดงน้อยๆของเรนบอกว่าเรนได้ดื่มล่วงหน้าไปหลายแก้วแล้ว เหมือนพยายามย้อมใจตัวเอง

“พี่ไรอันเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล เอ่ยถามด้วยความห่วงใย“พี่รู้สึกวิงเวียนและปวดศีรษะมาก” ไรอันกล่าวเบาๆ สีหน้านั้นช่วยยืนยันในสิ่งที่กำลังพูดได้ดี“ตายจริง!...สีหน้าพี่ไรอันไม่ดีเลยค่ะ ขับรถไหวไหมคะ” หญิงสาวถามออกมาด้วยแววตาห่วงใย“ไหวครับ…กลับไปนอนพักสักครู่ก็น่าจะดีขึ้น” ไรอันตอบเบาๆ แค่นยิ้มบางๆออกมาที่มุมปากเพราะไม่อยากให้ทอรุ้งต้องเป็นกังวลกับอาการป่วยแบบปุบปับของตน“ให้รุ้งโทรตามลุงชิตมาช่วยขับรถให้พี่ไรอันดีกว่านะคะ” หญิงสาวออกความเห็นเพราะเป็นห่วง“ไม่เป็นไร…ยังไหวครับ พี่ไม่อยากรบกวนคนอื่น” ไรอันจูงมือทอรุ้ง ก้าวช้าๆไปที่รถ“รุ้งจะช่วยค่ะ” หญิงสาวอาสา ร่างเล็กๆของเธอเข้าโอบเอว ช่วยพยุงไรอัน ประคับประคองร่างสูงใหญ่ด้วยความห่วงใย แม้มองจากระยะไกลๆแทบไม่รู้ว่าใครประคองใคร เพราะร่างกายของไรอันนั้นใหญ่โตกว่าทอรุ้งมากจากที่ได้สังเกตเห็นอาการผิดปกติบนสีหน้าของไรอัน หญิงสาวไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด พยายามคะยั้นคะยอให้ไรอันแวะหาหมอ ทว่าไรอันก็ยังคงดื้อดึงไปตามประสาผู้ชายตัวใหญ่ที่กลัวหมอและกลัวเข็มฉีดยามาตั้งแต่เริ่มจำความได้สุดท้ายจึงพากันขับรถกลับบ้านโ

“เรนมีธุระอะไรกับรุ้งหรือเปล่า” หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย“ใช่…เรนมีธุระกับรุ้ง เอ่อ…ธุระสำคัญมากด้วย” เรนเปรยออกมาสั้นๆ กระตุ้นความอยากรู้ของหญิงสาว และมันได้ผล“เรื่องอะไรหรือเรน?...ว่ามาเลย รุ้งพร้อมจะฟังแล้ว” หญิงสาวกล่าวอย่างตรงไปตรงมา“เกรงว่าจะไม่สะดวก…เอ่อ! ไม่สมควรที่จะพูดที่นี่”“ขนาดนั้นเลยหรือเรน!” หญิงสาวเริ่มรู้สึกอยากรู้ขึ้นมารุนแรง“อืม…มีร้านกาแฟอยู่ไม่ไกล เป็นร้านเล็กๆที่ค่อนข้างเงียบสงบ ตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนน ไปนั่งคุยกันที่นั่นจะสะดวกกว่า” เรนชำเลืองไปยังร้านกาแฟเล็กๆที่มุมถนน อยู่ใกล้กับร้านดอกไม้ของทอรุ้งในระยะที่เดินไปได้ชั่วอึดใจ ทั้งสองก็มาถึงร้านกาแฟเล็กๆที่เงียบสงบ“เรื่องอะไรหรือเรน…รู้ตัวหรือเปล่าว่าเรนกำลังทำให้รุ้งอยากรู้” หญิงสาวรบเร้า พลางหันไปสบตากับเด็กในร้านที่เข้ามารับออเดอร์“เรื่องพี่ไรอัน” เรนเริ่มเผยธุระสำคัญออกมา“พี่ไรอัน…ทำไม?” หญิงสาวยิ่งสงสัย“พี่ไรอันกับพอลลีน…เอ่อ เรนรู้ว่าสิ่งที่เรนกำลังจะบอก มันอาจจะทำให้รุ้งเสียใจ แต่เรนคิดว่าอย่างน้อยมันก็เป็นความจริงที่รุ้งสมควรจะได้รับรู้” เรนกล่าวเบาๆ เหมือนกลัวว่าใครจะผ่านมาได้ยิน“เล่ามาเรน…เล

ยินชัด ‘จริงอย่างที่นึกสงสัยว่าคุณไรอันต้องไม่รู้เรื่องนี้’ นมช้อยรำพึงในใจ“นี่ค่ะ...รุ้งฝากนมช้อยให้พี่ไรอันด้วย” หญิงสาวยื่นซองจดหมายปิดผนึกที่เขียนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนให้กับมือของนมช้อย“อะไรกันคะคุณรุ้ง?” นมช้อยฉงนกับซองสีขาวที่ทอรุ้งยื่นใส่มือ“จดหมายลาค่ะ…ถ้าคุณผู้ปกครองได้อ่านแล้วก็จะรู้เองค่ะ” หญิงสาวกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ให้คิด“เอ่อ!...นมว่าคุณรุ้งควรจะเอาไปให้คุณไรอันด้วยมือของคุณรุ้งเองนะคะ ถ้าจะให้ดี…คุณรุ้งน่าจะไปขออนุญาตคุณไรอันก่อนนะคะ ถ้าคุณไรอันมารู้เอาในภายหลัง นมกลัวว่าคุณไรอันอาจจะโกรธก็ได้นะคะ” นมช้อยพยายามทัดทาน แม้ไม่แน่ใจและไม่เห็นด้วยสายตาตัวเองว่าทอรุ้งและไรอันมีปากเสียงต่อกัน แต่ก็ดาดเดาไปก่อนว่าน่าจะมีเรื่องเข้าใจผิด เพราะนมช้อยเองก็ไม่เคยเห็นทอรุ้งแสดงกิริยาดื้อดึงแบบนี้มาก่อนเลย นับตั้งแต่อาศัยอยู่ร่วมคฤหาสน์เดียวกันมาเกือบ 5 ปี“พี่ไรอันคงไม่โกรธรุ้งหรอกค่ะ…นมช้อยไม่รู้อะไร! ผู้หญิงที่พี่ไรอันห่วงใยน่ะ คุณพอลลีนตะหาก ไม่ใช่รุ้ง” น้ำเสียงใสของหญิงสาว กล่าวออกมาด้วยอารมณ์ประชดประชันดันแดก“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะคุณรุ้ง…นมรู้ดีว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่คุณไรอันจะร

พิมพ์พรเองก็รู้สึกเป็นสุขไปด้วย เมื่อใบหน้าที่ฉาบไว้ด้วยความเศร้าตั้งแต่เช้าของทอรุ้ง เริ่มฟื้นคืนมาพร้อมกับแววตาผ่อนคลาย ความสุขเริ่มฉาบฉายอยู่ในดวงตาของทอรุ้งอีกครั้ง ภายหลังจากที่จ่อมจมอยู่กับเรื่องราวที่ทำให้ต้องทุกข์ใจมาตลอดทั้งคืน“รุ้งรู้สึกหลงรักบ้านสวนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก” ทอรุ้งกล่าวเบาๆกับเพื่อนสาว ถึงความประทับใจที่มี “การที่รุ้งได้ออกมาจากคฤหาสน์ของพี่ไรอันเสียบ้าง การที่ได้ก้าวออกมาจากความเป็นอยู่ที่สะดวกสบายมาหลายปี การได้กลับมาเห็นสภาพชีวิตที่เรียกว่าบ้านนอกคอกนาแห่งนี้ ไม่ว่าจะกวาดสายตาไปทิศทางไหนก็พบแต่ความเขียวขจีที่น่าอภิรมย์ จึงไม่แปลกที่รุ้งจะรู้สึกประทับใจกับบ้านสวน” พิมพ์พรกล่าว“นี่แหละเสน่ห์ของบ้านนอก” ทอรุ้งกล่าวเบาๆ พลางกวาดสายตามองอาณาบรอเวณของบ้านสวนที่ซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบเชียบในสวนชมพู่ที่มีเนื้อที่ไม่มากมาย “ก็แค่สวนชมพู่เล็กๆที่ให้ผลผลิตแค่พอเพียงเลี้ยงชีวิต สวนซึ่งยายน้อมไม่ได้วาดหวังถึงความร่ำรวยที่ยายน้อมได้พิสูจน์มากว่าค่อนชีวิตแล้วว่าเงินไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต และความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับขนาดของวัตถุหรือการถือครอง เพราะยายน้อมได้คนพบความ