All Chapters of คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Chapter 71 - Chapter 80

หน้าออกมาจากโพรงไม้ จึงหรีดเริ่มบรรบทเพลงระงมไพรด้วยเสียงหวานใส บ้างออกมารอกินน้ำค้างที่ตกต้องใบหญ้าเวลาดึก เสียงค้างคาวขยับปีกพรึ่บพรั่บโฉบผลกล้วยคาเครือบ หิ่งห้อยกระพริบแสงเรืองๆออกระเริงราตรีอีกครั้ง ที่ประตูรั้วอัลลอยด์บานใหญ่และกว้าง แสงสีทองอร่ามของมันสะท้อนกับลำแสงจากไฟหน้ารถของเรนที่สาดวาบ พร้อมจังหวะวาดวงเลี้ยวเข้ามาในอาณาบริเวณของคฤหาสน์เรนมาตามคำเชิญ ตรงตามเวลาตามที่ได้นัดหมายไว้กับไรอันโดยไม่ได้ระแคะระคายถึงแผนการใดๆที่จะได้เจอเลยแม้แต่น้อยนิด“สวัสดีครับนมช้อย” เรนทักทาย นมช้อยที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ภายหลังจากจดรถได้ไม่นาน“สวัสดีค่ะคุณเรน…เชิญที่ด้านหลังคฤหาสน์เลยค่ะ คุณไรอันตั้งโต๊ะรอไว้แล้ว” นมช้อยกล่าว ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยต้อนรับแขกผู้มาเยือนด้วยใบหน้าอันแช่มช้อยนมช้อยรู้สึกหนักอกหนักใจอยู่บ้างที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้น หากก็เต็มใจทำ เพื่อให้ความจริงกระจ่าง ก่อนจะเดินนำหน้าเรนออกมาช้าๆ เพื่อพาเรนไปยังจุดนัดหมายที่ไรอันเป็นคนนัดแนะเอาไว้เรนเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่มีความสงสัยใดๆเลยแม้แต่น้อยแม้เส้นทางด้านหลังคฤหาสน์ที่นมช้อยกำลังเดินนำหน้าไปนั้น แส

ที่สระว่ายน้ำ เวลาประมาณตี 2 เมื่อถึงเวลาที่นัดหมายเอาไว้ ท่ามกลางความมืดมิดของราตรีกาล เสียงหรีดหริ่งเรไรระงมไปทั่วทั้งสวนดอกไม้ที่ส่งกลิ่นรวยรินอยู่ที่ด้านหลังคฤหาสน์พอลลีนย่องลงมาจากชั้นสองด้วยความเงียบเชียบ โดยเฉพาะตอนเดินผ่านห้องนอนของไรอัน เธอพยายามจรดปลายเท้าลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา ต้องย่องให้เบาเป็นพิเศษเพราะกลัวเสียงฝีเท้าจะไปเข้าหูใครในความเงียบงันของรัตติกาลที่เป็นใจ และพอลลีนมั่นใจว่าเป็นช่วงเวลาที่หลายชีวิตในคฤหาสน์คงกำลังหลับใหล ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที เพราะมันเป็นโอกาสดีเมื่อเส้นทางปลอดโปร่งไร้ผู้คน ซึ่งพอลลีนไม่อยากให้มีใครรู้ใครเห็นว่าเธอกำลังลักลอบไปพบกับทิวท่ามกลางแสงพระจันทร์นวลใย บนขอนไม้ข้างดงกล้วยน้ำว้าที่ระบัดใบไปมาเพราะแรงลมโบก ทิวนั่งมองดูแสงจันทร์นวลที่สาดกระทบลงบนผิวน้ำในสระ เพราะเลือดหนุ่มฉกรรจ์ที่พุ่งพล่านอยู่ภายในกาย ทำให้ทิวไม่ได้รู้สึกถึงความยะเยียบเย็นของอากาศรอบตัวเลยแม้แต่น้อย แม้ช่วงเวลานั้นจะเป็นกลางดึกสงัดก็ตามทิวกำลังรอคอยพอลลีนด้วยหัวใจที่รุ่มร้อน ระหว่างนั่งมองดูดวงจันทร์ ทิวพยายามข่มความปรารถนาและความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างแปล

ไปตามแคร่ไม้ ใบกล้วยไหวไปตามลม ภายในหูได้ยินแต่เสียงเอียดออดของแคร่ไม้ที่ไหวไปตามแรงขย่มทั่วทุกสรรพางค์กายของหญิงสาวรู้สึกได้ถึงสัมผัสแห่งความสุขสันต์ รู้สึกได้ถึงความรู้สึกมหัศจรรย์ที่ส่งผ่านกันระหว่างกึ่งกลางของร่างกาย พอลลีนผ่อนเสียงหายใจอันระทดระทวยออกมาในบางครั้งเมื่อมันติดขัดจวนเจียนจะขาดใจเสียให้ได้ และบางจังหวะมันก็อิ่มเอมจนจุกแน่นไปทั่วช่องท้องทิวกดริมฝีปากบึนหนา งับไปมาที่ปลายถัน ขบเม้มเมามัน เนิบนาบและเนิ่นนานจนเต้าทรวงที่อวบอัดครัดเคร่งนั้นแอ่นเข้าหาปากของทิวด้วยเผลิงปรารถนาที่ถาโถมกระพือโหมรุนแรงพอลลีนมองดูปลายถันของตัวเองที่ขยับขยอกเข้าออกอยู่ในอุ้งปากของไอ้หนุ่มบ้านนอก จนรู้สึกเสียวปลาบไปทั้งยอดทรวงและฐานป้าน สีหน้าเหยเกบ่งบอกถึงอาการสำลักความสุข“โอว…..ทิว” พอลลีนสอดสองแขนกอดรั้งไปที่แผ่นหลังของไอ้หนุ่มบ้านนอกที่ขยับอยู่บนร่างกายของเธอ เข้าใจและรู้ซึ้งในคำพูดที่แอบได้ยินนมช้อยชื่นชมหลานชายที่ชื่อทิวคนนี้ให้สาวใช้ฟัง ‘ไอ้ทิวคนนี้มันขยันขันแข็ง เรี่ยวแรงนั้นแทบจะไถนาแทนวัวแทนควายได้ ความอึดทนมันยิ่งกว่าม้า…ลงได้ใครไหว้วานให้มันลงมือทำอะไร มันก็ก้มหน้าก้มตาทำจนแทบไม่เง

ทิวมองดูใบหน้าเหยเกนั้นด้วยสายตากระหยิ่ม ยิ้มอยู่ในใจอย่างได้ใจ มีความสุขกับการได้ทรมานคนรักจนปริ่มว่าจะขาดใจไปจริงๆ“ช่วยพอลลีนด้วย...ทิวจ๋า…ได้โปรด” คนกำลังโดนทรมานวิงวอนอ่อนหวาน โยกโยนสะโพกไปตามความอ่อนไหว ส่ายสั่นจนร่างกายสะท้านพร้อมกับอาการกระตุกเกร็ง ปลายเล็บจิกแรงลงกลางศีรษะของไอ้หนุ่มชื่อทิว ไอ้หนุ่มที่เธอเคยปรามาสในความเป็นหนุ่มบ้านนอกคอกนาของเขา ไม่มีเหตุผลที่ทิวจะรั้งรออีกต่อไปครู่เดียวทิวก็ส่งความร้อนผะผ่าวเข้าไปพร้อมกับท่อนลำความเป็นชายอันคึกแข็ง ที่พยายามบดเบียด เสียดสีสู่พูเนื้อสีชมพูจางเข้าไปเต็มแรงจนลึกที่สุดใจ…ลึกเท่าที่พละกำลังจากบั้นท้ายอันหนักหน่วงของทิวจะผลักดันมันเข้าไปได้“อ๊ะ...” พอลลีนสะดุ้ง ทรวงอกยกขึ้นสูง หลังไม่แตะพื้น มีเพียงสะโพกเท่านั้นที่หยัดต้านกับความเจ็บแปลบและตึงรั้งกับความพยายามรัดรอบเจ้าสิ่งนั้น เจ้าสิ่งที่ใหญ่โตมโหฬารกว่าท่อนแขนน้อยๆของเธอเสียด้วยซ้ำ“โอว.....” พอลลีนหวีดร้องอยู่ในลำคอ และดิ้นเร่าด้วยความพยายามจะผ่อนปรนความตึงรั้งจนแทบจะปริ เมื่อทิวพยายามขับเคลื่อนความเป็นชายเข้าหาจนเตียงนอนที่แข็งกระด้างนั้นโยกคลอน ในหูของทิวได้ยินแต่เสียง

“ผู้ใหญ่รังแกเด็ก” หญิงสาวบ่ายเบี่ยงเบาๆ กุมมือของเขาที่กอดเธอไว้ ทอดสายตามองดูพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าลงทีละน้อยจนดวงกลมแดงของมันจมลงไปต่อหน้าต่อตา พร้อมกับความมืดมิดที่คลี่คลุมลงมาช้าๆ ทว่าแสงแห่งความรักและความเข้าใจกำลังสว่างไสวอยู่เต็มหัวใจของเธอและเขาที่โต๊ะอาหารชานเรือนบนบ้านยายน้อมภายหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ราตรีกาลโรยตัวลงคลี่คลุมหมู่บ้านคลองน้ำรินช้าๆ ที่เรือนยายน้อม ตรงชานเรือนโปร่งโล่งที่มีผืนฟ้าพร่างดาวยามค่ำคืนเป็นหลังคา มีร่มเงาครึ้มเขียวลางๆของชมพู่ต้นใหญ่ที่สยายกิ่งแผ่ก้านสูงขึ้นมาถึงชานเรือนเป็นฉากหลัง ที่โต๊ะอาหารพร้อมด้วยข้าวปลาอาหารที่ถูกจัดแจงเอาไว้ตั้งแต่เย็น ร่างสูงใหญ่ของไรอันกำลังสนทนาอย่างออกรสชาติยายน้อม ชื่นชมธรรมชาติที่งดงามของบ้านสวนริมคลอง“บ้านสวนริมคลองแห่งนี้เป็นผืนดินที่เป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อแม่ของยายอีกที ยายชอบที่นี่เพราะมีบรรยากาศของคูคลองและหนองน้ำเต็มไปหมด อาจจะเรียกได้ว่าเป็นหมู่บ้านที่มีคลองมากที่สุดของจังหวัดเลยก็ว่าได้” ยายน้อมกล่าวอย่างคนที่รู้จักบ้านสวนริมคลองมานาน “ถ้ายายน้อมไม่รังเกียจ ผมอยากชวนไปเที่ยวที่วังน้ำเขียวบ้าง บ้านผมยินดีต้