Semua Bab คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Bab 31 - Bab 40

โต๊ะอาหารตั้งเตรียมเอาไว้กลางสนามหญ้า ห่างจากน้ำพุและกอบัวที่ชูดอกสลับสล้างลดหลั่นกันอยู่เหนือผิวน้ำกลางบึง เพื่อเตรียมความพร้อม ต้อนรับการมาเยือนของกลุ่มเพื่อนสนิทของทอรุ้ง ภายใต้การนำของพิมพ์พร ที่กำลังอยู่ระหว่างเดินทางมาจากกรุงเทพฯด้วยรถตู้เกือบสิบคน ที่ถือโอกาสมาปาร์ตี้สังสรรค์ตามที่ได้ตั้งใจ และนัดหมายกันเอาไว้ภายหลังจากสำเร็จการศึกษา ก่อนที่เพื่อนๆจะแยกย้ายไปสู่ชีวิตการงานที่แต่ละคนมุ่งหวังเอาไว้ต่างๆกัน ซึ่งการเดินทางมาของเพื่อนๆในครั้งนี้ ทอรุ้งได้ขออนุญาตไรอันเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ซึ่งนอกจากไรอันผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์จะไม่ได้ขัดข้องกับการมาเยือนของเพื่อนๆทอรุ้งในครั้งนี้ด้วยน้ำใสใจจริงและไมตรีจิตอันจริงใจ ซึ่งไรอันเองก็สั่งให้ตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อมเพรียงทั้งอาหารและที่พัก กำชับกำชากับนมช้อยเอาไว้ว่าให้ต้อนรับขับสู้แขกเหรื่อของทอรุ้งให้ดีที่สุด อย่าให้ขาดตกบกพร่องเพียงชั่วอึดใจหลังจากนั้น ภายหลังจากทอรุ้งยกโทรศัพท์ขึ้นพูดคุยเพื่อบอกทางกับพิมพ์พรอยู่ครู่ใหญ่ๆ รถตู้สีขาวคันใหญ่ก็เล่นผ่านประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ของไรอันมาช้า ก่อนจะไปหยุดจอดยังโรงจอดรถที่ลุงชิต สามีของนมช้

ชี้ชวนเพื่อนสาวที่อยู่ใกล้ๆให้ชมดาวที่ดูงดงามแปลกตา ต่างจากที่เคยเห็น“สวยจริงๆค่ะ” เพื่อนสาวอีกคนกล่าวเสริม“ที่จริงก็เป็นดาวกลุ่มเดียวกันที่เรามองจากท้องฟ้าที่กรุงเทพฯนั่นแหละครับ เพียงแต่ผืนฟ้าที่ต่างจังหวัดมืดมิดกว่าที่กรุงเทพฯมาก เราจึงเห็นดาวได้เต็มฟ้า ดาวที่นี่สวยงามกว่าเพราะไม่มีตึกระฟ้ามาบดบัง ไม่มีแสงไฟในเมืองมารบกวนสายตา” ไรอันอธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง“ยิ่งมืดดาวยิ่งสวยค่ะ” ทอรุ้งเสริมความเห็นลงในการสนทนาที่เกี่ยวกับท้องฟ้าและดวงดาว“อุ๊ย!...ดาวตกค่ะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งอุทานเมื่อเห็นแสงหนึ่งวูบผ่านผืนฟ้าไปไวๆทอรุ้งและพิมพ์พรเกือบจะหลับตาลงพร้อมๆกันและอธิษฐานไรอันชำเลืองไปที่ทอรุ้ง ‘นึกสงสัยว่าหญิงสาวกำลังอธิษฐานถึงสิ่งใด?’ ไรอันไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาอยากล่วงรู้แม้กระทั่งในความคิดของทอรุ้ง โดยเฉพาะความรู้สึกนึกคิดที่ทอรุ้งมีต่อเรนและตัวเขา“สวยจริงๆค่ะ...อากาศสดชื่นมากเลยค่ะ น่าอยู่มากเลยค่ะ เห็นทีต้องขออนุญาตพี่ไรอันมาเที่ยวบ่อยๆซะแล้ว” พิมพ์พรอุทาน เมื่อพบว่าตัวเองกำลังตกอยู่ภายใต้บรรยากาศที่งดงามเหมือนฝัน และรู้สึกประทับใจกับคฤหาสน์แห่งนี้“ยินดีต้อนรับเสมอ

ตรงขอบแก้วบางๆที่ริมฝีปากสีชมพูเอิบอิ่มของทอรุ้งยังทิ้งคราบและไออุ่นเอาไว้ เรนทาบริมฝีปากซ้ำลงตรงรอยเดิมอย่างแม่นยำ“อืมมม….” พริ้มตากำซาบรสชาติอันวิเศษล้ำของไวน์อีกครึ่งที่เหลือ ไวน์ที่เจือเคล้าเอาไว้ด้วยความรุ่มร้อนและหอมหวานจากริมฝีปากอันเย้ายวนใจของทอรุ้ง“หวานเหลือเกิน” เรนรำพึงเบาๆ จ้องใบหน้าสะสวยของทอรุ้งที่ยั่วเย้าสายตาอยู่ในแสงไฟและแสงจันทร์ของค่ำคืนด้วยสีหน้าที่เผยถึงกำหนัดปรารถนาอัดแน่น“ทั้งขมทั้งฝาด…ไม่เห็นจะหวานตรงไหนเลย” ทอรุ้งค้านออกมาเบาๆ เข้าใจว่าที่เรนกล่าวนั้นหมายถึงรสชาติของไวน์ หารู้ไม่ว่าเรนหมายถึงความหวานจากร่องรอยริมฝีปากของเธอที่ทิ้งเอาไว้“รุ้ง!...” เรนอุทานชื่อของหญิงสาวตรงหน้าออกมาเบาๆด้วยอาการเมารัก“คะ!” ทอรุ้งอุทาน สีหน้าเหรอหรา ก่อนที่มือข้างขวาของรุ้งจะถูกมือใหญ่ของเรนรวบเอาไว้จนมิด“เรน...อย่าทำอะไรแบบนี้ เรนเมาแล้วนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ปล่อนนะ!” ทอรุ้งว่า น้ำเสียงต้องการให้สติมากกว่าจะตำหนิคนเมาในจังหวะที่ทอรุ้งพยายามยกมืออีกข้างขึ้นแกะมือของเรนที่กุมมือเธอจนแน่นอยู่นั้น จากสายตาของไรอันที่เดินกลับมาช้าๆและทอดมองมาจากระยะไกลๆ ดูคล้ายสองคนนั้นจงใจส

หญิงสาวหารู้ไม่ว่าไรอันถึงกับกัดฟัน หัวอกของไรอันแทบจะแตกกับประโยคที่ว่า ‘เรนจูบมือเธอ’“นั่นแหละที่พี่ข้องใจ…ว่ามันจบลงตรงนั้นจริงๆหรือว่ามันไปจบลงตรงที่ลับตาในสวน?”“คุณพี่ต้องเชื่อรุ้งนะคะว่ารุ้งกับเรนไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าที่คุณพี่เห็น” หญิงสาววิงวอนด้วยน้ำเสียงแผ่วพร่า น้ำตาเม็ดน้อยจากหัวตา ย้อยหยดลงมาตามร่องแก้ม“พี่จะเชื่อก็ต่อเมื่อพี่ได้พิสูจน์!...” ไรอันทำน้ำเสียงดุ กร้าว ตาวาวอย่างมีเสศนัย สายตาขุ่นข้องมองดูหญิงสาวที่ยืนน้ำตาไหลอยู่ตรงหน้าอย่างสำรวจตรวจค้น ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ด้วยความสงสัย“ไม่ค่ะ!...ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่รุ้งจะไม่ยอมให้พี่ไรอันพิสูจน์อะไรทั้งนั้น เพราะรุ้งถือว่าพี่ไรอันไม่มีเหตุผล” หญิงสาวเสียงแข็งขึ้นมาทันที เป็นน้ำเสียงที่ทอรุ้งเองก็แทบจะจำไม่ได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของเธอดวงตาหาเรื่องของไรอันหรี่มอง จ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง เพราะตลอดหลายปีที่อยู่ร่วมคฤหาสน์กันมา ทอรุ้งไม่เคยดื้อดึงและทำน้ำเสียงเช่นนี้กับเขาเลยสักครั้ง“วันนี้น้ำเสียงของเธอที่เถียงพี่…บอกว่าเธอโตขึ้นมาก เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นแล้วจริงๆ และพี่กำลังรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนแปลงไปมากจากที่พี

สาวรู้สึกถึงหัวใจที่วูบวาบหวั่นไหวไปกับการกระทำของไรอัน กับความแปลบซ่านลึกๆ มันเป็นความรู้สึกที่คล้ายอาการของคนที่กำลังตกลงมาจากที่สูง“พอเถอะค่ะ...อย่ารังแกรุ้งแบบนี้เลยค่ะพี่ไรอัน” หญิงสาวพยายามทัดทาน น้ำเสียงหวานวิงวอนอย่างสับสน ฝ่ามือน้อยๆที่บางครั้งผลักไสบางครั้งดึงรั้งศีรษะของเขาเข้ามาหา ให้ทั้งใบหน้าและริมฝีปากของไรอันเข้ามาคลึงเคล้ากับจุดอ่อนไหวจนร่างกายของเธอบิดเร่า“เชื่อหรือยังคะ…ว่ารุ้งไม่เคยให้ใครเหมือนกับที่ให้พี่” หญิงสาวกล่าว ยืนยันว่าเธอเป็นของเขาคนเดียว ไรอันกระตุกยิ้มอย่างได้ใจ ผงกศีรษะขึ้นจากเนินเนื้อตรงหน้า สายตาวาวที่ฉายแววภาคภูมิอยู่ในดวงตามองไล่จากหน้าท้องที่แขม่วเกร็งขึ้นไปช้าๆ ข้ามเนินอกอวบใหญ่ไปสบตากับหญิงสาวที่กำลังพริ้มตาเพราะสัมผัสจากปากและปลายลิ้นอันร้ายกาจของตน“เชื่อแล้วค่ะ…แม่สาวน้อยของพี่” ไรอันกล่าว น้ำเสียงนุ่มกังวานที่หายไปกลับคืนมาอีกครั้ง ความอบอุ่นและนุ่มนวลในน้ำเสียงปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขากลับมาเป็นพี่ไรอันคนเดิมที่หญิงสาวเคยรู้จัก “เชื่อก็หยุดสิคะ!...อย่าลืมที่สัญญาไว้กับรุ้งว่าคุณพี่จะอดทนรอกระทั่งถึงวันแต่งงาน” ทอรุ้งทวงสัญญาและทัดทาน พยาย