All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ชายวัยกลางคนเดินกลับมาแจ้งให้ฉันทราบเกี่ยวกับสินค้าที่สั่ง  “ท่านโชคดีมากเลยขอรับที่ได้บัตรเข้าร่วมชิงตราวิหคเป็นใบสุดท้าย ราคาอยู่ที่สามร้อยตำลึงทองขอรับ”สามร้อยตำลึงทอง! ไม่ใช่คนทั่วไปไม่สนใจแล้ว แต่เป็นเพราะราคามันแพงเกินไปต่างหาก “ท่านลุงเหตุใดราคาตั๋วจึงสูงถึงเพียงนี้”ชายวัยคนกลางเห็นฉันตกตะลึงจนกะพริบตาปริบ ๆ มองบัตร สีเงินที่ใช้เข้าร่วมชิงตราวิหค จึงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “เช่นนั้นท่านจงตอบก่อนว่ารู้จักตราวิหคของหอแห่งนี้มากน้อยเพียงใดขอรับ”ฉันจำได้ว่าอดีตชาติประมุขฮ่าวหรานบุรุษที่เคยช่วยชีวิตจากกองไฟในอดีตชาติ เขามอบตราวิหคให้ฉันเพื่อใช้หาหลักฐานเอาผิดคนชั่วที่ใส่ร้ายครอบครัวฉัน เพียงแค่นำตรานี้ไปยื่นที่หอวิหคราตรีแล้วกล่าวสิ่งที่ตนต้องการเท่านั้นหากได้รับอนุมัติจากเจ้าของหอสิ่งที่ขอก็จะมาอยู่ในมือ แต่หากไม่ได้รับการอนุมัติก็จะสูญเสียตราวิหคโดยไม่ได้อะไรกลับคืนชายวัยกลางคนเห็นลูกค้าเงียบไปนานสองนานจึงกล่าวให้กระจ่างเกี่ยวกับสินค้าชิ้นนี้ “ตราวิหคหนึ่งปีมีเพียงชิ้นเดียวนายท่านของข้าน้อยก็คือเจ้าของหอผ

สตรีผู้เป็นเจ้านายของท่านลุงเดินตรงมาที่ฉัน ดวงตาสีน้ำเงินดังรัตติกาลห้วงลึกล้ำสบตาฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่งคล้ายยิ้มก็ไม่ยิ้ม นางกล่าวเสียงเรียบกับท่านลุงทั้งยังไม่ละสายตาจากฉัน“ลุงจินลงไปจัดการปัญหาที่ชั้นสามเถิด ส่วนสองคนนี้ข้าจะสานต่อเอง” ท่านลุงรับคำสั่งอย่างว่าง่ายคำนับนางอีกครั้งแล้วไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย สตรีผู้นี้พิกลเสียจริงทั้งที่นางลงมาจากชั้นหกกลับบอกว่าชั้นสามมีปัญหาท่านลุงก็เชื่อนัยน์ตาประกายสีน้ำเงินของสตรีเจ้าของหอเปลี่ยนไป ก็ไม่เข้าใจว่าเปลี่ยนยังไง แค่รู้สึกว่าเมื่อกี้ตอนสบตานางอย่างกับถูกมนต์สะกด รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยพบกันมาก่อน เจ้าของหอปรายตามองทั้งสองคนที่เข้ามาในฐานะลูกค้า ก่อนกล่าวพลางเดินขึ้นบันไดทางที่ตนพึ่งมา “เจ้าตามข้ามา”ระหว่างเดินตามสตรีเจ้าของหอไปชั้นหกนางทำท่าจะเปิดประตูห้องทว่าก็หันมาสบตาใต้หน้ากากกับพวกเรา “ข้าหมายถึงให้นางตามมาคนเดียว”“?” ฉันเลิกคิ้วหันไปมองบุรุษร่างสูงข้างกาย เขายังคงมีท่าทีสงบนิ่ง เจ้าของหอเดินไปที่ระเบียงตะโกนเรียกคนจาก

“แม่นางข้าขอนั่งด้วยคนได้หรือไม่” เสียงนุ่มทุ้มเรียกความสนใจฉันออกจากบทสนทนาของกลุ่มสตรีข้างโต๊ะฉันหันตามเสียงเรียกเงยหน้าขึ้นพบบุรุษร่างสูงผอมบางอายุราว ๆ ยี่สิบปีต้น ๆ เขาสวมใส่อาภรณ์สีส้มอ่อนไร้ลวดลาย ใบหน้าคมเลิกคิ้วรอคำตอบ “คือที่นั่งในร้านอาหารเต็มหมดแล้ว ข้างนอกฝนตกหนักข้าขอนั่งรอฝนหยุดด้วยคนก็เท่านั้น”“อ๋อ เชิญเจ้าค่ะ” ผายมือข้างซ้ายเชิญให้นั่งฝั่งตรงข้าม“ขอบคุณ”เมื่อเกิดความเงียบบนโต๊ะตัวเองแล้ว บทสนทนาของสตรีข้างโต๊ะไม่ไกลมากนักจึงได้ยินชัดเจน‘เจ้าก็พูดได้สิ เจ้าไม่เคยเห็นนางตบตีกับคุณหนูในห้องหอจวนอื่นจนเลือดสาด’‘นางน่ะร้ายกาจที่สุดในแคว้นแล้ว เวลาเกิดเรื่องหยิบจับอะไรก็เป็นอาวุธได้หมด หากไม่หยิบนางก็สามารถทำให้สตรีผู้นั้นฟกช้ำด้วยสองมือหรือสองเท้าของนางเอง น่านับถือหรือไม่’‘วรยุทธนางล้ำเลิศแต่ควรมีสติมากกว่านี้ ตอนข้าซื้อของในตลาดข้าเห็นนางใช้ปิ่นปักผมกรีดใบหน้างาม ๆ ของคุณหนูผู้หนึ่ง ภายหลังได้ยินว่าดีที่แผลไม่ลึกจึงไม่เสียโฉมมานัก’ประโยคกึ่งด่ากึ่งชมของพวกนางทำเอาฉันแทบกลั้นขำไม่อยู่ สงสัยแผลเ

เปรี้ยง! ครานี้ของจริงสายฟ้าผ่าลงมากลางเมืองหลวงแคว้นเว่ยแต่ไม่ได้สร้างความเสียหายใดต่อบ้านเมือง แต่มันผ่าเส้นความอดทนของหลี่เหมยซินซะงั้น นางพยายามควบคุมสติไม่ให้มือที่ถือดินสอร่างภาพอยู่เขวี้ยงใส่หน้าหม่าฉวี่หลิน สตรีที่มาพร้อมสหายเก่าพวงตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นดูมัน! พอเหยียนเฟิ่งนั่งลงแทนที่เจ้าตัวจะนั่งฝั่งตรงข้ามนางกลับเดินเข้าหาเหยียนเฟิ่งแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าตนซับหยาดฝนบนใบหน้าของบุรุษ ส่วนคนโดนบริการก็นั่งนิ่งปล่อยผ่าน โอ้ยยัยนี่มันน่าตบสักที อะไรจะสวีทกันปานนั้น ไปหวานกันไกล ๆ ตาข้าไม่ได้รึ‘เว่ยเหยียนเฟิ่ง! ท่านคือคนที่สวรรค์ส่งมาทดสอบความอดทนของข้ารึ’ ฉันรู้สึกคัดไม้คัดมืออยากกระชากหัวหม่าฉวี่หลินที่ทำตัวสนิทสนมกับว่าที่คู่หมั้นผู้อื่นได้ออกหน้าออกตา น่าหมั่นไส้จริง แต่ต้องเก็บความแค้นไว้ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา เดี๋ยวเสียแผนหมดใจเย็น ๆคดีตกน้ำตกท่ายังไม่เคลียร์อยากจะสร้างคดีเพิ่ม หลี่เหมยซิน คนนี้ก็ไม่ติดขัดพร้อมฟาดเสมอ แต่ท่องไว้เพื่อท่านพ่อท่านแม่เพื่อครอบครัวเพื่อชีวิตสงบสุขในอนาคต เย็นไว้ พอฉันข่มความเดือดดาลไว้ข้างในได้ก็หันไปยิ้มน้อยพร้อมยักคิ้วให้เฉิง

ในที่สุดภาพวาดก็เสร็จสมบูรณ์หลี่เหมยซินยิ้มแก้มปริ พับกระดาษเป็นรูปจรวดพลางออกแรงโยนใส่เฉิงเซ่อนิดเล็กให้บินไปหาเขาระยะใกล้ “เสร็จแล้ว ข้ากลับก่อนล่ะกัน ไว้ข้าจะไปอุดหนุนร้านท่านนะเฉิงเซ่อ”“เจ้าไม่เอาไปใช้วันนี้เลยรึ” ยื่นดินสอให้นาง“ไม่แล้ว ไว้ซื้อกับเจ้าวันเปิดร้านดีกว่า” คือฉันจะหาเรื่องออกจากจวนมาสืบข่าวและตามเก็บหลักฐานที่จำได้ในอดีตชาติเพิ่มเติม วันนี้ได้ข่าวของประมุขพรรคฮ่าวหรานผู้มีบุญคุณกับฉัน“กล่าววาจาห้ามคืนคำ” นัยน์ตาคู่คมประกายสีส้มเหลือบมองนางลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมใส่หมวกคลุมหน้า“แน่นอน” พลางยกมือขึ้นบาย เฉิงเซ่อยกมือหนาของเขาขึ้นเองทำตามได้เป็นอย่างธรรมชาติเหมือนเขาทำบ่อย“ฝนยังไม่หยุดตกเจ้าจะรีบกลับทำไมประเดี๋ยวโดนฝนก็ไม่สบายอีก” น้ำเสียงราบเรียบติดอาลัยอาวรณ์ของเหยียนเฟิ่งกล่าวพลางจับแขนรั้งตัวนางไว้แน่นหนา“หม่อมฉันก็เป็นแบบนี้แหละเพคะไม่สบายกายไม่สบายใจยามเข้าใกล้พระองค์สักเท่าไหร่” ตอบกลับแบบไม่เกรงกลัว ก็ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนแต่ก็พลั้งปากไปแล้วนิ“ข้าพูดดี ๆ กับเจ้า เหตุใดจึงตอบอย่างไม่ไว้หน้าข้าบ้าง” เสี