Semua Bab ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Bab 51 - Bab 60

“อย่าพูดมากเดี๋ยวเป็นเรื่องขึ้นมาจริงๆ  ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าเป็นคนแรก” ถ้าตาเฒ่ารู้เรื่องก็เท่ากับว่าสวรรค์รู้ก่อน จะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด เรื่องชะตาหลี่เหมยซินต้องเก็บให้เงียบที่สุด“เจ้าน่ะไม่รู้หรือว่าคนเขาเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน” น้ำเสียงเอ่ยแผ่วเบาแสดงความรู้สึกที่แท้จริงจากข้างในอย่างไม่รู้ตัว ครั้งพอนางหันมาสบตาเขาจึงรู้ว่าพลั้งปากพูดสิ่งใดไป “ข้าหมายถึง.. พวกเราทุกคนในกลุ่ม”หลันเซ่อฟังคำจื่อเซ่ออย่างล่องลอยไม่ใส่ใจมากนัก ดื่มสุราของโปรดตัวเองต่อไปพลางมองท้องฟ้าคืนนี้ไร้หมู่ดาวและแสงจันทร์ “หากคิดจะเปลี่ยนเส้นทางโชคชะตาก็ต้องพบเจออุปสรรคใหม่ ๆ ที่ไม่รู้จะมาในรูปแบบใด ข้าจึงให้นางร้ายกาจต่อไปเพื่อไม่ให้นางเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ที่ร้ายแรงกว่า และทำให้เรื่องราวจบไวที่สุดก่อนตาเฒ่าไม่ก็เบื้องบนจับสังเกตได้”“แล้วเจ้าจะไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาพูดเสียงอ่อนโยน เหลือบมองเสี้ยวใบหน้างามเกินมนุษย์ทั่วไปยามราตรี ทว่าประโยคตอบกลับของนางทำให้เขาเองต้องถอนหายใจไปไม่รู้กี่รอบเมื่อพูดถึง“จื่อเซ่อบนหลังคามีแค่ข้ากับสุราเลิศรสไหนี้ ไม่มีมาม่าเจ้าเลิกหาทำเสียที แค่น

ปังงง!“เสี่ยวซิน!” เว่ยเหยียนเฟิ่งผลักประตูไม้ออก สายตาคมราวกับเหยี่ยวมองหาร่างเจ้าของนาม เขายิ่งร้อนใจเมื่อเห็นร่างสตรีอันเป็นที่รักถูกโซ่ตรึงไว้อยู่กลางดงเปลวไฟที่ลุกโชนเว่ยเหยียนเฟิ่งรีบก้าวฝ่ากองไฟเข้าไปช่วยหลี่เหมยซินจนใกล้พอจะเห็นเสื้อผ้าอาภรณ์นางเปื้อนคราบเลือดขาดรุ่งริ่ง มีศพบุรุษนอนตายอยู่ห้าศพก็เข้าใจกระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง เขาใช้กระบี่ตัดโซ่สองเส้นขาดในคราเดียวแล้วรับร่างบางไร้เรี่ยวแรงนั้นเข้ามากอดไว้แน่น รู้สึกผิดมากที่ตัวเองไม่สามารถมาช่วยนางให้เร็วกว่านี้“เหยียนเฟิ่ง” เสียงเบาหวิวของหลี่เหมยซินเรียกหาเขาในขณะที่ขนตายาวเป็นแพปิดดวงตาทั้งคู่ไว้สนิท เว่ยเหยียนเฟิ่งยิ้มอ่อนเมื่อได้ยินนางเรียกนามเขา ไม่ใช่สรรพนามอย่างที่เคยใช้แล้วอย่างน้อยนางก็ยังคิดถึงเขาบ้างตอนอยู่ในอันตรายใช่ไหม ริมฝีปากหนาประทับลงกลางขมับของดวงหน้างามอย่างอ่อนโยน“ข้าจะพาเจ้าออกไปอดทนไว้นะเสี่ยวซิน” เขาใช้เสื้อตัวนอกคุมร่างนางไว้แล้วอุ้มขึ้น พานางออกจากกองเพลิงก่อนจะค่อยๆ วางลงที่ต้นไม้ใหญ่เพื่อหยุดดูอาการ“เสี่ยวซิน เสี่ยวซิน”“แค่กๆ” หลี่เหมยซินสำ

จู่ๆ ภาพก็ตัดมาให้นางยืนมองตัวเองกำลังถูกเผาทั้งเป็นกลางเมืองหลวงในสภาพที่ถูกลากออกจากคุกใต้ดินที่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็นแล้วเบื้องหน้ายังมีเชื้อเพลิงที่จัดเตรียมไว้เผานาง ในตอนนั้นแม้แต่จะกรีดร้องยังไม่มีเสียง ดวงตากลมเหม่อมองไปตรงหน้าอย่างเหนื่อยล้าราวกับไม่รู้ชะตากรรมตัวเองตามที่เคยฝันถึงฉันก็เห็นแค่ตัวเองอยู่ในกองไฟไม่รับรู้สิ่งอื่นนอกจากไฟตรงหน้า แม้แต่เสียงคนก็ไม่ได้ยินด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้กลับเห็นทุกอย่างในมุมที่กว้างขึ้น“ไม่นะเสี่ยวซิน! ปล่อยข้า!” ยามนี้เว่ยเหยียนเฟิ่งถูกทหารของฮ่องเต้จับกดตัวไว้กับพื้น เขาขัดขืนและพยายามเข้าไปทำลายกองไฟนั้นพร้อมตะโกนเรียกชื่อนางให้คืนสติแต่มันกลับไม่เป็นผล ร่างบางยังแน่นิ่งไม่มีแม้แต่ความกลัวไฟตรงหน้าหรือจะหันมามองตามเสียงเรียกราวกับนางหูหนวกตาบอดไปแล้ว“ปล่อยข้า! นางไม่มีความผิดดับไฟเดี๋ยวนี้! ข้าสั่งให้ดับไฟ!”ทันใดนั้นไฟที่เริ่มเข้าใกล้พร้อมจะแผดเผาผิวกายนางยังไม่ถูกตัว กลุ่มบุรุษชายชุดดำก็โจมตีด้วยธนูหลายดอกแล้วเหตุการณ์ก็เริ่มวุ่นวายเมื่อพวกเขาปรากฏตัวในด้วยการฆ่าฟันทหารที่ขวางทางไปยังกองเพลิงเว่ยเหยียนเฟ

ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน…“พวกเขาเห็นหอของเจ้าเป็นโรงพยาบาลหรือสถานีตำรวจรึ เกิดเรื่องทีไรก็พากันมาที่นี่ตลอด” เฉิงเซ่อเดินเข้ามาถามหลันเซ่อที่ยืนพิงประตูมองบุรุษชุดขาวลายเมฆสีดำวางสตรีที่สภาพนางตอนนี้มิควรให้บุรุษใดเห็นหลันเซ่อเพียงปรายตามองสหาย พลางยกสุราขึ้นดื่มก่อนเดินเข้าไปหาแขกยามวิกาลผู้ไม่ได้รับเชิญทั้งสองคน “เจ้าพานางมาที่นี่ทำไม”“ให้นางกลับจวนสภาพนี้เรื่องจะไปกันใหญ่” เขาตอบพลางถอยออกมาให้บ่าวของหอวิหคเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลี่เหมยซินตามคำสั่ง หลันเซ่อก่อนหน้านี้“ละ..”“ลูกสาวหายตัวไปทั้งคืน เจ้าควรแจ้งครอบครัวนางให้รู้บ้าง ไม่งั้นตอนนี้คงตามหากันทั่วเมืองแล้ว” เฉิงเซ่อพูดแทรกหลันเซ่อทันทีที่ฟังบุรุษว่าที่คู่หมั้นของหลี่เหมยซิน“ข้าส่งคนไปแจ้งแม่ทัพใหญ่กับฮูหยินแล้ว ที่ข้าพามาที่นี่เพราะนางโดนวางยา.. นางเป็นคนของท่านช่วยรักษานางที” เว่ยเหยียนเฟิ่งไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอะไรใส่เฉิงเซ่อ เขาพึ่งอารมณ์ดีเพราะถูกคนตัวเล็กจูบไม่หยุดแม้จะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็เถอะ“เก็บอาการหน่อย ถ้าจะยิ้มแก้มปริขนาดนี้ทำไมไม่รักษาเอาเองให้มันจบๆ” หลันเซ่

หลี่เหมยซินสวมอารมณ์สีแดงอมชมพูมีสีสันลวดลายกิ่งดอกเหมยขับให้ผิวนางดุกระจ่างใสยิ่งขึ้นคูณสอง ใบหน้างามแต่งด้วยเครื่องประทิมโฉมเล็กน้อยอย่างพองาม ก่อนลงมือวาดดอกเหมยเปลวเพลิงทับรอยแผลเป็นเหนือคิ้วของนางที่พึ่งทายาตามคำแนะนำของจื่อเซ่อ“คุณหนูงดงามมากเจ้าค่ะ” อาอิงปักปิ่นปักผมอันสุดท้ายให้พร้อมกล่าวชมนาง“เยว่หมิงมิเปลี่ยนใจไปด้วยจริงรึ” มองตัวเองในกระจกสีทองพลางถามถึงเยว่หมิง เมื่อเช้าหลี่เหมยซินนำชุดไปให้แต่นางปฏิเสธเพราะพึ่งได้จดหมายจากพ่อว่าอีกไม่กี่วันจะกลับมารับเร็วขึ้นเนื่องจากทำการค้าที่เมืองซวงโจวนั้นมีแต่เจริญยิ่งขึ้น“คุณหนูจางไม่เปลี่ยนใจเจ้าค่ะนางบอกว่าอยากนั่งวาดรูปอยู่ที่จวนมากกว่า งานเลี้ยงชนชั้นสูงเช่นนั้นนางไม่ชอบ” อาอิงพูดตามจริงเพราะก่อนหน้านี้ตนได้เดินผ่านเรือนคุณหนูจางนางฝากมากล่าวกับคุณหนูของตนอีกทีว่าดินสอที่ซื้อจากหอวิหคใช้ดีมากเลยเสียงบางอย่างคล้ายมีคนเคาะหน้าต่างเป็นจังหวะอาอิงจะเปิดดู แต่หลี่เหมยซินร้องห้ามบอกว่าอยากกินขนมให้นางไปหาในครัวให้หน่อย เพราะนางฟังจากจังหวะเคาะก็รู้ว่าเสียงเคาะนี้เป็นของใคร“ท่านมาเช่นคนปกติมิได