Semua Bab ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Bab 21 - Bab 30

หลี่เหมยซินกลับมาจากการปรึกษาเรื่องวันที่จะจัดพิธีหมั้นหมายอย่างเป็นทางการของตนกับเหยียนเฟิ่งจากฟางเหนียงท่านแม่นางเอง ได้ความว่างานจะถูกจัดขึ้นหลังงานเลี้ยงชมบุปผา ซึ่งอีกไม่กี่สัปดาห์จะถึงวันนั้นแล้วมันแย่ที่สุด ฉันต้องไปหาเจ้าของหอวิหคราตรีเพื่อคุยกับนางให้รู้เรื่องเป็นอีกวันที่หลี่เหมยซินลักลอบออกจากจวนช่วงนี้ต้องทำอะไรลับ ๆ ไว้ก่อนแค่ฉันอยู่อย่างเงียบ ๆ มานานไม่ไปก่อเรื่องก็ดูเหมือนว่าบางอย่างเริ่มเปลี่ยนไปมากอย่างเช่นงานหมั้นที่เลื่อนวันมาเร็วขึ้นเกินความคาดหมายของฉันสุด ๆการออกมาครั้งนี้ด้วยความรีบร้อนฉันจึงไม่ได้พาอาอิงมาด้วย แต่เขียนจดหมายกล่าวเหตุเร่งด่วนทิ้งไว้ให้แล้วก่อนชิงกระโดดข้ามกำแพงหลังจวน ‘ข้ามีธุระสำคัญมากต้องไปทำแล้วจะรีบกลับมา’หลี่เหมยซินในชุดเครื่องแบบชาวจอมยุทธ์หญิงสีดำใช้วิชาตัวเบาที่ทำความคุ้นเคยมาระดับหนึ่งแล้วเคลื่อนไหวผ่านฝูงชนในตลาดไปยังหอวิหคราตรี พอมาถึงหน้าประตูก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างเข้ามาขวางทางอย่างจังปึกยังไม่ทันมองให้แน่ใจว่าชนตัวเองใส่ใครก็ถูกคนผู้นั้นจูงมือไปยังมุมลับตาคนประมาณหนึ่ง ฉันเงยหน้ามองคนจับข้อ

“คารวะนายหญิงขอรับ” ลุงจินโค้งคำนับนายของตน พอนางส่งสัญญาณให้เขาออกไปรอข้างนอก ในห้องจึงเหลือแค่เจ้าของหอ      หลี่เหมยซินและเว่ยเหยียนเฟิ่งเว่ยเหยียนเฟิ่งมองสตรีที่ชายวัยกลางคนเรียกว่านายหญิงบวกกับประโยคที่ราวกับรู้จักหอวิหคราตรีนี้ดีกว่าใคร เขาก็เข้าใจทันทีว่านางเป็นเจ้าของหอแห่งนี้ “ร่างกายนางเย็นไปหมดแล้วทำอย่างไรดี ท่านมีหนทางรักษานางได้ใช่หรือไม่”“ข้าจะไม่ทำถ้ามันไม่ใช่หน้าที่ของข้าแต่แรก” เสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เจ้าของหอเดินตรงมาที่เตียงอย่างไม่รีบร้อนเหมือนบุรุษข้างกายผู้ป่วย ยืนพิจารณาโดยไม่แตะต้องร่างของหลี่เหมยซิน พลางเหลือบมองเว่ยเหยียนเฟิ่ง “เป็นห่วงนางมากรึไง”“ข้ารู้ ข้าทำผิดต่อนางมากมาย ยังมิได้กล่าวขอโทษนาง..”“อ้อ งั้นเดี๋ยวข้าปลุกนางขึ้นมาฟังคำขอโทษจากเจ้าเสร็จแล้วก็ให้นางไปสบายเท่านี้ก็ไม่ติดค้างอะไรกันแล้วเนาะ” ใบหน้าสง่างามนิ่งสงบพูดอย่างไม่ใส่ใจ“ท่านพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ข้าไม่ยอมให้นางเป็นอะไรไปเด็ดขาด”“เจ้าฝืนลิขิตฟ้าไม่ได้หรอก”“ท่านจะรักษานางหรือไม่ ข้าจะได้พานางไปโรงหมอ

ความจริงแล้วที่หลี่เหมยซินหมดสติชีพจรเต้นอ่อนเป็นเพราะดวงจิตของนางเกิดความเสียหายจากพลังที่ใช้ผนึกความทรงจำ ‘ช่วงท้าย’ และ ‘บางส่วน’ ของชีวิตในอดีตชาตินั่นทำให้สภาพนางอยู่บนความเป็นความตาย ส่วนกำไลที่ให้ใส่ก็เป็นส่วนหนึ่งของพลังที่ช่วยรักษาความสมดุลของร่างกายและดวงจิตวิญญาณที่พึ่งย้อนกลับมาตอนที่หลี่เหมยซินอยู่ในสภาพตัวเย็นเฉียบแบบนี้ไม่ได้เกี่ยวกับผลข้างเคียงของการผนึกความทรงจำแต่อย่างใด มันเป็นความตั้งใจของนางเองที่ต้องการบีบคั้นเอาความรู้สึกของเว่ยเหยียนเฟิ่งและมันชัดเจนในสายตานางมากแต่เขาดันปากแข็งส่วนที่ไม่ให้เขาแตะต้องตัวหลี่เหมยซินเพราะนางใช้พลังเสริมเกราะผนึกให้ทำงานอยู่ หากเว่ยเหยียนเฟิ่งสัมผัสตัวหลี่เหมยซินทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่ตื่นโดยสมบูรณ์ นังหนูนี่อาจเห็นสิ่งที่ยังไม่ควรเห็นจนทำให้ดวงจิตที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งสาหัสจนแตกสลายในที่สุดเนื่องจากก่อนหน้านี้สตรีเจ้าของหอยืนมองบนระเบียงชั้นหกจากห้องส่วนตัว เห็นทั้งสองมีปากเสียงกันอยู่หน้าหอวิหคราตรีในเขตสถานที่ของตัวเองด้วยความที่ตัวเองไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไปจึงได้ยินชัดทุกบทสนทนาของพวกเขา ตอนหลี่เหมยซินห

สถานการณ์กลับมาปกติเมื่อเป้าหมายถูกทำร้ายจนหมดสติ หม่าฉวี่หลินถูกนำตัวไปรักษาที่เรือนหลังหอวิหคราตรี ส่วนเว่ยเหยียนเฟิ่ง..ขณะที่คนของหอวิหคราตรีกำลังทำแผลให้หลี่เหมยซินก็เหลือบมองบุรุษร่างสูงยืนจ้องตัวเองไม่วางตา ที่เขายังอยู่ในห้องนี้เพื่อร้องความยุติธรรมให้หม่าฉวี่หลินหรือเปล่านะฉันคิดหาเหตุผลว่าเขายังอยู่ในห้องตัวเองทำไมแทนที่จะไปเฝ้าดูอาการสตรีที่อ้างว่าตนเป็นคนรักของเขา บรรยากาศภายในห้องชวนอึดอัดมากขึ้นเมื่อฉันเผลอร้องออกมาตอนทำแผลที่มุมปาก เพราะเว่ยเหยียนเฟิ่งมีท่าทีโกรธเคืองท่านเจ้าของหอไม่น้อยเลย“นางบาดเจ็บเพราะท่านเป็นคนพานางไปทำเรื่องนี้”   เว่ยเหยียนเฟิ่งกล่าวอย่างเหลืออดใส่สตรีเจ้าของหอที่ยืนพิงประตูด้วยท่าทางสบายอกสบายใจไม่ทุกข์ร้อนกับความผิดของตน“เจ้าคงไม่ได้โดนลูกหลงเมื่อครู่จนเดินเข้าห้องผิดใช่ไหม”“ท่านอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”“ไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง หากไม่ใช่เพราะเจ้าอยู่ในท่าบัดสีกับนังจิ้งจอกนั่นในสถานที่ของข้า เรื่องคงไม่เกิดหรอกต้นเหตุก็มาจากเจ้าไม่รอบคอบทั้งนั้นแหละไม่ใช่ข้าทำ ไตร่ตรองให้ดีเถิด” เสียงเรียบตอบกลั

1 เค่อ ต่อมา ตอนแรกเว่ยเหยียนเฟิ่งรออยู่ด้านหน้าห้อง กว่าเขายอมออกกลับตำหนักตัวเองไปก็เพราะสตรีเจ้าของหอเอามีดมาจี้คอหลี่เหมยซิน ขู่จะฆ่านางเขาจึงยอมเชื่อฟัง ก็มีดมันดูลึกแทบจะปาดคอหลี่เหมยซินเหมือนเจ้าของหอไม่ได้ขู่เล่น ๆ แต่ถ้าขู่เล่นจริงเขาก็ไม่อยากให้หลี่เหมยซินมีแผลหรือเจ็บตัวเพิ่มอีก“เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในหอวิหคราตรีของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลไม่มีข่าวหลุดออกไปถึงหูแม่เจ้าได้หรอก พวกเขาก็แค่เห็นแต่พูดไม่ได้” สตรีเจ้าของหอคลายความเข้าใจให้หลี่เหมยซิน “อย่าลืมว่าภายในสองอาทิตย์นี้เจ้าต้องร้ายกาจไม่เว้นวันสร้างข่าวลือให้ฉาวสุด ๆ จำไว้คุมสติด้วยวันนี้แค่ให้ซ้อมมือ”“ขอเหตุผลข้อหนึ่งเจ้าค่ะ” หลี่เหมยซินกัดฟันพูดเพราะเริ่มเจ็บมุมปากมากขึ้น ขอสักข้อที่ทำให้ฉันเข้าใจสาเหตุที่ต้องทำตัวร้ายต่อไปทั้งที่มันไม่น่าจะมีอะไรดีขึ้น“ข้อหนึ่งคือทำให้เจ้าขาดคุณสมบัติการเป็นพระชายาองค์ชาย ที่ผ่านมาเพราะคำทำนายทำให้ไม่มีใครกล้าขัดเรื่องแต่งตั้งเจ้าให้เป็นพระชายา ตอนนี้ก็ทำให้ขุนนางที่อยากเป็นใหญ่พวกนั้นเห็นด้วยกับคำร้องค้านไม่ให้เจ้าแต่งกับองค์ชายเพราะการกระทำของเจ้าเอง”ห