Semua Bab ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Bab 41 - Bab 50

“ข้าว่าตอนนี้คงมีแต่พวกเหล่าขุนนางรุ่นเก่า ๆ กับพวกราชวงศ์เท่านั้นแหละที่รู้จักพวกเรา” ลวี่เซ่อคิดว่าตอนนี้ถ้ามีการพูดถึงเหล่าบุปผาราตรีที่ใดสักแห่ง นางว่ามันไม่ดังเท่าชื่อเสียงของหอวิหคราตรี สถานที่แห่งนี้มีให้ผู้คนชื่นชมตลอดหลายร้อยปีเทียบกับพวกนางที่อยู่เบื้องหลังแต่ไม่แสดงตัวตนมานานมากกว่าอายุของหอวิหคราตรีนี้เสียอีก ก็คงไม่แปลกที่จะไม่มีคนจำพวกนางได้นอกจากขุนนางเก่า ๆ กับเชื้อพระวงศ์บางคนรวมถึงฮ่องเต้ของแต่ละแคว้นเพราะยังไปมาหาสู่กันอย่างลับ ๆ“เหมยซินถือซะว่าพวกเราไม่ได้พูดนะ ลืม ๆ ไปเถอะ” เฉิงเซ่อตบไหล่บางของหลี่เหมยซินเบามือ เขาเองก็มีความคิดเดียวกับปฏิบัติเซ่อ“เดี๋ยวเจ้าค่ะ” ที่เงียบไม่ใช่ไม่รู้ แต่ใช้ความคิดอยู่ต่างหาก เพราะฉันก็นึกขึ้นได้ว่าท่านพ่อเคยเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนเกี่ยวกับเรื่องของผู้พิทักษ์กลุ่มหนึ่งที่มักจะชอบปฏิบัติหน้าที่ยามวิกาลมีพลังวิเศษเหนือคนทั่วไป ความคิดและคำพูดคำจาไม่เหมือนคนสมัยนี้เลยสักนิด พวกเขาช่วยเหลือราษฎรที่ตกเป็นเหยื่อของสงครามระหว่างแคว้น สงบศึกโดยที่สนามรบไม่มีเลือดตกสู่พื้นดินสักหยดไม่เกิดความสูญเสีย และยังช่วยฮ่องเต้แต่ละแคว

“นี่เจ้าสอนนางให้เป็นคนนิสัยเสียขนาดนี้เชียวรึ วิธีอื่นที่ง่ายกว่านี้ก็มี ทำตัวแบบนี้ไม่สมกับเป็นเจ้าเลยนะหลันเซ่อ” ใช่แล้วงานที่ว่าก็คือช่วยหลี่เหมยซินถอนหมั้น ซึ่งมันมีค่าตอบแทนที่สูงมากหากทำสำเร็จโดยไม่จำกัดวิธีด้วย“อย่ายุ่ง” หลันเซ่อปรายตามองเฉิงเซ่อเป็นการเตือน ที่เฉิงเซ่อพูดจริงแค่เรื่องค่าตอบแทนกับนิสัยของตนเท่านั้น แต่เรื่องชะตาของหลี่เหมยซินมีนางคนเดียวที่รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่สหายเห็นกัน สายตาและสีหน้าของหลันเซ่อทำให้เฉิงเซ่อเก็บปากเงียบไม่ตอบกลับเสมองไปทางอื่นทันที“ท่านเจ้าของหอให้ข้าพักสักวันไม่ได้หรือเจ้าคะ” หลี่เหมยซินทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจที่ต้องหาเรื่องไปทำบาปเพื่อบรรลุเป้าหมายของตนตามแผนของนางหลันเซ่อหรือสตรีเจ้าของหอที่หลี่เหมยซินขอให้ช่วยคิดแผนเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของหลี่เหมยจึงยอมปล่อยผ่านหลายวันมานี่ก็ได้ยินเรื่องที่นางก่อไว้ ถือว่าทำผลงานออกมาได้ดี “ให้แค่วันเดียว วันหน้าก็หาเรื่องลงมือหนักคูณสองไปเลยนะถือเป็นการชดเชย”“ท่านโหดร้ายเกินคนเสียจริง ช่วงนี้ข้าอาละวาดไปทั่วอย่างกับผีบ้าจนไม่มีใครกล้าหาเรื่องหรือแม้แต่จะเฉ

“องค์ชายพระองค์ยังไม่ลองเปิดแล้วรู้ได้อย่างไร วรยุทธของพระองค์สูงส่งกว่าหม่อมฉันย่อมเปิดได้แน่นอนเพคะ”เว่ยเหยียนเฟิ่งเดินไปหานางที่ประตูเพื่อพิสูจน์ว่าเขาพูดจริง จึงใช้กำลังภายในทั้งหมดเปิดประตูบานนั้นทว่ามันก็เหมือนเดิมมีแต่เสียงกระทบของประตูดังอย่างกับจะพังแต่ก็ไม่พังสภาพยังดีไร้รอยร้าวรอยกระแทก“องค์ชายมิได้ล้อหม่อมฉันเล่นใช่ไหมเพคะ” ฉันสงสัยว่าเขาอาจจะไม่ได้ใช้วรยุทธทั้งหมดก็เป็นได้“ข้าพยายามเปิดตอนที่เจ้ายังไม่ได้สติแล้วผลก็เป็นเช่นนี้” หลังจากสตรีเจ้าของหอออกไปจากห้องเขาก็อยู่เฝ้าดูอาการของหลี่เหมยซิน เห็นว่าห้องนี้ปิดหน้าต่างทุกบานเลยจะเปิดระบายอากาศให้มันปลอดโปร่งกลับถูกล็อกไว้เปิดอย่างไรก็เปิดไม่ออกรวมถึงประตูด้วยหลี่เหมยซินหมดคำพูดนั่งลงดื่มชาที่เหยียนเฟิ่งพึ่งรินใส่จอกสองใบ ไม่พยายามคิดหาวิธีเปิดประตูอีกคงได้แต่รอให้คนมาเปิด เว่ยเหยียนเฟิ่งก็เช่นกันเขานั่งจิบชา ระหว่างเรามีแต่ความเงียบ“ช่วงนี้เจ้ากลับมาจำอะไรได้บ้างหรือยัง” เหยียนเฟิ่งเปิดบทสนทนา หลี่เหมยซินชะงักกับคำถามของเขาจ้องเขาก่อนตอบ“ก็นิดนึงเพคะ” พลางจิบชาแล้วก็นางไม่

ปังงง! แรงสั่นสะเทือนไปทั่วหอวิหคราตรีเมื่อหลันเซ่อซัดพลังใส่เจ้าหงเซ่ออย่างรุนแรงไม่ออมมือ ร่างหนากระเด็นไปตามแรงพลังนั้นแต่ก็ยังสามารถตั้งหลักได้ เขาเงยหน้ามองสหายผู้เป็นสตรีมีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ดวงตานางมันบ่งบอกชัดเจนว่านางต้องการลงมือสู้กับเขา สาเหตุคงมาจากเด็กสาวเมื่อตอนกลางวัน“เจ้าทำอะไรนาง!” หลันเซ่อกล่าวเสียงเรียบเย็นใส่ตัวการต้นเหตุที่หลี่เหมยซินหมดสติหงเซ่อไม่ตอบและยังไม่ยอมปล่อยให้หลันเซ่อทำร้ายเขาฝ่ายเดียว เขาซัดพลังใส่กลับตอบโต้นางอย่างรุนแรงเช่นกัน แต่หลันเซ่อก็คือหลันเซ่อนางหลบได้ไม่พอยังเปลี่ยนพลังสีแดงลูกนั้นเป็นสีน้ำเงินผสมทำให้พลังย้อนกลับไปโจมตีหงเซ่อทันทีส่วนสหายอีกสามคน เฉิงเซ่อ ลวี่เซ่อ หวงเซ่อทำได้เพียงมองพวกเขาปะทะกันไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย โชคดีที่วันนี้สั่งปิดหอวิหคไม่ต้อนรับคนในยามวิกาล ไม่งั้นพวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บ ทั้งสามยืนกุมขมับจนปัญญาไม่รู้จะแยกทั้งสองออกยังไงแม้เวลานี้ผู้ที่ได้เปรียบมากสุดตั้งแต่เริ่มจนบัดนี้คือหลันเซ่อ ทว่าหงเซ่อก็ยังไม่ถึงขั้นปางตายสักเท่าไหร่เพราะเขายังสามารถซัดพลังตอบโต้ได้แต่นั่นก็เป็นการกระทำที่

“เหมยซิน” เยว่หมิงเรียกสหายเสียงเบาหวิว“หืม?” หลี่เหมยซินหลุดความคิดไม่ได้หันตามเสียงเรียกแค่ขานรับในลำคอดวงตายังคงเหม่อมองไปข้างหน้าเหมือนเดิม“เจ้าคงจำได้ไหมว่าครั้งหนึ่งเจ้าเคยช่วยชีวิตข้าไว้”“อ้อ เรื่องนั้นท่านแม่เคยบอกว่าตอนนั้นเจ้ามาเยี่ยมทั้งดูแลข้าที่นอนป่วยติดเตียงเพราะอยากตอบแทนที่ข้าช่วยชีวิต..” หลี่เหมยซินพูดตามที่ท่านแม่เคยกล่าวไว้ก่อนตนจะไปเจอจางเยว่หมิง “ขอโทษนะที่จำเจ้าไม่ได้ แล้วข้าช่วยเจ้าอย่างไรหรือ”“สามปีก่อน ข้ามากับท่านแม่มาไหว้พระขอพรที่วัดแห่งนี้ เป็นวันที่ได้พบเจ้าครั้งแรกข้ารู้ว่าเจ้าคือหลี่เหมยซินสตรีร้ายกาจที่ผู้คนเล่าลือกัน วันนั้นเจ้ายืนอยู่ที่เดียวกับเวลานี้เลย มองเบื้องหน้าที่เป็นเมืองหลวงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยและเจ็บปวดราวกับคนมีเรื่องทุกข์ใจ ข้าไม่กล้าเข้าไปใกล้เจ้ามากทำได้เพียงยืนมองไกล ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุว่าตัวข้าจะเฝ้าดูเจ้าเพื่ออะไร”“...”“ข้าหันไปทางอื่นเดี๋ยวเดียวเจ้าก็หายไปจากตรงนี้แล้วจึงรีบวิ่งไปดู คิดว่าเจ้าคงจะคิดสั้นกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตายกระมัง” เยว่หมิงพูดติดตลกนางหัวเราะเบาเผยยิ้มเล็กน้อยก่อน