Semua Bab บันทึกของเจ้าหญิงผู้ลืมเลือน: Bab 1 - Bab 9

เด็กหญิงสะดุ้งตื่นจากหลับที่ไร้ซึ่งความสงบ เปลือกตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเพื่อเผยให้เห็นความโอ่อ่าตระการรายล้อมตัว ห้องนี้ประดับประดาไปด้วยพรมแขวนผนังและเฟอร์นิเจอร์ปิดทอง เป็นภาพแสดงถึงความมั่งคั่งที่ดูเย็นชาและไม่เป็นมิตร ราวกับว่าผนังของพระราชวังเองก็กระซิบเล่าเรื่องราวแห่งความยิ่งใหญ่ แต่กลับซ่อนความลับไว้ใต้พื้นผิวที่ถูกขัดเกลาให้เป็นประกายเธอลุกขึ้นนั่งและขยี้ตาที่ยังเคลิบเคลิ้ม เธอเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอายุเพียงสามขวบ แต่มีลักษณะเด่นที่ทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่น ผมของเธอพลิ้วไหวราวกับสายน้ำสีม่วงเข้ม โอบล้อมใบหน้าที่บอบบางของเธอไว้ ในขณะที่ดวงตาสีเขียวสดใสของเธอแผ่วบ่งบอกถึงความตระหนักรู้บางอย่างที่เกินวัย ผิวขาวบริสุทธิ์ของเธอเกือบจะเรืองแสงท่ามกลางโทนสีเข้มของห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ทำให้เธอดูราวกับเทพธิดาในสภาพแวดล้อมนี้ความรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกประหลาดค่อยๆ ซึมซับเข้าไปในทรวงอกน้อยๆ ของเธอ หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวที่ไม่อาจอธิบายได้ ราวกับร่างที่เธออาศัยอยู่นี้เคย "ทำบางสิ่ง—บางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว" มาก่อน แต่เมื่อเธอนั่งขึ้น นิ้วน้อยๆ ของเธอกำผ้าปูที่นอนไหมเอาไว้ เธอก

ข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจเต้นรัวขณะที่ข้าพยายามหายใจเข้าอย่างตื่นตระหนก ความมืดในห้องชวนให้อึดอัด ผ้าปูที่นอนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ราวกับยังคงแบกรับความน่าสะพรึงกลัวของภาพฝันที่ยังติดตรึงอยู่ในความคิด—ภาพของสงครามที่คอยตามหลอกหลอนข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าข้ายังคงได้ยินเสียงของกองทัพปะทะกัน เสียงดาบปะทะกันอย่างดุเดือด และเสียงกรีดร้องของเหล่าทหารที่ดังสะท้อนไปทั่ว ทุกเสียงที่ดังก้องอยู่ในห้วงความคิดเหมือนกริชที่พุ่งตรงเข้าหัวใจ กลิ่นคาวเลือดที่อบอวล หนาแน่นจนข้ารู้สึกเหมือนกำลังหายใจเอามันเข้าไป มันติดอยู่ในจมูกของข้าแม้กระทั่งตอนที่ข้าตื่นขึ้นมาแล้วในฝัน ข้าเห็นมือของตัวเอง มือที่เปื้อนเลือด กำดาบเอาไว้แน่น—อาวุธที่เย็นเยียบและหนักอึ้ง มันให้ความรู้สึกแปลกแยกแต่ขณะเดียวกันก็ดูคุ้นเคยจนผิดปกติ ข้ายังเห็นภาพของสมรภูมิรบเบื้องหน้า เต็มไปด้วยความโกลาหลและความหวาดกลัว คลื่นแห่งความตื่นเต้นและบันเทิงแล่นไปทั่วร่าง เหมือนข้ากำลังดีใจ ปลาบปลื้ม สะใจ?!"นี่มันอะไรกัน?" ข้าพึมพำท่ามกลางความมืด เสียงสั่นเครือขณะที่ข้ากอดเข่าตัวเอง "ทำไมข้าถึงรู้สึกแบบนั้น?" คำถามนั้นสะท้อนอยู่ในหัวของข้า ไม่มีค

ข้าก้าวเดินต้อยๆไปตามถนนที่คึกคักของชิทูเรีย ความตื่นเต้นและอารมณ์แห่งการผจญภัยหลอมรวมกันอยู่ในใจ ใบไม้เปลี่ยนสีของฤดูใบไม้ร่วงปลิวไสวราวกับเศษกระดาษสีที่โปรยปรายอยู่ในสายลมอ่อน ๆ มันเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศที่น่ายินดีจากการเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในวัง และเป็นโอกาสให้ข้าได้สัมผัสชีวิตของชาวเมืองแห่งนี้ด้วย แน่นอนด้วยเครื่องแต่งกายที่สุดแสนจะธรรมดา ทำให้ตอนนี้พวกเราแลดูเหมือนเป็นครอบครัวชาวเมืองที่มาเดินเล่นแถวตลาดแบบธรรมดาเอลลี่เดินอยู่ข้างข้า เสียงพูดคุยร่าเริงของเธอเติมเต็มอากาศ ขณะที่เธอชี้ให้ดูร้านค้าต่าง ๆ ที่เรียงรายอยู่สองฝั่งถนน“ฝ่าบาทเพคะ! ดูสิ ร้านนั้นขายขนมแลดูน่าอร่อยสุดๆไปเลยนะเพคะ! พวกเราควรซื้อมาลองทานกันสักหน่อยนะเพคะ” เธอเอ่ยด้วยแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้นข้ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว กับความกระตือรือร้นและร่าเริงของนาง “ดูน่าสนใจดีนะ” ข้าตอบพลางมองไปที่แผงขายขนมอบที่มีของหวานหน้าตาน่าทาน กลิ่นหอมของแป้งที่อบใหม่ทำให้ข้าเผลอจินตนาการถึงรสสัมผัสของเปลือกขนมกรอบ ๆ และไส้หวานนุ่มละมุน ไม่ช้านาน เอลลี่ ก็กลับมาหาพวกเราที่ยืนรออยู่ไม่ห่างพร้อมขนมอบสามชิ้น ควันอุ่นๆลอยขึ้

ห้องรับรองของตระกูลวาลมอร์เป็นสถานที่ที่เบาสบายแม้ไม่โออ่ามากมายแต่บรรยากาศชวนอบอุ่น แสงแดดยามบ่ายที่ไม่แรงมากส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทอดเงาลวดลายที่พลิ้วไหวจากกิ่งไม้ภายนอกลงบนโต๊ะ เกิดเป็นฉากหลังอันงดงามสำหรับการพบปะครั้งนี้ บรรยากาศภายนอกมองด้วยตาเปล่าเห็นเป็นภาพเด็กสามคนกำลังนั่งดื่มน้ำชา ทานขนม พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่กลับกันภายในของข้ากลับมีแต่ความกังวลและประหม่าเต็มไปหมด ผู้ที่นั่งล้อมโต๊ะหรูหรามีเพียงสามคน—ข้า,เฟริกซ์ และโรสลิน เด็กสาวที่ดูงดงามจับตาด้วยเรือนผมสีเงินซึ่งส่องประกายอ่อนโยนยามต้องแสง โรสลิน ผู้เปี่ยมด้วยพลังและความกระตือรือร้น พยายามชวนข้าคุยอยู่ตลอดเวลา"ข้าได้ยินเรื่องของพระองค์มาเยอะเลยเพคะ ฝ่าบาท! ความกล้าหาญของพระองค์ตอนเหตุการณ์สัตว์เวทมนตร์โจมตี—น่าประทับใจมากจริง ๆ!"ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความจริงใจของนางจุดประกายความอบอุ่นขึ้นในใจข้าเล็กน้อย ข้าจึงส่งรอยยิ้มบาง ๆ ตอบกลับขณะที่โรสลินยังคงพูดต่อไปด้วยความกระตือรือร้น ข้าเองก็ตอบเธอกลับไปอย่างเป็นมิตร ทว่าพร้อมกันนั้น ข้ากลับรู้สึกว่าร่างกายของตนเองยังคงรักษาระยะห่างไว้อย่างไม่รู้ตัว—สัญชาตญาณบางอย่างที่ทำใ

เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีดังก้องไปทั่วอาณาจักร แน่นอนเมืองชิทูเรียก็เช่นกันแม้จะอยู่ห่างไกลแต่ตอนนี้ก็เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง ธงหลากสีพลิ้วไหวตามสายลมอ่อน และแสงไฟระยิบระยับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ผู้คนออกมาร่วมงานกันอย่างคับคั่งเพื่อเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติของเจ้าชายคาลิเบล วันสำคัญที่ยิ่งใหญ่สำหรับอาณาจักรแห่งนี้ภายในวังของข้าบรรยากาศก็คึกคักไม่แพ้กัน แต่ขณะที่เสียงเฮฮาดังมาจากภายนอก ความคิดของข้ากลับล่องลอยไปที่อื่นแทนเอลลี่ที่กำลังสนุกสนานสะดุดตาข้าที่นั่งเหม่ออยู่เฉยๆ เธอเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเธอเห็นบรรยากาศของงานเทศกาลที่กำลังรื่นเริงแต่ตัวข้ากลับไม่เป็นเช่นนั้น “ฝ่าบาทเพคะ” เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวล “เป็นอะไรหรือเพคะ? ท่านไม่ไปร่วมงานเทศกาลหรือ?" "ไม่ล่ะ พวกเจ้าไปเถอะ" ข้าตอบพลางก้มลงไปเขียนรายงานบนโต๊ะต่อเอลลี่ เห็นก็นึกสงสัย "วันนี้เป็นวันคล้ายวันประสูติของเจ้าชายคาลิเบล เทศกาลใหญ่แห่งปีทั้งที ฝ่าบาทจะเอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องแบบนี้ไม่ได้นะเพคะ!" นางกล่าวพลางพยายามดึงแขนข้าให้ลุกขึ้นซึ่งข้าก็ทำตัวแข็งย